Την περασμένη εβδομάδα ο διάσημος – και επιμόνως προβοκάτορας – ράπερ υπερπολλαπλασίασε τις αναρτήσεις του στο Twitter, που αποτελεί το βασικό του δημόσιο μεγάφωνο. Πολλά από αυτά τα tweets αφορούσαν ένα ζήτημα που έχει υπάρξει κομβικό σε σχέση τόσο με τη δημιουργική του διαδικασία όσο και με τη δημόσια περσόνα του: την ψυχική του υγεία.
Σε μια από τις αναρτήσεις του, ο West – που αποκάλυψε ότι είχε διαγνωστεί με διπολική διαταραχή το 2017 – ανακοίνωσε ότι έχει διακόψει τη φαρμακευτική αγωγή του εδώ και έξι μήνες, για το καλό της μουσικής του: «Δεν μπορώ να παίρνω τα χάπια και συγχρόνως να συντηρώ το υψηλό επίπεδο της σκοτεινής φαντασίας στη μουσική μου».
Τέτοια tweets αποτελούν ένα σταθερό δείγμα της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς του όλη σχεδόν την χρονιά που τελειώνει και έκανε πολλούς οπαδούς του να ανησυχούν σοβαρά για την υγεία του.
Τον Ιούνιο δήλωσε στους New York Times ότι «μαθαίνει πώς να μην έχει ανάγκη τα χάπια» και ότι την προηγούμενη εβδομάδα τα είχε πάρει μια φορά μόνο. Στην περιβόητη συνάντηση του με τον Τραμπ τον Οκτώβριο, o West είπε στον Πρόεδρο ότι η διάγνωση της διπολικής διαταραχής του ήταν λανθασμένη.
Δηλώνοντας ότι εγκαταλείπει την ψυχιατρική αγωγή προς χάρη της δημιουργικότητάς του, προωθεί έναν από τους πιο επίμονους και επικίνδυνους μύθους γύρω από την ψυχική υγεία: ότι το να υποφέρεις είναι απαραίτητο για τη μεγάλη τέχνη.
Και τώρα, δηλώνοντας ότι εγκαταλείπει την ψυχιατρική αγωγή προς χάρη της δημιουργικότητάς του, προωθεί έναν από τους πιο επίμονους και επικίνδυνους μύθους γύρω από την ψυχική υγεία: ότι το να υποφέρεις είναι απαραίτητο για τη μεγάλη τέχνη.
Ο Kanye West είναι ίσως το πιο πρόσφατο δείγμα του τρόπου με τον οποίο ο μύθος αυτός επηρεάζει τη ζωή των καλλιτεχνών που ζουν με ψυχικά νοσήματα, υπάρχει όμως μακρά σχετική προϊστορία, η οποία περιλαμβάνει τους αγώνες και τις αγωνίες ανθρώπων όπως ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ και στους καιρούς μας, ο συγγραφέας Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας.
Παρά την επιμονή του στην κουλτούρα, ο μύθος αυτός εκτός από επικίνδυνος, είναι και εντελώς παράλογος, σύμφωνα με τον Φίλιπ Μίσκιν, καθηγητή ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Columbia και γενικό γραμματέα της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης:
«Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι δημιουργικοί άνθρωποι δεν μπορούν να είναι δημιουργικοί όταν βρίσκονται σε κατάσταση κατάθλιψης ή μανίας - όπου κανείς δεν μπορεί να ανεχτεί τη συνύπαρξη μαζί τους - ή όταν αγγίζουν την ψύχωση ή όταν τους πλημμυρίζει το άγχος εκείνο που προκαλεί απόλυτη παράλυση».
Ανάμεσα στους ανθρώπους που υποφέρουν από ψυχικές ασθένειες, είναι κυρίως εκείνοι με συμπτώματα μανίας – μια διαρκής κατάσταση έντονης ενεργητικότητας, καλπάζουσες σκέψεις και ενισχυμένη δυσανεξία – αυτοί που παραπονιούνται ότι η αγωγή τους κάνει να νιώθουν δημιουργικά μπλοκαρισμένοι, λέει ο Μούσκιν: «Κατανοώ ότι μοιάζει ευφορικά δημιουργική αυτή το εσωτερικό high που σου δίνουν οι ανεξέλεγκτες χημικές ουσίες στο μυαλό σου. Κάθεσαι με τις ώρες στον υπολογιστή σου και νιώθεις ότι δημιουργείς αριστουργήματα. Σπανίως ισχύει».
Με στοιχεία από το The Atlantic
σχόλια