- Μεγάλωσα στο Παλαιό Ψυχικό, αλλά γύρω στα 14 βρέθηκα στην Κυψέλη για περίπου έξι χρόνια. Η μοίρα τα έφερε έτσι και από τότε γυρνούσα την Αθήνα και τον κόσμο, αλλά πάντα είχα στο μυαλό μου ότι μια ημέρα θα κατέληγα πάλι εδώ. Και τα κατάφερα πριν από ενάμιση χρόνο. Μένω σε έναν δρόμο δίπλα στη Φωκίωνος Νέγρη, όπου μυρίζουν οι νεραντζιές και οι λεμονιές από το απέναντι νεοκλασικό και τα μαγειρευτά από τις πίσω ταβέρνες. Η γειτονιά μου είναι πλημμυρισμένη από κεραμιδόγατους που κόβουν βόλτες στο στενό και στις αυλές. Δεν μένουν ποτέ νηστικοί χάρη σε μια κοπέλα που δύο φορές την ημέρα έρχεται και τους ταΐζει. Ο δικός μου ο γάτος, ο ατίθασος Brixton, τους κοιτάει από το μπαλκόνι μας και ονειρεύεται τη στιγμή που θα κάνει το μεγάλο σάλτο και θα βρεθεί μαζί τους και αυτό είναι το μεγάλο μου άγχος καθημερινά, μην τον ψάχνω στα δέντρα. Μέχρι στιγμής την έχω γλιτώσει.
- Αγάπησα από παλιά την Κυψέλη για πολλούς λόγους. Είναι κεντρικά, έχει μερικά από τα πιο ωραία παλιά κτίσματα της Αττικής και, παρά τις άπειρες πολυκατοικίες, υπάρχουν σημεία που σε κάνουν να νιώθεις ότι μένεις σε μια μικρή γειτονιά. Γνωρίζω πλέον τους περισσότερους καταστηματάρχες τριγύρω. Κάθε πρωί χαιρετάω τη ράφτρα δίπλα στο σπίτι μου που μου πότιζε το κυκλάμινο έναν μήνα που έλειπα πέρσι διακοπές, χαζεύω τους Αφρικανούς που μαζεύονται στο απέναντι μίνι-μάρκετ και τα λένε χαρούμενα στη γλώσσα τους, αλλά και τις γυναίκες τους που εμφανίζονται με τοπικές πολύχρωμες φορεσιές και τουρμπάνια στα μαλλιά τους, λέμε «καλημέρα» με τον περιπτερά μου τον Γιώργο, πιάνουμε κουβέντα για τα κραγιόν που φοράω με την κοπέλα στον φούρνο, μιλάω κρεμασμένη από το παράθυρο με τη Μαρία που φροντίζει τα γατιά κι έχω γίνει η καλύτερη φίλη με τα παιδιά στο χασάπικο του Μαρίνου. Και η λίστα είναι ατελείωτη. Κουβέντα στο μανάβικο πιο πάνω, στο μαγαζάκι με τα υπέροχα δώρα στην Κυψέλης, γενικά δεν νιώθω καθόλου μόνη εδώ.
- Μου αρέσει να περπατάω στην οδό Σπετσών με τα σκεπαστά δέντρα, να ανεβοκατεβαίνω τη Φωκίωνος και να χαζεύω τους σκύλους που παίζουν μαζί με τα παιδάκια, να πίνω καφέ στο Τσίμπι-Τσίμπι τα πρωινά. Έχω πάθει εμμονή με τα ψητά στο Γεια Καλαμάκ και με το τυλιχτό σουβλάκι με κοκορέτσι (ναι, με κοκορέτσι) από τον Όλυμπο στην Κυψέλης.
- Θυμάμαι ένα περιστατικό που συνέβη μόλις είχα πάρει τον Brixton σπίτι και ήταν δύο μηνών. Είχα ξεχάσει ανοιχτό το παράθυρο και δεν τον έβρισκα πουθενά. Ήμουν σίγουρη ότι είχε πηδήξει και ότι τον είχα χάσει. Με κλάματα στα μάτια και ντυμένη με το νυχτικό μου έτρεξα στο εστιατόριο στη γωνία, το περίφημο και πολύ παλιό «Η Γειτονιά», και άρχισα να τους λέω με αναφιλητά τι είχε συμβεί. Αμέσως ο καλός κύριος βγήκε έξω και κοιτούσε, ειδοποίησε τους πάντες τριγύρω και όλοι είχαν τον νου τους, σε περίπτωση που έβρισκαν έναν μονόφθαλμο μαύρο γάτο, να μου ρίξουν σήμα. Τελικά, ο γάτος είχε κρυφτεί μέσα στο σπίτι, αλλά αυτή η άμεση κινητοποίηση με έκανε να πιστέψω ακόμη περισσότερο ότι μένω στο σωστό μέρος.
- Έχω μια εμμονή με τις παράξενες πόρτες και τα κτίρια της περιοχής διαθέτουν πολλές παράξενες πόρτες. Θέλω μια μέρα να τις φωτογραφίσω όλες. Υπάρχει ένα μαγαζάκι στην αρχή της οδού Μοσχονησίων που το έχει ένας γεράκος πάρα πολλά χρόνια. Τον θυμάμαι από τότε που ήμουν δεκατεσσάρων. Ένα παλιό, σκοτεινό και σκονισμένο μαγαζάκι που, όταν περνάει κάποιος, δεν του γεμίζει το μάτι, αλλά μέσα κρύβει θησαυρούς από βότανα και ματζούνια. Στην Αγίου Μελετίου υπάρχει (και αυτό το θυμάμαι από τη δεκαετία του ’80) ένα 24ωρο μανάβικο. Πολλές φορές, το άγριο χάραμα που ξυπνάω για να πάω στο γραφείο, πέφτει το μάτι μου επάνω σε δυο γκράφιτι που μου φτιάχνουν τη διάθεση. Το ένα γράφει «Είσαι το ωραιότερο όνειρό μου» και το άλλο ένα απλό «Σε αγαπάω».
- Έχουν ακουστεί πολλά για την Κυψέλη τα τελευταία χρόνια. Ότι είναι επικίνδυνη, ότι έχει ερημώσει και τα σχετικά. Δεν έχω αισθανθεί ούτε μια φορά περίεργα και γυρίζω πολλές φορές μόνη μου σπίτι τις πρώτες πρωινές ώρες – το αντίθετο μάλιστα. Η αλήθεια είναι ότι πολλά μαγαζιά έχουν κλείσει, όπως άλλωστε έχει συμβεί σε όλη την Αθήνα, αλλά τελευταία βλέπω καινούργια να ανοίγουν και η Φωκίωνος σφύζει από ζωή όλη μέρα. Πολλές φορές, στο ανοιχτό θεατράκι της γίνονται δωρεάν συναυλίες και τα γέλια και οι μουσικές ακούγονται μέχρι εδώ. Όσο ο καιρός περνάει, τόσο πιο σίγουρη νιώθω για την επιλογή μου. Αν άλλαζα κάτι, θα ήταν τα μυαλά όσων παρατάνε τι ακαθαρσίες των σκύλων στα πεζοδρόμιο και θα έφτιαχνα το σιντριβάνι στη Φωκίωνος. Αν μεταποιούσα ένα τραγούδι για να ταιριάζει με την Κυψελάρα, αυτό θα ήταν το «(How can they be) tired of England» των Dirty Pretty Things (όπου England, βάζουμε Κυψελάρα).
Info:
H Αντιγόνη Πάντα-Χαρβά εμφανίζεται στην εκπομπή «ΦΜ Live» στο Star. Τις υπόλοιπες ώρες κυνηγάει τον γάτο της που διαλύει το σπίτι τους με σταθερούς ρυθμούς και γράφει ιδέες για όλα αυτά που θέλει να κάνει από Σεπτέμβριο.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη LIFO.
