Μένω στο Γουδί ή, πιο σωστά, στου Γουδή. Είναι η περιοχή που εκτείνεται από το ομώνυμο πάρκο στην Κατεχάκη μέχρι τα Ιλίσια. Κέντρο της είναι η πλατεία του Αγίου Θωμά και σημεία-κλειδιά τα νοσοκομεία «Λαϊκό» και «Παίδων» και το Jasmin, το παλιό ροκάδικο.
- Για καφέ, για μεταμεσονύκτιες λιγούρες, για απλό περπάτημα ή απλώς για να δω λίγο κόσμο, ειδικά το καλοκαίρι, πάω στην πλατεία του Αγίου Θωμά. Εκεί βρίσκεις πιτσιρίκια με αυτοκινητάκια και μπάλες, σκεϊτάδες, παιδιά από τις Φιλιππίνες που κάνουν διάφορα σόου, κατοικίδια που βολτάρουν. Πολλή οικογένεια και αγάπη...
- Έχει ανοίξει ένα ωραίο στέκι στην αρχή της Ούλωφ Πάλμε (για κάποιους εκεί δεν είναι Γουδή, βέβαια, αλλά μισό τσιγάρο δρόμος από την πλατεία προς Ζωγράφου μεριά), το Urban, το οποίο, εκτός από αισθητική, έχει και ωραίο καφέ και τραπεζάκια έξω. Το ζαχαροπλαστείο Serano έχει τα καλύτερα μελομακάρονα που έχω φάει και τη μοναδική καρυδόπαστα (καρυδόπιτα με σιρόπι και φρέσκια κρέμα από πάνω). Στη γωνία Κλεοβούλης και Γ. Παπανδρέου είναι το Μελίρρυτον, με σπιτικό παγωτό, που το καλοκαίρι μού «φόρεσε» αρκετά κιλά. Και, φυσικά, η Πανεπιστημιούπολη, που είναι δίπλα στη γειτονιά, προσφέρει πολλές επιλογές για βόλτα με αυτοκίνητο, θέα και απομόνωση.
- Στου Γουδή δεν θα βρεις νεοκλασικά ή μοντέρνα, ευρωπαϊκής αισθητικής κτίρια, δεν είναι ούτε Κολωνάκι, ούτε Πλάκα, ούτε Γκάζι, ούτε τίποτα. Είναι μια απλή, λαϊκή γειτονιά που από τη δεκαετία του '70 έπηξε στην πολυκατοικία. Κάποτε, βέβαια, οι πολυκατοικίες είχαν κάποιο ενδιαφέρον (προσόψεις από πέτρα ή μάρμαρο, γήινα χρώματα και λοιπά), αλλά από τα μέσα '80 και μετά, όταν επικράτησε ο λόγος των εργολάβων και όχι των αρχιτεκτόνων, η ώχρα και το κουτί πήγε σύννεφο. Έχουν μείνει κάποιες παλιές βίλες και μονοκατοικίες διάσπαρτες, αλλά είναι σχεδόν όλες ετοιμόρροπες και εγκαταλελειμμένες από θεούς και ανθρώπους. Τα δε νοσοκομεία και πανεπιστημιακά κτίρια είναι ασχολίαστα. Πιο ελληνικό Δημόσιο, πεθαίνεις...
- Το όνομά της η γειτονιά το έχει πάρει από τη μεγάλη οικογένεια Γουδή από τις Σπέτσες. Οι Γουδήδες ήταν λέει πολύ ήρωες το 1821 και μάγκες, οπότε η καλή πατρίδα τους αντάμειψε με αυτή την τεράστια περιοχή. Λογικά, τότε πρέπει να ήταν σαν ζούγκλα εδώ, με ρέματα και ποταμάκια – πολλά σώζονται στο στρατόπεδο που μπαίναμε μικροί κρυφά και παίζαμε. Με το πέρασμα των χρόνων και χωρίς να γνωρίζω πολλές λεπτομέρειες, η περιοχή αυτή κατακερματίστηκε, έγινε δωρεά σε μονές, στρατούς, δήμους κ.λπ. και τελικά φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Ευτυχώς που ένα τεράστιο κομμάτι της έμεινε στο στρατόπεδο από τη μία και στο Πολυτεχνείο από την άλλη και σώθηκε λίγη φύση, γιατί τώρα οι πολυκατοικίες θα φτάνανε ως την Κατεχάκη.
- Στον δρόμο μου, σε ένα υπόγειο εδώ δίπλα, μένει ένας παππούς άνω των 70. Είναι τσαγκάρης κι έχει κάθε μέρα ανοιχτό το παράθυρό του, μισό μέτρο από το πεζοδρόμιο, και πουλάει κορδόνια, παλιά παπούτσια και παντόφλες. Έχει μια επιγραφή σε χαρτόνι στο πεζούλι με τις τιμές. Είναι όλη μέρα σκυμμένος πάνω από ένα παπούτσι κι επιδιορθώνει καθισμένος σε μια καρέκλα, μέσα στο μικρό δωμάτιο, ενώ φαίνεται όλο το σπίτι του, μια σταλιά. Κάθε μέρα περνάω και τον βλέπω και απορώ με το κουράγιο του.
- Τραγούδι της γειτονιάς είναι μάλλον το «Άνθρωποι Μονάχοι» του Σπανού σε στίχους Καλαμίτση, που το είπε η Μοσχολιού.
Στο Cyanna.gr μπορείτε να δείτε το νέο τους βιντεοκλίπ «I am cannibal». To «The undressed EP» κυκλοφορεί ήδη σε βινύλιο, ενώ τις επόμενες μέρες θα κυκλοφορήσει και digital μέσω bandcamp.
σχόλια