Αν μουέλεγαν πριν λίγο καιρό ότι κάποια άλλησειρά θα έμπαινε σφήνα στην «ΑγίαΤριάδα» του HBO-Sopranos,Deadwood,SixFeetUnder-δύσκολα θα το πίστευα. Το «buzz»όμως για το TheWire,την «μπατσική» (αλλά μόνο κατ'επίφαση) σειρά του ίδιου καναλιού, πουμπήκε ήδη στον πέμπτο και έσχατο κύκλοτης, είχε γίνει εκκωφαντικό, καιαισθανόμουν σχεδόν υποχρεωμένος ναερευνήσω. Και πράγματι, βλέποντας τονπρώτο κύκλο σ' ένα διήμερο μαραθώνιο,δικαιολόγησα απολύτως όλο το hypeκαι δόξασα τους δημιουργούς της σειράς,που κατάφεραν τη μεγαλύτερη μαγκιά στηνιστορία των τηλεοπτικών σειρών: μιαπαραγωγή τόσο πολυδύναμη και πολυμορφική,τόσο καλοφτιαγμένη και συναρπαστική,με τους πιο πολυδιάστατους χαρακτήρεςπου έχει δει κανείς οπουδήποτε καισυγχρόνως όλα όσα θα ήθελε να μάθεικανείς (αλλά βαριόταν να ρωτήσει) γιατην παράλυση των θεσμών στις σύγχρονεςκοινωνίες, τη γραφειοκρατία, τη διαπλοκή,τα μικροπολιτικά τερτίπια, την παθολογίατης εξουσίας, τον τρόπο που λειτουργείτο σύστημα γενικά στην εποχή του ύστερουκαι ξέσαλου καπιταλισμού. Αντίθετα απότο γνωστό αξίωμα, ένας χιμπατζής ακόμακι ένα εκατομμύριο χρόνια να βαράει ταπλήκτρα της γραφομηχάνης, δενθα γράψει ποτέτον Άμλετ.Κατ' αναλογία, ακόμα κι ένα εκατομμύριοχρόνια να παρακολουθείς τα πάνελ τηςελληνικής τηλεόρασης δεν θα μάθειςτίποτα για τίποτα... Αν αναφέρεις σεκάποιον τους όρους «υπεύθυνη τέχνη»,«εκπαιδευτική τηλεόραση» ή«κοινωνικό δράμα» -που θα μπορούσαννα περιγράφουν το TheWireσ' έναν ιδανικόκόσμο-, έχει ήδη ξενερώσει πριν τελειώσειςτη φράση σου. Κάποτε όμως τέτοιοι όροιπρέπει να επιστρέψουν στην αυθεντικήέννοιά τους και να ξεφύγουν από τουςπληκτικούς συνειρμούς που τους έχουμεπαρασύρει εμείς.
Υποθέτωδεν είναι και έγκλημα να χαζεύει κανείςτα Lostκαι τα PrisonBreakκαι τις άλλες xanaxσαχλαμάρες που δεν καταλήγουν πουθενά,αλλά δεν είναι χάσιμο χρόνου όταν τηνίδια ώρα μπορείς να βλέπεις κάτι τόσοσυναρπαστικό όσο το TheWire,που σε συνδέειμε τις διάφορες κρίσεις, πάθη καιδιλήμματα της εποχής μας; Παίζεις καιμαθαίνεις. Αυτόδεν είναι το νόημα; Η σειρά διαδραματίζεταιστη Βαλτιμόρη, την πιο παρηκμασμένηίσως πόλη της Ανατολικής Aκτήςτων ΗΠΑ, και παρουσιάζει όλες τις υφέςτου κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικούιστού μιας σύγχρονης μεταβιομηχανικήςμεγαλούπολης, υπό το ηθικό (όχι ηθικολογικό)πρίσμα της μεγάλης λογοτεχνίας ή τουσπουδαίου κινηματογράφου. Κι όλα αυτάμεταμφιεσμένα στη συναρπαστικότερηαστυνομική σειρά, απαλλαγμένη από κάθεείδους στερεότυπο.
Κάθεεπεισόδιο είναι κι ένα διαφορετικόκεφάλαιο και κάθε κύκλος είναι κι έναδιαφορετικό βιβλίο σε διαφορετικόθεματικό πλαίσιο: οι ναρκοσυμμορίεςστα γκέτο (τα «projects»),το λαθρεμπόριο στους «ντόκους»του λιμανιού (με κεντρικούς χαρακτήρεςένδοξους συμπατριώτες μας όπως ο ΣπύροςΒόντας, που έχει το πατρικό επίθετο τηςμάνας μου, αλλά και ο μυστηριώδης αρχηγόςτου κυκλώματος που αναφέρεται απλά ως«ο Έλληνας»), το εκπαιδευτικόσύστημα, το δήμο...
Απότην αρχή ήδη (η σειρά ξεκίνησε το 2002)υπάρχουν έντονοι παραλληλισμοί τηςματαιότητας του περίφημου «πολέμουεναντίον των ναρκωτικών» με τονπόλεμο στο Ιράκ, ενώ ο πρώτος παρουσιάζεταιουσιαστικά ως πόλεμος ενάντια στιςεξαθλιωμένες κατώτερες τάξεις (τολούμπεν υποπρολεταριάτο, που θα λέγαμε),με τις καρτούν σταυροφορίες λαϊκιστώνπολιτικών που τους αρκεί μόνο να φαίνεταιστην τηλεόραση ότι γίνονται συλλήψεις«εμπόρων του θανάτου», άσχετα ανείναι ταλαίπωρα βαποράκια με μικροποσότητες- να βλέπει ο κόσμος «ναρκωτικά στοτραπέζι». Όπως λέει κι ένας από τουςηρωικούς (μοναχικούς) μπάτσους τηςσειράς, «αν ακολουθήσεις τα ναρκωτικάπού θα πας; Σε βαποράκια. Αν ακολουθήσειςόμως το χρήμα δεν ξέρεις πού θα φτάσεις,γι' αυτό και δεν σ' αφήνουν να τοακολουθήσεις».
Ησειρά είναι πνευματικό παιδί του«συνάδελφου» (πρώην) αστυνομικούρεπόρτερ Ντέιβιντ Σάιμον σε συνεργασίαμε τον (πρώην) υπαστυνόμο Εντ Μπερνς,ενώ υπό την αιγίδα τους γράφουν για τοTheWireμια ομάδα εκλεκτώνσεναριογράφων, μεταξύ των οποίων και οΤζορτζ Πελεκάνος. «Βαρεθήκαμε τοκαλό και το κακό» λέει ο Σάιμον. «Κιο κόσμος το έχει βαρεθεί, γιατί ξέρειτι παίζεται. Το εγχείρημα του TheWireέχει να κάνει με τους θεσμούς -τοκαθεστώς γραφειοκρατίας, την μπίζνατου εγκλήματος, τις κουλτούρες εθισμού,τον ωμό καπιταλισμό ακόμη- και τηνεπίδραση που έχουν αυτοί στην προσωπικότητακαι την ψυχοσύνθεση των ατόμων. Φοβάμαιότι είναι μια θυμωμένη σειρά». Και ρομαντική όμως, που έχει να κάνει με τοθράσος και την «επιμονή της ελπίδας»,που λέει κι ο Ομπάμα, και διαθέτειχαρακτήρες (μπάτσους, συμμορίτες,νομικούς, δασκάλους) που λογικά θα 'πρεπενα 'χουν ρίξει λευκή πετσέτα, αλλάεπιμένουν είτε από ναρκισσισμό είτεαπό γνήσιο παλιομοδίτικο ιδεαλισμό.Περιμένω με ανυπομονησία τον τελευταίοκύκλο της σειράς, με σκηνικό τα γραφείατης εφημερίδας «BaltimoreSun»και βασικό ζήτημα, σύμφωνα με τουςδημιουργούς της, το εξής: «Τι έκανανοι δημοσιογράφοι όταν η Ρώμη καιγόταν;»Ιδού το ερώτημα.
ΤοTheWireκυκλοφορεί προςενοικίαση σε «επιλεγμένα»(κυριολεκτικά φοβάμαι στη συγκεκριμένηπερίπτωση, αλλά αξίζει τον κόπο να τοψάξει κανείς) βιντεοκλάμπ καιμε ελληνικούςυπότιτλους.
σχόλια