Όλοι τουρίστες είμαστε σε τούτο τον κοσμάκη. Από τον Δημήτρη Πολιτάκη

Όλοι τουρίστες είμαστε σε τούτο τον κοσμάκη. Από τον Δημήτρη Πολιτάκη Facebook Twitter
Ο ΝτΜ το βράδυ της συναυλίας του στην Κυψέλη... Φωτ.: Freddie F./ LIFO
4

Ο βίος εν Ελλάδι είναι υπαίθριος, όταν όμως τριγύρω λιώνουν τα μπετά και η πυκνή, ακίνητη ατμόσφαιρα κόβεται μόνο με μπαλτά, το έξω γίνεται αποπνικτικό μέσα, σαν νεκρή φύση που σε φέρνει αργά, αλλά σταθερά, σε κατάσταση παραλυτικής έκστασης. Το μυστικό στον καύσωνα είναι να λειτουργείς σαν να κάνεις τάι-τσι μαστουρωμένος: αργές, υπαινικτικές κινήσεις, υποψία ντάγκλας που έρχεται και φεύγει, διάλειμμα για κατάποση υγρών καύσιμων που μοιάζουν να φεύγουν αμέσως από τον οργανισμό σαν να έχεις τρύπες από σφαίρες στο κορμί, τακτικό τεστ αντανακλαστικών για να διαπιστώσεις αν ζεις και έχεις επαφή με τον περίγυρο ή έχεις περάσει σε άλλες διαστάσεις, εκτός βαρύτητας. Κάτω από αυτές τις ζόρικες, αλλά πάντα ιδιαίτερες (και ως εκ τούτου πολύτιμες) συνθήκες, πήγαμε την πιο καυτή μέχρι τώρα νύχτα του καλοκαιριού να δούμε τον Νέγρο του Μοριά κάτω από το άγαλμα του Κανάρη στην πλατεία Κυψέλης υπό την αιγίδα της documenta 14.


Πολιτισμικό μπάχαλο, θα σχολιάσει κανείς ίσως, πριν η ξινίλα του γίνει γκρίνια και οδοστρωτήρας που τα ισοπεδώνει όλα: «Έλα, μωρέ, χίπστερ είναι κι αυτός, τι, επειδή είναι μαύρος, νομίζεις ότι δεν είναι, που τον βρήκε η μηχανή πολιτιστικού ιμπεριαλισμού της documenta και μας τον μοστράρει εκτός πλαισίου και όχι στο gentrification και ξέρω γω και μου έρχονται όλοι οι σκατόφλωροι να κάνουν τουρισμό στον multi-culti urban εξωτισμό» και άλλα τέτοια εσωστρεφή, στραβωμένα και κομπλεξικά ad infinitum. Χαλαρώστε λίγο, ρε παιδιά, εκεί έξω, στα μετερίζια της αέναης δράσης και της επιλεκτικής συλλογικότητας. Έτσι είναι ο κόσμος πια, καλώς ή κακώς. Τα κουτάκια και οι βολικοί διαχωρισμοί που ξέραμε πάνε, χάθηκαν, τα κλάψαμε αυτά, τέλος. Είναι πολύ σωστός και άξιος ο ΝτΜ για το χαρμάνι που εκπροσωπεί (ανακατεύοντας στις αναφορές του τον Σώτη Βολάνη και τη Δούκισσα Νομικού με τις βιωματικές εμπειρίες της νεανικής αληθινής ζωής στους Αμπελόκηπους, στην Κυψέλη και στους υπόγειους παραποτάμους του ευρύτερου κέντρου) και είναι σούπερ η εκλεκτική μπάντα του.

Όλοι τουρίστες είμαστε σε τούτο τον κοσμάκη. Από τον Δημήτρη Πολιτάκη Facebook Twitter
Πολύ τεχνικό και correct μου μοιάζει το Αφροέλληνας, ο ίδιος πάντως δηλώνει «Ελληναράς» εξηγώντας ότι στο μυαλό του η λέξη σημαίνει πως «είμαι Έλληνας όσο πρέπει και όσο δεν πρέπει». Φωτο: Silia Niassou (Sally Ly)

Με τις ταξικές ενοχές δεν βγαίνει άκρη: αν δεν μπορείς να αποβάλεις την προδιάθεση εξωτισμού, μη χαλιέσαι, δεν χάθηκε κι ο κόσμος, χαλάρωσε και απόλαυσέ το. Τουρίστες είμαστε όλοι, δεν είμαστε ταξιδιώτες και περιηγητές, όπως ίσως νομίζουμε.


Και, ναι, γινόμαστε καμιά φορά τουρίστες στον urban εξωτισμό που αναδίδει στη σύγχρονη τοπογραφία και ανθρωπογεωγραφία η Κυψέλη (σαν να ακούμε εν μέσω κατασταλτικού καύσωνα ως μουρμουρητό το υπνωτικό ρεφρέν του «Tourist» των Radiohead: «Hey man, slow down, slow down/ Idiot, slow down, slow down»), αλλά τι να κάνουμε τώρα, δεν μπορούμε να είμαστε όλοι αυτόχθονες στα νέα στέκια και στις νέες καταστάσεις. Τουλάχιστον είμαστε ντόπιοι και γλιτώνουμε τις ομαδικές ξεναγήσεις και τα «κοινωνικά σαφάρι» όπου συμμετέχουν τακτικά πια ξένοι καλλιτέχνες, επιμελητές και γραφιάδες, καθώς άγονται και φέρονται σε (πρώην και νυν) υποβαθμισμένα στέκια από την Πειραιώς και πέρα, από την Πατησίων και πέρα κ.ο.κ. Τέλος πάντων, με τις ταξικές ενοχές δεν βγαίνει άκρη: αν δεν μπορείς να αποβάλεις την προδιάθεση εξωτισμού, μη χαλιέσαι, δεν χάθηκε κι ο κόσμος, χαλάρωσε και απόλαυσέ το. Τουρίστες είμαστε όλοι, δεν είμαστε ταξιδιώτες και περιηγητές, όπως ίσως νομίζουμε.


Η Κυψελάρα, πάντως, ζει και βασιλεύει, προσθέτοντας νέα κεφάλαια στον ένδοξο αστικό μύθο της. Η Κυψέλη κάποτε με το κοσμικό προφίλ, η Κυψέλη που θυμάμαι εγώ με τις νεανικές φυλές και τις υποκουλτούρες, η Κυψέλη τώρα με την πανσπερμία ηθών, εθίμων και εθνοτήτων, η Κυψέλη με τους Αφροέλληνες σαν τον «Νέγρο». Πολύ τεχνικό και correct μου μοιάζει το Αφροέλληνας, ο ίδιος πάντως δηλώνει «Ελληναράς» και είναι ο πρώτος Έλληνας που είχε το μυαλό και τη μαγκιά να οικειοποιηθεί, ευνουχίζοντάς τον, τον δυσφημιστικό αυτό όρο, τοποθετώντας του αν όχι θετικό, τουλάχιστον ουδέτερο πρόσημο, εξηγώντας ότι στο μυαλό του η λέξη σημαίνει πως «είμαι Έλληνας όσο πρέπει και όσο δεν πρέπει».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

4

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

σχόλια

4 σχόλια
Αναγκάζομαι να εκφράσω εδώ την οργή μου για το άρθρο σχετικά με των Κώστα Σημίτη , γιατί απενεργοποιήσετε τα σχόλια στο άρθρο ; θεωρεί ο συντάκτης του άρθρου ότι η απενεργοποίηση σχολίων βοηθά τη δημόσια συζήτηση ; μήπως θέλει να αποσπάσει την προσοχή από τα "επιτεύγματα" των Καμμένου και Πολάκη ; όσο για την ποιότητα του λόγου του "Έθνους" οι παλαιότεροι κάτι θυμόμαστε ..
Δεν καταλαβαίνω γιατί σε χαλάει ο όρος Αφροέλληνας, εγώ τον βρίσκω ορθό και σύμφωνο με τα όσα πιστεύει το παιδί. Έχει μια ελληνικότητα, αφού αυτή τη χώρα έζησε, με αφρικανικές ρίζες. Πρέπει δηλαδή ντε και καλά να δηλώνει Γκανέζος για να μη χαλάσει το αντιρατσιστικό-ελληνοφοβικό φαντασιακό μας ή τον εξωτισμό που θέλουμε - με το στανιό - να προσδώσουμε σε μετανάστες generation 2.0;Επίσης για τη γενική κριτική που κάνουν κάποιοι στη documenta και γενικότερα την τάση του νεοέλληνα να το παίξει πρωτοπορία και να βγει πάντα ο πιο κουλ, εξ αριστερών ή από πάνω - bitch please, δεν αξίζει καν τη σπατάλη των λέξεων.
Ο αυτοαποκαλουμενος πρωκτογραφος Φρεντι-Φ παντως γκδ στην πρωτη φωτογραφια. Καποιος να του πει οτι η φωτογραφια αυτη ειναι αριστουργημα και θα πρεπει να αρχισει να σκεφτεται επιτελους ενα μικρο - και αεροσυμπαγες - πορτφολιο...