Με τους amateurboyz στο Κ44 ΤΩΡΑ

Η τουαλέτα στο Κ44 (που πια δεν λέγεται Κ44 αλλά ΤΩΡΑ) είναι γεμάτη συνθήματα (όπως «cacao rocks») και tags (όπως «GPO 10E») και μου θυμίζει το CBGB's στη Νέα Υόρκη ένα παγωμένο βράδυ του Μαρτίου, πίσω στο 2004, που το είχα επισκεφθεί και ο ιδιοκτήτης του, ο Hilly Kristal, καθόταν παραδοσιακά στο τραπεζάκι μετά την είσοδο (ήταν σαν να μην είχε σηκωθεί ποτέ από εκεί). Είναι μερικά πράγματα που μολονότι η μυθολογία τους έχει σχεδόν ξεπεράσει την πραγματικότητα, τελικά, στην πραγματικότητα, είναι έτσι ακριβώς όπως τα είχες φανταστεί, περίπου όπως τα ήξερες μέσα από τις εξιστορήσεις των Black Flag ή των They Might Be Giants στις νοσταλγικές συνεντεύξεις τους για το CBGB's για παράδειγμα. Το Κ44 δεν είναι (ακόμα) ένα από αυτά τα μέρη. Είναι σχετικά καινούργιο, αλλά το σημείο που βρίσκεται, το μουγκρητό του Ιntercity που περνάει από μπροστά του μέσα στη νύχτα μεταφέροντας φαντάρους στη Βόρεια Ελλάδα και το καφενείο που είναι στη γωνία με τους γέρους που τρώνε φασολάδες τις κρύες μέρες του χειμώνα, με κάνει κάθε φορά να φαντασιώνομαι ότι βρίσκομαι στο Kreuzkoelln του Βερολίνου (την αγαπημένη μου γειτονιά σε όλο τον κόσμο). Σκέφτομαι όλα αυτά, Νέες Υόρκες, Βερολίνα, την πρώτη λεωφόρο νότια στο Lower East Side και τα μπαρ με τα τζουκ-μποξ που βρομάνε κάτουρα και μπίρα, ένα punk club στη Skalitzer Strasse που παίζουν μόνο 45άρια βινύλια και ενώνω τις γραμμές που σχηματίζουν εκείνη την τρελή περίοδο που ξεκίνησαν τα πάρτι οι amateurboyz και η Αθήνα πέρασε μια αυθεντικά underground φάση στις ρωσικές και τις βουλγάρικες ντισκοτέκ, λίγο πριν τα ανακαλύψουν όλα αυτά οι συντάκτες των κυριακάτικων ενθέτων και όσοι δεν είχαν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε περιοχές όπως η πλατεία Αττικής ή σε οδούς όπως η Γ' Σεπτεμβρίου. Οι amateur έκαναν τότε κάτι μαγικό. Συσπείρωσαν ένα πανηδονιστικό κοινό, που ήταν μεν οι απόγονοι των ρέιβερ αλλά η αισθητική τους θρυμμάτιζε τις ντουλάπες με τα φλούο Frond και το κάψιμο από τα δεκάδες ecstasy εκείνης της (επίσης τρελής) εποχής, και έφεραν στην Αθήνα στο πάνσωστο timing αυτό που συνέβαινε στις μεγάλες μητροπόλεις του κόσμου. Αφουγκράστηκαν ιδανικά τον αργό θάνατο των σούπερ-σταρ DJs, την επιστροφή στα diy parties, αδιαφόρησαν για τη γρήγορη ανάφλεξη της επιτυχίας τους και έμειναν πιστοί στον αρχικό σκοπό τους. Και έγιναν το talk of the town, χωρίς καν να το προσπαθήσουν. Θα θυμάμαι πάντα αυτές τις extravagant βραδιές στη Meteorit της Νίκης, στη βουλγάρικη BG, στην πολωνική Arena και στην τουριστική Lava Bore της Φιλελλήνων, τότε που οι κανονικοί θαμώνες των μαγαζιών αυτών μπλέκονταν με τα παραδείσια πουλιά του κοινού των amateur. Μια Βουλγάρα στο όριο της κονσομασιόν δίπλα σε μια ντυμένη Ούμα Θέρμαν από το Kill Bill, ένας Ρώσος μπράβος να κόβει είσοδο σε κάποιον ντυμένο με '50s ολόσωμο ριγέ μαγιό, τρελά μακιγιάζ, πολλή χρυσόσκονη, αυτοσχέδια καπέλα, μποά, βεστιάρια, χένες, σαπουνόφουσκες, μια παράνοια. Πάντα, όταν πήγαινα στα πάρτι των amateur, σκεφτόμουν τις διηγήσεις φίλων για τα αθηναϊκά '80s, για το Εργοστάσιο, τον Κούκο, το Mad στην Πλάκα και όλα τα υπόλοιπα που έγραψαν την ιστορία της νύχτας εκείνη τη δεκαετία της μπούκλας και της βάτας. Και τότε ήταν πάλι όλα εδώ, αλλά αλλιώς. Και απόψε, στο Κ44, που η Αθήνα γιορτάζει το Halloween και έχει περάσει λίγος καιρός από τότε που έγιναν όλα αυτά (και εμένα μου μοιάζει αιώνας) κάπως όλα μοιάζουν να επιστρέφουν έστω για ένα βράδυ. Η D' Arcy Foxx που τότε έκανε πόρτα στα πάρτι των amateur είναι ντυμένη μαύρη χήρα (νομίζω), ο Nicolaich φοράει μα ξανθιά περούκα και μια μάσκα που θυμίζει τον Φρέντι Κρούγκερ, η Apollonia B, αυτή η εμβληματική φιγούρα της αθηναϊκής νύχτας, χορεύει ακόμα, κάποιος είναι ντυμένος τσολιάς, στον τοίχο παίζει μια ταινία με γυναικείο wrestling, ο «Ανάπηρος» (σ.σ. μέτοχος του μαγαζιού) κυκλοφορεί με μια μάσκα παλαιστή (όπως κι εγώ) και η Marie-Laure, που μοιάζει σαν να βγήκε από ταινία του Αλέν Ρενέ, μου μιλάει για το βιβλίο The Master And Margarita του Μπουλγκάκοφ. Ένα παλιό ποδήλατο και ένα φαντασματάκι κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας, οι amateur έχουν πια εξελίξει τόσο πολύ τη μουσική που παίζουν που θα μπορούσαν να σταθούν άνετα σε οποιοδήποτε κλαμπ του Βερολίνου, το Ιntercity ξανασφυρίζει απ' έξω και σειέται το μαγαζί και όλη εκείνη η σουρεαλιστική περίοδος ξαναγυρίζει στο κεφάλι μου. Τι τρελή εποχή!