Γεννήθηκα στην Αθήνα, στο Πεδίο του Άρεως, και, παρόλο που έμεινα εκεί μέχρι τα τρία μου χρόνια, έχω μνήμες απ' το παιχνίδι μου στο πάρκο. Είμαστε πολύτεκνη οικογένεια, τέσσερα αδέλφια συνολικά. Οι γονείς μου ήθελαν ένα δικό τους σπίτι, μάζευαν λεφτά σιγά σιγά και βρήκαν ένα οικόπεδο στη Νέα Κηφισιά. Μετά από ένα συμβάν σε ένα από τα υπόγεια που ζούσαμε -πλημμύρισε απ' τη βροχή και μας ανέβασε η μάνα μου στα έπιπλα για να γλιτώσουμε, θυμάμαι που ήρθε η γειτόνισσα να μας σώσει- αποφάσισαν να πάμε στο μισοτελειωμένο σπίτι στη Νέα Κηφισιά.
Η Κηφισιά τότε ήταν ένα απέραντο χωράφι.Εκεί που μέναμε είχαμε δυο τρεις γείτονες. Μόνο. Μέχρι την ηλικία των οκτώ έβλεπα ακόμα πρόβατα έξω απ' το σπίτι μου. Μετά ήρθαν άλλου είδους ζώα.
Από μικρή ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική.Πάντα αυτό έκανα, τραγούδαγα, έπαιζα κάποιο όργανο - η μητέρα μου είναι μουσικός και υπήρχαν διάφορα όργανα στο σπίτι.
Έκανα φωνητική σε ωδείο. Άρχισα και πιάνο, αλλά είχα μια τραυματική εμπειρία μικρή με τη δασκάλα που μου έκανε μάθημα. Με έσπαγε στο ξύλο. Κάθε φορά που έκανα λάθος με χτύπαγε στα χέρια με το χάρακα. Ήταν πολύ παρανοϊκό, πήγαινα στο σπίτι και μου έλεγε η μαμά μου «παίξε ελεύθερα» και όταν πήγαινα να δείξω στη δασκάλα μου τι τραγούδι έβγαλα μόνη μου, με πλάκωνε στο ξύλο! Μετά από κάποιους μήνες σταμάτησα. Ξανάρχισα να μαθαίνω μουσική μετά από χρόνια.
Από το σχολείο δεν έχω πολύ καλές αναμνήσεις.Ήταν πολύ χάλια. Ήμουν πολύ μοναχικό παιδί τα πρώτα χρόνια, πολύ ντροπαλή. Θυμάμαι στην A' Δημοτικού μια μαυροφορεμένη διευθύντρια που την έβλεπες και σκιαζόσουν. Δεν έκανε μαθήματα, ήταν παλιά δασκάλα, πολύ χοντροκομμένη, ερχόταν όμως μέσα στην τάξη να επιβλέψει. Έτρωγε όλη την ώρα και για πλάκα πετούσε στα παιδιά πατατάκια. Κάποια φορά η δασκάλα μου με ρώτησε την προπαίδεια, πόσο κάνει έξι επί δύο. Εγώ κόμπλαρα. Ήταν κι η μέγαιρα εκεί, δεν μπορούσα να απαντήσω. Άρπαξε τότε η διευθύντρια ένα καλοξισμένο μολύβι και μου χάραξε το 12 στο κεφάλι. Ορίστε, μου είπε, για να το θυμάσαι. Έγινε χαμός από τους γονείς μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι θα το θυμάμαι για πάντα.
Ουσιαστικά ξεκίνησα με τους Film.Όταν βρέθηκα με τα παιδιά ήταν πολύ καλή συγκυρία. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να είχα βρεθεί σε καλύτερο συγκρότημα. Υπήρχαν ήδη ως γκρουπ όταν τους γνώρισα, έπαιζαν instrumental. Τους πέτυχα σε ένα live, μου άρεσαν πάρα πολύ, μιλήσαμε και αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί. Όλα τα πράγματα κάνουν έναν κύκλο. Υπήρχε ανάγκη να κάνει ο καθένας δικά του πράγματα κι έτσι τέλειωσε η συνεργασία μας.
Ο πρώτος δίσκος που μου άρεσε ήταν του αδελφού μου, ένας των Visage με εκπληκτικό εξώφυλλο, και το Fade To Grey. Αυτός που άλλαξε τον τρόπο που άκουγα μουσική και με σημάδεψε όμως είναι ο Treasure των Cocteau Twins. Δεν έχω ξανανιώσει τέτοιο πράγμα με δίσκο. Μ' αρέσει πολύ η σκανδιναβική σκηνή, οι άνθρωποι που είναι εφευρετικοί και μπορούν να κάνουν έργα τέχνης απ' το τίποτα. Από μια μονωτική ταινία, για παράδειγμα. Μου αρέσουν πάρα πολύ οι The Knife, η Stina Nordenstam.
Μία μουσικός που με έχει επηρεάσει πάρα πολύ είναι η Λένα Πλάτωνος και είμαι ευτυχισμένη που συνεργάστηκα μαζί της. Μου ζήτησε να τραγουδήσω ένα κομμάτι με αγγλικό στίχο για ένα διεθνή διαγωνισμό και θα εμφανιστώ και στα live που θα κάνει σύντομα στο Κύτταρο. Μου έχει κάνει εντύπωση που κάθε της φράση είναι ποίηση.
Έχω καταλάβει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αρέσεις σε όλους. Ό,τι κι αν κάνεις, ακόμα και καφέ να φτιάχνεις, κάποιος θα βρεθεί που θα πει κακό λόγο. Το χειρότερο που έχω ακούσει ήταν από έναν τύπο, που μετά από κάποιο live μου είπε ότι δεν κάνω για τραγουδίστρια. Πληγώνεσαι, αλλά συνεχίζεις.
Μου αρέσει να βρίσκομαι στη φύση, στο δάσος, τρελαίνομαι. Να μπορώ να κάνω ποδήλατο άφοβα, τα σουηδικά, η δασκάλα των σουηδικών μου, μου αρέσει να ταξιδεύω. Ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στην Αθήνα είναι το αεροδρόμιο επειδή έχεις την αίσθηση ότι κάπου θα πας. Θα μπορούσα να πάω οπουδήποτε - αν μου πεις πάμε αύριο στην Τανζανία, έφυγα. Αρκεί να έχω τα λεφτά. Μου αρέσει πάρα πολύ η Τήνος, κάθε γωνία της είναι έκπληξη.
Μ' αρέσει η street artκι έχω ασχοληθεί λίγο. Φτιάχνω διακόπτες στο on και κολλάω στους δρόμους. Κυρίως στον Κεραμεικό. Θα ήθελα να βάλω κάποια στιγμή σε πεζοδρόμια επειδή οι άνθρωποι στην Αθήνα περπατάνε σκυφτοί.
Με ενοχλούν η αυτοκρατορία του τσιμέντου, τα άσχημα κτίρια, με ενοχλεί που νομίζεις ότι αυτή η πόλη είναι φτιαγμένη για αυτοκίνητα, που δεν υπάρχει χώρος για τους πεζούς, η ηχορρύπανση που σε αγριεύει και σε κάνει επιθετικό, που δεν υπάρχει οικολογική συνείδηση. Με ενοχλούν που οι άνθρωποι είναι σαν τα ζώα στη ζούγκλα, που είναι όλοι στην τσίτα και αναγκάζεσαι κι εσύ να γίνεις έτσι για να επιβιώσεις. Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να βγω από το μετρό παίρνω στάση αμυντική, με την τσάντα μπροστά στο στήθος, γιατί ξέρω ότι κανείς δεν περιμένει να βγεις πριν μπουκάρει μέσα. Έχω φάει άπειρα σπρωξίδια. Με ενοχλεί που οι πολιτικοί βγαίνουν και μιλούν σαν πατριώτες που αγαπάνε τη χώρα τη στιγμή που την καταστρέφουν. Με ενοχλεί που η τηλεόραση σού προκαλεί πανικό και σε αγχώνει. Αν δεν έχεις άλλον τρόπο να ενημερωθείς, νομίζεις ότι έρχεται το τέλος του κόσμου.
Οι φίλοι έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Απίστευτα σημαντικό. Η Αλεξία, ο Hope. Με τον Κωνσταντίνο γνωριστήκαμε πριν από οκτώ χρόνια μετά από ένα live στο Μικρό Μουσικό. Ήρθε και μου μίλησε και ζήτησε να με φωτογραφίσει και δέχτηκα. Τότε είδα ότι είχε φέρει μαζί του φωτιστικά, μονωτικές ταινίες, μαρκαδόρους. Με φίμωσε με την ταινία, έριξε ένα μπλε φως στα μούτρα, μου έκλεισε το ένα μάτι και ζωγράφισε πάνω στην ταινία χείλια και μάτι! Τον εμπιστεύτηκα.
Την ευτυχία μπορείς να τη βρεις σε πολύ απλά πράγματα. Είναι κλισέ, αλλά ευτυχία είναι να είσαι με έναν άνθρωπο που αγαπάς και απλά να κάθεστε στο γρασίδι. Να χαίρεσαι που είστε μαζί.
Ο έρωτας μού δίνει έμπνευση, αυτήν τη διαολεμένη ενέργεια που περπατάς στο δρόμο και ακόμα κι ο αέρας που ακουμπάει το δέρμα σου σού δίνει χαρά. Που προσέχεις το θρόισμα των φύλλων και τα πουλάκια να κελαηδάνε.
Η λέξη «οικογένεια μου» φέρνει στο μυαλό δυσκολίες. Δεν είμαι από αυτές που είναι πωρωμένες, να γίνω μάνα, να κάνω ένα παιδί. Αν προκύψει, καλώς.
Η ζωή με έμαθε ότι ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ό,τι κακό κι αν σου συμβαίνει σε οδηγεί σε κάτι καλό. Κι ότι η διάλυση σημαίνει αναγέννηση.
σχόλια