Γεννήθηκα στα Πατήσια και μεγάλωσα εκεί μέχρι τα 24 μου. Θυμάμαι να παίζω μικρή στους δρόμους όλα αυτά τα αυτοσχέδια παιχνίδια που σήμερα είναι αδύνατον να χαρεί ένα παιδί της πόλης. Παρότι δεν ήμουν το ανέμελο παιδί της ηλικίας μου, αφού έκανα από μικρή πρωταθλητισμό, την αίσθηση της ανοιχτής πόλης την κρατάω ζωντανή ακόμα. Οι περισσότερες εικόνες μου, πάντως, είναι από τα αμέτρητα πηγαινέλα με τα λεωφορεία για προπονήσεις. Μέχρι τα δέκα μου γυμναζόμουν καθημερινά στη Γλυφάδα ως αθλήτρια της ενόργανης, κατόπιν στους Αμπελόκηπους. Η βασική μου διαδρομή ήταν από την καρδιά του γυμναστηρίου, στην αγκαλιά της μητέρας μου. Άθληση και ύπνος. Τα αγαπώ ακόμη πολύ και τα δύο.
Το γυμναστήριο ήταν για εμένα και την αδελφή μου τρόπος ζωής, σε σημείο που να κλείνουμε, φεύγοντας κάθε βράδυ, το γυμναστήριο της Γλυφάδας και να παίρνουμε μαζί τα κλειδιά. Ήταν κυριολεκτικά το δεύτερο σπίτι μας. Γι’ αυτό και ήταν σοκαριστικό ν’ ακούω τον γυμναστή μου να μου λέει στα 16 ότι πρέπει να σταματήσω την ενόργανη επειδή ήμουν ψηλή. Δεν ήξερα να κάνω τίποτε άλλο, μέχρι που μια γνωστή μού έριξε την ιδέα να ξεκινήσω χορό. Στην αρχή δεν μου άρεσε και πήγαινα στα μαθήματα επειδή είχα μάθει να πειθαρχώ. Σταδιακά, όμως, άρχισε να με τραβάει, μέχρι που τον λάτρεψα. Από τότε δεν έχω κάνει καμιά άλλη δουλειά. Ζω από το χόμπι μου.
Στη Νέα Υόρκη βρέθηκα με υποτροφία από το ΙΚΥ. Για δύο χρόνια απορροφούσα τα πάντα με μανία σε μια μεγαλούπολη που επιβεβαίωνε με κάθε τρόπο το όνομά της. Επρόκειτο για το κατεξοχήν κέντρο του χορού τότε –σε αντίθεση με σήμερα, που είναι η Ευρώπη- κι έτσι μπορούσα να χαρώ τη συγκυρία ενός ζωντανού και απέραντου σχολείου. Συγκεντρώθηκα, δούλεψα, κατέστρεψα τα γόνατά μου, πάλεψα σκληρά. Αλλά ήμουν γεμάτη ενθουσιασμό. Με δικαίωσαν και οι δάσκαλοί μου: ο Jeremy Nelson άσκησε καταλυτική επιρροή στη μετεξέλιξή μου, ενώ αγάπησα πραγματικά πολύ την Irene Hultman. Αυτή είναι που με δίδαξε πολλά για το πώς να χρησιμοποιώ το σώμα μου. Θυμάμαι ακόμη να μένουμε κλεισμένες για ώρες σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και να μου εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια πώς χρησιμοποιεί μια συγκεκριμένη κίνηση.
Από τη Νέα Υόρκη άρχισα να κατακτώ τον κόσμο. Είδα άπειρες παραστάσεις, ήρθα σε επαφή με μορφές ανυπέρβλητες: Wally Cardona, Jeremy Nelson, Trisha Brown. Η ομάδα του Cunningham ήταν φοβερή τότε κι έβλεπες πολλά παραπάνω από την τελείωση μιας τεχνικής. Εννοείται ότι έμεινα έκπληκτη από την Πίνα Μπάους. Είδα και τη σχετική ταινία, αλλά θα προτιμούσα να είχαν μιλήσει για την άλλη πλευρά της Πίνα, την πιο αυστηρή, όπως την είχε αναδείξει ένα άλλο ντοκιμαντέρ γύρω από το όνομά της. Είναι πολλές οι ταινίες για διάφορες εκδοχές του χορού, άλλες καλές, άλλες χειρότερες, άλλες υπερτιμημένες. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μου άρεσε καθόλου το Black Swan. Δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα και με την εικόνα που έχω εγώ για τον χορό, αν και, για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει με τις ομάδες του μπαλέτου.
Γνωρίστηκα με τον Γιόζεφ όταν χορεύαμε μαζί στο συγκρότημα του Wim Vandekeybus «Ultima Vez» το 2002. Το 2006 ήρθαμε στην Ελλάδα και φτιάξαμε τους «Rootless Root» μαζί με το νεογέννητο τότε παιδί μας, που μας ακολουθούσε παντού: πρόβες, περιοδείες, παραστάσεις. Τη μεταφέραμε μέσα σε μάρσιππο σε διάφορες γωνιές του κόσμου κι έγινε ένα με τη δουλειά μας. Είναι ωραίο, νομίζω, που εξακολουθεί να μεγαλώνει γύρω από τη σκηνή. Τη φέρνω μαζί μου στις πρόβες γιατί θέλω να ξέρει πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα, ότι χορός δεν είναι μόνο παπουτσάκια μπαλέτου και ομορφιά - κάτι που μάλλον καταλαβαίνει, αφού έχει δει και την άλλη πλευρά, το πώς είμαστε στο στούντιο, πόσο προβληματιζόμαστε με το αποτέλεσμα, τη σκληρή δουλειά που υπάρχει από πίσω. Σε λίγες μέρες περιμένω να έρθει στον κόσμο και το δεύτερο παιδί μου, που προφανώς θα μεγαλώσει με τις ίδιες εικόνες.
Αν δεν είχα τόσες δουλειές και δεν χρειαζόταν να πηγαινοέρχομαι τόσο πολύ στο αεροδρόμιο, δεν θα έμενα στην Αθήνα. Και ο Γιόζεφ το ίδιο μου λέει, πόσο του λείπουν τα πάρκα και το πράσινο που είχε συνηθίσει να βλέπει στην πατρίδα του, την Μπρατισλάβα. Γι’ αυτό και πηγαίνει συχνά στο άλσος στη Νέα Φιλαδέλφεια, ενώ εγώ λατρεύω τη θάλασσα. Θα μου άρεσε αυτή η πόλη να είναι πιο ανθρώπινη, να έχει ένα πάρκο για τα παιδιά, να μην έχει παραδοθεί άνευ όρων στην ασχήμια. Τα σκουπίδια είναι επίσης κάτι που με ενοχλεί πολύ. Όταν, όμως, προσγειώνομαι με το αεροπλάνο στην Αθήνα και βλέπω αυτό τον εκτυφλωτικό ήλιο και το απέραντο γαλάζιο, αισθάνομαι μια ζεστασιά απέραντη. Μου έρχονται εικόνες θαλπωρής, νιώθω την αγκαλιά της οικογένειάς μου και των φίλων μου.
Έτυχε να βρούμε τον Τζον Πάρις στο Λονδίνο, ενώ ήμασταν ακόμα σε περιοδεία, και η συνεργασία μας προέκυψε πολύ απλά. Του προτείναμε κάποια πράγματα κι εκείνος ανταποκρίθηκε αμέσως. Του άρεσαν τα βίντεο και η δουλειά μας και αφότου ήρθε να μας δει, δεν σταμάτησε να μας βομβαρδίζει με μουσικές. Έτσι, είχαμε πολύ υλικό από αυτόν εξαρχής, πράγμα που σημαίνει ότι η παράσταση δουλεύτηκε παράλληλα και όχι εκ των υστέρων.
Το Kireru δεν είναι τίποτε άλλο από μια μηχανή που προτίθεται να καταβροχθίσει οτιδήποτε προέρχεται από τη δυτική κοινωνία και τον πολιτισμό. Είχαμε τρεις βασικές ιδέες-πηγές έμπνευσης. Καταρχάς, μας ενδιαφέρει πάντα και αποκλειστικά το παράλογο, αυτό που δεν έχει τακτικό νόημα. Η δεύτερη ιδέα έχει να κάνει με την αρπαγή της Ευρώπης, όχι τόσο με τον μύθο, όσο με την αναζήτηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας, ποιος την απαγάγει και προς τα πού βαδίζουμε. Και η τρίτη ιδέα αναφέρεται στον τίτλο «Kireru», που σημαίνει ξέσπασμα. Λένε ότι είναι ξέσπασμα οργής, αλλά για εμάς είναι ξέσπασμα χαράς και ευτυχίας - κάθε είδους ξέσπασμα. Περισσότερο κι από μια εισβολή, μάλλον πρόκειται για μια καταιγιστική επιδρομή ενός ανεξήγητου παραλογισμού και μιας συναισθηματικής ορμής. Eίναι η βαθύτερη αντανάκλαση του εαυτού μας, το πώς βλέπουμε τη διαδικασία της εξέλιξης και τι ακριβώς απομένει, μετά απ’ όλα αυτά, για τα παιδιά μας.
Δεν το σκέφτομαι που θα γίνω ξανά μητέρα, παρότι είχα άσχημη εγκυμοσύνη και δούλευα εντατικά όλους τους μήνες, αφού έμαθα πώς είμαι έγκυος όταν είχαν ξεκινήσει οι πρόβες για το Kireru. Δεν ήθελα να με καταβάλει το άγχος, ούτε εξαιτίας αυτού αλλά ούτε και εξαιτίας όσων συμβαίνουν τελευταία γύρω μας. Είμαι ευτυχής με αυτό που κάνω, αγαπώ πολύ το παιδί μου και τον άντρα μου και προσπαθώ να μη σκέφτομαι τα μελλούμενα. Θέλω να προχωράω με ό,τι έρχεται στη ζωή, αφού έχω μπει σε αυτό το ταξίδι και δεν ξέρω πού θα με βγάλει. Τελικά, σου δίνει μεγάλη δύναμη η τέχνη.
Δείτε το trailer για το Kireru:
σχόλια