Σπύρος Γιαννιώτης

Σπύρος Γιαννιώτης Facebook Twitter
1
Σπύρος Γιαννιώτης Facebook Twitter
H αποτυχία είναι για μένα κάτι που πρέπει να σου συμβεί. Γιατί, μετά, είτε πεισμώνεις και προσπαθείς να το κάνεις καλύτερα ή σηκώνεσαι και φεύγεις... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

  • Γεννήθηκα στην Αγγλία, στο Λίβερπουλ. Η μάνα μου είναι Αγγλίδα. Γνώρισε τον πατέρα μου όταν είχε έρθει με κάτι φίλες της για διακοπές στην Κέρκυρα. Ο πατέρας μου ήξερε πολύ καλά αγγλικά για την εποχή, ε, δεν ήθελε και πολύ. Μετά τις διακοπές η μάνα μου ξανάφυγε για Αγγλία, κράτησαν επαφή, ο πατέρας μου πήγε φαντάρος και μετά τον στρατό παντρεύτηκαν. Ζήσαμε στο Λίβερπουλ μέχρι τα τρία μου χρόνια. Δεν στέριωσε μια δουλειά που ήθελε ο πατέρας μου να κάνει εκεί και πήραν την απόφαση να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να ζήσουν μόνιμα στην Κέρκυρα.
  • Νοσταλγώ εκείνα τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων στο νησί. Ο πατέρας μου δούλευε ως τουριστικός πράκτορας στον Κάβο. Εμείς είχαμε φτιάξει μια πολύ ωραία παρέα και παίζαμε όλη την ημέρα. Παραλία, βουνά, ποδήλατα – ήταν σαν εξοχή, κάναμε τα πάντα. Eίναι στιγμές που μου λείπει εκείνη η εποχή. Η αίσθησή της ήταν διαφορετική. Γι' αυτό και λέω καμιά φορά στους μικρότερους «μείνετε μικροί». Χωρίς άγχος, χωρίς ευθύνες, χωρίς τίποτα. Μόνο παιχνίδι.
  • Η πρώτη μου επαφή με το νερό έγινε πριν μάθω ακόμη να περπατάω. Έτσι μου έχουν πει οι γονείς μου. Μπουσούλαγα στην παραλία, έμπαινα στο νερό και δεν ήθελα να βγω. Κάθε καλοκαίρι είχαν πρόβλημα. Η μάνα μου, ως πρώην αθλήτρια και κολυμβήτρια, με έσπρωξε στην κολύμβηση. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από τις πισίνες είναι εκείνος ο αγώνας που κατάφερα για πρώτη φορά να «βγάλω» όλη τη διαδρομή χωρίς να πιάσω την άκρη της πισίνας. Πρέπει να ήμουν πέντε-έξι χρονών. Δεν θυμάμαι άλλα πράγματα, αλλά θυμάμαι αυτό.
  • Η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου ήταν το σχολείο. Δεν ήμουν καλός μαθητής. Είχα μαθησιακές δυσκολίες. Τα πρώτα χρόνια πίεζα τον εαυτό μου, προσπαθούσα πραγματικά και με έπιανε το παράπονο που δεν μπορούσα να είμαι αυτός που ήθελα. Αργότερα, στο γυμνάσιο, έμαθα ότι είμαι δυσλεκτικός. Αυτή η δυσκολία με πείσμωσε. Ένιωσα ότι έπρεπε να πετύχω κάπου. Να αποδείξω στον εαυτό μου πως αφού δεν ήμουν καλός στο σχολείο, θα μπορούσα να είμαι καλός κάπου αλλού. Κάπως έτσι, ο αθλητισμός έγινε το δικό μου σχολείο. Όσα έμαθα και ό,τι έγινα τα χρωστάω στον αθλητισμό. Τα ταξίδια που έχω πάει, τις διαφορετικές κουλτούρες και τους πολιτισμούς που έχω δει από κοντά, τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, τους φίλους που έχω κάνει. Ο αθλητισμός μού έμαθε την πειθαρχία, τη συνέπεια. Αυτό που είμαι ως άνθρωπος.
Σπύρος Γιαννιώτης Facebook Twitter
Ένιωσα ότι έπρεπε να πετύχω κάπου. Να αποδείξω στον εαυτό μου πως αφού δεν ήμουν καλός στο σχολείο, θα μπορούσα να είμαι καλός κάπου αλλού. Κάπως έτσι, ο αθλητισμός έγινε το δικό μου σχολείο. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
  • Στην Κέρκυρα έκανα συστηματικά προπόνηση σε πισίνα μέχρι τα δέκα μου χρόνια. Κάποια στιγμή, η δημοτική πισίνα του νησιού έκλεισε γιατί ήθελαν να την κάνουν σκεπαστή και για τέσσερα χρόνια κολυμπούσα όπου έβρισκα: σε μικρές πισίνες ξενοδοχείων και το καλοκαίρι στη θάλασσα, όπου ο Ναυτικός Αθλητικός Όμιλος Κέρκυρας είχε φτιάξει μια κανονική πενηντάρα πισίνα μέσα στο νερό. Θυμάμαι, ένα απόγευμα, όπως κολυμπούσα, γύρισα, έκανα τούμπα και είδα ένα χταπόδι. Είπα στην προπονήτρια «συγγνώμη λίγο», πήρα το χταπόδι με το χέρι, το έβγαλα έξω και το πήρα σπίτι για φαγητό.
  • Όταν ήμουν δεκάξι ξεκίνησε μια συζήτηση στο σπίτι για το αν ήθελα να προχωρήσω και να κάνω πρωταθλητισμό. Στην Κέρκυρα δεν υπήρχε τρόπος να το κάνω αυτό κι έτσι, έναν χρόνο μετά, αφού τελείωσα το σχολείο, μου δόθηκε η ευκαιρία ν' ανέβω στη Θεσσαλονίκη μαζί με το κλιμάκιο της Εθνικής Ομάδας. Έμεινα εκεί ενάμιση χρόνο. Ήταν πολύ δύσκολα. Δεν ήταν τόσο η φυγή από το σπίτι, όσο η μοναξιά. Αλλά ποτέ, ούτε μία φορά, δεν πήρα τη μάνα μου ή τον πατέρα μου για να τους πω ότι ήθελα να γυρίσω πίσω. Ήθελα τόσο πολύ να κολυμπάω και, από την άλλη, ένιωθα πως είχα ένα χρέος απέναντί τους, γιατί έδιναν τόσα χρήματα για μένα, ενώ οι ίδιοι δυσκολεύονταν να τα βγάλουν πέρα.
  • Yπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν παίξει ρόλο στη ζωή και στην πορεία μου ως αθλητή. Η γυναίκα μου, που με ανέχεται, αλλά κυρίως η μάνα μου και ο προπονητής μου, ο Νίκος Γέμελος, που είναι κολλητός και κουμπάρος μου. Στον Νίκο χρωστάω πολλά. Του χρωστάω την πορεία μου. Γιατί ένας προπονητής δεν είναι μόνο για το πρόγραμμα, να σου πει «κάνε εκείνο το πεντακοσάρι ή εκείνο το χιλιάρι». Νιώθω πολύ σίγουρος για τον εαυτό μου όταν μιλάω μαζί του πριν από έναν αγώνα. Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ αυστηρός, αλλά αυτό ήταν που με κράτησε, γιατί εγώ δεν ήξερα τίποτα τότε. Ένα παιδί ήμουν, στα είκοσι, που είχαν αρχίσει τα μυαλά του να παίρνουν αέρα. Αυστηρή ήταν και η μάνα μου – τότε, τώρα δεν είναι. Γιατί το να λες στο παιδί σου, στα δεκαεπτά του, να φύγει για να πάει να πραγματοποιήσει το όνειρό του, είναι κάτι που δεν το κάνουν πολλοί γονείς. Κάθε φορά, όμως, που ήμουν μακριά και ένιωθα απογοητευμένος, την έπαιρνα τηλέφωνο για να μου πει αυτό που πάντα μου έλεγε και πάντα θα μου λέει: «You 'll always be a winner». Εννοώντας όχι ότι θα κερδίζω πάντα, αλλά ότι θα είμαι δυνατός και θα ξεπερνάω τα εμπόδια.
  • Στην Αθήνα ήρθα τον Γενάρη του 1999. Κατέβηκα από τη Θεσσαλονίκη με ένα παλιό Uno – ίσα που δούλευε. Κουρασμένος, «κομμάτια», πήγα κατευθείαν για προπόνηση. Ο Νίκος με είχε βάλει σ' ένα ξενοδοχείο, είχε έρθει και η μητέρα μου να με βοηθήσει. Την επόμενη μέρα βγήκαμε να ψάξουμε για σπίτι και είχε χαλάσει το αμάξι. Με είχε πιάσει πανικός. Έλεγα «πώς θ' αντέξω εδώ;». Τελικά, όλα πήγαν καλά. Ο Νίκος μου βρήκε σπίτι, τακτοποιήθηκα, ταίριαξα αμέσως και με το κλίμα στον Ολυμπιακό – μέσα σε μία εβδομάδα είχα «στρώσει».
  • Η σκέψη να δοκιμάσω στο οpen water ήρθε το 2004, μετά την 5η θέση στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Τότε ήμουν 24 ετών κι έβλεπα ότι οι δυνατότητές μου στην πισίνα έφταναν μέχρι ένα σημείο. Το κολύμπι αφορά περισσότερο μικρότερες ηλικίες. Δεν θα μπορούσα να είμαι ανταγωνιστικός σε υψηλό επίπεδο. Οπότε, ξεκίνησε μία συζήτηση με τον προπονητή μου. Tα επόμενα 2-3 χρόνια ήταν μεταβατικά. Πήραμε την απόφαση μόλις μάθαμε ότι θα γινόταν ολυμπιακό άθλημα και το βάπτισμα του πυρός ήρθε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Μελβούρνης το 2007. Το open water είναι πολύ διαφορετικό από την πισίνα. Έχει τη σωματική επαφή, «πέφτει» ξύλο. Επηρεάζεσαι από τη θερμοκρασία του νερού, από τα ρεύματα που μπορεί ν' αλλάξουν ξαφνικά.
Σπύρος Γιαννιώτης Facebook Twitter
Τις μέρες που νιώθω άγχος πηγαίνω πάλι στη θάλασσα, ιδίως τον χειμώνα που δεν έχει κόσμο. Κάθομαι στην παραλία, κοιτάζω το νερό, ακούω τον ήχο που κάνουν τα κύματα και νιώθω τα προβλήματα στο κεφάλι μου να ελαφραίνουν. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
  • Το 2012, στους Ολυμπιακούς, μετά το τέλος της κούρσας ξέσπασα. Με επηρέασαν το άγχος, η πίεση που ένιωθα τις μέρες της προετοιμασίας πριν από τον αγώνα. Δεν ήταν άσχημη η τέταρτη θέση, αλλά οι προσδοκίες που είχα από τον εαυτό μου ήταν πολύ υψηλές. Το ήθελα πολύ. Ένιωσα ότι απογοήτευσα τον προπονητή, τη γυναίκα μου, τους γονείς μου, τους συγγενείς που ήρθαν από την Αγγλία, τη γιαγιά μου που δεν βγαίνει από το σπίτι και ήρθε να με δει, τους ανθρώπους που με παρακολούθησαν από την τηλεόραση. Ο πρωταθλητισμός και οι προηγούμενες επιτυχίες δεν σε προετοιμάζουν για την αποτυχία. Κάθε φορά είναι και χειρότερα. Αλλά η αποτυχία είναι για μένα κάτι που πρέπει να σου συμβεί. Γιατί, μετά, είτε πεισμώνεις και προσπαθείς να το κάνεις καλύτερα ή σηκώνεσαι και φεύγεις. Εγώ πεισμώνω και προσπαθώ.
  • Ξέρω ότι αυτό που κάνω έχει ημερομηνία λήξης. Θα έρθει η στιγμή ν' αποσυρθώ, αλλά θα έρθει από μόνη της, όταν το σώμα μου δεν θα μπορεί πια, δεν θα μπορώ κι εγώ ψυχολογικά να συνεχίσω. Είναι πολύ δύσκολο να σκέφτομαι το τέλος. Πιστεύω όμως πως θα με βοηθήσουν κάποιες μεταβατικές καταστάσεις που θα συμβούν στη ζωή μου. Αυτό που θέλω μελλοντικά, αυτό που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, είναι να μπορέσω να μεταδώσω κι εγώ αυτό που μου δόθηκε. Με τον προπονητή μου τον Νίκο Γέμελο έχουμε φτιάξει το Swim Academy στο Ελληνικό, ένα κολυμβητήριο αποκλειστικά για μικρά παιδιά. Αυτό είναι το δικό του όνειρο κι εγώ τον ακολουθώ. Κάπως έτσι βλέπω να συνεχίζω, όταν σταματήσω το open water. Το θέλω πάρα πολύ.
  • Τις μέρες που νιώθω άγχος πηγαίνω πάλι στη θάλασσα, ιδίως τον χειμώνα που δεν έχει κόσμο. Κάθομαι στην παραλία, κοιτάζω το νερό, ακούω τον ήχο που κάνουν τα κύματα και νιώθω τα προβλήματα στο κεφάλι μου να ελαφραίνουν. Δεν εξαφανίζονται, απλώς ελαφραίνουν.
Οι Αθηναίοι
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Oι Αθηναίοι / «Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Η αρχιτέκτονας και υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη, Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, δεν λησμόνησε ποτέ στην πορεία της πως η μορφή ενός κτιρίου πρέπει να έχει χαρακτήρα, ειλικρίνεια και κλίμακα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Οι Αθηναίοι / Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Η συνιδρύτρια και διευθύντρια της Black Light και συνδημιουργός της σειράς podcast της LiFO «Ζούμε ρε» δραστηριοποιείται ώστε οι ΑμεΑ να διαθέτουν ίσες ευκαιρίες και απεριόριστη πρόσβαση, δίχως στιγματισμούς και διακρίσεις. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Lorenzo

Οι Αθηναίοι / Lorenzo: «Η techno σκηνή έχει γίνει χρηματιστήριο»

Γνώρισε την techno στη Φρανκφούρτη των αρχών των ‘90s. Ερχόμενος στην Αθήνα, όσο έβλεπε ότι ο κόσμος σοκαριζόταν με τις εμφανίσεις του, τόσο περισσότερο του άρεσε να προκαλεί. Ο θρυλικός χορευτής του Factory και ιδρυτής της ομάδας Blend είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ελισάβετ Κοτζιά

Οι Αθηναίοι / «Τα πρώτα χρόνια λέγανε ότι τις κριτικές μου τις έγραφε ο πατέρας μου»

Η Αθηναία της εβδομάδας Ελισάβετ Κοτζιά γεννήθηκε μέσα στα βιβλία· κάποια στιγμή, τα έβαλε στην άκρη, για να ξανασυναντήσει τη λογοτεχνία μέσα από μια αναπάντεχη εμπειρία. Άφησε το οικονομικό ρεπορτάζ για την κριτική βιβλίου. Τη ρωτήσαμε γιατί το ελληνικό μυθιστόρημα δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό, και δεν πιστεύει πως για το ζήτημα αυτό υπάρχουν απλές απαντήσεις.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Πέθανε Σαν Σήμερα / Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Αρετή Γεωργιλή

Οι Αθηναίοι / «Δεν θα σταματήσω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα της γυναίκας να νιώθει ελεύθερη να εκφράζεται»

Η Αρετή Γεωργιλή γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα δώδεκα τελευταία χρόνια, αφότου άνοιξε το Free Thinking Zone, ζει εκεί και στην Αθήνα. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατιάνα Μπαλανίκα

Οι Αθηναίοι / Κατιάνα Μπαλανίκα: «Μέσα μου είμαι κουτάβι, γι’ αυτό και με πάταγαν όλοι»

Η ηθοποιός που αγαπήθηκε για τους κωμικούς της ρόλους έκανε μόνο δράμα στη σχολή. Θα ήθελε να ξαναπαίξει στην τηλεόραση αλλά βλέπει πως δεν θυμούνται τη γενιά της πια. Είναι ευγνώμων για τη ζωή της και την αφηγείται στη LiFO - γιατί είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μάριο Μπανούσι

Οι Αθηναίοι / Μάριο Μπανούσι: «Αν δεν εκτεθείς στη ζωή, δεν έχει νόημα»

Ο νεαρός σκηνοθέτης, που έχει ήδη μετρήσει διαδοχικά sold out, άρχισε να βλέπει θέατρο όταν μπήκε στη δραματική σχολή. Του αρέσει η ανθρώπινη αμηχανία, η σιωπή και η ησυχία τον γοήτευαν πάντα. Αν και δεν τα πάει καλά με τα λόγια, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
M. HULOT
Γιώργος Τσιαντούλας, ηθοποιός, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / «Γελάτε γιατί χανόμαστε, κάντε σεξ, ταξιδέψτε, διαβάστε και φάτε, φάτε, φάτε»

Ο πολυσυζητημένος πρωταγωνιστής της ταινίας «Το καλοκαίρι της Κάρμεν», Γιώργος Τσιαντούλας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στο Παγκράτι, διατηρεί θεατρική ομάδα στα Τρίκαλα, έχει παίξει σε παραστάσεις του Ρομέο Καστελούτσι και του Δημήτρη Παπαϊωάννου και τα πιο ριψοκίνδυνα πράγματα που έχει κάνει είναι «γαστρονομικοί συνδυασμοί σε λάθος στιγμή και λάθος ώρα».
M. HULOT
Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LIFO

Οι Αθηναίοι / Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LiFO

Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού μιλά για τις ανεξίτηλες συναντήσεις της πορείας της, για το πώς πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής της, για μια ζωή χορτάτη. Δουλεύοντας επί 67 συναπτά έτη δεν ανέχεται να της πει κανείς «τι ανάγκη έχεις;».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αγνή Πικιώνη: «Η Αθήνα έχει εξελιχθεί σ’ ένα μαζικό λούνα παρκ»

Οι Αθηναίοι / «Δυσκολεύονταν να με πλησιάσουν επειδή ήμουν η κόρη του Πικιώνη»

Η Αγνή Πικιώνη, κόρη του οραματιστή αρχιτέκτονα που είχε αφοσιωθεί στη λαϊκή αρχιτεκτονική, μιλά για τη ζωή της δίπλα σε εκείνον, που της έμαθε ότι «ένας απλός άνθρωπος μπορεί να φτιάξει κάτι σημαντικό». Αρχιτέκτονας και η ίδια, φρόντισε να διασώσει και να ταξινομήσει το έργο του. Τη θυμώνει η μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική και πιστεύει ότι η Αθήνα έχει χάσει το στοίχημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιώργος Αρβανίτης: «Έλεγα "είμαι καλύτερος" και δεν με πήρε η φτώχεια από κάτω»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Αρβανίτης: «Πείσμωνα για να γίνω ο καλύτερος και δεν με πήρε η φτώχεια από κάτω»

Από μια νιότη γεμάτη αντιξοότητες, ο τροχός για εκείνον γύρισε, η ζωή του στράφηκε στο φως και έγινε βιβλίο. Η Ευρώπη τον ανακάλυψε από τις ταινίες του Αγγελόπουλου, στις ιστορίες του πρωταγωνιστούν ο Φίνος, ο Μαστρογιάνι και ο Κουροσάβα. Ο πολυβραβευμένος διευθυντής φωτογραφίας που ήταν «πάντα την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος» είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

σχόλια

1 σχόλια
Ο Σπύρος είναι καταπληκτικός αθλητής αλλά και άνθρωπος όλοι λένε γι αυτόν τα καλύτερα λόγια. Παρόλο που ήταν 2 (συνεχόμενες) φορές παγκόσμιος πρωταθλητής στα 10 χλμ στην ανοιχτή θάλασσα δεν κατάφερε να πάρει ένα μετάλλιο στο Λονδίνο το 2012, αλλά για όλους όσους αγαπάμε την κολύμβηση παραμένει ένας από τους καλύτερους Έλληνες αθλητές όλων των εποχών. Του εύχομαι να είναι υγιής και να αγωνίζεται όσο καιρό θέλει, πιστεύω ότι έχει ακόμα να κερδίσει κι άλλες πρωτιές.