Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Η καταγωγή μου είναι από την Κέρκυρα και από την Πόλη. Στην Αθήνα πρέπει να ήρθα το 2003. Με τις ημερομηνίες δεν τα πάω καθόλου καλά. Είμαι χρυσόψαρο, όσον αφορά τη μνήμη.
Μένω στη Δεξαμενή. Αν δεν έμενα εκεί, θα ήθελα να μένω κάπου στη θάλασσα. Μου λείπει η θάλασσα. Όπου έχω μείνει, όμως, είναι κεντρικά. Ξέρεις πως ανά πάσα στιγμή θα βρεθείς με κόσμο δίπλα σου.
Μου αρέσει η Αθήνα, αλλά δεν τρελαίνομαι κιόλας. Είναι μια αρχαία πόρνη που βάφεται για να μοιάζει νέα. Ανεπιτυχώς. Αυτό που ξεχωρίζει είναι οι άνθρωποί της. Οι προσωπικότητες είναι που φτιάχνουν τις γειτονιές και τα πάντα. Λυπάμαι πολύ που βλέπω τους τουρίστες να ανεβαίνουν όλα αυτά τα σκαλοπάτια για να βρεθούν στο Λυκαβηττό και να αντικρίσουν απέραντο τσιμέντο. Στην Αθήνα δηλαδή τι έχουμε, μόνο την Ακρόπολη; Ευτυχώς που έγινε και το Νέο Μουσείο, για να έρχονται να βλέπουν κάτι οι άνθρωποι. Τα αφήνουμε πολύ απεριποίητα τα πράγματα, δεν τα προσέχουμε.
Η βασική μου δουλειά είναι οι εκφωνήσεις. Μου αρέσει να είμαι ο άνθρωπος που δεν φαίνεται. Πολλές φορές ακούω τη φωνή μου στα σούπερ μάρκετ και έχει πλάκα, ή σε ταξί, καμιά φορά, με καταλαβαίνουν οι οδηγοί και τα χάνουν.
Το γράψιμο στα περιοδικά ξεκίνησε και αυτό από τη διαφήμιση. Ήμουν κειμενογράφος και σιγά σιγά ξεκίνησε και το «δημοσιογράφος». Καλώς ή κακώς και τα δύο είδη γραψίματος στοχευμένα είναι: όλα αυτά τα νέα hype που προωθούμε κατά καιρούς και ο μέσος άνθρωπος δεν τα ξέρει. Όλο αυτό το κυνήγι για τα νέα πράγματα που πρέπει εμείς να πούμε πρώτοι είναι λίγο σαν διαφημιστικό τρικ. Ψάχνοντας συνεχώς το νέο χάνουμε την ουσία.
Μ' ενοχλεί που είμαστε τόσο πρόβατα. Μας λείπει η καλλιέργεια στα πάντα. Ειδικά στη μουσική. Το να ακούμε αυτά που θέλουμε εμείς και όχι αυτό που ακούει ο μπαμπάς μας. Μας βομβαρδίζουν από παντού για οτιδήποτε και πηγαίνουμε κάπου απ' όσα έχουν γράψει οι συντάκτες γι' αυτό. Δεν τα βλέπουμε με τα μάτια μας, δεν τα ζούμε. Συγκρούομαι με τον εαυτό μου κάθε φορά που είναι να γράψω κάτι και στο τέλος καταλήγω ότι είναι μια δουλειά που πρέπει να κάνω και γράφω για να πληρωθώ.
Δεν ήξερα τίποτα για το Mad όταν ήρθα στην Αθήνα. Είχα ένα φίλο που ασχολούνταν με το κανάλι. Πήγα στο casting σαν να πήγαινα σε μια θεατρική παράσταση. Έτσι κάνω την εκπομπή κιόλας τα τελευταία πέντε χρόνια. Γίνομαι μια καρικατούρα του εαυτού μου και αυτό νομίζω πως είναι και το καλύτερο.
Πρέπει ο κόσμος επιτέλους να καταλάβει πως οποιοσδήποτε μαλάκας έχει την ευκαιρία να βγει στο γυαλί δεν αξίζει κιόλας να σου δώσει το αυτόγραφό του. Είναι πολύ εύκολο στα χρόνια μας να μπεις στην τηλεόραση. Εγώ δεν την έχω ψωνίσει. Το πήρα από θεατρικής άποψης το θέμα και δεν κατάλαβα πως είμαι στην τηλεόραση. Μια σουρεάλ Στέλλα που, σαν τον Καραγκιόζη, προσπαθεί να σου πει όλη την ατζέντα του Σαββατοκύριακου. Δεν είμαι μια γκόμενα που απλά σου δείχνει πού να πας. Προσπαθώ να είμαι αστεία και όχι σέξι. Οι άνθρωποι που εκτίθενται πρέπει να καταλάβουν πως είναι λίγο τσαρλατάνοι, γιατί στην ουσία υπάρχουν για να ψυχαγωγούν τον κόσμο.
Δεν μπορείς να λες «γκόμενα» έναν άνθρωπο που βγαίνει έξω φορώντας μουστάκι. Δεν βλέπω ποτέ τον εαυτό μου ως γκόμενα, τον βλέπω ως τσαρλατάνο. Το κοριτσίστικο βγαίνει όταν θέλω ν' αγαπηθώ. Γίνομαι επιθυμητή, όταν είναι για έναν άνθρωπο. Δεν πιστεύω στα sex symbols. Τα sex symbols τα δημιουργούν τα περιοδικά. Η ομορφιά και το sex appeal δεν είναι αυτό που φανταζόμαστε. Ένας άνθρωπος είναι όμορφος για τις ιδέες του, για τον τρόπο που σου μιλάει, που σε αγγίζει. Όχι γιατί έχει μεγάλο στήθος ή σαρκώδη χείλη. Οι πιο όμορφοι άνθρωποι και οι πιο σέξι είναι αυτοί που δεν τους έχουν ανακαλύψει τα περιοδικά.
Την ιστορία με το μουστάκι την ξεκίνησα από το Λύκειο. Οι καθηγητές το ήξεραν και δεν τους πείραζε. Το είχαν συνηθίσει. Το μουστάκι είναι ένας τρόπος να μου θυμίζει να μην παίρνω τα πράματα στα σοβαρά. Κρύβουμε πάρα πολλούς εαυτούς μέσα μας και εμφανίζουμε τον καθένα ανάλογα με το ποιον έχουμε απέναντί μας. Μου αρέσει να γελοιοποιώ λίγο τα πράγματα. Αντιπαθώ όλο αυτό το χαριτωμένο ποζάρισμα. Θέλω να με δείχνουν οι άνθρωποι και να γελάνε με το μουστάκι μου.
Είναι ανεκπλήρωτος έρωτας το θέατρο. Έκανα από πέντε χρόνων. Οργάνωνα παραστάσεις, έφτιαχνα τις προσκλήσεις μόνη μου και τους φώναζα στην αυλή να με δουν. Όταν έδωσα εξετάσεις στην Αθήνα, δεν πήγα καν να δω τα αποτελέσματα. Μόλις είχα πιάσει δουλειά και δεν ήξερα αν ήμουν σε θέση να την αφήσω για τις σπουδές. Μου λείπει πάρα πολύ ο αυτοσχεδιασμός και να βρίσκομαι με ανθρώπους που ονειρεύονται και φαντάζονται μαζί. Θα έπρεπε το θέατρο να διδάσκεται στο σχολείο από το δημοτικό. Όπως και τα Αρχαία. Τα Αρχαία είναι το μόνο πράγμα που μας έχει μείνει. Ντρέπομαι να πηγαίνω σε αρχαιολογικούς χώρους και να μην μπορώ να διαβάσω τις επιγραφές.
Έχω κάτσει χιλιάδες ώρες έξω από την κονσόλα να κοιτάω τον DJ, αλλά τελικά μου αρέσει πιο πολύ να είμαι μέσα από την κονσόλα. Να περιμένει ο άλλος να τελειώσω. Κρυφά μηνύματα μέσα σε κομμάτια παίζονται πάντα. Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε... Δεν είμαι επαγγελματιάς DJ. Παίζω με φίλους ή και μόνη μου σε μαγαζιά φίλων. Έτσι κι αλλιώς, ζούμε σε μια περίοδο που δεν πάς σε ένα μεγάλο κλαμπ να ακούσεις το μεγάλο DJ. Συγκροτούνται ομάδες από φίλους που καλούν τους φίλους τους. Είναι λίγο σαν να παίζεις στο σπίτι σου.
Σε μπουζούκια δεν πάω και τσιφτετέλια δεν χορεύω. Είναι μεγάλη πληγή. Το όργανο είναι ωραίο, η σκηνή είναι άσχημη. Πρώτο τραπέζι πίστα και €200 η φιάλη για να δεις πόσα φουστάνια θ' αλλάξει η τραγουδίστρια. Αν βρεθώ, όμως, μου αρέσει να ενσωματώνω όλο αυτό το φολκλόρ. Πουθενά δεν γουστάρω να κάθομαι αμέτοχη. Μου αρέσει το μπουζούκι. Τρελαίνομαι για Χιώτη και για Λίντα. Νομίζω πως είναι ό,τι καλύτερο έχει βγει σε αυτήν τη χώρα. Είναι εκπληκτικοί.
Νιώθω ότι έχω φτάσει κάπου. Στο τελευταίο ταξίδι είχε τρελές αναταράξεις το αεροπλάνο και εγώ σκεφτόμουν «εντάξει, και να πεθάνω τι έγινε;». Όταν το ξανασκέφτηκα αυτό, είπα «εντάξει, είσαι μια χαρά». Σίγουρα, όμως, έχω να ζήσω πολλά ακόμα.
σχόλια