Άλλος ένας «τελικός της ντροπής» 

Άλλος ένας «τελικός της ντροπής»  Facebook Twitter
Ο αγώνας διεξήχθη κακήν κακώς, χωρίς οπαδούς των δύο ομάδων και με μια δυσοίωνη αντήχηση να στοιχειώνει τις άδειες κερκίδες... Το Πανθεσσαλικό Στάδιο. Φωτ.: ΕUROKINISSI
0

ΕΛΗΞΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ «το πιο συναρπαστικό πρωτάθλημα όλων των εποχών», όπως δεν είχαν κουραστεί να μας υπενθυμίζουν μέχρι και την τελευταία αγωνιστική, οπότε κρίθηκε και ο τίτλος μετά από μια αλύπητη σειρά διαδοχικών ντέρμπι ανάμεσα στις «μεγάλες» ποδοσφαιρικές δυνάμεις της χώρας, τις ομάδες με τον περισσότερο κόσμο και με την μεγαλύτερη ισχύ.

Δύσκολο να μην είναι αμφίρροπο και συναρπαστικό ένα πρωτάθλημα που κλιμακώνεται με τόσο έντονο τρόπο όπως γίνεται με το σύστημα των playoff (για τον αδιανόητα υποτονικό και μελαγχολικό κόσμο των playouts δεν περισσεύουν λόγια), αυτή την πατέντα της αιωνίως αμαρτωλής Ελληνικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου που σε μια χώρα ακραίας οπαδικής εχθροπάθειας αποφάσισε να δημιουργήσει έναν θεσμό όπου οι στρατιές των οπαδών των μεγάλων ομάδων έχουν, στην κορύφωση της σεζόν, διαρκείς αφορμές για αντιπαράθεση, συνωμοσιολογία, οργή, βία.

Τουλάχιστον δεν μπορούν να εκδηλώσουν «εμπράκτως» αυτά τα συναισθήματα στις κερκίδες και στα πέριξ των γηπέδων –όχι φυσικά ότι χρειάζονται αφορμές ή περιστάσεις για την εκδήλωση οπαδικής βίας– καθότι, ως γνωστόν, έχουν απαγορευτεί εδώ και χρόνια οι εκτός έδρας μετακινήσεις των οργανωμένων οπαδών, γεγονός που κάνει αυτό τον πληθωρισμό των ντέρμπι «ζωής και θανάτου» ακόμα πιο παράλογο. 

Μέχρι χθες, πάντως, ο τελικός του Κύπελλου ήταν η δική μας ντροπή, το δικό μας εσωτερικό αστείο, το δικό μας «ζαβό» που κρατάμε κλειδωμένο στη σοφίτα για να μην το βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος.

Η αμφίρροπη μέχρι τέλους εξέλιξη του πρωταθλήματος σε συνδυασμό με την ιστορική πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό του Europa Conference League μετέδωσαν μια πολύτιμη όσο και ανέλπιστη επίστρωση αίγλης στο ασταθές και παροιμιωδώς ανυπόληπτο brand της Superleague.

Ο μπερντές όμως έπεσε αποκαλυπτικά στον τελικό του Κυπέλλου, αυτόν τον ετήσιο ψυχαναγκασμό που η περιπέτεια της διεξαγωγής του αποτελεί έναν από τους πιο ψυχαγωγικούς αντιπερισπασμούς που επιφυλάσσει κάθε χρόνο η ΕΠΟ στο φίλαθλο κοινό. Τελικά ο αγώνας διεξήχθη κακήν κακώς, χωρίς οπαδούς των δύο ομάδων και με μια δυσοίωνη αντήχηση να στοιχειώνει τις άδειες κερκίδες – οι λάμπες στους πυλώνες τρεμόπαιζαν σαν σε ταινία του Ντέιβιντ Λιντς και κάποιες κάηκαν στην επανάληψη ενισχύοντας το υποβλητικό σκηνικό.

Ο τελικός έγινε για άλλη μια φορά σ’ αυτήν τη φαντασιακή «ουδέτερη ζώνη» μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης, ρόλος που έχει θεσμοθετηθεί για το Πανθεσσαλικό Στάδιο, έδρα μιας ομάδας (Βόλος ΝΠΣ) χωρίς ιστορία και χωρίς οπαδούς και με τον πρόεδρο της και μια από τις πλέον εμβληματικές μορφές της στελεχικής πανίδας του σύγχρονου ελληνικού ποδοσφαίρου, τον Αχιλλέα Μπέο, δήμαρχο Βόλου, να φιγουράρει στην πρώτη γραμμή των επισήμων του τελικού.

Όλα αυτά εξόχως συμβολικά σε ένα ματς που έγινε παράλληλα με άλλους τελικούς κυπέλλου χωρών-μελών της UEFA που διεξήχθησαν το Σαββατοκύριακο (Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Πορτογαλία), κάνοντας τη σύγκριση με τη δική μας διοργάνωση ακόμα πιο θλιβερή. 

Μέχρι χθες, πάντως, ο τελικός του Κύπελλου ήταν η δική μας ντροπή, το δικό μας εσωτερικό αστείο, το δικό μας «ζαβό» που κρατάμε κλειδωμένο στη σοφίτα για να μην το βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος. Η παρουσία όμως της Γαλλίδας διαιτήτριας Στεφανί Φραπάρ στον ρόλο του «άρχοντος» του χθεσινού αγώνα και η απόπειρα βιαιοπραγίας εναντίον της από παίκτες αλλά και από τον ίδιο τον πρόεδρο της ΠΑΕ Άρης (η οποία είχε και το θράσος να εκδώσει ανακοίνωση καταγγελίας της διαιτητού), κατέστησε γνωστό και διεθνώς τον θεσμό του ελληνικού Κυπέλλου, αυτήν τη μαύρη τρύπα που χάσκοντας εκθέτει όλες τις παθογένειες του ντόπιου ποδοσφαιρικού συστήματος.

Και μέσα σ’ όλα αυτά, να βλέπεις να περιφέρουν τον τελευταίο καιρό από δω κι από κει στα διάφορα γήπεδα αυτό το παιδί στο αναπηρικό αμαξίδιο, τον «μικρό Γιαννάκη», ως άλλοθι και ως μια συγκινητική (μέχρι να φτάσει να ηχεί ψεύτικη και φάλτση) επίκληση αθωότητας. Τουλάχιστον, αυτό το αγόρι ήταν το μόνο άτομο που έμοιαζε να απολαμβάνει πραγματικά αυτό το ματς που ήδη έχει χαρακτηριστεί ως «ο τελικός της ντροπής». Άλλος ένας.

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τελικός Κυπέλλου: Παναθηναϊκός και Άρης διεκδικούν θέση στην Ευρώπη– Η ώρα και το κανάλι μετάδοσης του αγώνα

Αθλητισμός / Τελικός Κυπέλλου: Παναθηναϊκός και Άρης διεκδικούν θέση στην Ευρώπη– Η ώρα και το κανάλι μετάδοσης του αγώνα

Για πρώτη φορά στην Ιστορία του Κυπέλλου Ελλάδας θα διαιτητεύσει γυναίκα τον τελικό αγώνα της διοργάνωσης, καθώς η Γαλλίδα Στεφανί Φραπάρ ορίστηκε από την ΚΕΔ
LIFO NEWSROOM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Daily / Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Συμπονά κανείς όχι μόνο τους γονείς που μετά την παρακολούθηση της δραματικής μίνι σειράς του Netflix θα ψάχνουν μάταια απαντήσεις στα «ιερογλυφικά» μηνύματα που κρύβονται στα κινητά των παιδιών τους, αλλά και τα ίδια τα παιδιά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Daily / Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Έξι δεκαετίες μετά από την κλασική ταινία του Βισκόντι, το ιταλικό έπος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα αναβιώνει στο Netflix, σε μια άρτια και πολυτελή σειρά έξι επεισοδίων, λουσμένη στο σικελικό φως 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Daily / Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Μια εικοσαετία μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, κυκλοφορεί ξανά σε αναθεωρημένη μορφή, η ενθουσιώδης, στοχαστική, λυρική μελέτη του έργου του σπουδαίου όσο και «πολωτικού» Έλληνα τραγουδοποιού από τον Δημήτρη Καράμπελα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
‘CHAOS: The Manson Murders’: Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Daily / «CHAOS: The Manson Murders». Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Το νέο ντοκιμαντέρ του σπουδαίου Έρολ Μόρις επιχειρεί ένα διαφορετικό προφίλ του «σατανικού μεσσία», φωτίζοντας κάποιες από τις λιγότερο ίσως προβεβλημένες εκδοχές, αιτιάσεις και εικασίες γύρω από μια υπόθεση που μοιάζει με σταυροδρόμι του Κακού.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
The Face: Τότε που κάθε σελίδα ήταν πολύτιμη

Daily / The Face: Τότε που κάθε σελίδα ήταν πολύτιμη

Με αφορμή μια μεγάλη έκθεση στο Λονδίνο για το μυθικό βρετανικό περιοδικό και την επίδρασή του στη σύγχρονη κουλτούρα, θυμήθηκα το πρώτο τεύχος του που έπεσε στα χέρια μου, πριν από σαράντα χρόνια, όταν ήμουν μαθητής.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Sly Lives!: Τα μπλουζ του (ψυχεδελικού) πρίγκηπα

Daily / «Sly Lives!»: Τα μπλουζ του (ψυχεδελικού) πρίγκιπα

Ένα εξαιρετικό μουσικό ντοκιμαντέρ στο Disney+ για τη διαστημική άνοδο και την αργόσυρτη πτώση του ιδιοφυούς Sly Stone, ηγέτη της πιο εντυπωσιακά πολυμορφικής μπάντας όλων των εποχών, τόσο ηχητικά όσο και εμφανισιακά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
The White Lotus: Spa και διαλογισμός μετά φόνου στον τρίτο κύκλο της «καυτής» σειράς

Daily / The White Lotus: Spa και διαλογισμός μετά φόνου στον τρίτο κύκλο της «καυτής» σειράς

Σ’ ένα πολυτελές θέρετρο στην Ταϊλάνδη μεταφέρεται ο νέος κύκλος της επιτυχημένης σειράς που μόλις ξεκίνησε, φανερώνοντας κάποια σημεία κόπωσης, παρά το πάντα εντυπωσιακό στήσιμό της.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ