ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΠΙΣΗΜΑ εθνική συζήτηση –ή εθνικό διχασμό– η υπόθεση της ισονομίας των ομόφυλων ζευγαριών στον γάμο και την τεκνοθεσία, αν δεν συμμετείχε στην κουβέντα και ο εθνικός φιλόσοφος (ή στοχαστής), όπως συχνά αποκαλείται στα ενημερωτικά μέσα ο Στέλιος Ράμφος, ο οποίος παρεμβαίνοντας ως από μηχανής θεός στο φλέγον ζήτημα, δήλωσε, μεταξύ άλλων, σε συνέντευξή του στο capital.gr ότι «το παιδί έχει ανάγκη μητέρας και πατέρα, και όχι ομοφύλων συζύγων, για να έχει μια σωστή και ξεκάθαρη εικόνα εαυτού, και όχι μια θολή εικόνα εαυτού επειδή τότε δεν θα μπορεί να εκτιμήσει τι πρέπει να κάνει και τι όχι… Ο πατέρας και η μητέρα, ο μπαμπάς και η μαμά, είναι η καταστατική προϋπόθεση της κοινωνίας. Όχι ο μπαμπάς-μπαμπάς, ή η μαμά-μαμά ή ο γονέας 1- γονέας 2».
Στην ίδια συνέντευξη δηλώνει επίσης ότι «τη θέση των γονιών την έχουν πάρει οι μηχανές, η τεχνολογία, τα τάμπλετ, τα κινητά, οι υπολογιστές…» και, όπως βαίνουν τα πράγματα, αναπόφευκτα «θα επιστρέψουμε σε μια ζωώδη κοινωνία, στη ζωώδη, πραγματικά και κυριολεκτικά, κατάσταση του ανθρώπου».
Ο εχθρός είναι ο κοσμοπολιτισμός και ειδικότερα η «επικαιρότητα του διεθνούς συρμού», που σύμφωνα με τον κ. Ράμφο, παρέσυρε την πολιτεία σ’ αυτό το μέτρο.
Αν ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο οποίος πρόσφατα δήλωσε, σα να βάζει υποψηφιότητα για το καστ του My Big Fat Greek Wedding, ότι το ραπ προέρχεται από την ελληνική λέξη «ραψωδία» (καμία σχέση), είναι ο πληθωρικός αλλά καλοπροαίρετος θείος που αυτοπροσκαλείται στο τραπέζι της νεολαίας, ο Στέλιος Ράμφος είναι ο δυσοίωνος παππούς που αφήνει κάθε τόσο το βιβλίο που διαβάζει προκειμένου να κοινοποιήσει στην ομήγυρη έναν νέο του στοχασμό. Και να ξιφουλκήσει ίσως εναντίον της λαίλαπας του δικαιωματισμού, αυτής της «ιδεολογίας αταβιστικού ισωτισμού», όπως είχε χαρακτηρίσει τον όρο σε άρθρο του στην «Καθημερινή» –πάλι με θέμα τα ομόφυλα ζευγάρια– τον περασμένο Σεπτέμβρη.
Ο εχθρός είναι ο κοσμοπολιτισμός και ειδικότερα η «επικαιρότητα του διεθνούς συρμού», που σύμφωνα με τον κ. Ράμφο, παρέσυρε την πολιτεία σ’ αυτό το μέτρο.
Υποθέτω ότι ο ρόλος ενός «ταγού του έθνους» ευρείας αποδοχής, παρότι άτυπος τίτλος, μπορεί αντανακλαστικά να στρέψει κάποιον προς την παραδοσιοκρατία, την εσωστρέφεια και τον συντηρητισμό, είτε πρόκειται για «εθνικό στοχαστή», «εθνικό γλωσσολόγο» ή «εθνική ιστορικό» – ή μάλλον Δασκάλα, όπως η ίδια η κ. Μαρία Ευθυμίου έχει δηλώσει ότι θεωρεί τον εαυτό της, πάνω απ’ όλα.
Και πράγματι, για πάρα πολύ κόσμο, είναι η Δασκάλα – της ιστορίας και της πατριδογνωσίας, παρότι σε κάποιες δηλώσεις της δεν φαίνεται να έχει σε μεγάλη εκτίμηση το μαθητικό κοινό. «Πριν από 40 χρόνια οι μαθητές Δημοτικού ήξεραν περισσότερα από τους απόφοιτους Λυκείου σήμερα» είχε πει προ καιρού προκαλώντας εκατοντάδες χιλιάδες νεύματα συγκατάβασης ανά την επικράτεια.
Μόνο που τα ίδια θυμάμαι να λένε και πριν από σαράντα χρόνια που τελείωσα το Δημοτικό. Δεν θυμάμαι τι ήξερα τότε (σίγουρα ξέραμε πιο πολλούς οπλαρχηγούς), αυτό που θυμάμαι κυρίως είναι το ξύλο που τρώγαμε ακόμα από τους δασκάλους, συστηματικά και με τον νόμο. Εκεί να δεις «θολή εικόνα εαυτού», όχι αστεία.