Η ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗ ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ξεκίνησε πριν από περίπου δέκα χρόνια, γνωρίζοντας και κάνοντας φίλους δυο γυναίκες που ήταν σε σχέση. Από εκεί ήρθα σε επαφή και με άλλα ομόφυλα ζευγάρια, με τα οποία γίναμε μια ωραία παρέα. Μέσα σε αυτά χρόνια η φιλική μας σχέση με τα κορίτσια μετατράπηκε σε οικογενειακή, καθώς εγώ και η γυναίκα μου βαφτίσαμε το ένα από τα παιδάκια τους, τον Εκτοράκο μας, και μετά από λίγο καιρό ένα από τα κορίτσια έγινε νονά και του δικού μας γιου.
Όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν δικαίωμα στην αγάπη και στην ολοκλήρωση, γιατί το να γίνεσαι οικογένεια με τον άνθρωπό σου είναι ολοκλήρωση.
Μεγαλώνοντας σε μια χώρα όπου κυριαρχούν οι αρνητικές πεποιθήσεις γύρω από τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και το να είσαι γκέι ή λεσβία είναι κάτι που έχει «ντυθεί» με ενοχή και ντροπή, ομολογώ πως ήμουν κι εγώ διστακτικός και επιφυλακτικός στην αρχή κυρίως στο κατά πόσο μπορούν δυο άνθρωποι του ίδιου φύλου να γίνουν οικογένεια και να έχουν παιδί. Ωστόσο, η επαφή μου με τα κορίτσια αυτά κυρίως αλλά και με άλλους φίλους μού έμαθε ότι οι άνθρωποι έχουμε τα ίδια θέλω και μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες γύρω από τα θέματα σχέσεων και γονεϊκότητας. Συγκεκριμένα, ζώντας το ταξίδι της γονεϊκότητας των κοριτσιών από την αρχή, είδα ότι η μεταξύ τους αγάπη και η αγάπη που έχουν για τα παιδιά τους δεν διαφέρει ουσιαστικά σε τίποτα από την αγάπη που έχουμε εγώ κι η γυναίκα μου για τον γιο μας, που είμαστε σε μια ετερόφυλη σχέση και έχουμε τη δική μας οικογένεια με τη μορφή που έχουμε συνηθίσει. Μάλιστα, ζητήσαμε να βαφτίσουμε το ένα από τα παιδιά, θέλοντας να συνδεθούμε ακόμα περισσότερο μαζί τους, γιατί στην ουσία αυτό που χρειάζονται τα παιδιά είναι αγάπη και φροντίδα κι αυτό οι άνθρωποι μπορούν να το προσφέρουν ανεξαρτήτως φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού.
Σε όσους έχουν αντίθετη άποψη θα έλεγα ότι καταλαβαίνω πως κάποιος μπορεί να είναι διστακτικός γιατί δεν γνωρίζει, αλλά αν ενημερωθούμε γύρω από αυτά τα ζητήματα και δούμε και τις επιστημονικές έρευνες θα καταλάβουμε ότι το αν είναι ένα παιδί ευτυχισμένο εξαρτάται από τη σχέση των γονιών μεταξύ τους και την αγάπη και τη φροντίδα που παίρνει από αυτούς. Οπότε, οι όποιες ανησυχίες βασίζονται κυρίως σε κοινωνικά στερεότυπα. Όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν δικαίωμα στην αγάπη και στην ολοκλήρωση, γιατί το να γίνεσαι οικογένεια με τον άνθρωπό σου είναι ολοκλήρωση.
Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας είναι πολλές. Εγώ αυτό που έχω δει από τη ζωή των κοριτσιών είναι η αγωνία για το πώς θα αντιδράσει κάποιος σε ένα εστιατόριο π.χ. όταν τα παιδιά φωνάξουν «μαμά» και τις δύο γυναίκες, για το αν θα γίνει αποδεκτή αυτή η μορφή οικογένειας από γιατρούς, σχολεία κ.λπ. ή αν θα υπάρξει κάποιο αρνητικό-επικριτικό σχόλιο. Κάτι επίσης πολύ δύσκολο είναι το ότι η σύντροφος που δεν κυοφορεί δεν μπορεί να παρίσταται ανοιχτά και ισότιμα στη διαδικασία του τοκετού.
Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι οι δυσκολίες που δημιουργούνται σε οικογένειες ΛΟΑΤΚΙ+ είναι πολλές και άδικες. Το βαφτιστήρι μου μεγαλώνει ακριβώς όπως και το παιδί μου, με την ίδια αγάπη, φροντίδα και το ίδιο νοιάξιμο. Η δική μου οικογένειά έχει τις ίδιες ανάγκες, αγωνίες και προβληματισμούς για το μεγάλωμα των παιδιών με την οικογένεια των κοριτσιών. Όλα τα παιδιά θα έπρεπε να έχουν τα ίδια δικαιώματα, χωρίς εξαιρέσεις.
Ο Χρήστος Κώνσταντος είναι νονός παιδιού ομόφυλου ζευγαριού.