ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΡΑ που συζητάμε ποιες είναι οι καλύτερες τηγανητές πατάτες που σερβίρονται σε αυτή την πόλη και ότι πρέπει να τις κάνουμε θέμα. Στο τελευταίο μας meeting αποφάσισα να πω την αλήθεια, δεν ξέρω ποιες είναι, ή τουλάχιστον δεν έχω κάποια μεγάλη λίστα από αυτές. Γιατί πολύ απλά είμαι αυτή που κάθε φορά που βγαίνουμε έξω για φαγητό γκρινιάζω ότι οι φίλοι μου παραγγέλνουν πατάτες, ψωμί και συχνά επαναλαμβάνουν την ίδια παραγγελία μέχρι να φτάσουν τα υπόλοιπα πιάτα μας στο τραπέζι. Δεν το πίστευα ότι μεγαλώνοντας θα το πω, αλλά η ατάκα «σας είπα να μην τρώτε μόνο πατάτες και ψωμιά γιατί αφήνετε μετά το φαγητό» είναι από τις κλασικές μου.
Ξέρω ότι είναι αντιδημοφιλές, αλλά οι πατάτες στις οποίες δεν μπορώ να αντισταθώ είναι οι φούρνου, ειδικά αν κάποιος τις κάνει με σκόρδο και δεντρολίβανο. Δεν μπορώ να εντοπίσω γιατί, αλλά οι τηγανητές πατάτες για μένα είναι ταυτισμένες με το καλοκαίρι, πράγμα που σημαίνει ότι οι αγαπημένες μου είναι εκτός Αθηνών. Δεν τις τρώω ποτέ σκέτες, θέλω να υπάρχει κάτι να τις παντρέψω, ένα δυνατό, σκορδάτο τζατζίκι ή μια ωραία φέτα, έτσι τις απολαμβάνω πραγματικά.
Επίσης έχω κόψει εδώ και χρόνια την πατάτα στο σουβλάκι, μαχαίρι. Από τότε που άρχισα να δοκιμάζω στους παλιούς μάστορες, που το προτείνουν άνευ ή προτιμούν να σου τις δώσουν μερίδα, παρά να τις βάλουν στο τυλιχτό και να καλύψει τη γεύση του καλού κρέατος, δεν τις ξαναζήτησα.
Δεν το πίστευα ότι μεγαλώνοντας θα το πω, αλλά η ατάκα «σας είπα να μην τρώτε μόνο πατάτες και ψωμιά γιατί αφήνετε μετά το φαγητό» είναι από τις κλασικές μου.
Όμως το πρωινό που λαχταρώ να κάνω στις διακοπές μου είναι οι πατάτες με ένα αυγό μάτι στον Μήτσο ή «στα μπιφτέκια», όπως είναι πιο γνωστός στην Καλοταρίτισσα, στη Δονούσα. Βέβαια, έτσι τις σερβίρει και το μπακάλικο του Φίλιππα ή μπακαλοταβέρνα του Σκυλοδήμου στον Πειραιά, τις δοκίμασα πρώτη φορά φέτος τον Σεπτέμβρη, σε post vacation blues κατάσταση και παρέα από το νησί. Φοβερό ήταν το τηγάνι του.
Έπειτα, τους τελευταίους μήνες που έχω αρχίζει να είμαι πιο ελαστική στο θέμα τηγανητή πατάτα, σε μια προσπάθεια να σχηματίσω άποψη γι’ αυτές που φτιάχνονται στην πόλη, απέκτησα δύο αγαπημένες που όμως δεν φτιάχνονται σε κάποια ταβέρνα αλλά σε δύο εκλεπτυσμένα delivery μενού. Μαζί με το κορυφαίο smashed burger του Ekiben by Birdman μπορείτε πια να παραγγείλετε και διπλομαγειρεμένες, λεπτοκομμένες τηγανητές πατάτες που απογειώνονται γευστικά από το θαλασσινό αλάτι με φύκια με το οποίο τις γαρνίρουν. Επίσης λεπτές, κομμένες στο χέρι και καλοτηγανισμένες, πασπαλισμένες με αλάτι μυρωδικών τις κάνει το Chicken Picnic και είναι άκρως εθιστικές.
Αφού, λοιπόν, παραδέχτηκα πως στο κεφάλαιο τηγανητή πατάτα δεν είμαι εξπέρ, ρώτησα στο γραφείο ποιες είναι οι δικές του ιδανικές που θέλουν να τρώνε ξανά και ξανά. Ρώτησα και συναδέλφους εκτός γραφείου, μια και δεν μπορούσα να αφήσω έξω από αυτή την κουβέντα εκείνους που τρώω μαζί τους και προσπαθώ να τους πείσω να παραγγείλουμε να δοκιμάσουμε κάτι άλλο αντί για πατάτες. Συνήθως δεν μου περνάει, πάντα θα πάρουν. Αλλά με αποζημιώνουν τώρα, φτιάχνοντας μια λίστα πλούσια με πατάτες διαφορετικού background.
Δεν παραγγέλναμε πάντα πατάτες στον Δουράμπεη. Η παρέα ακολουθούσε (και ακολουθεί ακόμα) τη φιλοσοφία «ψάρι και χόρτα», οπότε έβλεπα τα πιάτα με το χρυσό, κριτσανιστό έδεσμα να περνούν από μπροστά μου για πολύ καιρό προτού το τολμήσω. Το τόλμησα, όμως, και δεν μετάνιωσα. Η κοπή τους είναι λεπτή και μακριά, είναι καλοψημένες, οριακά τραγανές, όχι καψαλισμένες, βγαίνουν δηλαδή την απολύτως σωστή στιγμή από το τηγάνι που βράζει πάνω από τις φλόγες της μεγάλης θράκας και είναι πασπαλισμένες με λίγο θαλασσινό αλάτι, σωστού μεγέθους, να μην πέφτει στο πιάτο, αλλά να κολλά όμορφα και ωραία πάνω στο απόλυτο φαγητό. Αυτές τις πατάτες τις απολαμβάνω πάντα μόνες τους, άντε και με λίγη από τη θεϊκή old school ταραμοσαλάτα που φτιάχνει ο Σέργιος καθημερινά.
Στον αντίποδα έχω τις τηγανητές πατάτες του καφέ Αβησσυνία. Χοντρή κοπή, που θέλει περισσότερη ώρα στο τηγάνι και το αποτέλεσμα είναι ένα αφράτο, βουτυράτο αχνιστό εσωτερικό και μια σοβαρότατη τραγανή κρούστα. Χοντρό αλάτι και ωραία λαδόκολλα στο πιάτο να απορροφά την υγρασία, στη σπάνια περίπτωση που καθυστερήσεις να τις φας. Δεν θα το κρύψω, με αυτή την πατάτα κάνω παπάρα στο ζουμί του ντάκου της Αβησσυνίας και είναι το απόλυτο συνοδευτικό για το μπιφτέκι Θεσσαλονίκης που έτσι κι αλλιώς είναι το αστέρι του καταλόγου της Καίτης για μένα. — Μιχάλης Μιχαήλ
Πρέπει να πω ότι πέρασαν χρόνια πολλά για να εκτιμήσω τις τηγανητές πατάτες σκέτες, γιατί στο σπίτι μας σερβίρονταν πάντα «παντρεμένες», με αυγά, συνοδεία σε κοκκινιστά και λεμονάτα κρέατα, σε σάλτσα με κιμά (αυτή για τα μακαρόνια) ‒ το καλοκαίρι η σάλτσα γινόταν πράσινες πιπεριές με ντομάτα, ποτέ δεν υπήρχαν μόνες τους. Αυτός είναι κι ο λόγος που οι αγαπημένες μου τηγανητές πατάτες του ευρύτερου κέντρου είναι οι πατάτες του Λελούδα, συνήθως Νάξου, τραγανές και στραγγισμένες απ’ το λάδι, πνιγμένες σε καλομαγειρεμένο κιμά, με έναν τόνο πικάντικη μυζήθρα στην κορυφή. Φανταστικές πατάτες, κομμένες σε φέτες, στρογγυλές και τηγανισμένες διπλά ή τριπλά για να γίνουν σαν τσιπς είχε το Monk Fish στου Ζωγράφου, ίσως οι καλύτερες που έχω φάει ever στην Αθήνα, τις οποίες δεν τις έχει πλέον στο μενού ‒ τώρα τις κόβει με μαντολίνο και είναι απλώς καλές. Κορυφαίες τηγανητές πατάτες στα όρια της τελειότητας (που σημαίνει τραγανές μέσα-έξω, είμαι αυτής της «σχολής», δεν τις μπορώ τις πατάτες που κρέμονται σαν μαραμένα πέη), χωρίς ίχνος λαδίλας, έχει ο Αξώτης στο Πολύγωνο, το ιδανικό συνοδευτικό για τα παϊδάκια. — Μ.Hulot
Ξέρω ότι οι foodies και οι food editors που θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές θα με ψέξουν, με πρώτη απ’ όλους την Παρασίδη, αλλά θα είμαι ειλικρινής μαζί τους και κυρίως με τον εαυτό μου. Ποια πατάτα μού έχει λείψει περισσότερο το τελευταίο δίμηνο που έχω μπει στη σκουληκότρυπα που ονομάζεται «διατροφή εν όψει καλοκαιριού»; Η πατάτα των McDonald’s. Η πλαστική. Η ψεύτικη. Η προτηγανισμένη. Η βουτηγμένη στη λιπαρή μαγιονέζα. Αυτή που πρέπει να καταναλωθεί εντός μερικών λεπτών από την προετοιμασία της, ειδάλλως καταλήγει μια άμορφη μάζα που η μυρωδιά της φέρνει σε καψαλισμένο καουτσούκ. Αυτή που την τρως όταν έχεις άγχος, όταν είσαι γκολ ή όταν απλώς βαριέσαι, και ζεσταίνεται η καρδούλα σου. Με ή χωρίς μπέργκερ δίπλα, η έλξη που μου ασκούσε ήταν ανέκαθεν ακαταμάχητη. Sue me. — Αλέξανδρος Διακοσάββας
Θα ξεκινήσω επιμένοντας στην αιρετική μου άποψη: βρίσκω πως η τηγανητή πατάτα είναι ένα συνοδευτικό αρκετά υπερεκτιμημένο στην ελληνική κουζίνα. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει ντε και καλά να συνοδεύει κάθε πιάτο κρέατος, ειδικά στη συχνά κακοτηγανισμένη εκδοχή της, όταν μάλιστα υπάρχουν οι εναλλακτικές ενός νόστιμου πιλαφιού ή μιας ποικιλίας ψητών λαχανικών. Παρ’ όλα αυτά, οφείλω να υποκλιθώ στο μεγαλείο της μοναδικής «αστεροπατάτας» που συναντά κανείς στην Τρώων στα Πετράλωνα, στο φιλόξενο Άστερ που είναι από τις πρώτες μου επιλογές για έξοδο στην καλοκαιρινή Αθήνα. Γιγάντια και μερακλίδικη, τραγανή και φρεσκότατη, κολυμπώντας σε ένα στρώμα από χοντρό αλάτι και μυρωδάτη ρίγανη, η πατάτα του κρητικού εστιατορίου όντως απογειώνει τους ουρανίσκους μας στα αστέρια, ειδικά σε συνδυασμό με τα υπέροχα spreads ξινότυρων. Εύφημος μνεία αξίζει και στις πατάτες του Basegrill, στα χρυσαφένια και τραγανά τσιπς που σερβίρονται μαζί με αυγά μάτια και αποτελούν μία από τις πιο απολαυστικές γουρουνιές της πόλης. — Νίκος Ευσταθίου
«Όσο και να έχεις φάει, πάντα υπάρχει χώρος για ακόμα μία τηγανητή πατάτα», όπως (θα μπορούσε να) είχε πει ο Τάσος Λειβαδίτης. Το αγαπημένο έδεσμα μικρών και μεγάλων δεν είναι όσο εύκολη υπόθεση νομίζουμε, αλλιώς η ύπαρξη αυτού του άρθρου θα ήταν περιττή. Προσωπικά, εκτιμώ τις πλατιές του K-Grill στη Βούλα, τις κυδωνάτες στο Άστερ των Πετραλώνων, την απουσία «λαδίλας» σ’ εκείνες που συνοδεύουν το ζουμερό μπέργκερ της αγαπημένης James Joyce ‒από τα καλύτερα της πόλης‒, μ’ αρέσει στα κρυφά και η «βρόμικη», λιπαρή πατάτα των Goody’s, όπως και ο Μητροπάνος.
Ωστόσο, θα σταθώ σε δύο παραλλαγές του λαοφιλούς εδέσματος: στα sticks γλυκοπατάτατας του Amigo’s της Νέας Σμύρνης –κάλλιστα θα μπορούσα να παραγγέλνω αποκλειστικά τρεις μερίδες από αυτά σε κάθε μου επίσκεψη‒ και, κυρίως, στη θρυλική πια φωλιά τηγανητής πατάτας που περιχύνουν με τηγανητό αυγό στο Basegrill του Περιστερίου. Για να είναι πιάτο με βάση την πατάτα το δημοφιλέστερο ενός μαγαζιού που ειδικεύεται στο κρέας, καταλαβαίνετε πόσο νόστιμο είναι. Αν οι θεοί μού έλεγαν ότι θα έπρεπε να υπομείνω το μαρτύριο του Προμηθέα για να τρώω κάθε μέρα από δαύτο, θα έδινα τη διεύθυνσή μου στον γυπαετό από μόνος μου. — Γιάννης Βασίλειου
Η αλήθεια είναι πως πολύ εκλεκτική στην πατάτα την τηγανητή δεν είμαι, πατάτα να ’ναι κι ό,τι να ’ναι. Μου αρέσουν οι λεπτοκομμένες, οι χοντροκομμένες, οι τραγανές ξεροψημένες αλλά και αυτές οι λαδερές, νιανιαδερές που έχουν γίνει σχεδόν πουρές. Μάλλον φταίει που η μαμά μου δεν μας έφτιαχνε συχνά όταν ήμασταν μικρά, βαριά δυο φορές τον χρόνο.
Απ’ όλες τις πατάτες της Αθήνας, λοιπόν, θα ξεχωρίσω αυτές που φτιάχνουν στις Λεύκες, στη Γαλάζια Ακτή της Αγίας Μαρίνας, σε ένα υπέροχο, ήσυχο σημείο δίπλα στη γραφική εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Εδώ δεν σερβίρουν απλώς πατάτες αλλά πατατάρες, πελώριες και βραστοτηγανητές, με μπόλικο αλάτι. Για να φας μία θα την κόψεις τουλάχιστον στα τέσσερα για να την καταφέρεις. Για να είμαι ειλικρινής όμως δεν ξέρω αν είναι όντως καλές ή τις αγαπώ γιατί τις τρώω πάντα καλοκαίρι, μετά από μια γεμάτη μέρα στη θάλασσα με φίλους, μαζί με φρέσκο ψαράκι και μια παγωμένη μπίρα. Δοκιμάστε και πείτε μου. — Νινέττα Γιακιντζή
Πατάτες τηγανητές: το φαγητό των παιδικών μας χρόνων. Απλό, γρήγορο και χορταστικό. Το απόλυτο καλοκαιρινό έδεσμα. Οι πατάτες είναι ιδέα, τέχνη, μνήμες, συναίσθημα και νοσταλγία. Ο ήχος από το τηγάνισμα, το σωστό ανακάτεμα, η τρυπητή κουτάλα, το σπίτι που μοσχοβολούσε και, ύστερα, το σερβίρισμα. Οι πατάτες ανήκουν σίγουρα στα αγαπημένα μου. Άλλωστε, μιλάμε για τον «βασιλιά των ορεκτικών». Προσωπικά, θεωρώ ότι οι καλές πατάτες πρέπει να είναι πάντοτε εξωτερικά τραγανές και μέσα τρυφερές, κι αυτό χρειάζεται καλή τεχνική και γνώση. Άραγε, πόσο εύκολο είναι να βρεις σπιτικές τηγανητές πατάτες στα μαγαζιά της Αθήνας; Κι όμως, υπάρχουν στέκια για να φας καλές και γευστικές πατάτες και ένα από αυτά είναι στο λατρεμένο Ρακουμέλ στα Εξάρχεια. Στο ρακάδικο της οδού Μπενάκη οι απολαυστικές τηγανητές πατάτες δεν έχουν λείψει ποτέ από το τραπέζι μας. Χειροποίητες, λεπτοκομμένες, καλοτηγανισμένες και απίστευτα νόστιμες. Η αποθέωση της πρώτης ύλης. Μοναδική προσθήκη; Λίγη μυζήθρα τριμμένη από πάνω, για να μειωθεί η θερμότητα ‒ αλλά αυτό είναι προαιρετικό. Και, φυσικά, πριν ακόμη προλάβει να ακουμπήσει το πιάτο στο τραπέζι, έχεις ήδη τσιμπήσει αυτήν τη μία στον αέρα. Στο μαγαζί, λοιπόν, αυτό, όταν παραγγείλεις τηγανητές πατάτες, τρως και ξανατρώς. — Γιάννης Πανταζόπουλος
Όποιος με γνωρίζει καλά, ξέρει πως δεν υπάρχει καλύτερο pampering που μπορείς να μου κάνεις από τις τηγανητές πατάτες ‒ στη χειρότερη περίπτωση συμβιβάζομαι και με τσιπς. Και ήταν τα «μεγάλα μέσα» που επιστράτευσαν οι φίλοι μου για να με παρηγορήσουν όταν μετακόμισα από το Παγκράτι στη Νέα Σμύρνη. Εντελώς αποπροσανατολισμένη ακόμη στην περιοχή, με μια αδιαπραγμάτευτη εμμονή ακόμη με το Παγκράτι ‒θυμάμαι πήγαινα με το αυτοκίνητο για να πάρω πιτόγυρα κοντά στο παλιό μου σπίτι‒, αρνιόμουν κατηγορηματικά να δοκιμάσω οτιδήποτε σε junk food στη νέα περιοχή μου. Όταν κάποια στιγμή μού είπαν για το Μπαρ Μπεε Κιου, το δέλεαρ ήταν προφανώς το μπέργκερ: αμέτρητες επιλογές και αξιοσέβαστο μέγεθος, ειδικά για μένα που από παιδί το έτρωγα όλο το φαΐ μου. Και μετά ήρθαν οι τηγανητές πατάτες. Πολλές, πάρα πολλές, μικρές, λεπτοκομμένες, τραγανές, ένα βουνό απόλαυσης έτοιμο να το καταβροχθίσω, όπως και έγινε. Και έκτοτε γίνεται κατ’ εξακολούθηση, ευθαρσώς και χωρίς τύψεις. Κάθε φορά αφήνω το μπέργκερ μισοφαγωμένο, αλλά τηγανητή πατάτα δεν θα βρεις ποτέ στο πιάτο μου. — Φιλιώ Ράγκου
Οι τηγανητές πατάτες στα Άγραφα της Βαλτετσίου είναι ίσως το φαγητό που έχω φάει τις περισσότερες φορές στη ζωή μου απ’ όταν έφτασα στην Αθήνα ως φοιτητής. Δεν ξέρω αν είναι οι καλύτερες πατάτες που μπορείς να φας, αλλά είναι οι δικές μου αγαπημένες. Το εσωτερικό του μαγαζιού μού θυμίζει ένα σουβλατζίδικο δίπλα στον σταθμό ΚΤΕΛ Κορίνθου, οι ιδιοκτήτες του, οι οποίοι υποψιάζομαι ότι είναι αδέλφια, είναι εξίσου καλτ φιγούρες και οι πατάτες τους συνδυάζουν τα πάντα για μένα. Είναι οικονομικές, τραγανές απ’ έξω, μαλακές μέσα και το μαγαζί είναι δίπλα στον κινηματογράφο Ριβιέρα, στον δρόμο προς το σπίτι μου. Μετά από κάθε φρίκη, λοιπόν, ή μεθυσμένος από κάποιο ρακάδικο, είναι πολύ πιθανό να με βρεις μπουκωμένο με πατάτες απ’ τα Άγραφα να ανηφορίζω τη Βαλτετσίου. — Ίωνας Καλλιμάνης
Θα μπορούσα να πω ότι οι κλασικές, πια, ψιλές πατατούλες του Basegrill με το αυγό ήταν για μένα μια αποκάλυψη όταν τις πρωτοδοκίμασα. Φυσικά, αγαπώ κι άλλες πατάτες τηγανητές γιατί είμαι αμετανόητη πατατού και μπορώ να περάσω το υπόλοιπο του βίου μου μόνο μαζί τους. Του Τούρκου πίσω από το παρκάκι στο Πεδίον του Άρεως, της Γρανάδας οι τηγανητές γλυκοπατάτες, του Ρακουμέλ με στάκα, σάλτσα και αυγά και του Άστερ οι κυδωνάτες είναι αξεπέραστες επιλογές. Αν θέλω, όμως, να είμαι ειλικρινής, θα έλεγα ότι οι πατάτες της καρδιάς μου είναι εκείνες που έτρωγα στο χωριό, μεσσηνιακές, βουτηγμένες στο αγνό ελαιόλαδο, τραγανιστές τόσο-όσο και υπέροχες, συντροφιά πάντα με κατσικίσιο τυρί και χωριάτικη σαλάτα. Φτιάχνω κι εγώ καλές τηγανητές πατάτες. Κομμένες με χάρακα, πάνω σε ξύλο κοπής, εμμονικές, λεπτές και ιδανικές, για να ξεπεράσεις κάθε στενοχώρια. Αν θες, κόπιασε να σου φτιάξω, πατάτες δεν λείπουν ποτέ από το σπίτι. — Δώρα Μάστορα
«Τσιτσιρίζει το λάδι / ζεσταίνοντας τη χαρά του κόσμου / οι τηγανητές πατάτες μπαίνουν στο τηγάνι / σαν χιονισμένα φτερά πρωινού κύκνου / και βγαίνουν χρυσωμένες από το τσιτσιριστό κεχριμπάρι της ελιάς / ντυμένες ξανά με φιλντισένιο κοστούμι / γεμίζουν το πιάτο με την επανάληψη της αφθονίας τους / και τη γήινη γευστική τους απλότητα». Το απόσπασμα από την «Ωδή στις τηγανητές πατάτες» του Pablo Neruda μιλά διαχρονικά στην ψυχούλα μου για το έδεσμα που συνήθως σου καίει τη γλώσσα, αλλά σου ζεσταίνει την καρδιά. Τα πλατωνικό ιδεώδες για την Αντίδραση Μαϊγιάρ. Το ακριβές σημείο συνάντησης του ταπεινού με το απόλυτο, του junk food με το fine dining, του pairing που μπορεί να υποστηριχθεί από Coca-Cola μέχρι Armand de Brignac. Αλλά ας μην πλατειάζω άλλο: λεπτοκομμένες και μακριές, με τραγανότατη κρούστα στο εξωτερικό και μαλακές, σχεδόν σαν πουρές στο εσωτερικό, οι τηγανητές πατάτες στο Ami gastrotheque αξίζουν σίγουρα μια θέση σε τούτη τη λίστα. —Mπάμπης Δούκας
Η γιαγιά μου μαγείρευε τις τηγανητές πατάτες στο γκάζι, με ελαιόλαδο, σε κατσαρόλα. Τις έκοβε χοντρές, τις αλάτιζε από πριν και όταν χρυσάφιζαν τις έβγαζε και έβαζε τις επόμενες, έχοντας για κανόνα το λάδι να μην ξεπερνάει τις τρεις τηγανιές. Νομίζω πως οι αγαπημένες πατάτες του καθενός συνδέονται περισσότερο με τη μνήμη παρά με τη γεύση. Δεν έχω βρει ακόμα πατάτες κοντά σε αυτές της γιαγιάς μου, όμως θα εκτιμήσω ένα μαγαζί από την πατάτα του. Αν είναι φρέσκια, αν είναι κομμένη στο χέρι, σε τι λάδι έχει τηγανιστεί, τι χρώμα έχει πάρει, και τι αλάτι. Απ’ όλες τις τηγανητές πατάτες που έχω δοκιμάσει, θα ξεχωρίσω της Cookoovaya, όχι μόνο γιατί είναι φρέσκες και πεντανόστιμες αλλά και γιατί ένα εστιατόριο αυτού του επιπέδου δεν φοβήθηκε να βάλει το αγαπημένο side στο μενού του χωρίς ενοχές. Μία πατάτες είπαμε; — Μελπομένη Μαραγκίδου
Τις φορές που τρως πατάτες έξω και αξίζει τις θυμάσαι για πάντα, και τις συνδυάζεις με μέρη… Κάτι τέτοιο δεν μου συμβαίνει συχνά, αφού στην πλειοψηφία τους τα μαγαζιά δεν δίνουν ιδιαίτερη βάση στην πατάτα. Ξέρουν ότι θα τις παραγγείλεις από τη δύναμη της συνήθειας. Ενδεχομένως να γκρινιάξεις αν είναι προκάτ και θα συνεχίσεις τη ζωή σου. Κι αν έχουμε συνηθίσει στην προκάτ πατάτα… Κρίμα, βέβαια, αν σκεφτούμε ότι μια τηγανιά πατάτες ήταν η μεγαλύτερη ένδειξη αγάπης από τις γιαγιάδες μας. Η κίνηση ματ όταν δεν σου άρεσε το φαγητό στο σπίτι. Αυτή την αγάπη, λοιπόν, νιώθω κάθε φορά όταν έρχονται στο τραπέζι οι πατάτες-chips του ΦΙΤΑ με ανθό αλατιού από τον Τρικαλινό και ρίγανη Ταϋγέτου. Δύο υλικά που δείχνουν ότι κάποιοι παίρνουν το φαγητό στα σοβαρά, ακόμα κι αν πρόκειται για τηγανητές πατάτες. — Μάρω Παρασκευούδη
Παλιότερα δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έβγαινα για φαγητό και δεν θα υπήρχαν τηγανητές πατάτες στο τραπέζι. Πλέον, έχω γίνει πιο διαλλακτική, αλλά δεν θα κρύψω πως η παρουσία μιας νόστιμης τηγανητής πατάτας απογειώνει αυτόματα τη γευστική εμπειρία για μένα. Δεν θα με πείραζε καθόλου να πάω σε ένα μαγαζί και να φάω μόνο ψωμί και πατάτες, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται αυτό. Επειδή όμως δεν είναι όλες οι πατάτες ίδιες, έχω καταλήξει πως κάποιες με κάνουν πιο ευτυχισμένη από άλλες.
Υπήρχε μια περίοδος που πήγαινα πολύ συχνά με την παρέα μου στη Μυρτιά της Νέας Σμύρνης και ήταν ένα από τα λίγα μαγαζιά που δεν μας πείραζε η αναμονή μέχρι να αδειάσει τραπέζι. Εδώ οι μερίδες είναι πλούσιες και δύσκολα θα βρεις κάτι που δεν είναι νόστιμο. Οι αληθινές και χοντροκομμένες τηγανητές πατάτες της είναι ιδανικές για βούτα σε τζατζίκι ή, ακόμα καλύτερα, αν τις κάνεις μπουκίτσα με τυρί φέτα. Αν και γενικά προτιμώ την πατροπαράδοτη τηγανητή πατάτα, πρέπει να ομολογήσω πως τα chips πατάτας στο ΦΙΤΑ του Νέου Κόσμου με έχουν κάνει να αλλαξοπιστήσω. Σε συνδυασμό, δε, με την ταραμοσαλάτα, που είναι πιάτο-σήμα κατατεθέν του μαγαζιού, γίνονται αυτό που θα θες να τρως συνέχεια.
Στην καντίνα της Γωγώς Δελογιάννη τα πιάτα είναι λίγα, αλλά είναι όλα καλοφτιαγμένα και οι τηγανητές πατάτες δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση. Είναι λεπτοκομμένες και συνοδεύουν σχεδόν όλα τα πιάτα της καντίνας. Τις αγαπώ λίγο περισσότερο όταν μπαίνουν κάτω από τα σουτζουκάκια με την κόκκινη σάλτσα. Ωραίες οι φρέσκες, κομμένες στο χέρι και τηγανισμένες στο πιο παρθένο ελαιόλαδο πατάτες, αλλά εκείνες των McDonald’s δεν μπορεί να τις ανταγωνιστεί κανείς. Είναι άλλωστε οι μόνες που θυμίζουν εφηβεία. — Ντενίσα Μπαϊρακτάρη
Είναι μόνο μαθηματικά οι σωστές αναλογίες, αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει με τα μαθηματικά, δεν τα πιάνουν όλοι. Για να είναι μια τηγανητή πατάτα τόσο τραγανή απ’ έξω και τόσο τρυφερή από μέσα, πρώτα απ’ όλα πρέπει να κοπεί σε σωστού πάχους μπαστουνάκια και στον Σπύρο και Βασίλη είχαν πολλές δεκαετίες στη διάθεσή τους για να πειραματιστούν πάνω σε αυτό, κόβοντας στο χέρι πατάτες, και τελικά να πετύχουν την τελειότητα. Σε μια εποχή που αναζητάμε κάθε τρεις μήνες το νέο και άφθαρτο μενού, στην πιο ωραία πλατεία του Κολωνακίου σερβίρεται ίδια και απαράλλαχτη η πιο γενναιόδωρη και απολαυστική πιατέλα με πατάτες τηγανητές της Αθήνας και αυτό είναι από μόνο του άξιο θαυμασμού. Στον Σπύρο και Βασίλη έχoυν πετύχει την ιδανική αναλογία τραγανότητας και τρυφερότητας στην πατάτα. — Βασίλης Κουρουμιχάκης
