Άσπρο μαύρο, όνειρα κάνω
Τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο στη ζωή, λέμε συνέχεια, και μετά συνεχίζουμε παρέα με τις εμμονές μας. Ούτε στη ζωή ούτε στη φύση-το άσπρο και το μαύρο είναι μία εφεύρεση που μας βοηθάει να ταξινομούμε όλα τα ενδιάμεσα. Οι τόνοι που περιγράφουν τη ζωή είναι δύσκολο να περιγραφούν, οπότε αυτή τη δουλειά την αφήνουμε στην καλύτερη περίπτωση στους ποιητές και στους μουσικούς.
Οι υπόλοιποι επιμένουμε στα άσπρα και στα μαύρα που ορίζουν τα όριά μας, από δω τα επιτρεπτά, από κει τα απαγορευμένα, και όποιος διαφωνεί μαζί μας, είναι ή βαλτός ή βλάκας, και αν θέλει ας βγει στο τουίτερ να δει τι θα πάθει. Η κρίση οφείλεται σ’ αυτό κι όχι σε κείνο, οι γυναίκες θέλουν λεφτά, οι άντρες θέλουν τη μαμά τους, εσύ διαφωνείς επειδή με ζηλεύεις, επειδή είμαι ακέραιος άνθρωπος. Αμπελοφιλοσοφίες που έχουν προκύψει μετά από δέκα λεπτά στο Google συνδυάζονται με συμβουλές της μαμάς και μπαμ! Να η ιδεολογία που ορίζει το σύμπαν.
Τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο στη ζωή, λέμε συνέχεια, χωρίς να κοιτάμε καν γύρω μας για να το συνειδητοποιήσουμε. Υπάρχουν καθαρά και φρέσκα άσπρα όπως των σπιτιών του Αιγαίου, που μέσα τους έχουν μπλε ελεκτρίκ και σπαρταράνε τόσο, που πρέπει να μισοκλείσεις τα μάτια σου για να τα δεις. Υπάρχουν και άσπρα θλιβερά, στους τοίχους των διαμερισμάτων που έχουν βαφτεί άσπροι από αμηχανία, που γκριζάρουν από το σκοτάδι, από την ακαταστασία και από τις απέναντι πολυκατοικίες. Υπάρχουν και τα άσπρα του νοσοκομείου, που έχουν μέσα κίτρινο, όταν περιμένεις, και μωβ όταν βρεθείς σε αίθουσα χειρουργείου, άσπρα που δηλώνουν τεχνητά και εργαστηριακά, που σε προειδοποιούν, εδώ κάπου ίσως να είναι και το τέλος.
Κατά αναλογία λοιπόν, δεν υπάρχουν και απολύτως άσπρα η μαύρα φαγητά, κι όμως, πολλά τα έχουν ονομάσει έτσι οι άνθρωποι, θέλοντας να τα υποτάξουν ή να τα ανυψώσουν. Νομίζω ότι ό, τι τρώγεται και αποκαλείται «άσπρο» ή «μαύρο» εξάπτει την περιέργεια και τρομάζει και λίγο, φτάνοντας κάπως στα όρια του υπερφυσικού. Άσπρες τρούφες, μαύρες τρούφες, μαύρη σοκολάτα, λευκό κρασί (αλλά δε λέμε μαύρο κρασί, αν και υπάρχει ποικιλία noir), η σάλτσα beurre blanc, black coffee, που εμείς τον λέμε «σκέτο», το γλυκό Μont Βlanc…
Το αγαπημένο όλων μου όμως είναι ένα που είναι τόσο περίπλοκο που μοιάζει ταπεινό, τόσο βασικό αλλά και πολύ ντελικάτο: η Pizza Bianca.
Pizza Bianca
Η pizza Bianca δεν είναι ακριβώς πίτσα, ούτε εντελώς ψωμί: είναι φτιαγμένη από μία ζύμη πολύ ντελικάτη, η οποία είναι ιδιαιτέρως υγρή (οι φανατικοί λένε ότι φτάνει σε υγρασία στο 90% κι επιμένουν). Ψήνεται γρήγορα σε πολύ ψηλές θερμοκρασίες και αποκτά φουσκάλες αέρα. Τα συνοδευτικά της υπάρχουν μόνο για να τονίσουν αυτό το θεϊκό αποτέλεσμα του φρέσκου ψωμιού: αλάτι, λάδι και δεντρολίβανο. Η ζωή της είναι πολύ σύντομη, μόλις μερικά λεπτά, μετά ξεφουσκώνει και γίνεται μία κάπως θλιβερή λιπαρή πετσέτα. Οι κάτοικοι της Ρώμης, που έχουν την τύχη να τη βρίσκουν στους φούρνους, όταν αγοράζουν ψωμί, παίρνουν κι ένα κομμάτι pizza Bianca που μόλις έχει βγει από το φούρνο, για να τη φάνε μέχρι να φτάσουν σπίτι. Είναι ένα σνακ που του αξίζει να λέγεται «άσπρο».
Σχετικά: το βιβλίο My bread του Jim Lahey, πρωτοπόρου φούρναρη της Nέας Υόρκης, που τάραξε τα νερά όσων ασχολούνται με ζύμες πριν μερικά χρόνια, περιγράφοντας μία μέθοδο που δεν απαιτεί ζύμωμα (αλλά πάρα πολύ χρόνο) για να φτιάξει κανείς στο σπίτι του ψωμί επαγγελματικού επιπέδου. Μέσα στο βιβλίο υπάρχει φυσικά και συνταγή για pizza Bianca.
Στο βίντεο, οδηγίες για το πώς να φτιάξετε ψωμί χωρίς να ζυμώσετε:
σχόλια