Mου αρέσει η πρωτοβουλία του Άρη Βεζενέ να προσκαλέσει τον διάσημο Ισπανό αυτοδίδακτο σεφ Carlo Mirarchi (των νεοϋορκέζικων Roberta's και Blanca) και για μια βραδιά να προσφέρει αυτό που ξέρει πολύ καλά: νόστιμο και ενδιαφέρον φαγητό, άψογο σέρβις και χαλαρή ατμόσφαιρα, όσα χρειάζονται, δηλαδή, όταν απευθύνεται κανείς σε απαιτητικούς καλοφαγάδες.
Αυτή τη φορά όμως το βραβευμένο εστιατόριο πίσω από το ξενοδοχείο Hilton, που ναι μεν έγινε γνωστό για την νέα προσέγγιση στο ψητό κρέας, αλλά στο μενού του θα βρεις και τέλεια πίτσα και καλομαγειρεμένο τραχανά ή χορτόπιτα, γυρίζει την πυξίδα του σε ένα προσφιλές μου θέμα -την κοινωνική συμβολή των εστιατορίων- και προσφέρει όλα τα έσοδα της εκδήλωσης στο Μπορούμε, που καθημερινά προσφέρει περίπου 10.000 μερίδες φαγητού σε ανθρώπους που πεινούν.
Θέλω να δοκιμάσω το φαγητό του Mirarchi, όχι μόνο για την εξαιρετική πίτσα που τον έκανε διάσημο και την ζύμη της άρθρο στους New York Times (πίτσα με κατιφέδες κανείς;), αλλά και την τραγανή παντσέτα και το αργομαγειρεμένο αρνάκι του Vezene
Κοινωνική συμβολή των εστιατορίων; Δύσκολος όρος, καινούργιος, αλλά απαραίτητος στο μενού κάθε σύγχρονου εστιάτορα. Πού διοχετεύεις το φαγητό που περίσσεψε στις κουζίνες σου; Πώς αμείβεις τους υπαλλήλους σου; Πώς και από πού προμηθεύεσαι τις πρώτες ύλες σου; Ενδιαφέρεσαι για το περιβάλλον, χρησιμοποιείς οικολογικούς τρόπους λειτουργίας του εστιατορίου σου; Υποστηρίζεις τους καλλιεργητές της περιοχής σου; Υπάρχουν χορτοφαγικά πιάτα με βιολογικά λαχανικά στο μενού σου; Μη σας ξενίζουν όλες αυτές οι ερωτήσεις. Το περιβάλλον και το κοινωνικό πρόσωπο των επιχειρήσεων βρίσκεται ψηλά στα ενδιαφέροντα των millennials καταναλωτών, που ακριβώς επειδή ενδιαφέρονται για το πώς παράγεται το φαγητό τους, αναγκάζουν ταχυφαγεία και αλυσίδες καφέ να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις τους. Αυτή η απαίτηση έχει διαμορφώσει μια ενδιαφέρουσα τάση στην εστίαση: τα καλά εστιατόρια δεν αρκούνται στο εξαιρετικό φαγητό και σέρβις, αλλά προωθούν μία εξίσου καλά οργανωμένη στρατηγική κοινωνικής συμμετοχής.
Το Roberta's του Mirarchi, που άνοιξε σε ένα γκαράζ του Brooklyn οκτώ χρόνια πριν, μάλλον σερβίρει την καλύτερη πίτσα του κόσμου και το Blanca (το αδερφάκι εστιατόριο με δεκατρία καθίσματα και menu degustation, σε ένα μικρό ξεχωριστό χώρο πίσω από τη πιτσαρία!) έχει βραβευθεί με δύο αστέρια Μichelin. Όλα αυτά τα έχει δει και τα έχει επισκεφθεί ο Άρης Βεζενές, κάθε χρόνο εξάλλου αυτό κάνει, ταξιδεύει με τη σύζυγό του για να ενημερωθούν για ό,τι καινούριο συμβαίνει στην παγκόσμια εστίαση, από τάσεις μαγειρικής μέχρι ασυνήθιστα concept εστιατορίων. Η εκδήλωση αυτής της εβδομάδας (με τίτλο Embrace, που θα πει "αγκαλιάζω") φανερώνει αυτό νομίζω, τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα του ίδιου του Βεζενέ, που για όσο διαρκεί η εμπειρία του φαγητού ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στην Αθήνα της κρίσης.
Μιας κρίσης που προκάλεσε τον τολμηρό εστιάτορα να ανοίξει το εστιατόριο του ακριβώς μέσα στην περιδίνηση της, μιας κρίσης που του θυμίζει ότι κάθε βράδυ στην κουζίνα του δεν απομένουν περισσεύματα, καθώς τα υλικά της ημέρας προωθούνται στο «Mπορούμε».
Με ενδιαφέρει η προσέγγιση του νεοϋορκέζου Mirarchi στο φαγητό. Το περίεργο είναι ότι το 2008 που ξεκίνησε το Roberta's, χωρίς θέρμανση παρά μόνο τη ζεστασιά του ξυλόφουρνου για την πίτσα, με δυο άλλους συνεταίρους, δεν ήταν καν ένας ξακουστός σεφ. Ίσως γι' αυτό, ως επικεφαλής της κουζίνας, προσέλαβε τους καλύτερους σεφ από τα καλύτερα εστιατόρια της αμερικανικής μητρόπολης, τους έδωσε απόλυτη ελευθερία στη κουζίνα («δεν με ενδιαφέρει πώς το κάνεις, απλά κάν' το τέλεια», τους έλεγε!) και σχεδίασε ένα μενού ακριβώς για τα γούστα της ανερχόμενης γειτονιάς του καλλιτεχνικού Brooklyn που δίψαγε για καλό φαγητό, αλλά όχι "δήθεν": πίτσα ναι, αλλά κορυφαία! Ξύλινα τραπέζια της πλάκας, ναι, αλλά άψογο σέρβις! Γεμάτη χίπστερ και τατουάζ η γειτονιά; Ραβιόλια με λουλούδια ο Μirarchi. Χορτοφάγοι οι πελάτες; Πιπεράτη ρόκα από τον μικρό λαχανόκηπο της ηλικιωμένης γειτόνισσας ο ανήσυχος σεφ! Ναι, ο Mirarchi έγινε γνωστός και μετά από λίγο βραβεύτηκε με δύο αστέρια Michelin για το πρωτοποριακό Blanca για τους λίγους και εκλεκτούς πελάτες που κατέφθαναν πλέον με λιμουζίνες και αδιαφορούσαν για τα λινά τραπεζομάντιλα, γιατί το φαγητό ήταν απλά θεϊκό, ένα υβρίδιο υψηλής γαστρονομίας και της ευχαρίστησης που σου δίνει το street food.
Θέλω να δοκιμάσω το φαγητό του Mirarchi, όχι μόνο για την εξαιρετική πίτσα που τον έκανε διάσημο και την ζύμη της άρθρο στους New York Times (πίτσα με κατιφέδες κανείς;), αλλά και την τραγανή πανσέτα και το αργομαγειρεμένο αρνάκι του Vezene, ελπίζω να σερβίρουν τη σουπιά του Blanca και κάποια από τις νόστιμες μακαρονάδες τους, αλλά περισσότερο με ενδιαφέρει να δω πώς ένα εστιατόριο εμπλέκεται στα κοινωνικά θέματα μιας πόλης.
Είμαι σίγουρη ότι θα παίζει πολύ ωραία μουσική τη μέρα της εκδήλωσης (Πέμπτη 19 Ιανουαρίου), ίσως όχι ροκ όπως στα εστιατόρια του Mirachi στη Νέα Υόρκη, αλλά σίγουρα κεφάτη και ο Άρης Βεζενές θα είναι εκεί για να κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά: να προσφέρει ωραίο φαγητό και μια ενδιαφέρουσα εμπειρία. Με κοινωνικές διαστάσεις αυτή τη φορά.
Ιnfo:
Ari Vezené Welcomes Carlo Mirarchi
A Dinner Connecting Cultures
Είσοδος: 150€ (Περιλαμβάνει φαγητό, ποτά και κρασί)
Τα έσοδα της εκδήλωσης θα προσφερθούν στο Μπορούμε
Κρατήσεις: reservations@vezene.gr, +210.72.32.002
