Υπάρχει αυτή η κατηγορία των Αθηναίων που αντί να κάνει bar hoping προτιμά να χαλαρώνει με τις ώρες στα νεοκαφενεία. Έχει χτιστεί το νέο προφίλ γειτονιών αυτής της πόλης πάνω σε αυτά, δηλαδή όσοι βγαίνουμε προς Κεραμεικό και Βοτανικό μεριά ξέρουμε πως, αν δεν βρούμε τραπέζι στο Καμπεθόν, θα μετακινηθούμε να δούμε μήπως έχει στον Λούη.
Τα καφενεία για τους 30something είναι ένα τρόπος εξόδου χωρίς πολλές σκοτούρες, κράτηση δεν θέλουν, σερβίρουν πιάτα κατανοητά και ποτά γνώριμα, δεν μας κάνουν να νιώθουμε underdressed, δεν μας κοστίζουν πολύ.
Θα φύγω από τoν Κεραμεικό και θα σας πάω από την άλλη πλευρά της Πειραιώς, στα όρια Θησείου και Άνω Πετραλώνων, εκεί όπου υπήρχε ένα καλτ καφενείο, η Αφαία, που πήρε το όνομά του από τη μυθολογία, από την κόρη του Δία και της Κάρμης, της οποίας «της άρεσαν οι αγώνες και τα κυνήγια και ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στη θεά Άρτεμις. Ενώ έφευγε από τον Μίνωα, που τόσο την ποθούσε, ρίχτηκε σε δίχτυα ριγμένα για να πιάσει ψάρι».
Ξεβράστηκε στην Αίγινα όπου στέκεται και ο ναός της, εκεί την ερωτεύτηκαν οι ψαράδες του νησιού και προκειμένου να γλιτώσει και από αυτούς κρύφτηκε στο δάσος. «Η Άρτεμις την έκανε θεά και όχι μόνο οι Κρήτες αλλά και οι Αιγινήτες τη σέβονται», κατά τον Παυσανία.
Το Αφαία είναι τίμιο σε όλα του, είναι χαλαρό, αλλά δεν είναι χύμα, τα κάνει όλα προσεγμένα. Μας συστήνεται με δεκαπέντε περίπου πιάτα, με οικείες γεύσεις που όμως έχουν ένα μικρό twist και συνταγές που τις ξεκίνησαν άλλοι και έχουν αγαπηθεί πολύ μέσα στα χρόνια από τους Αθηναίους.
Εκείνοι που θέλησαν να πάρουν και να ανανεώσουν ένα καφενείο που θα έκλεινε αποφάσισαν να μην πειράξουν το παλιό του όνομα, καθάρισαν τον χώρο, τον έκαναν να δείχνει μεγαλύτερος και πιο φωτεινός. Ο Νίκος Λιάτης και ο Χρήστος Χρόνης άνοιξαν πριν από δύο χρόνια λίγα βήματα πιο πέρα το Ubuntu του Θησείου, ένα μικρό μοντέρνο καφέ «πακετάδικο» και εκεί γνωρίστηκαν με τον Γιώργο Στύλιο και τον Γιώργο Σκουταρίδη, έγιναν παρέα και είπαν να κάνουν κάτι όλοι μαζί.
Παιδιά του κέντρου και οι τέσσερις, ξέρουν από καφενεία, προσέγγισαν το δικό τους με φρέσκια ματιά, το ξανάνοιξαν χωρίς να το φορτώσουν με πολλή πληροφορία, παρά μόνο με έναν πίνακα και έναν καθρέφτη του street artist Βασίλη Γρυπάρη (aka Billy Gee), δύο έργα του που επικοινωνούν με το γύρω περιβάλλον και συνδέονται με τη σύγχρονη ιστορία της περιοχής.
Ο πεζόδρομος της οδού Θεσσαλονίκης που τελειώνει λίγο πιο πάνω από το Αφαία είναι ταυτισμένος με την τέχνη του δρόμου, ενώ τα βαγόνια των τρένων που βλέπουμε να περνούν πάνω από τα τραπέζια είναι όλα τους ζωγραφισμένα.
Το Αφαία είναι κυριολεκτικά (αλλά και με τη slang έννοια) μαγαζί-γωνία, έχει τοποθεσία φοβερή. Το λούζει ο ήλιος, από πάνω μας στέκεται η γέφυρα Πουλόπουλου, πιο πίσω είναι τα φουγάρα της Τεχνόπολης. Οι ρυθμοί είναι χαλαροί, η μουσική αυτού του καφενείου κινείται σε ό,τι πιο φρέσκο έχει να προσφέρει η ραπ σκηνή – κυρίως η ξένη. Την κουζίνα την έχει αναλάβει ο Γιώργος Σκουταρίδης, που πριν μαγείρευε στο Ραφίκι του Βοτανικού, από καφενεία έχει χορτάσει και στο δικό του θέλει να κάνει κάτι το διαφορετικό στο φαγητό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα γεμίσει τον κατάλογο με άγνωστες λέξεις.
Πια δεν ψάχνει να βγει σε μέρη που προσφέρουν μπίρα-πατατάκι-τυρί – το έχουμε κάνει όλοι βέβαια αυτό και μια χαρά έχουμε περάσει. Αλλά από μια ηλικία και μετά θες να πιεις την μπίρα σου με ένα πιάτο που «θα σου πει» κάτι, όπως λέει. «Μπορείς να πεις ότι το μαγαζί είναι καφενείο, σε έναν πιο λαϊκό μπορείς να το περιγράψεις ως μεζεδοπωλείο και σε έναν χίπστερ ως μπιστρό ή γαστροκαφενέ, πες το όπως θες, δεν έχει σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι θα τρως κάτι comfort, θα μοιράζεσαι ιστορίες και απόψεις, θα μπορείς εύκολα να το κάνεις στέκι, αυτά είναι τα στοιχεία του παλιού καφενείου που θέλαμε να διατηρήσουμε».
Το Αφαία είναι τίμιο σε όλα του, είναι χαλαρό, αλλά δεν είναι χύμα, τα κάνει όλα προσεγμένα. Μας συστήνεται με δεκαπέντε περίπου πιάτα, με οικείες γεύσεις που όμως έχουν ένα μικρό twist και συνταγές που τις ξεκίνησαν άλλοι και έχουν αγαπηθεί πολύ μέσα στα χρόνια από τους Αθηναίους. Αφράτο προζυμένιο ψωμί για να κάνουμε βούτες στα πιάτα παίρνουν από το Betty's Bakery, κάνουν πατάτες τηγανητές και τις συνοδεύουν με αγιολί με θυμάρι για να τους δώσουν το κάτι παραπάνω, κάνουν όμως και φωλιά πατάτας με αυγά, όπως την έμαθε στην Αθήνα το Basegrill.
Θα βρείτε και μια μοντέρνα αθηναϊκή και μια ντοματοσαλάτα με λαδένια Κιμώλου και πίκλα κρεμμύδι, την ταραμοσαλάτα τους την κάνουν μους και τη σερβίρουν με κράκερ ταπιόκας, έχουν και φάβα, και κατσικίσιο κορμό που τον βγάζουν πάνω σε ένα flatbread, χοιρινά μπριζολάκια με μια bbq σφενδάμου αλλά και κοντοσούβλι μανιταριών ως vegan πρόταση.
Να δοκιμάσετε σίγουρα τα μακαρόνια με κιμά του Γιώργου, τα κάνει με paccheri και με μια κρέμα από πεκορίνο Αμφιλοχίας, και το κοτόπουλο μπαλοτίνα με φρέγκολα που στη σάλτσα του, η οποία κατά τα άλλα έχει ελληνικά μυρωδικά και αρώματα, προσθέτει yuzu kosho, το νέο του κόλλημα.
Η ρακή τους είναι από το Ρέθυμνο και το τσίπουρο είναι διπλής απόσταξης από τον Τύρναβο. Ψάχνετε μαγαζί που να σας δίνει τη δυνατότητα να πιείτε χύμα κρασί; Έχουν και είναι από την Κρήτη, από τα Μετέωρα και από τη Νάουσα. Σε μπίρες βρίσκουμε τις γνωστές καφενειακές αλλά και δύο ετικέτες από την καινούργια μικροζυθοποιία της Αθήνας, την 608.
Αίθρας 1, Θησείο. Ανοιχτά από τη 1 μ.μ. (εκτός Δευτέρας), 20 ευρώ το άτομο με ποτά.
