Ο «Μίτος» στην Καλλιθέα, ένας αληθινός κρητικός καφενές

Ο «Μίτος» στην Καλλιθέα, ένας αληθινός κρητικός καφενές Facebook Twitter
H Σοφία, η άξια και πανταχού παρούσα κόρη, με τον γαμπρό Μανώλη, έχουν αναλάβει εδώ και χρόνια το επόμενο βήμα του Μίτου. Φωτο: Γιώργος Αδάμος/LIFO.gr
0

Όταν κάποια χρόνια πριν βρέθηκα για πρώτη φορά στο Μίτο, ήταν στο πρώτο σοκ της κρίσης. Τότε που το όνειρο ήταν μόνο εφιάλτης, τότε που το τούνελ ήταν μόνο αδιέξοδο, τότε που το χρώμα ήταν μόνο μαύρο, τότε που άδειασαν όλα τα μαγαζιά και οι άνθρωποι αποφάσισαν να μοιρολογήσουν έγκλειστοι τον κόσμο που γύριζε σελίδα.


Σε μια αδιάφορη γωνιά της Καλλιθέας, όλη η γειτονιά μόνο πολυκατοικίες, αν σου κλείσουν τα μάτια δεν θα ξέρεις να πεις αν μυρίζει Παγκράτι, Κυψέλη ή Νέο Κόσμο, θα χάσεις τον προσανατολισμό να μην ξέρεις κατά πού πέφτει το σπίτι σου.

Ένας κλασικός, παππουδίστικος καφενές της γειτονιάς με ταυτότητα και καταγωγή κρητική, με τους πιστούς οπαδούς του γλυκύ βραστού από το αξημέρωτο στο τραπέζι της πρέφας, δυο οθόνες η μια να παίζει ποδόσφαιρο, η άλλη πεντοζάλη δίπλα στο πορτρέτο του Ξυλούρη, δυνατά νέον φώτα να ρίχνουν φως στις κορνιζαρισμένες μαντινάδες και τα βραβεία αριστείας της Εθνικής Αντίστασης, όλα διαυγή, λουσμένα στο σκληρό φως, σαν γυμνές αλήθειες.

Στο βάθος, κλασικά ο πάγκος-ανοιχτή κουζίνα. Λιγοστοί πελάτες, ρακές, μεζέδες, τυριά σκέτο βούτυρο από τον Μυλοπόταμο, γαμοπίλαφο του ονείρου, την Κρήτη στο πιάτο.

Πόσο «κρητικό» μπορεί να είναι ένα κρητικό τραπέζι στην πρωτεύουσα; Και γιατί τις περισσότερες φορές η τοπική κουζίνα χλωμιάζει μέχρι να φτάσει στην πόλη, λες και ζαλίστηκε στη διαδρομή; Πολλές φορές και εγώ έχω καταλήξει πως ο Τόπος δεν ταξιδεύει. Λες και όταν αλλάζει η γεωγραφία, αλλάζει η ατμόσφαιρα που δίνει τη μυρωδιά της στις γεύσεις. Ο Μίτος σου δίνει μια άλλη απάντηση.

Επέστρεψα πολύ καιρό μετά. H Σοφία και ο Μανώλης τρέχουν εδώ και χρόνια τον Μίτο. Το μαγαζί, ασφυκτικά γεμάτο, βράδυ καθημερινής.

Με χειραψία χαιρετούν κάθε πελάτη, κάθονται κοντά του μέχρι να αποφασίσει την παραγγελία, κάτι που παίρνει τον χρόνο του, αν υπολογίσεις τη λίστα του μενού που περνά το πέλαγο και φτάνει ως την Κρήτη. Τώρα έχουν και βοήθεια, την καλλίγραμμη Θοδώρα από τη Βουλγαρία.

  

Οι δουλειές ανθίζουν, το βλέπεις στην κούρασή τους. Όλη η κουζίνα περνά από το χέρι της Σοφίας. Τη ρωτάω γιατί δεν το γυρίζουν εντελώς στο φαγητό, να μην αναγκάζονται να ανοίγουν από τις 7 το χάραμα όταν έχουν πάει για ύπνο στις 3 το πρωί. «Δεν μπορώ να αφήσω τα παππούδια μου», μου απαντά. «Γι'αυτούς ο καφενές είναι ό,τι τους έχει απομείνει από χαρά, από κοινωνικότητα».

Ο «Μίτος» στην Καλλιθέα, ένας αληθινός κρητικός καφενές Facebook Twitter
Η Κρήτη στο πιάτο. Φωτο: Γιώργος Αδάμος/LIFO.gr

Άλλοι στη θέση τους, θα είχαν στείλει την τρίτη ηλικία στον καναπέ της, θα είχαν κάνει ανακαίνιση σε ρουστίκ ντεκόρ και θα είχαν ξεχάσει πως κάποτε έψηναν ελληνικούς στο μπρίκι. Πολλά μικρά και μεγάλα μυστικά επιτυχίας, άλλα που μεταφράζονται σε αριθμούς άλλα αμετάφραστα, στην ιδιόμορφη γλώσσα της καρδιάς.

Την ίδια στιγμή, διαβάζω αγγελία για καφέ στο Κολωνάκι, που ετοιμάζεται για πρεμιέρα: ζητά 18 άτομα προσωπικό, πριν από την «καλημέρα».

Πείτε μου εσείς, ποιος θα συνεχίσει από τους δυο να ψήνει καφέδες και του παραχρόνου, την εποχή που η Ελλάδα έχει ξεπεράσει την εποχή των επιχειρηματιών, που κοστουμάτα περνούσαν για μια βιαστική αφ' υψηλού επιθεώρηση, αφήνοντας το βάρος στην ιεραρχία των μετρ και των παραμέτρ.

Εκεί στις συνοικίες, υπάρχει ακόμη μια παλιά Ελλάδα που δεν έκανε ποτέ τη μετάβαση στην era των άεργων αφεντικών.

Ο «Μίτος» στην Καλλιθέα, ένας αληθινός κρητικός καφενές Facebook Twitter
Το ζυγούρι που λιώνει πάνω στο σταμναγκάθι που έχει πάρει μέσα στη φυτική του υπόσταση όλα τα αρώματα του ζώου. Φωτο: Γιώργος Αδάμος/LIFO.gr


Το φαγητό, τώρα, στον Μίτο ανοίγει άλλη μια μεγάλη κουβέντα, που σηκώνει πολλές τσικουδιές. Φρέσκα ωμά αγκιναράκια μόνο με χοντρό θαλασσινό αλάτι και λίγο λεμόνι, κουκιά ξερά που έρχονται με ρέγκα, ένα κρεμμύδι στα 4 και ονειρεμένες πράσινες ελιές, πάτοι αγκινάρας στον φούρνο, να λιώνουν σαν μεδούλι, μ'αυτή τη μαγική συνταγή που αγαπά η Κρήτη των 3 υλικών: ελαιόλαδο, αλάτι, τελεία.

Ζεστό σταμναγκάθι και ελαιόλαδο, άγουρο, καταπράσινο βαθύ, σαν καταπράσινος κάμπος, σε κάθε στάλα να μυρίζεις τον ελαιώνα, τη χλωροφύλλη, να σε καίει στο λαιμό η αντιοξείδωση. Πικροί, γυρευτοί -και όχι καλλιεργημένοι- βολβοί. Με γραβιέρα ή μυζήθρα από το Αμάρι. Τόση πίκρα σε ένα τραπέζι, μόνο ο κρητικός από ένστικτο ήξερε από πάντα τα καλά της.

Η σύγχρονη γαστρονομία τώρα μόνο αρχίζει να ψελλίζει, να εντυπωσιάζεται από τις ωφέλειες της πικράδας. Ρεβίθια αλευρολέμονο, γαλάντερα από τον Μυλοπόταμο, γαρδούμια οφτά. Συνταγές αρχέγονες, της γουρουνοχαράς, η αρχαιότητα αφτιασίδωτη, σαν μια συνέχεια από τα παλάτια του Μίνωα στην Καλλιθέα.

Ο «Μίτος» στην Καλλιθέα, ένας αληθινός κρητικός καφενές Facebook Twitter
Πικροί, γυρευτοί-και όχι καλλιεργημένοι-βολβοί. Με γραβιέρα ή μυζήθρα από το Αμάρι.


Πόσο «κρητικό» μπορεί να είναι ένα κρητικό τραπέζι στην πρωτεύουσα; Και γιατί τις περισσότερες φορές η τοπική κουζίνα χλωμιάζει μέχρι να φτάσει στην πόλη, λες και ζαλίστηκε στη διαδρομή; Πολλές φορές και εγώ έχω καταλήξει πως ο Τόπος δεν ταξιδεύει. Λες και όταν αλλάζει η γεωγραφία, αλλάζει η ατμόσφαιρα που δίνει τη μυρωδιά της στις γεύσεις.

Ο Μίτος σου δίνει μια άλλη απάντηση. Πως, ναι, μπορεί να διακτινιστεί η γεύση, ανάλογα με το πάθος του μάγειρα. Πόσο ζωντανό κρατά μέσα του το κύτταρο της μνήμης που τον δένει με την πατρίδα, πόσο κόπο βάζει αναζητώντας τα υλικά που θα τη μεταφέρουν ατόφια στον έξω κόσμο.


Το ζυγούρι που λιώνει πάνω στο σταμναγκάθι που έχει πάρει μέσα στη φυτική του υπόσταση όλα τα αρώματα του ζώου, ο τράγος που γίνεται λουκούμι χαρίζοντας τη νοστιμιά του στις αγκινάρες, τα ζουμερά κεφτεδάκια της προβατίνας, εδώ κάνουν ακόμη αρνίσια ψητά κεφαλάκια.

Το κρέας όπως το φοβάται o νέος μη μου άπτου αστός της πικάνια, ζωώδες, ελληνικό, ακατέργαστο, παλιά κρητικό, μπουκιά και συχώριο, να ευωδιάζει μόνο φλισκούνι και άγρια ρίγανη. Σαν θρησκεία. Που τελειώνει με μέλι θυμαρίσιο. Μπόλικο πάνω σε ένα τούβλο μυζήθρα σαν βούτυρο. Σας χαρίζω όλες τις πάβλοβες!

Ο «Μίτος» στην Καλλιθέα, ένας αληθινός κρητικός καφενές Facebook Twitter
Ένας κλασικός, παππουδίστικος καφενές της γειτονιάς με ταυτότητα και καταγωγή κρητική, με τους πιστούς οπαδούς του γλυκύ βραστού από το αξημέρωτο στο τραπέζι της πρέφας, δυο οθόνες η μια να παίζει ποδόσφαιρο, η άλλη πεντοζάλη δίπλα στο πορτρέτο του Ξυλούρη. Φωτο: Γιώργος Αδάμος/LIFO.gr
Ο «Μίτος» στην Καλλιθέα, ένας αληθινός κρητικός καφενές Facebook Twitter
Ο «Μίτος» στην Καλλιθέα, ένας αληθινός κρητικός καφενές Facebook Twitter


Μίτος, Αριστείδου 62, 210 9510134.

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Από Άγιο Όρος στην Κρήτη: Πώς μαγειρεύει η Ελλάδα τον μπακαλιάρο

Γεύση / Από το Άγιο Όρος στην Κρήτη: Πώς μαγειρεύει η Ελλάδα τον μπακαλιάρο

Σε μακαρονάδα ή παστός με ρεβίθια, ή λεμονάτος με ολόκληρα κρεμμύδια: Από το ένα πέλαγος στο άλλο, το τελετουργικό μας πιάτο παίρνει διαφορετικές μορφές, αποτελώντας ένα εκλεκτό έδεσμα της ελληνικής cucina povera.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Τραβόλτα: Σ’ αυτή την ψαροταβέρνα η παράδοση και η καινοτομία που αναδεικνύουν τη φρεσκάδα της θάλασσας πάνε χέρι-χέρι

Γεύση / Πώς να φτιάξετε στο σπίτι τα κορυφαία πιάτα του Τραβόλτα

Πριν από 13 χρόνια, σε μια ψαροταβέρνα πολύ μακριά από τη θάλασσα, οι αδελφοί Λιάκοι μαζί με τον Ανέστη Λαζάι συνδυάσαν την παράδοση με την καινοτομία και δημιούργησαν γεύσεις-σταθμούς, όπως το καλαμάρι κοντοσούβλι και η τσιπούρα χουνκιάρ, κερδίζοντας φανατικούς θαυμαστές.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Λήμνος: Ταξίδι στους αμπελώνες και τις γεύσεις του νησιού

Το κρασί με απλά λόγια / Λήμνος: Ένα από τα αρχαιότερα μέρη στον κόσμο που έφτιαχνε κρασί

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET ταξιδεύει στη Λήμνο για να οινοτουρισμό και μοιράζεται με τον Παναγιώτη Ορφανίδη τις εμπειρίες της από τις γεύσεις που δοκίμασε και φυσικά ό,τι έμαθε για τα κρασιά, τις ποικιλίες, την αμπελουργία και τα οινοποιεία του νησιού.
THE LIFO TEAM
Χταπόδι με ασκολύμπρους, αβρονιές, κρίθαμα: Τα πολλά πρόσωπα ενός αρχέγονου φαγητού

Γεύση / Χταπόδι με ασκολύμπρους, αβρονιές και κρίθαμα: Τα πολλά πρόσωπα ενός αρχέγονου γεύματος

Δεν είναι απλώς ένα έδεσμα. Είναι μια τελετουργία που χάνεται στα βάθη του χρόνου, μια ιεροτελεστία που ξεκινά από την άγρια καταδίωξη στα βράχια και καταλήγει στο μεθυστικό άρωμα της θάλασσας, που αναδύεται στο πιάτο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Οι Αθηναίοι / Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Ένα απρόσμενο Σαββατοκύριακο σε ένα κότερο στάθηκε αρκετό για να αλλάξει τη ζωή του. Από την πρώτη του εμπειρία ως μάγειρας στον στρατό μέχρι τις κουζίνες των κορυφαίων εστιατορίων του κόσμου, κάθε σταθμός διαμόρφωσε τη φιλοσοφία του βραβευμένου σεφ. Σήμερα, μέσα από το αστεράτο Soil, αποδεικνύει πως η μαγειρική δεν είναι απλώς τέχνη, αλλά τρόπος ζωής.
M. HULOT
Αξώτης: Για καλοψημένο παϊδάκι και θεϊκές πατάτες στο Πολύγωνο

Γεύση / Αξώτης: Για καλοψημένο παϊδάκι και θεϊκές πατάτες στο Πολύγωνο

Μια ταβέρνα που έχτισαν το '56 οι οικοδόμοι της περιοχής και κράτησαν ζωντανή ακόμα και στις δύσκολες στιγμές, συνεχίζει μέχρι σήμερα να αποτελεί ένα comfort zone, με λίγα, κλασικά και καλά πράγματα, για τις μέρες που δεν θέλουμε να είμαστε μέρος της «φάσης».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ Έκανε την Ελληνίδα μαμά του αστέρι του TikTok κι όταν εκείνη πέθανε, συνέχισε να μαγειρεύει τις συνταγές της

Γεύση / Έκανε την Ελληνίδα μαμά του αστέρι του TikTok κι όταν εκείνη πέθανε, συνέχισε να μαγειρεύει τις συνταγές της

Ο Ελληνοαμερικανός stand-up κωμικός Γκας Κωνσταντέλλης έφτιαξε έναν «βωμό» στα social media για τη μητέρα του και τις συνταγές της, οι οποίες συγκεντρώνονται τώρα σ’ ένα βιβλίο.
THE LIFO TEAM
Τι είναι αυτό που κάνει τα αυτόριζα αμπέλια τόσο μοναδικά;

Το κρασί με απλά λόγια / Αυτόριζα αμπέλια: Ο μεγάλος θησαυρός της αμπελουργίας

Είναι τα πιο «ειλικρινή» αμπέλια στον κόσμο, εξ’ ου και οι Γάλλοι τα αποκαλούν «franc de pied». O εξαιρετικός σύμβουλος-οινολόγος Σπύρος Ζουμπούλης μιλά στην Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και στον Παναγιώτη Ορφανίδη για το κρασί που προσφέρει όλη την αλήθεια για το terroir που το γέννησε.
THE LIFO TEAM