Η Πράγα είναι, πιστεύω, μία από τις ωραιότερες ευρωπαϊκές πόλεις, η οποία ποτέ δεν σε απογοητεύει. Την είχα επισκεφθεί Πρωτοχρονιά πριν από δεκαπέντε χρόνια και είχα ενθουσιαστεί, παρόλο που οι μάλλον πολικές θερμοκρασίες που επικρατούσαν δεν διευκόλυναν την εξερεύνησή της. Φέτος, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και βρέθηκα εκεί καλοκαίρι, για να διαπιστώσω ότι μου είχαν ξεφύγει πολλά και... μυστικά, και πως παραμένει πανέμορφη.
Στην πόλη φτάσαμε απόγευμα και η πρώτη επαφή ήταν ένα σοκ. Πλησιάζοντας στην περίφημη μεσαιωνική πλατεία της Παλιάς Πόλης, βρεθήκαμε μέσα σε μια ανθρωποθάλασσα. Ήταν αδύνατο να κινηθείς ελεύθερα, απλώς πήγαινες με το ρεύμα. Η πλατεία κατακλυζόταν από γκρουπ τουριστών που συμπιέζονταν για να βγάλουν μια φωτογραφία. Ο γιος μου –στον οποίο είχα υποσχεθεί ότι θα του έπεφτε το σαγόνι όταν έβλεπε την Πράγα– έβλεπε μόνο πλάτες. Η ίδια κατάσταση επικρατούσε και στη Γέφυρα του Καρόλου, την οποία αποφασίσαμε να μη διασχίσουμε, προκειμένου να παραμείνουμε τρίο. Σύντομα διαπιστώσαμε ότι η λύση ήταν να μετακινηθούμε ελαφρώς έξω από τα στενά όρια του τουριστικού κέντρου – λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα η πόλη είχε διαφορετικό πρόσωπο. Ευτυχώς, τις επόμενες μέρες η κατάσταση ήταν φυσιολογική, μάλλον ο καύσωνας που επικρατούσε την πρώτη μέρα είχε παίξει τον ρόλο του.
Στο τουριστικό κομμάτι να πάτε, η ομορφιά του είναι αυταπόδεικτη. Για να ζήσετε, όμως, τον παλμό της πόλης, μακριά από τα καραβάνια των τουριστών αλλά και την αισχροκέρδεια, αναζητήστε τα στέκια των ντόπιων.
Η πλατεία της Παλιάς Πόλης (Stare Mesto) είναι το σημείο εκκίνησης για την εξερεύνηση της πόλης και εκεί όπου όλοι στέκονται και... χαζεύουν είναι το Αστρονομικό Ρολόι. Δίπλα στο ρολόι υπάρχουν τέσσερις φιγούρες που αντιπροσωπεύουν τους φόβους των κατοίκων της Πράγας του 15ου αιώνα: η Ματαιοδοξία, η Απληστία, ο Θάνατος και η Εισβολή των Βαρβάρων, που έχει τη μορφή ενός Τούρκου. Ξεπερνώντας τον πειρασμό να σχολιάσω τους δύο πρώτους φόβους, να συμπληρώσω ότι κάτω από το ρολόι βρίσκεται ο Χρονικογράφος, ο Άγγελος, ο Αστρονόμος και ο Φιλόσοφος. Κάθε ώρα το ρολόι «ζωντανεύει» μπροστά σε ενθουσιασμένους μικρούς και μεγάλους. Ο Θάνατος χτυπά ένα κουδουνάκι, γυρίζει την κλεψύδρα του και από δύο παραθυράκια ξεπροβάλλουν με τη σειρά οι Δώδεκα Απόστολοι, χαιρετώντας τα πλήθη που βιντεοσκοπούν με το κινητό. Αν ανήκετε στους αναρριχητές καμπαναριών και πύργων, ανεβείτε στον πύργο του ρολογιού – η θέα είναι ανυπέρβλητη κι άλλωστε υπάρχει και ασανσέρ.
Στην πλατεία δεσπόζει, αν και όχι σε πρώτο πλάνο, η ελαφρώς δυσοίωνη, γοτθική Εκκλησία της Παναγίας του Τuv, που μοιάζει να έχει βγει από τρομακτικό παραμύθι. Εκεί βρίσκεται ο τάφος του Τίχο Μπράχε, του Δανού πατέρα της Αστρονομίας και δασκάλου του Κέπλερ, που έφτασε στην Πράγα κυνηγημένος, μια και –ως γνωστόν– οι αστρονόμοι δεν έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης από την Εκκλησία. Ο Ροδόλφος Β' τον έχρισε επίσημο μαθηματικό του, λίγα χρόνια αργότερα όμως πέθανε από μόλυνση της ουροδόχου κύστης, η οποία πίστευαν ότι οφειλόταν στην ευγένειά του, που δεν του επέτρεπε να πηγαίνει στην τουαλέτα κατά τη διάρκεια επίσημων γευμάτων. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια η επιστημονική έρευνα διατύπωσε την πιο πεζή άποψη ότι δηλητηριάστηκε. Ο Γιαν Χους, που το άγαλμά του στήθηκε στο κέντρο της πλατείας το 1915, 500 χρόνια μετά τον θάνατό του, είναι άλλο ένα κομμάτι της ιστορίας της πόλης. Πρόκειται για τον πρόδρομο του προτεσταντικού κινήματος που επηρέασε σημαντικά τη σκέψη του Μαρτίνου Λούθηρου. Ο θρησκευτικός φιλόσοφος, μεταρρυθμιστής και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα, καταδικάστηκε σε θάνατο ως αιρετικός και κάηκε αυθημερόν κατά τη διάρκεια της Συνόδου της Κωνσταντίας, στην οποία παρευρέθηκε, έχοντας τη διαβεβαίωση του Αυτοκράτορα Σιγισμούνδου ότι δεν επρόκειτο να κινδυνεύσει...
Τα ενδιαφέροντα σημεία της πλατείας δεν τελειώνουν, βέβαια, εδώ. Ετοιμάστε τη φωτογραφική σας μηχανή και εντοπίστε τον μπαρόκ Ναό του Αγίου Νικολάου, όπου δίνονται κονσέρτα κλασικής μουσικής, το ανακαινισμένο αρ νουβό Δημαρχείο με το ωραίο café, και τον Πύργο της Πυρίτιδας, στον οποίο φιλοξενείται μια έκθεση μεσαιωνικών όπλων και εργαλείων, που έχουν παίξει και στον κινηματογράφο. Η κορυφή του Πύργου, που χτίστηκε το 1475 εκεί όπου βρισκόταν μία από τις 13 αρχικές πύλες της Παλιάς Πόλης, προσφέρεται για «κατάκτηση» και πανοραμικές φωτογραφίες. Aφού περιπλανηθείτε στα στενά της Παλιάς Πόλης, ταξιδεύοντας στον Μεσαίωνα, κατευθυνθείτε προς τη Γέφυρα του Καρόλου.
Η Γέφυρα του Καρόλου, που άρχισε να χτίζεται το 1357, είναι το σήμα κατατεθέν της Πράγας κι ένα μνημείο που αναγνωρίζουν ακόμα κι εκείνοι που δεν την έχουν επισκεφθεί ποτέ. Η πρώτη φορά που θα την αντικρίσετε θα σας μείνει αξέχαστη. Περνώντας κάτω από τον Πύργο της Γέφυρας της Παλιάς Πόλης θα δείτε να ξεδιπλώνετε η γέφυρα, στολισμένη με αγάλματα αγίων. Το εντυπωσιακό θέαμα συμπληρώνεται από τον αντικρινό λόφο, πάνω στον οποίο υψώνεται το Κάστρο και οι γοτθικές κορυφές του Ναού του Αγίου Βίτου. Ο Άγιος Ιωάννης του Νέπομουκ (1683), που βρίσκεται θαμμένος στον Άγιο Βίτο, είναι το πρώτο και πιο γνωστό άγαλμα της γέφυρας. Ο θρύλος λέει ότι το 1393, επειδή αρνήθηκε να αποκαλύψει την εξομολόγηση της βασίλισσας, της οποίας ήταν πνευματικός, ο Βέντσεσλας Δ' διέταξε να τον ρίξουν από τη γέφυρα στο ποτάμι. Σήμερα όλοι σπεύδουν να τρίψουν την μπρούτζινη πλάκα του αγάλματος για να επιστρέψουν κάποτε στην Πράγα. Καλού κακού, πήγα κι εγώ.
Αφού διασχίσετε τη Γέφυρα του Καρόλου –σταματώντας, φωτογραφίζοντας, απολαμβάνοντας–, το Κάστρο είναι ο επόμενος στόχος. Δεν θα δυσκολευτείτε να βρείτε τον δρόμο, εκεί πηγαίνουν όλοι. Το Hradcany (περιοχή του κάστρου) απαιτεί αρκετό χρόνο αλλά και τσέχικες κορώνες, αν θελήσετε να επισκεφθείτε κάποια από τα αξιοθέατα. Είναι κοινό μυστικό ότι η Πράγα δεν διαθέτει σπουδαία μουσεία, όπως άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Μουσείο είναι η ίδια η πόλη και αυτό έβαλε ιδέες στους φίλους μας τους Τσέχους. Έτσι, εκτός από το παλάτι, χρειάζεται πλέον να πληρώσετε είσοδο στον Ναό του Αγίου Βίτου αλλά και για να διασχίσετε το Χρυσό Δρομάκι. Πρώτη φορά συναντώ περιστρεφόμενες μπάρες σε δρόμο! Το Χρυσό Δρομάκι είναι από τα δημοφιλέστερα αξιοθέατα της πόλης. Πρόκειται για μια σειρά από πολύχρωμα σπιτάκια του 16ου αιώνα που αρχικά είχαν χτιστεί για τους σκοπευτές της φρουράς του κάστρου. Στη συνέχεια κατοικήθηκε από αλχημιστές και χρυσοχόους, εξού και το όνομα, ενώ ένα πέρασμα έκανε και ο Φραντς Κάφκα, που φιλοξενήθηκε στο σπίτι της αδελφής του, στο νούμερο 22. Σήμερα τα σπιτάκια πουλάνε σουβενίρ και καλλιτεχνήματα πάσης φύσεως, ενώ για να τα δει κανείς πρέπει να διαθέτει εισιτήριο, που συμπεριλαμβάνει το Παλάτι και τον Ναό του Αγίου Βίτου.
Στο Κάστρο συνήθιζαν να διαμένουν πολλοί Τσέχοι ηγέτες, το 1989, όμως, ο Βάτσλαβ Χάβελ, που ήταν ο πρώτος ηγέτης μετά την πτώση του κομμουνισμού, προτίμησε να μείνει στο... σπίτι του. Ωστόσο, φρόντισε να αναθέσει στον Τσέχο, βραβευμένο με Όσκαρ για τα κουστούμια της ταινίας «Αμαντέους», Θίοντορ Πίστεκ, τον επανασχεδιασμό των στολών της φρουράς και εισήγαγε μια τελετή κατά τη διάρκεια της αλλαγής της. Αν βρεθείτε στην κύρια είσοδο του Κάστρου, στην πλατεία Hradcany, στις 12 το μεσημέρι, θα απολαύσετε το θέαμα, και μάλιστα δωρεάν. Αφού επισκεφθείτε όσα παλάτια και ναούς αποφασίσετε ή αντέχει το πορτοφόλι σας, υπάρχει ο αναγεννησιακός Βασιλικός Κήπος του 1534 και οι Νότιοι Κήποι, με θέα στη Mala Strana, για χαλάρωση και ανασύνταξη δυνάμεων.
Mala Strana σημαίνει «μικρή γειτονιά» και πρόκειται για μια μπαρόκ συνοικία που εκτείνεται στην πλαγιά του λόφου, ανάμεσα στο Κάστρο και στο ποτάμι. Στην καρδιά της βρίσκεται η Malostranske Namesti, η κεντρική πλατεία στην οποία υψώνεται ο Ναός του Αγίου Νικολάου, ένα από τα σπουδαιότερα μπαρόκ κτίσματα της Κεντρικής Ευρώπης. Την εκκλησία χαρακτηρίζει ο τεράστιος πράσινος τρούλος της και στην οροφή της θα δείτε την Αποθέωση του Αγίου Νικολάου του Γιόχαν Κράκερ (1770), τη μεγαλύτερη νωπογραφία της Ευρώπης. Από το καμπαναριό μπορείτε να θαυμάσετε τη θέα στη Mala Strana και στη Γέφυρα του Καρόλου, αλλά και την... τουαλέτα που είχε κατασκευαστεί εκεί την εποχή του κομμουνισμού, μια και από το καμπαναριό παρακολουθούσαν την Αμερικάνικη Πρεσβεία! Η Nerudova είναι η ομορφότερη οδός της Μικρής Γειτονιάς και αξίζει να την περπατήσετε και να παρατηρήσετε τα υπέροχα αναγεννησιακά κτίρια με τα ευφάνταστα σύμβολα –για να ξεχωρίζουν μεταξύ τους– που δέχτηκαν μπαρόκ παρεμβάσεις κατά τον 18ο αιώνα. Η Mala Strana έχει επίσης πανέμορφους μπαρόκ κήπους, εκτός αν προτιμάτε να πάρετε το τελεφερίκ για τον λόφο Πέτρζιν και να δείτε το αντίγραφο του Πύργου του Άιφελ που φτιάχτηκε το 1891 για τη Διεθνή Έκθεση της Πράγας. Ο Πύργος έχει 62 μέτρα ύψος, 299 σκαλιά –για τους γυμνασμένους–, ασανσέρ και την πιο χορταστική θέα που φτάνει μέχρι τα δάση της Βοημίας. Μαζί με τον Πύργο, ακριβώς από κάτω, κατασκευάστηκε ο Λαβύρινθος με τους Καθρέπτες, καλή ιδέα για όσους έχουν ή νιώθουν παιδιά. Αν, πάλι, ανήκετε σε αυτούς που έχουν ξεκοκαλίσει τον Κάφκα, στη Mala Strana βρίσκεται το Μουσείο «Φραντς Κάφκα», το οποίο θα σας πληροφορήσει για τη σχέση του συγγραφέα με την πόλη και τους λόγους που η μορφή του βρίσκεται στα μισά σουβενίρ που κυκλοφορούν.
Με το Ρυάκι του Διαβόλου, δίπλα ακριβώς στη Γέφυρα του Καρόλου, χωρίζεται, από τη Μικρή Γειτονιά, το Νησί Κάμπα. Την πρώτη φορά που πήγα στην Πράγα δεν είχα καν αντιληφθεί την ύπαρξή του. Στο Ρυάκι του Διαβόλου θα δείτε δύο φτερά ανεμόμυλου – εκεί, μέχρι το 1930, έπλεναν οι γυναίκες τα ρούχα. Τώρα, το καταπράσινο νησάκι είναι ένα γαλήνιο καταφύγιο, αόρατο στις ορδές τουριστών που περνούν λίγα μέτρα δίπλα του. Δεν είναι τυχαία αγαπημένος τόπος περιπάτου για τους ντόπιους. Το νησί αγαπούν και οι καλλιτέχνες κι εκεί είδαμε από κοντά τρία από τα γιγαντιαία μωρά του Ντέιβιντ Τσέρνι – αλλά γι' αυτά θα μιλήσουμε παρακάτω.
Ένα ενδιαφέρον κομμάτι της πόλης, το οποίο φέτος ανακάλυψα, ουσιαστικά, είναι το Josefov, το πρώην εβραϊκό γκέτο. Οι Εβραίοι άρχισαν να κατοικούν στην Πράγα τον 10ο αιώνα. Στα τέλη του 12ου αιώνα περιορίστηκαν σε ένα περιτοιχισμένο γκέτο, το οποίο το βράδυ κλειδωνόταν. Η χρυσή εποχή γι' αυτούς ήρθε όταν αυτοκράτορας ήταν ο Ροδόλφος Β' (1576-1612). Το 1848 κέρδισαν το δικαίωμα να κατοικούν όπου ήθελαν και τα τείχη του γκέτο γκρεμίστηκαν. Το Josefov –προς τιμήν του Ιωσήφ Β'– άρχισε να παρακμάζει εξαιτίας της μετοίκησης των πλούσιων Εβραίων, μέχρι που στα τέλη του 19ου αιώνα η περιοχή ανακατασκευάστηκε και απέκτησε τη σημερινή, λαμπερή, αρ νουβό εικόνα της. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου επιβίωσαν λίγες χιλιάδες, το στίγμα του περάσματός τους όμως από την πόλη είναι έντονο. Συνήθως οι τουρίστες, όπως είχα κάνει κι εγώ, περιορίζονται σε μια επίσκεψη στο Παλιό Εβραϊκό Νεκροταφείο και στην Παλιά-Νέα Συναγωγή (1270), την παλαιότερη εν ενεργεία συναγωγή της Ευρώπης και ένα από τα πρώτα γοτθικά κτίρια της Πράγας. Όμως το Josefov είναι ένα από τα πιο ζωντανά κομμάτια της πόλης, που συγκεντρώνει τους μεγάλους οίκους μόδας, τα ατελιέ των Τσέχων σχεδιαστών, διαθέτει εναλλακτικά στέκια διασκέδασης –χωρίς τα ατελείωτα πλήθη που «λυμαίνονται» τη γειτονική Παλιά Πόλη– και πρόκειται για μια επιλογή που δεν θα σας προδώσει. Ο Κάφκα, αν και δεν είναι θαμμένος εδώ, δεν θα μπορούσε να λείπει. Το άγαλμά του, έργο του Γιάροσλαβ Ρόνα, βρίσκεται στην οδό Vezenska και, εμπνευσμένο από το διήγημα «Περιγραφή ενός αγώνα», όπου ο συγγραφέας εξερευνά ένα φανταστικό τοπίο στους ώμους «ενός γνωστού του», δείχνει έναν μικροσκοπικό Κάφκα σκαρφαλωμένο σε ένα τεράστιο, άδειο κουστούμι. Σε περίπτωση που έχετε λιγούρα, όχι μακριά από το δημοφιλές άγαλμα, στην οδό Dlouha 39, υπάρχει το Nase Maso. Δεν είναι κάτι που είχα ξαναδεί. Πρόκειται για ένα ξεχωριστό κρεοπωλείο που αποφάσισε να αρχίσει να πουλάει σάντουιτς και μπέργκερ με δικά του κρέατα, αλλαντικά και λουκάνικα. Μέσα σε μια πολύ όμορφη στοά ο κόσμος τρώει σε πάγκους μέχρι και ταρτάρ. Το μόνο που θα πω είναι ότι πήγαμε μεσημεράκι να τσιμπήσουμε και ξαναφάγαμε την άλλη μέρα το πρωί...
Όπου υπάρχει παλιά πόλη, υπάρχει και νέα. Μη φανταστείτε, όμως, ότι η Nove Mesto είναι το σύγχρονο κομμάτι της Πράγας. Τα περισσότερα κτίρια είναι, κυρίως, του 19ου αιώνα κι έτσι δεν θεωρούνται ιδιαίτερα ιστορικά. Η πλατεία Βάτσλαβ βρίσκεται στο κέντρο της Νέας Πόλης και στρώθηκε από τον Κάρολο Δ' το 1438. Το 1989, κατά τη διάρκεια της Βελούδινης Επανάστασης, 500.000 άτομα είχαν συγκεντρωθεί εκεί για μέρες και στις 3 Δεκεμβρίου μια ομάδα με επικεφαλής τον Χάβελ ζήτησε την παραίτηση της κυβέρνησης. Λίγες εβδομάδες αργότερα ο Χάβελ ορκίστηκε πρωθυπουργός. Στην πλατεία κυριαρχεί το άγαλμα του Αγίου Βάτσλαβ με γυρισμένη την πλάτη στο Εθνικό Μουσείο, του οποίου η εμφάνιση με εντυπωσίασε περισσότερο από το εσωτερικό του. Αντίθετα, ενδιαφέρον είναι το Μουσείο Μούχα, που μας συστήνει έναν από τους πατέρες της αρ νουβό, που όλοι έχουμε δει έργα του και κανείς, σχεδόν, δεν γνωρίζει ποιος είναι. Περπατώντας κατά μήκος του ποταμού, θα φτάσετε στο Σλάβικο Νησί, όπου μπορείτε να νοικιάσετε βαρκούλα με κουπιά ή θαλάσσιο ποδήλατο. Φροντίστε να έχετε μαζί ταυτότητα ή διαβατήριο, αλλιώς δεν πρόκειται να πλεύσετε, σας μιλάω εκ πικρής πείρας... Αν το κουπί δεν σας συγκινεί, περπατήστε λίγο ακόμα και θα δείτε το «Κτίριο που χορεύει» (1996), ένα εντυπωσιακό έργο των Βλάντο Μίλουνιτς και Φρανκ Γκέρι, που έχει το παρατσούκλι «Φρεντ και Τζίντζερ». Απέναντι από το Σλάβικο Νησί βρίσκεται η Kavarna Slavia, το διασημότερο ιστορικό café της πόλης, στέκι του Ρίλκε, του Κάφκα αλλά και του Χάβελ. Πιείτε έναν καφέ με θέα στο ποτάμι, αξίζει!
Την τελευταία μέρα πριν φύγουμε την αφιερώσαμε στην περιοχή που μέναμε και που, μέχρι πρότινος, αγνοούσα την ύπαρξή της. Στο Vinοhrady βρίσκονταν κάποτε οι βασιλικοί αμπελώνες. Σήμερα, στα αρ νουβό κτίρια ζουν οι αστοί της πόλης, προφυλαγμένοι από τους τρελούς ρυθμούς της Stare Mesto. Δίπλα βρίσκεται το Zizkov, η εργατική συνοικία της Πράγας, που θυμίζει το κομμουνιστικό παρελθόν της. Το Zizkov καυχιέται ότι έχει τις περισσότερες παμπ ανά τετραγωνικό μέτρο στον κόσμο, περιέργως όμως δεν κυριαρχούν στην εικόνα του. Τα περισσότερα ποτάδικα στην Πράγα θα τα βρείτε στην οδό Βorivojova και είναι πραγματικά ξεχωριστά. Εμείς διαλέξαμε να καθίσουμε στο Μalkovich, αδικώντας το επίσης υπέροχο Bukowski's, λόγω...συνειρμών. Η περιοχή, βέβαια, έχει τα δικά της αξιοθέατα. Εδώ βρίσκεται το Νέο Εβραϊκό Νεκροταφείο, το οποίο δεν έχει εισιτήριο, έχει όμως τον τάφο του Κάφκα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο Ναός της Ιεράς Καρδίας του Κυρίου (1932), έργο του Σλοβένου Γιόζε Πλέζνικ, εμπνευσμένο από τους αιγυπτιακούς ναούς και τις πρώτες χριστιανικές εκκλησίες. Κορυφαίο, στην κυριολεξία, αξιοθέατο είναι το ψηλότερο κτίριο της Πράγας, ο Πύργος της Τηλεόρασης. Πρόκειται για έναν φουτουριστικό πύργο με 216 μέτρα ύψος, που, προσωπικά, δεν θα με συγκινούσε αν πάνω του δεν μπουσουλούσαν 10 γιγαντιαία μωρά. Ναι, πρόκειται για αδελφάκια των μωρών του Ντέιβιντ Τσέρνι που συναντήσαμε στο Νησί Κάμπα και όλα μαζί αποτελούν την εγκατάσταση Miminka, που σημαίνει «μαμά». Τα μωρά, αντί για μάτια, έχουν θύρες USB και σε συνδυασμό με το ότι αποκαλούν «μαμά» τον Πύργο της Τηλεόρασης, όσο να 'ναι, σε βάζουν σε σκέψεις... Πριν φτάσουμε στον Πύργο σταματήσαμε σε μια παραδοσιακή μπιραρία, σε μια μικρή, πράσινη πλατεία, για μια ακόμα παγωμένη μπίρα. Βλέποντας στον κατάλογο πιάτα με λουκάνικα που κόστιζαν 2 ευρώ κι ένα παραδοσιακό τσέχικο τυρί με αντίστοιχο κόστος, παραγγείλαμε «έναν μεζέ». Μαντέψτε: ξαναφάγαμε την επόμενη μέρα το πρωί.
Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, θα ξαναπώ ότι η Πράγα είναι μια πανέμορφη πόλη. Δεν ξέρω κανέναν που να μην την αγάπησε. Αυτήν τη φορά, όμως, ανακάλυψα ένα άλλο της πρόσωπο, πιο αυθεντικό. Στο τουριστικό κομμάτι να πάτε, η ομορφιά του είναι αυταπόδεικτη. Για να ζήσετε, όμως, τον παλμό της πόλης, μακριά από τα καραβάνια των τουριστών αλλά και την αισχροκέρδεια, αναζητήστε τα στέκια των ντόπιων. Α, και μην ξεχάσετε να τρίψετε την πλακέτα του Αγίου Ιωάννη του Νέπομουκ, στη Γέφυρα του Καρόλου. Σίγουρα θα θέλετε να επιστρέψετε.
σχόλια