Το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση μόλις πατήσεις το πόδι σου στην Κατάνια είναι οι σκούροι τοίχοι και οι μαύρες πλάκες. Παντού. Κτίρια και δρόμοι μαύροι. Η Κατάνια είναι μια πόλη φτιαγμένη από λάβα και ο κεντρικός της δρόμος έχει το όνομα του ηφαιστείου που την έχει λαβώσει πολλές φορές: Via Etnea. Διασχίζει το πιο μεγάλο μέρος της, από το βορά μέχρι το νότο, και καταλήγει στους πρόποδες της Αίτνας που το 1669 την κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά, ενώ ό,τι είχε απομείνει το αποτελείωσε ο σεισμός του 1693. Η πόλη ξαναχτίστηκε από την αρχή σε σχέδια του αρχιτέκτονα Giovanni Battista Vaccarini και όλα τα μεγαλοπρεπή μπαρόκ κτίρια που σήμερα είναι αξιοθέατα είναι των αρχών του 18ου αιώνα. Κι επειδή έχει σύγχρονο σχέδιο, δεν βρίσκεις στενούς δρόμους και τόσο στενάχωρα σοκάκια όπως στο Παλέρμο ή στις πιο μικρές πόλεις της Σικελίας. Πέρασαν από εδώ Καρχηδόνιοι, Ρωμαίοι, Οστρογότθοι, Βυζαντινοί, Άραβες και Νορμανδοί, όλοι επιδρομείς, που άφησαν με καλό ή κακό τρόπο από μία σφραγίδα στην πόλη. Οι βομβαρδισμοί των συμμάχων το 1943 κατέστρεψαν για άλλη μια φορά ένα μεγάλο μέρος της, έτσι βρίσκεις και κάποια δημόσια κτίρια αισθητικής Μουσολίνι –ευτυχώς λίγα.
Η Κατάνια είναι μια όμορφη πόλη, φιλική για τους πεζούς, που προσφέρεται για περπάτημα, ευγενικούς οδηγούς που αφήνουν πάντα προτεραιότητα στον πεζό και κατοίκους που μπορεί να μην έχουν το στυλάτο ντύσιμο των άλλων Ιταλών, αλλά είναι μοσχομυριστοί και έχουν μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με το φαγητό. Έχεις την εντύπωση ότι οι Κατανοί τρώνε παντού και κάθε στιγμή της ημέρας, εκτός από το μεσημέρι που εξαφανίζονται και ερημώνουν οι δρόμοι. Από τις 2 μέχρι τις 5 δεν κυκλοφορεί ψυχή (όπως και παντού στη Σικελία).
Η Κατάνια είναι μια όμορφη πόλη, φιλική για τους πεζούς, που προσφέρεται για περπάτημα, ευγενικούς οδηγούς που αφήνουν πάντα προτεραιότητα στον πεζό και κατοίκους που μπορεί να μην έχουν το στυλάτο ντύσιμο των άλλων Ιταλών, αλλά είναι μοσχομυριστοί και έχουν μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με το φαγητό.
Η Κατάνια εκτός από καλό φαΐ έχει και την καλύτερη ψαραγορά της Σικελίας. Είναι το πρώτο πράγμα που αξίζει να επισκεφτείς νωρίς το πρωί για να δεις ντόπιους να κάνουν προμήθειες ζαρζαβατικών και ψαρικών και να χαζέψεις την ιεροτελεστία των παζαριών που μπορεί να ρίξουν πολύ χαμηλότερα τις τιμές που γράφουν οι ταμπέλες. Η αγορά της Κατάνια είναι τόσο παλιά όσο η ίδια η πόλη και είναι το πιο ζωντανό κομμάτι της. Από το πρωί που στήνονται οι πάγκοι με κάθε είδος ψαριού και πλασμάτων της θάλασσας, οι πωλητές και οι βοηθοί τους σπάνε πάγο και κουβαλούν κουβάδες με καθαρό νερό για να διατηρήσουν φρέσκα τα προϊόντα τους και κάνουν ένα ασταμάτητο αλισβερίσι με σεφ, νοικοκυρές και μαγαζάτορες μέχρι την ώρα που κλείνουν, λίγο πριν τη δύση του ήλιου. Ή μέχρι να ξεπουλήσουν [τα όστρακα εξαφανίζονται πολύ πιο νωρίς].
Σε πάγκους που είναι αραδιασμένοι στη σειρά βρίσκεις ψάρια από το Mazara del Vallo, την μεγαλύτερη ιχθυόσκαλα της νότιας Σικελίας, ξιφίες και τόνους από την Favingana, αχινούς, μικροσκοπικά κυδώνια, γόνο αθερίνας τόσο μικροσκοπικό που μοιάζει με σκουλίκι, γόνο καλαμαριού, μπαρμπούνια πιο μικρά από μαρίδα, σπέρμα τόνου και αυγά που είναι πολύ ιδιαίτερη λιχουδιά, ένα σωρό ψάρια που δεν έχεις ξαναδεί κι ένα πλήθος ανθρώπων που συνωστίζονται μπροστά σε τύπους που φωνάζουν «Ho il pesce freschissimo!», δηλαδή ότι έχουν τα πιο φρέσκα ψάρια. Μέσα στην αγορά έχει ένα σωρό μαγαζιά για εσπρέσο στα γρήγορα και γρανίτες, αλλά και «οστέριες» σαν την Antica Marina που σερβίρει τα ζωντανά ψαρικά της αγοράς ωμά ή μαγειρεμένα με αμέτρητους τρόπους. Η Antica Marina δεν είναι όπως τα υπόλοιπα εστιατόρια που βρίσκεις μέσα στις αγορές, έχει μενού που είναι αρκετά ακριβά για τις τσέπες των ντόπιων και συνήθως πρέπει να κάνεις κράτηση για να βρεις τραπέζι, αλλά αν σου αρέσουν τα ψάρια φαντάζομαι τα αξίζει τα λεφτά του. Το προτείνουν όλοι οι οδηγοί και είναι το μαγαζί που πάνε σούμπιτος όλοι οι τουρίστες μετά την βόλτα στην αγορά. Ο ιδιοκτήτης του ισχυρίζεται ότι οι Γιαπωνέζοι που δοκιμάζουν τα ωμά ψάρια τους λένε «τύφλα να ’χει το σούσι». Μπορεί να έχουν και δίκιο.
Η αγορά έχει και κρέατα και λαχανικά και αρκετά βυζόσχημα τυριά [μην ξεχνάς ότι η Αγία Αγάθη είναι η πολιούχος της Κατάνια] και χαζεύοντας στους πάγκους μπορείς να δεις από τράγο «καστράτο» μέχρι ψητά κρεμμύδια και μελιτζάνες τεραστίων διαστάσεων, ντομάτες σε διάφορα μεγέθη και σχήματα και την πολύτιμη σάλτσα ντομάτας [σαν πολύ συμπυκνωμένο πελτέ] που είναι μάλλον το πιο ακριβό υλικό της αγοράς.
Τον γόνο ψαριών που μοιάζει με μικροσκοπικά διαφανή σκουλικάκια τον λένε neonata και τον χρησιμοποιούν σε πίτσες και μακαρονάδες. Τον κάνουν μια απίθανη σάλτσα που χρειάζεται ένα μήνα για να ωριμάσει και να μεταμορφωθεί σε il caviale del su, το χαβιάρι του νότου. Στα ψαράκια με τη ζελατινώδη υφή προσθέτουν αλάτι, κόκκινες γλυκές πιπεριές, καναδυό καυτερές πιπερίτσες και λάδι και όταν ωριμάσουν τα βάζουν σε ζυμαρικά, πίτσες ή σε ψημένες φέτες ψωμί μαζί με ντομάτα και κρεμμύδι.
Φεύγοντας από την αγορά και περπατώντας μέσα στα δρομάκια μέχρι το σπίτι που γεννήθηκε ο Μπελίνι βρίσκεις φούρνους και μικρές παστιτσερίες που έχουν όλες τις τοπικές λιχουδιές για το χέρι, από pane, pannelle και arancini, μέχρι τα φοβερά γλυκίσματα με ρικότα που όταν τα πρωτοδοκιμάζεις σου φαίνονται λίγο περίεργα αλλά μετά παθαίνεις εθισμό.
Φεύγοντας από την αγορά και περπατώντας μέσα στα δρομάκια μέχρι το σπίτι που γεννήθηκε ο Μπελίνι βρίσκεις φούρνους και μικρές παστιτσερίες που έχουν όλες τις τοπικές λιχουδιές για το χέρι, από pane, pannelle και arancini, μέχρι τα φοβερά γλυκίσματα με ρικότα που όταν τα πρωτοδοκιμάζεις σου φαίνονται λίγο περίεργα αλλά μετά παθαίνεις εθισμό.
Ο Μπελίνι πέθανε 34 ετών από διάρροια αλλά πρόλαβε να αφήσει πίσω του 11 ολοκληρωμένα έργα και να αποκτήσει θαυμαστές τον Βέρντι και τον [δύσκολο] Βάγκνερ. Στο σπίτι του δεν έχει και πολλά πράγματα να δεις, δεν αξίζει τον κόπο, πολύ κοντά όμως, στο 226 της Via Vittorio Emanuele, υπάρχει ένα ρωμαϊκό θέατρο που δεν μπορείς να το εντοπίσεις από το δρόμο γιατί είναι κρυμμένο ανάμεσα από κτίρια και μέχρι το 1930 βρισκόταν ολόκληρο κάτω από τα θεμέλιά τους. Σήμερα έχει αποκαλυφθεί το πιο μεγάλο μέρος του και η σκηνή είναι μια μικρή λίμνη και για να το βρεις μπαίνεις από την είσοδο ενός σπιτιού. Παρόλο που το αναφέρουν οι οδηγοί δεν φαινόταν να είναι από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα και η υπάλληλος βαριόταν τη ζωή της. Και για να μας τιμωρήσει που χαλάσαμε την ησυχία της, μας χρέωσε 6 ευρώ το άτομο αντί για τα 3 που έπρεπε. Το ρωμαϊκό θέατρο που δεν σου γέμιζε το μάτι ότι χωρούσε 7000 άτομα, είχε χτιστεί πάνω σε παλαιότερο ελληνικό και τον 11ο αιώνα, επειδή είχε υποστεί ζημιές, αποφάσισαν να το αποτελειώσουν εντελώς και χρησιμοποίησαν την μαρμάρινη πρόσοψη και πολλές πλάκες ως υλικά για την κατασκευή του καθεδρικού ναού. Σήμερα σώζονται μόνο το κοίλο, η άκρη της ορχήστρας και τμήμα των παρασκηνίων.
Η Σικελία είναι το νησί της γρανίτας με μπριος που τρώνε άπαντες για πρωινό –από ηλικιωμένες κυρίες ξεροψημένες στον ήλιο που μοιάζουν με καπνιστές ρέγκες, οικογένειες με μικρά παιδιά που μιλούν όλοι μαζί και βάζουν κόντρα ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά, μεσήλικες με κουστουμιές που μοιάζουν με τον Alberto Sordi στον «Μαφιόζο», ακόμα και χιψτερο-πιτσιρικαρία που δεν θα πίστευες ότι θα πήγαινε στα ίδια μέρη με γονείς και θείους. Όλοι τρώνε γρανίτα με συνοδεία ενός πολύ μαλακού ψωμιού που μοιάζει με βυζί, το οποίο το κόβουν και το βουτάνε στο παγωτό, ή το χαράζουν και το κάνουν σάντουιτς, βάζοντας το παγωτό για γέμιση. Η γρανίτα φιστίκι που είναι η αδυναμία τους δεν έχει καμία σχέση με το παγωτό φιστίκι που γνωρίζεις στην Ελλάδα -το τριμμένο φιστίκι το αισθάνεσαι στο στόμα και το άρωμά του είναι αληθινό-, ενώ η δεύτερη πιο αγαπημένη τους γεύση [εκτός του πιστάκιο] είναι η μάντορλα [δηλαδή αμύγδαλο]. Γενικά βρίσκεις ικανοποιητικό παγωτό παντού, αλλά αν πετύχεις καλό παγωτό είναι αξέχαστη η εμπειρία.
Παρόλο που δεν έχει το μέγεθος του Παλέρμο, η Κατάνια είναι ένας γαστρονομικός παράδεισος, κυρίως για το απλό, ταπεινό φαγητό που βρίσκεις πάμφθηνα σε κάθε γωνιά της πόλης. Κι επειδή είναι σε ανεκτά επίπεδα τουριστική -δεν έχει μαγαζιά με πανάκριβο και άθλιο φαγητό όπως η Ορτυγία- έχεις πολλές πιθανότητες να πετύχεις καλό φαγητό, ακόμα και σε μαγαζιά που μοιάζουν «τουριστικά» και δεν σου γεμίζουν το μάτι.
Η πρώτη σύσταση ήταν για μια τρατορία πίσω από το θέατρο Massimo Bellini που τη λένε Trattoria di De Fiore, στην οποία μαγειρεύει η Μάμα Ροζάνα τοπικές σπεσιαλιτέ με υλικά εποχής, με τον τρόπο που τις μαγείρευε και η γιαγιά της. Ανοίγει το μεσημέρι και μέχρι το βράδυ σερβίρει «φαγητά της υπομονής», κυριολεκτικά της ώρας, γιατί όλα τα μαγειρεύει εκείνη τη στιγμή, από την αρχή. Αν είσαι βιαστικός ή εκνευρίζεσαι εύκολα μην κάνεις τον κόπο να την επισκεφτείς, θα χάσεις όμως την ευκαιρία να δοκιμάσεις την πιο ωραία «πάστα αλά νόρμα» της Σικελίας και ένα απίθανο γλυκό που ισχυρίζεται ότι έχει επινοήσει η ίδια η Μάμα Ροζάνα, κάτι που στα Σφακιά το τρώνε εδώ και αιώνες: την τηγανίτα με μαλακό τυρί και μέλι [μόνο που εδώ πασπαλίζεται με ζάχαρη άχνη και περιέχει ρικότα, το τυρί της Σικελίας για όλες τις χρήσεις].
Η πάστα αλά νόρμα είναι μια σπεσιαλιτέ της Κατάνια με τηγανητές μελιτζάνες, σάλτσα ντομάτας, μπόλικο βασιλικό και τυρί ρικότα πάνω σε ζυμαρικά, που πήρε το όνομά της από τη Νόρμα, την όπερα του Bellini. Τις αγαπούν πολύ τις μελιτζάνες οι Σικελοί, το ίδιο και το βασιλικό και την ντομάτα, και έχουν έναν τρόπο να την κάνουν απολαυστική, ειδικά στο αραντσίνι con melanzane, το πιο αγαπημένο μου από τα αραντσίνι [με μελιτζάνα,βασιλικό, ντομάτα και λιωμένο τυρί] ή στα ορεκτικά με κάθε πιθανό συνδυασμό.
Η πλατεία del Duomo είναι η πιο όμορφη της πόλης, με επιβλητικά κτίρια και δύο σιντριβάνια που είναι σημεία αναφοράς για τους ντόπιους: Το ένα στο κέντρο της που ονομάζεται η κρήνη του γελαστού ελέφαντα -με έναν γελαστό ελέφαντα από λάβα που στηρίζεται πάνω του ένας αιγυπτιακός οβελίσκος, έργο του Vaccarini, ενώ το άλλο με τους Σειληνούς που ονομάζεται Fontana dell’Amenano βρίσκεται ακριβώς στην είσοδο της κεντρικής αγοράς με τα ψαρικά, που είναι το πιο εντυπωσιακό και ζωηρό σημείο της πόλης.
Στο άγαλμα του γελαστού ελέφαντα μαζεύονται από το απόγευμα μέχρι και αργά το βράδυ Κατανοί κάθε ηλικίας για να χαζέψουν περαστικούς και να βγάλουν βόλτα τα σκυλιά τους. Η Κατάνια έχει πολλά σκυλιά, κάθε ράτσας και μεγέθους, και οι δρόμοι μοιάζουν με έκθεση σκύλων όπου οι Κατανοί διαγωνίζονται για την πιο σπάνια ράτσα. Τα μόνα μπασταρδάκια που είδαμε τα είχαν δυο άστεγοι rusties που μιλούσαν ολλανδικά και έμοιαζαν να έχουν ξεμείνει από άλλη εποχή, όταν οι άπλυτοι και άστεγοι νομάδες ήταν στη μόδα. Τα οποία κάτι θα πρέπει να τα πότιζαν γιατί κοιμούνταν δίπλα τους μέρα-νύχτα, μακάρια, όπως τα παιδιά των ζητιάνων στους δρόμους της Αθήνας.
Όπως όλες οι σικελικές πόλεις η Κατάνια έχει άπειρες εκκλησίες που δεν σου κάνει καμία αίσθηση να περάσεις την τεράστια πόρτα τους, όσο μεγαλοπρεπείς κι αν φαίνονται απ’ έξω. Από ένα σημείο και ύστερα όλες σου φαίνονται ίδιες. Την Santa Agatha αξίζει όμως να την επισκεφτείς για δυο λόγους: ο ένας είναι ότι μέσα στην εκκλησία, μόλις μπεις δεξιά και στην δεύτερη παραστάδα, μπορείς να δεις τον τάφο του Μπελίνι με την τελευταία άρια της Amina από την La sonnambula χαραγμένη πάνω του: «Ah! non credea mirarti / Sì presto estinto, o fiore» [γλυκό μου λουλούδι, δεν πίστευα ότι θα μαραινόσουν τόσο σύντομα…]. Ο Μπελίνι είναι από τις προσωπικότητες που συναντάς παντού στην πόλη, σε διάφορες εκδόσεις: σε άγαλμα, σε θέατρο, σε κήπους, σε μουσείο, στα πάντα. Και αξίζει να ακούσεις και την άρια της La sonnambula σε αυτή την ερμηνεία της Κάλλας. Είχε σπάσει λίγο η φωνή της αλλά παραμένει συγκλονιστική.
Ο δεύτερος είναι η ίδια η ιστορία της Αγίας Αγάθης που από τα πολύ νεαρά της χρόνια χάρισε την παρθενιά της στο Θεό και δεν ενέδωσε στις ορέξεις του Quintianus. Αυτός την φυλάκισε, της έκοψε τα βυζιά και μετά την έβαλε να την ψήσει στην πυρά, αλλά εκείνη την ώρα έγινε ένας σεισμός και η Αγάθη σώθηκε. Παρόλο που επουλώθηκαν οι πληγές της, πέθανε στη φυλακή κι έγινε αγία. Τα βυζιά της έδωσαν το σχήμα σε ένα από τα πιο ωραία γλυκά της Σικελίας [το κασάτα] και στο αφράτο μπριος που τρώνε οι Κατανοί με τη γρανίτα το πρωί. Επίσης, η μέρα που της κάνουν το μνημόσυνο έγινε μία από τις πιο μεγαλοπρεπείς γιορτές της Σικελίας.
Υπάρχει μια παλιά σισιλιάνικη φράση που ακούγεται στο Νονό από τον Peter Clemenza, σε μια σκηνή που η μυθολογία γύρω από την ταινία την θέλει να είναι αυτοσχεδιασμός των ηθοποιών. Η γυναίκα του τον έχει στείλει να αγοράσει cannoli αλλά αυτός έχει πρώτα να κανονίσει μια «επαγγελματική» εκκρεμότητα, να σκοτώσει τον Paulie Gatto, πρώην οδηγό του Vito Corleone, επειδή είχε συνωμοτήσει με τους Tattaglia. Αγοράζει τα cannoli, δολοφονεί τον οδηγό και την ώρα που ετοιμάζονται να φύγουν, λέει στον Ρόκο το περιβόητο: «leave the gun, take the cannoli».
Τα [holy] cannoli (στη σισιλιάνικη διάλεκτο είναι cannolu -πληθυντικός cannola) είναι το πιο χαρακτηριστικό γλυκό της Σικελίας, ένας κύλινδρος από τηγανητή ζύμη σαν πούρο, με γέμιση από γλυκιά κρέμα ρικότας. Συνήθως τα φτιάχνουν σε μέγεθος δαχτύλου, αλλά τα βρίσκεις και σε πιο χορταστικά μεγέθη. Το κάθε μαγαζί έχει και μια δικιά του εκδοχή για το cannolo, με κρέμα φιστικιού, αμυγδάλου, σοκολάτας, αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το original: αυτό με κρέμα που έχει βάση τη ρικότα, αρωματισμένη με βανίλια, ανθόνερο από άνθη πορτοκαλιάς, ξύσμα πορτοκαλιού ή κανέλα. Κάθε περιοχή έχει και μία διαφορετική παραλλαγή και σε όλο το νησί δοκιμάσαμε απίθανα cannoli, νομίζω όμως ότι το καλύτερο από όλα ήταν στη Savia, την παστιτσερία απέναντι από τους κήπους του Μπελίνι, στην Via Etnea 302. Η Savia είναι το πιο παλιό ζαχαροπλαστείο της πόλης, από το 1879, και ίσως το καλύτερο, με όλες τις παραδοσιακές λιχουδιές της Σικελίας, γλυκές και αλμυρές, στην καλύτερη ποιότητα, με καλοντυμένα γκαρσόνια με μπεζ κασκέτα και ίδια ακριβώς φωτιστικά [κασκέτο/εφημερίδα]. Αν κάνεις μια βόλτα στο πάρκο Μπελίνι που βρίσκεται ακριβώς απέναντι, με το σιντριβάνι και τους όμορφους κήπους με τα τροπικά φυτά και τις προτομές διάσημων Σικελών, βλέπεις ένα σωρό κόσμο να κολατσίζει με αραντσίνι από το Savia, ίσως το κορυφαίο της Κατάνια.
Τα αραντσίνι είναι κάτι σαν τα δικά μας σουβλάκια, τα βρίσκεις παντού και τα τρώνε κάθε ώρα της μέρας. Είναι μπάλες σε μέγεθος πορτοκαλιού [εξ ου και αραντσίνι, είναι η ιταλική λέξη για το μικρό πορτοκάλι] από ρύζι που γεμίζεται με διάφορα υλικά, πανάρεται με ψίχουλα μπαγιάτικου ψωμιού και μετά τηγανίζεται σε καυτό λάδι. Στο Παλέρμο είναι στρογγυλά, στην Κατάνια είναι πιο συνηθισμένο το σχήμα αχλαδιού, ενώ είναι όλα τόσο χορταστικά που είναι αδύνατο να φας πάνω από δύο. Υπάρχουν αραντσίνι αρωματισμένα με σαφράν, με γέμιση «ραγού», δηλαδή με κοκκινιστό κιμά με έντονη γεύση σέλινου και μοτσαρέλα, arancini con burro (με μπεσαμέλ), arancini con funghi (με μανιτάρια), con pistacchi (με φιστίκι), ή con melanzane (με τηγανητή μελιτζάνα, σάλτσα ντομάτας, μπόλικο βασιλικό και μοτσαρέλα που ήταν το καλύτερο απ’ όλα).
Αν κάνεις μια βόλτα στο πάρκο Μπελίνι που βρίσκεται ακριβώς απέναντι, με το σιντριβάνι και τους όμορφους κήπους με τα τροπικά φυτά και τις προτομές διάσημων Σικελών, βλέπεις ένα σωρό κόσμο να κολατσίζει με αραντσίνι από το Savia, ίσως το κορυφαίο της Κατάνια.
Από τα μαγαζιά της Κατάνια ξεχώριζε επίσης το Prestipino Cafe κοντά στην πλατεία Duomo με την Μπελ Επόκ διακόσμηση, υπέροχους μπαμπάδες, τάρτες με άγριες μικροσκοπικές φράουλες που έχουν πολύ έντονη γεύση και ένα από τα καλύτερα κασάτα που φάγαμε σε όλο το ταξίδι. Όλα τα μαγαζιά πουλάνε τα ντόπια λικέρ [φιστίκι, λεμόνι, φράουλα, μανταρίνι και ένα σωρό άλλες γεύσεις] και αμυγδαλωτά που είναι μικρά έργα τέχνης. Συνήθως έχουν σχήμα φρούτων, αλλά το Savia είχε και σε σχήματα οστράκων, ενώ το Café Prestino έφτιαχνε ολόκληρους κάκτους που τρώγονται μαζί με τη γλάστρα. Πολλά από τα Fruits of Martorane είναι τόσο όμορφα που λυπάσαι να τα δαγκώσεις, επίσης είναι τόσο ακριβά που απορείς αν τα αγοράζει κανένας ντόπιος ή τα παίρνουν μόνο τουρίστες για δώρα.
Από όλα τα γλυκά της Σικελίας το κασάτα σισιλιάνα είναι το ανώτερο, ένα γλυκό που επίσης δοκιμάσαμε σε πολλές εκδοχές και κάθε ζαχαροπλαστείο έχει τη δική του. Στο Savia είναι καλυμμένο με αμυγδαλόπαστα, στο Agrigento σε ένα μικροσκοπικό μαγαζί που είχε απίθανα τοπικά φαγώσιμα είχε λευκό γλάσο και κομμάτια ζαχαρωμένων φρούτων.
Το στρογγυλά ατομικά κασάτα και οι Olives de Sant Agata, αμυγδαλωτά σε σχήμα, μέγεθος και χρώμα πράσινης ελιάς αρωματισμένα με λεμόνι είναι δυο γλυκά που φτιάχνουν για να τιμήσουν την Αγία Αγάθη. Τα κασάτα συμβολίζουν τα κομμένα βυζιά [γι’ αυτό βάζουν στην κορυφή ένα κερασάκι] και τα αμυγδαλωτά-ελιές το δέντρο που βρήκε καταφύγιο όταν την κυνηγούσαν να την κυλήσουν στα κάρβουνα.
Αποχαιρετώντας την Κατάνια και κάνοντας τον απολογισμό, αυτό που θα πρότεινα να δοκιμάσει οπωσδήποτε όποιος βρεθεί στην πόλη είναι η πίτσα του μικροσκοπικού μαγαζιού με το ευφάνταστο όνομα Pizzeria del Centro. Είναι η καλύτερη πίτσα που έχω δοκιμάσει ποτέ, ίσως ανώτερη και από της Νάπολης, σε ένα μαγαζί που άνετα προσπερνάς και δεν του δίνεις καμία σημασία. Βρίσκεται σε έναν κάθετο δρόμο της Via Etnea, στην Via Montesano 11, λίγο πριν βγεις στην Piazza Stesicoro [εκεί που υπάρχουν τα ερείπια ενός ρωμαϊκού αμφιθέατρου και σκοτώνονταν οι μονομάχοι και το άγαλμα του Μπελίνι μαζί με τους ήρωες από τις άριές του] και την έχουν ένας πατέρας κι ένας γιος που φτιάχνουν πίτσες και calzone με εξαντλητικούς ρυθμούς μπροστά στα μάτια σου και τις ψήνουν στον φούρνο με ξύλα. Ο πατέρας ζυμώνει και ψήνει και ο γιος σερβίρει. Η πίτσα του Pizzeria del Centro έχει ζύμη λεπτή σαν τσιγαρόχαρτο και κριτσανιστή, ναπολιτάνικου στυλ, και ακόμα και η σκέτη με τυρί που κόστιζε 2,5 ευρώ ήταν αριστούργημα. Ήδη την έχω νοσταλγήσει.
σχόλια