Το λιμανάκι του Αγ. Γεωργίου και ο ατμοηλεκτρικός σταθμός: H ιστορία δύο κρυφών σημείων του Πειραιά

Το λιμανάκι του Αγ. Γεωργίου και ο ατμοηλεκτρικός σταθμός: H ιστορία δύο κρυφών σημείων του Πειραιά Facebook Twitter
Έχει το εκκλησάκι του, τη λέσχη που φιλοξενεί τον Σύλλογο Ερασιτεχνών Αλιέων, τα πολύχρωμα βαρκάκια του, το ουζερί του και τις πάπιες του, που σε πλησιάζουν μόνο όταν μυριστούν μεζέ.
0

Δεν το ξέρεις, δεν το έχεις καν ακουστά. Σε πάνε οι φίλοι σου, που ξέρουν πόσο σου αρέσουν αυτά τα μέρη. Στριμωγμένο ανάμεσα σε ναυπηγοεπισκευαστικές ζώνες, δίπλα σε πυλώνες υψηλής τάσης και στη σκιά του μεγαλύτερου φουγάρου (153 μ.) της περιοχής, δεν είναι ακριβώς η επιτομή του ειδυλλιακού. Όχι ότι χρειάζεται. Το λιμανάκι του Αγίου Γεωργίου (για κάποιους του Αγίου Νικολάου, λόγω της μικρής εκκλησίας που δεσπόζει στη μια του άκρη) είναι αυθεντικό, είναι ήσυχο, είναι γραφικό, μοιάζει πολύ απομακρυσμένο από τη βουή του σύγχρονου πολιτισμού. Κι ας μην είναι...


Είναι μικροσκοπικό, χρειάζεσαι 2-3 λεπτά για να το περπατήσεις. Έχει το εκκλησάκι του, τη λέσχη που φιλοξενεί τον Σύλλογο Ερασιτεχνών Αλιέων, τα πολύχρωμα βαρκάκια του, το ουζερί του και τις πάπιες του, που σε πλησιάζουν μόνο όταν μυριστούν μεζέ.

Οι βαρκούλες του, από 2-3, έγιναν 250, κατασκευάστηκαν νέες προβλήτες, χτίστηκε το εκκλησάκι, διώχτηκαν όσοι χρησιμοποιούσαν τα σκοτάδια του καταχρηστικά.


Ό,τι ήταν και ό,τι έχει γίνει οφείλεται σε αυτόν τον σύλλογο. Από την ίδρυσή του, αρχές της δεκαετίας του '60, έως σήμερα έχει μεταμορφώσει τον μικρό όρμο. Οι βαρκούλες του, από 2-3, έγιναν 250, κατασκευάστηκαν νέες προβλήτες, χτίστηκε το εκκλησάκι, διώχτηκαν όσοι χρησιμοποιούσαν τα σκοτάδια του καταχρηστικά, «καταφέραμε να το γλιτώσουμε ακόμα και από την Cosco, για τα επόμενα 50 χρόνια. Μετά βλέπουμε...» λέει ο Γιώργος Καλλιανίδης, έφορος του συλλόγου.


Το ουζερί του έχει όλα τα καλά, πολλές φορές από τις ψαριές των μελών του, και συνήθως είναι γεμάτο. Είναι εξαιρετικά δημοφιλές στους ντόπιους, και όχι μόνο. Και στρατηγικό(;) στέκι πολιτικών, συνήθως προεκλογικά, όταν θέλουν να βρεθούν κοντά στους ψηφοφόρους τους. «Το ταβερνείο ήταν η αίθουσα ψυχαγωγίας του συλλόγου, και το διαχειρίζεται μέλος μας. Περισσότερο για μέλη είναι, αλλά έχει ξεφύγει» λέει ο Λευτέρης Μιχαλαριάς, αντιπρόεδρος του συλλόγου και προσθέτει: «Έχουν έρθει όλοι, ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας, ο Καμμένος, ο Βίτσας και άλλοι πολλοί. Μας τα λένε, τους τα λέμε, πίνουν τα ουζάκια τους και φεύγουν».

Στον ατμοηλεκτρικό σταθμό

Το λιμανάκι του Αγ. Γεωργίου και ο ατμοηλεκτρικός σταθμός: H ιστορία δύο κρυφών σημείων του Πειραιά Facebook Twitter
Στο πέρασμα των χρόνων αναβαθμίστηκε, επεκτάθηκε, εκσυγχρονίστηκε. Την περίοδο πριν από το 2017, οπότε και έκλεισε, βρισκόταν σε καθεστώς εφεδρείας, με τους εργαζομένους του σε χρόνια ανασφάλεια.

Καθώς το διαπερνούσαν οι σκόρπιες ακτίνες του ήλιου, η ατμόσφαιρα είχε τη θολούρα της αιωρούμενης σκόνης που έχουν οι πολυκαιρισμένοι χώροι... Αυτή την εικόνα θυμάμαι –υπήρξε, δεν υπήρξε– όταν μπήκα για πρώτη –και τελευταία, προς το παρόν– φορά στην τεράστια αίθουσα του Ατμοηλεκτρικού Σταθμού του Αγίου Γεωργίου στο Κερατσίνι. Αργότερα θα μάθαινα και τη σπουδαία ιστορία του.


Ένα δίκτυο από γιγάντιες και δαιδαλώδεις σωληνώσεις, ατμοστρόβιλοι, ηλεκτρογεννήτριες, αντλίες, δεξαμενές, μετασχηματιστές, καυστήρες και άλλα κατανοητά και ακατανόητα ογκώδη εξαρτήματα ξεθώριαζαν και σκούριαζαν άπραγα στο πέρασμα των χρόνων, από τη στιγμή που οι «μηχανές» έσβησαν οριστικά.


Αναλόγως επιβλητική είναι και η καπνοδόχος του σταθμού: ένα σιδηροπαγές κάθετο κατασκεύασμα ύψους 153 μέτρων, απ' όπου απάγονταν στην ατμόσφαιρα τα καυσαέρια. Λόγω μεγέθους, αποτελούσε και αποτελεί σημείο αναφοράς στην περιοχή.


Η τεράστια αυτή εγκατάσταση χτίστηκε πριν από έναν αιώνα σε μια περιοχή με πολλούς πρόσφυγες, λόγω της βιομηχανικής ανάπτυξης της ευρύτερης περιοχής Δραπετσώνας, Κερατσινίου, Αμφιάλης και Περάματος. Ο ατμοηλεκτρικός σταθμός τέθηκε σε λειτουργία το 1929 και τροφοδοτούσε με ρεύμα Αθήνα και Πειραιά.


Στο πέρασμα των χρόνων αναβαθμίστηκε, επεκτάθηκε, εκσυγχρονίστηκε. Την περίοδο πριν από το 2017, οπότε και έκλεισε, βρισκόταν σε καθεστώς εφεδρείας, με τους εργαζομένους του σε χρόνια ανασφάλεια.


Ορόσημο στην ιστορία του στάθηκαν τα γεγονότα της 13ης Οκτωβρίου του 1944, όταν δυνάμεις του ΕΛΑΣ, με την υποστήριξη ένοπλων εργατών του εργοστασίου και περιοίκων, εμπόδισαν την ανατίναξη των εγκαταστάσεων, που θα βύθιζε στο σκοτάδι το Λεκανοπέδιο.


Τα γερμανικά στρατεύματα, υποχωρώντας, είχαν εντολή –παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις τους– να προκαλέσουν τις μέγιστες δολιοφθορές και η επιλογή της συγκεκριμένης εγκατάστασης δεν ήταν τυχαία. Η πολύωρη μάχη, με ταπεινωτική υποχώρηση των ναζί, ασφαλώς δεν ήταν αναίμακτη. Οκτώ μαχητές του ΕΛΑΣ έπεσαν νεκροί, ενώ από την πλευρά των Γερμανών οι νεκροί ήταν έντεκα. Για τους αγωνιστές έχει ανεγερθεί μνημείο στον χώρο του εργοστασίου και κάθε χρόνο τιμάται η θυσία τους στην ιστορική Μάχη της Ηλεκτρικής.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Urban Culture
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η ομορφιά ως καθρέφτης της εποχής

Living / Η ομορφιά ως καθρέφτης της εποχής

Ζούμε στην εποχή του φυσικού μακιγιάζ, του συνδυασμού αρωμάτων και της σύνθετης ρουτίνας περιποίησης. Από την υπερβολή των ’80s μέχρι το σήμερα, η ομορφιά αποτυπώνει την κοινωνική εξέλιξη και τη μοναδικότητα κάθε γυναίκας.
ΕΦΗ ΑΝΕΣΤΗ
«Είμαι τυφλός και μπορώ να μένω μόνος, μην ξαφνιάζεστε!»

Ζούμε, ρε! / «Είμαι τυφλός και μπορώ να μένω μόνος, μην ξαφνιάζεστε!»

Μπορούν τα τυφλά άτομα να ζήσουν μόνα; Χρειάζονται τα σπίτια τους κάποια ειδική προσαρμογή; Τι είναι η εκπαίδευση στις καθημερινές δεξιότητες; Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν για το θέμα με την εκπαιδεύτρια κινητικότητας και προσανατολισμού και ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Σκύλοι βοηθοί Ελλάδας», Πέννυ Στούμπου.
THE LIFO TEAM
Millennials και Gen Zers αναζητούν το ιδανικό workplace το 2025

Living / Το ιδανικό εργασιακό περιβάλλον του 2025: Τι ψάχνουν οι Millennials και οι GenZers;

Οι διαφορετικές γενιές που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια στην αγορά εργασίας περιγράφουν τις συνθήκες που θα τους έκαναν να νιώθουν τη δουλειά τους περισσότερο σαν το σπίτι τους.
ΠΕΝΝΥ ΜΑΣΤΟΡΑΚΟΥ
Γιατί συχνά νιώθουμε μεγαλύτερη νοσταλγία για τις δυσκολίες παρά για τις χαρές;

Living / Γιατί συχνά νιώθουμε μεγαλύτερη νοσταλγία για τις δυσκολίες παρά για τις χαρές;

Οι άνθρωποι έχουν την τάση να βλέπουν «με ροζ γυαλιά» ακόμα και τις πιο αντίξοες περιόδους της ζωής τους, ακόμα κι αν πρόκειται για συνθήκες οικονομικής ύφεσης, πανδημίας ή πολέμου.
THE LIFO TEAM
O «ξαφνικός θάνατος» της εξ αποστάσεως εργασίας

Living / O «ξαφνικός θάνατος» της εξ αποστάσεως εργασίας

Στον απόηχο της πανδημίας, οι πολιτικές «εργασίας από το σπίτι» έμοιαζαν να δείχνουν τον δρόμο για τον χώρο εργασίας του μέλλοντος, αλλά πλέον οι αποκλειστικά remote θέσεις είναι είδος προς εξαφάνιση.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗΣ