Μία από τις μεγαλύτερες ηλιθιότητες που ακούγονται και κυρίως γράφονται στα social media, συνήθως μετά την είδηση μίας γυναικοκτονίας ή ενός περιστατικού κακοποίησης γυναίκας, είναι η συμβουλή «φύγε».
Είναι μια συμβουλή που εξαπλώνεται σαν τη φωτιά και δυστυχώς φτάνει και σε «οικισμούς» που δεν πρέπει να φτάσει, εμβόλιμη συνήθως σε κάποιο πύρινο status, πολλές φορές γραμμένο κι από αντρικό χέρι.
Είναι η παραλλαγή του «γιατί δεν έφευγε τόσα χρόνια;», εγκιβωτισμένη σε πλαίσιο νουθεσίας / σωτηρίας, είναι η version «γιατί δεν τον παράταγε τον ηλίθιο εκείνη τη στιγμή;» και πάει λέγοντας.
Ακόμη χειρότερα –και τώρα θα γίνουμε λίγο δυσάρεστοι- είναι ο διαδικτυακός ναρκισσισμός των επαγγελματιών γραφιάδων των social που καίγονται για λίγα likes και λίγη αποδοχή παραπάνω.
[Ειδικά αν πρόκειται για άντρες, γίνεται μια υπερπροσπάθεια να γίνει σαφές ότι δεν είναι όλοι οι άντρες σατράπηδες / φονιάδες / απομεινάρια της πατριαρχίας. Περιττός κόπος. Εννοείται ότι δεν είναι όλοι οι άντρες κάτι τέτοιο].
Όμως, εδώ το θέμα δεν είναι τα likes, αλλά η διασπορά μιας συμβουλής που η εφαρμογή της μπορεί να στοιχίσει ακόμη μία ζωή – μιας «συμβουλής» που μετά τη δολοφονία της Καρολάιν και της Γαρυφαλλιάς και μετά την υπόθεση trafficking της Ηλιούπολης γνωρίζει νέες δόξες.
Όταν της λες «φύγε», δηλαδή «κάνε εδώ και τώρα κάτι», κάτι για το οποίο χρειάζονται μήνες προετοιμασίας (για την ασφάλεια και την καθημερινή της διαβίωση), ουσιαστικά τη στέλνεις στο εκτελεστικό απόσπασμα και πυροδοτείς ακόμη ένα βίαιο ξέσπασμα εναντίον της. Όσο οι followers χειροκροτάνε τη γενναιόδωρη διατύπωσή σου, την οργισμένη, εκείνη, που πιθανόν σε διάβασε μέσω κάποιας κοινοποίησης και αποφάσισε να ακολουθήσει τη συμβουλή σου, τρώει πάλι ξύλο.
Σε όλους τους διεθνείς οδηγούς απόδρασης γυναικών από κακοποιητικές σχέσεις περιγράφονται με σαφήνεια τα βήματα που μια γυναίκα πρέπει να κάνει, προκειμένου να αποδράσει με ασφάλεια –για την ίδια και τα παιδιά της, όταν αυτά υπάρχουν- από ένα περιβάλλον που απειλεί τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή της.
Στην Ελλάδα, αυτοί οι οδηγοί διακινούνται μέσα από συλλογικότητες, που στην πλειονότητά τους κάνουν εξαιρετικά σοβαρή και υπεύθυνη δουλειά, μέσα από κρατικές δομές, που συνήθως κινητοποιούνται αξιοπρεπώς μόνο μετά από τραγωδίες και σε ελάχιστες κατάπτυστες περιπτώσεις μέσα από «πληρωμένα» σεμινάρια και συμβουλευτικές..! (Πόση ειρωνεία, δηλαδή, να καθίζεις, επί πληρωμή, για σεμινάριο μία εξουθενωμένη γυναίκα που θα πιαστεί απ’ οπουδήποτε, προκειμένου να σωθεί...).
Παρακάτω, παρατίθενται ορισμένα χρήσιμα links, τα οποία μπορούν να γίνουν μία πρώτη βοήθεια για γυναίκες που διατρέχουν κίνδυνο ή εξετάζουν σοβαρά και με αποθέματα ψυχραιμίας και θάρρους, το ενδεχόμενο να διαφύγουν από ένα επικίνδυνο περιβάλλον.
Αλλά το άλλο, η διακίνηση συμβουλών μέσω των social media είναι αυτό που πρέπει να χειριστούμε όσοι 1) μάς πνίγει το δίκιο και η οργή, 2) θεωρούμε χρέος να διαχωρίσουμε τη θέση μας από την τοξική αρρενωπότητα, 3) γράφουμε προς άγραν likes και ενδεχομένως απευθυνόμαστε σε αρκετά πλατύ κοινό που μάς παίρνει και σοβαρά.
Οι περιπτώσεις κακοποίησης και οι γυναικοκτονίες που η μία μετά την άλλη καταπίνουν την ελληνική επικαιρότητα είναι ένα πρώτης τάξεως θέμα για συζήτηση και προβληματισμό στα social media: είναι σχεδόν υπέροχο που για πρώτη φορά συζητάμε ανοιχτά τη φρίκη που η πατριαρχική ελληνική κοινωνία συντηρούσε μαζί με τα σεμεδάκια και τις κεντητές «καλημέρες» στον τοίχο. Όμως, αυτό είναι άλλο και το να συμβουλεύεις και μάλιστα κουνώντας το δάχτυλο, τι να κάνει κάποια με τη φρίκη στο διπλανό δωμάτιο, είναι πιστόλι πάνω στο τραπέζι.
Όχι άλλες συμβουλές, όχι άλλα status. Περισσότερη βοήθεια, επαγρύπνηση και διανομή του κατάλληλου υλικού, που θα μπορέσει να σώσει γυναίκες από τα χειρότερα.
Για περισσότερα εδώ
Οδηγός φυγής από μία βίαιη σχέση και μερικές νομικές συμβουλές
«Ξενώνας φιλοξενίας γυναικών θυμάτων βίας & των παιδιών τους»
