Ο Δημήτρης Νεοφώτιστος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά ζει στον δικό του κόσμο εδώ και χρόνια. Αγαπά τη μουσική, ιδιαίτερα το αισθαντικό γένος της ονειρικής ποπ, κατά κόσμον dream pop, τον παγκόσμιο κινηματογράφο, την ζωγραφική και διάφορα ρεύματά της όπως είναι ο ρομαντισμός, και άλλες πολλές τέχνες όπως φανταστική λογοτεχνία, ασπρόμαυρη φωτογραφία, θεατρικά έργα του Ίψεν. Στον ελεύθερο του χρόνο είτε θα ονειροπολεί, είτε θα χαζεύει, σερφάροντας στον απέραντο ψηφιακό ωκεανό που είναι το ίντερνετ ψάχνοντας για απαντήσεις στα ερωτήματα που τον βασανίζουν, μέσω αστείων μιμιδίων ή ενίοτε διαβάζοντας κοινωνική μελέτη και κριτική γνωστών συγγραφέων.
Αυτό όμως που τράβηξε την προσοχή παγκοσμίως (έχω δει αρκετά αφιερώματα σε καλά ξένα σάιτ) είναι η δουλειά του ως 8-bit Stories. Συνδυάζει έναν αγαπησιάρικο ρομαντισμό με τις ρετρό εικόνες διαστημικών βιντεοπαιχνιδιών απ' τα '80ς και λειτουργεί, κατά τη γνώμη μου, ως σχόλιο αλλά και ως αντίδοτο στον κυνισμό των σύγχρονων meme.
— Πώς επέλεξες αυτό το στυλ τέχνης;
Αγαπώ την τέχνη από μικρό παιδί και σε οποιαδήποτε μορφή και έκφανση της. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως με ενδιαφέρει πολύ οτιδήποτε έχει να κάνει με το χτες και με περασμένες εποχές. Η τέχνη των πίξελ είναι μια από αυτές τις τάσεις που έχουν κερδίσει το κοινό γιατί προσφέρουν ακριβώς αυτό το αίσθημα της ικανοποίησης της νοσταλγίας με την ρετρό αισθητική τους και με τα τετραγωνισμένα γραφικά. Με γνώμονα την τάση των εποχών για ρετρό αισθητική και με το "είναι κούλ να είσαι καταθλιπτικός", αποφάσισα να εκτονώσω την έμπνευση μου για δημιουργία, πάνω σε οχτάμπιτα παιχνίδια.
— Μίλησέ μας για το πρακτικό κομμάτι της δημιουργίας.
Δουλεύω με προσομοιωτή παιχνιδιών στον υπολογιστή μου και προσθέτω ρεμβάσματα και μελιστάλακτους στοχασμούς, σε στιγμιότυπα από παιχνίδια του NES που έπαιζα μικρός. Όταν πρωτοξεκίνησα το εγχείρημα αυτό, έβαζα απλά τα λόγια, περνώντας ο καιρός όμως ανέπτυξα την τεχνική μου και πλέον δουλεύω με την λεγόμενη τεχνική του κολλάζ. Κόβω και ράβω από διαφορετικά στιγμιότυπα παιχνιδιών, επεξεργάζομαι και συνθέτω νέους κόσμους, αλλάζω τα χρώματα και βάζω τις δικές μου πιξελοπινελιές. Θα έλεγα πως ντανταίζω λίγο σε έτοιμες εικόνες.
— Ως παιδάκι τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Ήθελα να γίνω πολλά και ανάμεσα στο "ήθελα" ζωγράφιζα πολύ, οτιδήποτε και σε οτιδήποτε υπήρχε σε χαρτί από μια έμφυτη επιθυμία να δημιουργώ. Ζωγράφιζα πολύ τρένα και αυτό γιατί ήθελα να γίνω μηχανοδηγός και να ταξιδεύω σε μακρινούς κόσμους με τους επιβάτες μου. Νόμιζα ότι ο κόσμος πάει στο φεγγάρι και πέρα στους γαλαξίες με το τρένο. Έτσι μου είχε κολλήσει η ιδέα ότι θα κάνω προσελήνωση στο φεγγάρι με ένα βαγόνι. Ύστερα, με τράβηξε πολύ η ηθοποιία και συγκεκριμένα το θέατρο αλλά μου έφυγε γρήγορα γιατί κατάλαβα από τότε ότι ήμουν (και είμαι) πολύ ντροπαλός και εσωστρεφής άνθρωπος για να κάνω κάτι τέτοιο. Ε, όταν μεγάλωσα κι άλλο θέλησα να κυνηγήσω τις καλές τέχνες και τα εικαστικά.
— Πώς επιλέγεις τι θα γράψεις σε κάθε εικόνα;
Εξαρτάται. Άλλες φορές τα προγραμματίζω και άλλες φορές είναι της στιγμής. Συνήθως είναι οι διάφορες ακαθόριστες σκέψεις που κατεβαίνουν καθώς βρίσκομαι στο λεωφορείο ρεμβάζοντας έξω από το παράθυρο και κοιτόντας τον κόσμο και το συγκεχυμένο τοπίο μιας πόλης που αγκομαχά σε μια άνιση μάχη ενάντια στην καθημερινότητα, ξεχνόντας να ζήσει και να αγαπήσει στο ενδιάμεσο. Μερικά μου έρχονται από μόνα τους λόγω κοσμικής μελαγχολίας ή υπαρξιακών το βράδυ στο σπίτι και άλλα προέρχονται από συσσωρευμένα συναισθήματα χρόνων.
— Μπορεί να είναι θεραπευτική η τέχνη; Πώς;
Για 'μένα η τέχνη από αρχέγονες εποχές είναι τα πάντα για τον άνθρωπο και το μόνο μέσο που έχει να καταλάβει τον εαυτό του, τα συναισθήματά του και τη θέση του στο σύμπαν. Ο καθένας την τέχνη την αντιλαμβάνεται διαφορετικά και μπορεί μέσω αυτής να κάνει ανακωχή με το σκοτεινό παρελθόν του, να κοινωνικοποιηθεί, να αγαπήσει και να ζήσει το όνειρο στην αληθινή ζωή και όχι απλά στη φαντασία. Εγώ τις περισσότερες φορές όταν δε δημιουργώ, χαζεύω στο ίντερνετ εκατοντάδες μορφές τέχνης, ιντερνετικά μιμίδια, τραγούδια και φωτογραφίες από διάφορους καλλιτέχνες και αυτός ο τρόπος αρκεί για να περάσω όμορφα. Όσον αφορά τη δική μου με ικανοποιεί απλά και μόνο που δημιουργώ. Το ότι αποτυπώνω κάποια συναισθήματά μου πάνω σε ένα ψηφιακό καμβά είναι και μια μορφή ψυχοθεραπείας.
— Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες; Και ποια τα αγαπημένα σου παιχνίδια;
Θα μπορούσα να γράψω έναν τόμο με αγαπημένους μου καλλιτέχνες από όλα τα πεδία. Θα πω όμως για μια κάπως πρόσφατη ανακάλυψη, την μυθιστοριογράφο και ποιήτρια Σύλβια Πλαθ που μπόρεσε να αφηγηθεί με τόσο γλαφυρό τρόπο την προσωπική της κατάρρευση στον Γυάλινο Κώδων. Μακάρι οι σύγχρονοι συγγραφείς να την είχαν ως υπόδειγμα. Από παιχνίδια τώρα πάλι θα μπορούσα να γράψω ένα κατεβατό ολόκληρο. Να, πέρα από παιχνίδια γνωστής κονσόλας που καίγομαι καθημερινά, ξεχώρισα πρόσφατα ένα indie παιχνίδι με γραφικά οχτάμπιτης αισθητικής που αποκαλείται Undertale. Όσοι θέλουν να παίξουν ένα ξεχωριστό και βαθυστόχαστο παιχνίδι γεμάτο νόημα ας το δοκιμάσουν, το συνιστώ ανεπυφύλακτα.
— Τι σου αρέσει περισσότερο στο σύγχρονο τρόπο ζωής, και τι λιγότερο;
Είναι πολλά αυτά που δεν μου αρέσουν και δυστυχώς λίγα αυτά που μου αρέσουν. Μου αρέσει που ο άνθρωπος έχει αφυπνιστεί και αρχίζει και πετά στον κάδο των αχρήστων, παλιακές ιδεολογίες, μιμίδια συμπεριφορές και προκαταλήψεις που έβαλαν τοίχους σε διάφορες κοινωνικές ομάδες που έχει αγκαλιάσει την τέχνη και τα όμορφα πράγματα. Δε μου αρέσει που ο άνθρωπος όμως το παρακάνει και υπερβάλλει και μαζί με όλα αυτά τα άχρηστα, πετάει και τα καλά όπως αξίες και ιδανικά, ηθική και πνευματική ουσία και κρατά μόνο τις πρόσκαιρες απολαύσεις και με γνώμονα το χρήμα και την καλοπέραση, φυτοζωεί. Εν ολίγοις δε μου αρέσει που έχουμε ξεχάσει να ζούμε με τα απλά, είμαστε όλη μέρα μπροστά από μια οθόνη κινητού, συνδέουμε καλώδια, κινητά, τηλεοράσεις και έχουμε ξεχάσει να συνδέσουμε τον εαυτό μας πνευματικά και συναισθηματικά με άλλους. Είμαστε αυτό που λέμε για την πάρτη μας, εγωφρικιά, αγοράζουμε πολύ, ακολουθούμε μόδες, βλέπουμε πολύ τηλεόραση, κρίνουμε νευρωτικά, κατηγορούμε και βγάζουμε συμπεράσματα για άλλους γιατί φοβόμαστε να αντικρίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, δε θέλουμε γνώση αλλά σύντομη και ανακυκλώσιμη ψυχαγωγία. Πάνω στην κραιπάλη αυτή της ψυχαγωγίας μένεις κενός, άδειος από κάθε άποψη. Αυτό είναι πράγματι κακό.
— Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;
Για εμένα προσωπικά ονειρεύομαι, να γράψω ένα βιβλίο, ιδέα που γεννήθηκε από την ενασχόληση με αυτό που κάνω τώρα. Η αλήθεια είναι πως έχω γράψει διάφορες μικρές ιστορίες στο παρελθόν και τώρα ετοιμάζω και ένα μικρό ποιητικό βιβλίο που θα ανέβει σε διαδικτυακή πλατφόρμα, "Το Κορίτσι του Γαλαξία", που αποτυπώνει την θέση και την δύναμη της γυναίκας στον κόσμο με διάφορες ευφάνταστες ιστορίες της βασικής πρωταγωνίστριας. Για όλους εμάς ονειρεύομαι έναν σουρεαλιστικό κόσμο η αλήθεια είναι. Φαντάζομαι τον κόσμο να κάνει διαγαλαξιακά ταξίδια με το αυτοκίνητο και να πηγαίνει σε μακρινούς και ονειρεμένους κόσμους χωρίς να έχει έννοιες και προβλήματα. Να ζούμε σε εξωτικά μέρη και τόπους με απέραντες εκτάσεις από λιβάδια λουλουδιών και μικρά σπιτάκια, να παίζουμε όλη μέρα και να χαζεύουμε τις αγαπημένες μας τέχνες, να ακούμε την αγαπημένη μας μουσική και να κάνουμε το επάγγελμα που όλοι μας ονειρεύομαστε. Επειδή βέβαια αυτά είναι λίγο αδύνατον να γίνουν, τουλάχιστον όσο ζω εγώ, ελπίζω για το μέλλον της δικής μου και της επόμενης γενιάς, να αγκαλιάσει ο άνθρωπος κάτι που έχει παραμελήσει - το πνεύμα του.