Η Μάνη μου
του Σταύρου Κούλα
1.
Είναι οι εικόνες σαν ημερολόγιο. Ξεκινώντας τη μέρα, η τελειώνοντας με τον ήλιο να γέρνει πίσω από τα βουνά.
Είναι οι σημειώσεις για τα πιο όμορφα σύννεφα που περνούν πάνω από τον ουρανό μου.
Σημειώσεις για τό φως. Kαι για το φώς.
Ενας μικρός φωτεινός παροξυσμός.
Τον καταγράφω.
2.
Επειδή δεν βρίσκω πια λέξεις, προσπαθώ να βρώ εικόνες.
3.
Προσπαθώ να παρασυρθώ και να ξεχάσω το σουβλερό πόνο απο την ερώτηση -Για πόσο ακόμα;
4.
'Ετσι βρίσκω λόγια που δεν μπορώ αλλιώς να τα πώ. Να μιλήσω για την κατάπληξη που νιώθω μέσα στη φύση.
5.
Βαδίζω και ανακαλύπτω έναν τόπο που περιέχει κομμάτια όλης μου της μέχρι τώρα ζωής. Που περιέχει όλα τα πρόσωπα που έζησαν πάνω του, όλους αυτούς που πέθαναν και δεν πρέπει να λησμονηθούν.
Ενα κομμάτι γης, που σε αυτό επιστρέφω συνεχώς, από την παιδική μου ηλικία μεχρι τώρα, μια γραμμή μνήμης είναι αυτές οι εικόνες, και μια προσευχή για ό, τι ακόμα απομένει.
6.
Σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου, έδενα ενα σκοινί γύρω απο τον κορμό μια μουριάς στην αυλή, και πάντα σκεφτόμουν πότε θα ξανάρθω και αν θα το βρω ακόμα δεμένο γύρω απο τον κορμό. Ηταν σαν ένα τάμα...
7.
Αυτές είναι και οι εικόνες μου, μικρά τάματα ευχαριστίας σε αυτόν τον τόπο που με βοήθησε να ζήσω.
υγ.
Kαι επειδή αρχίζουν οι φιλολογίες, δεν είναι τίποτα άλλο παρά φωτογραφίες που παίρνω με ενα κινητό τηλέφωνο. Τίποτα το πρωτότυπο. Όλοι το κάνουν, ο καθένας με τον τρόπο του, και ανάλογα με τι του αρέσει να φωτογραφίζει.
________________
Γεννήθηκα το 1960. Σπούδασα στη σχολή Βακαλό, αλλά στο τρίτο έτος τα παράτησα γιατί ερωτεύτηκα.
Ξεκίνησα να δουλεύω σαν εικονογράφος στο περιοδικό Play-Boy με τον Ανταίο Χρυσοστομίδη, μια συνεργασία που κράτησε από το 1984 μέχρι το 1993.
Το 1984 ξεκίνησε και η σχέση με το περιοδικό ΒΑΒΕΛ, στην αρχή δημοσιεύοντας κάποια ''τύπου'' κομικς, ιστορίες με κουνημένες φωτοτυπίες, και μετά αναλαμβάνοντας το σχεδιασμό του περιοδικού.
Η ΒΑΒΕΛ υπήρξε η πιο αγαπημένη αλλα και η πιο σταθερή συνεργασία μου Από το περιοδικό και τους ανθρώπους του, μέχρι το Φεστιβάλ Κόμικς. Τα πιο ωραία χρόνια μου.
Ενδιάμεσα εμφανίστηκε το ΚΛΙΚ, το σχεδίασα από το πρώτο τεύχος και στο 22ο την έκανα τρέχοντας γιατι δεν άντεχα άλλο. Ακόμα πληρώνω...
Μετα με προσέλαβαν για το φάκελλο της πρότασης των ολυμπιακών αγώνων το 1992 αν θυμάμαι καλά, όπου σε ένα υπέροχο γραφείο στο Μέγαρο Σταθάτου με πληρώναν για να μην κάνω τίποτα, έφυγα και από εκεί και ανέλαβα το περιοδικό MAX στο οποίο εκτός από art director χρίστηκα και για ενα διάστημα και διευθυντής του (!!!). 'Eφυγα και από αυτό, και προσελήφθηκα από τον Π. Τσιμα για μια εβδομάδα στον Ταχυδρόμο που ήθελε να τον ''εκμοντερνίσει'' αλλά τον πρόλαβε ο Καψής και μας εκπαραθύρωσε όλους.
Μετά ηρθε το ΜΕΤΡΟ, το περιοδικό όπου επι 4 χρόνια έμαθα για τις αριστερές οικολογικές ντομάτες, και την κλάψα του Μελωδία. Μια χαρά.
Εν τω μεταξύ σχεδίαζα παράλληλα εξώφυλλα για βιβλία, αφίσες για το Ρόδον, εξώφυλλα δίσκων, t-shirts, διαφημίσεις για την Diesel, και άλλα που δεν μπορώ να θυμηθώ η δεν θέλω να θυμάμαι.
Απο το 2004 μέχρι το 2013 δούλεψα στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου όπου πέρασα εξαιρετικά κάνοντας κάποια ωραία πράγματα και έμαθα ότι όπου υπάρχουν πολλές γυναίκες σε δουλειά περισσεύει η υστερία...
Το έκλεισε το ΕΚΕΒΙ ο Α. Σαμαράς στο πλαίσιο του εκπολιτισμού που είχε ξεκινήσει με το μνημόνιο, οπότε κάθε εμπόδιο για καλό.
'Εμεινα χωρίς δουλειά. 'Ετσι άρχισα να έχω ελεύθερο χρόνο ώστε να βρίσκομαι πιο πολύ καιρό στην αγαπημένη μου Μάνη και στο σπίτι μου.
'Ετσι πρόεκυψαν και αυτές οι φωτογραφίες από εκεί. Είναι όλες τραβηγμένες γύρω από την εξοχή που ζώ.
Νομίζω οτι πιά βαρέθηκα με τη γραφιστική και αυτή με εμένα. 'Οσο μεγαλώνεις, πρέπει να ξέρεις και να αποσύρεσαι για να μην γίνεσαι γελοίος και βαρετά επαναλήψιμος.
Τόπο στα νιάτα...
