Αντίο αληθινή μου συντροφιά
Πάντα γέλαγα που μίλαγαν στους πεθαμένους στο δεύτερο ενικό. Να που ήρθε η σειρά μου. Τελικά, δεν μπορείς να μιλήσεις αλλιώς για κάποιον που μέχρι χθες η παρουσία του σε χάιδευε και σου έδινε κουράγιο. Σε εμψύχωνε για να ζήσεις ελεύθερος (όσο μπορείς εν πάση περιπτώσει).
Δεν την αγαπούσα απλώς, την λάτρευα αυτή τη γυναίκα. Ξεχείλιζε δοτικότητα και ελευθερία. Ήταν τολμηρή και αγύριστο κεφάλι. Δεν είχε ίχνος από το άχρηστο δέος και τα κολλήματα του μικροαστισμού. Αγαπούσε τους ανθρώπους, την ευχαρίστηση και τη δικαιοσύνη. Απόλαυσε τη ζωή ως το τέλος, απλοποιώντας στο έπακρον την επιστήμη της ευτυχίας.
Ήταν αληθινή μου συντροφιά, πολλά χρόνια τώρα. Ενώ μένουν οι ταινίες της, με στενοχωρεί που δεν θα είναι πάνω σε αυτή τη γη, ν' ανασαίνει δίπλα μας.
