Η πιο δραματική αποκάλυψη της κρίσης είναι ότι η Αθήνα δεν έχει κοινωνικό ιστό. Αλληλεγγύη. Παρέες ίσως υπάρχουν και μικροκοινότητες (που τις συνέχει, συνήθως, το μίσος προς κάτι ή κάποιον), αλλά αίσθηση κοινού βίου και μοίρας όχι. Καθένας για τον εαυτό του και όλοι εναντίον όλων.
