Τα γεμιστα...Τρώγοντας καθυστερημένα το φαγητό της μαμάς σου
ΣΗΜΕΡΑ, μέσω του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου, έμαθα ότι αυτή η μικρούλα ιστορία, που την έφτιαξα από μια αφήγηση γειτόνισσας στη Ζάκυνθο και την είχα δημοσιεύσει στη LIFO, πριν μια δεκαετία, έγινε ταινία μικρού μήκους - βραβευμένη κιόλας.
Δεν το ήξερα.
Ο Θοδωρής ανέβασε στο instagram του μια σελίδα του βιβλίου «Ας φυσά τώρα» (που κυκλοφόρησε πρόσφατα και την περιέχει) και ο σκηνοθέτης της ταινίας, του έστειλε μήνυμα ότι από αυτήν εμπνεύστηκε την ομώνυμη ταινία του, όταν είχε ακούσει να τη διαβάζουν στο ραδιόφωνο, αλλά δεν ήξερε σε ποιόν ανήκει.
Μου κάνει εντύπωση πόσο συγκινεί αυτό το θέμα: Η μνήμη της γεύσης. Θα θυμάστε ότι αυτή ήταν η κορυφαία σκηνή στον Ρατατούη― εκεί που σπάει μέχρι δακρύων ο σκληρόκαρδος κριτικός γεύσης. Και ανάλογη είναι η σπαρακτική στιγμή κορύφωσης στον Εξάδελφο Πονς του Μπαλζάκ. Μια σπιτική σούπα.
Δεν υπερβάλλω λέγοντας ότι μερικές φορές ταξιδεύω στο νησί μου για να φάω τη ψαρόσουπα της μάνας μου, και Τα Χάβαρα, ένα άλλο κομμάτι που είχα γράψει καιρό πριν, λέει το ίδιο: πώς ένας περασμένοςς έρωτας ανακαλείται από τη γεύση των πορτογαλέζικων musoas.
Ίσως θα ήταν βλασφημία να μιλήσουμε για Προυστ, ωστόσο αυτή είναι η ιδέα πίσω από μια σειρά εξαιρετικά επιτυχημένων αφιερωμάτων της LIFO με τίτλο «Ποιό φαγητό σού φέρνει δάκρυα στα μάτια;».
Το βιβλίο στο οποίο περιέχονται «Τα Γεμιστά» το βρίσκετε εδώ κλικάροντας στην εικόνα
