Άσε τις τρίχες σου στην ησυχία τους
Πρώτη μέρα στο νησί, πετάμε δεξιά αριστερά όλες μας τις τσάντες, βγάζουμε τα ρούχα στην παραλία πάνω στα πέδιλα και κάνουμε να μπούμε στο νερό. Ο Ι., με κοιτά σαν εξωγήινο, σχεδόν θυμωμένος: «Καλά δε σου είπα να μη ξυριστείς, κανένας δεν ασχολείται εδώ».
Κι είχε δίκιο, σε αυτό το νησί όπου ο κόσμος αφήνει όλες τις τρίχες του να φουσκώσουν ελεύθερα γύρω από το κορμί τους, το (βιαστικά και τσαπατσούλικα) τριμαρισμένο μου σώμα, ξεχώριζε. Δεν έβγαζε δηλαδή και μάτι. Αλλά, σε συνδυασμό με την ανέγγιχτη από τον ήλιο γαλακτερή του απόχρωση, το πρόσεχες. Έβλεπες αμέσως αυτή την ανεπαίσθητη και αχρείαστη εκκοσμίκευση.
Λίγα λεπτά μετά δεν θυμόταν το περιστατικό κανείς μας, κι ούτε που ασχολήθηκα ξανά με το θέμα «τρίχες». Ξύριζα δηλαδή το πρόσωπο μου κάθε μερικές μέρες κι αυτό γιατί κάποιος, κάποτε, μου είχε πει πως είμαι πιο χοτ έτσι. Ή έστω θέλοντας να διατηρήσω το ημί-twink status μου στο νησί. Αλλά οι τρίχες στο σώμα ήταν κάτι που δεν σκέφτηκα ξανά.
Κανένας μας.
Αράζαμε κάτω από τον ήλιο σαν ξεχασμένοι άγριοι θάμνοι, παιδιά που στην Αθήνα είναι πολύ πιθανό να φέρνουν σε καλοκουρεμένους επαρχιακούς κήπους μικροαστών εδώ έμοιαζαν σαν να είχαν βγει απευθείας από κάποια ταινία Ταρζάν. Και δεν φαντάζεστε πόσο όμορφοι ήταν όλοι τους.
Αυτές οι μέρες ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα τόσο άνετα με τις τρίχες στο σώμα μου. Εγώ, που συνεχώς ζηλεύω τα σώματα που είναι άτριχα από την φύση τους. Ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει πραγματικά τριχοφυΐα, που διαθέτουν ένα χαριτωμένο χνούδι, σε όλα τα σωστά σημεία. Και νομίζω δεν είμαι ο μόνος. Λίγο μετά την αρχή της ενηλικίωσης, όσοι από εμάς βγάλαμε τρίχες, είδαμε το τέρας αυτό να επεκτείνεται πάνω στο δέρμα μας με λυσσασμένη διάθεση και να καταλαμβάνει ολόκληρες περιοχές που κάποτε ανήκαν σε εμάς.
Παρότι όμως η δυσφορία μου μαζί τους υπήρξε ανά περιόδους πολύ έντονη, την ξεπερνούσα γρήγορα. Κυρίως γιατί βαριέμαι απεριόριστα να πρέπει να ασχολούμαι μαζί τους. Μετά από μερικές άγαρμπες προσπάθειες να τις ξεφορτωθώ –οι οποίες με άφησαν γεμάτο σπυράκια, να δυσκολεύομαι να κάτσω όρθιος σε καρέκλα, ή να πρέπει να απλώνω στα χέρια μου διάφορες μαγικές αλοιφές– είπα τέλος.
Αποδέχτηκα τις τρίχες μου ως τον εντελώς μπάσταρδο λαό που είναι. Επεκτατικές. Διεκδικητικές και παντοδύναμες. Και κατάλαβα πως δεν θα γίνω ποτέ ένα από αυτά τα εντελώς άτριχα twink που το μωρουδίστικο δέρμα τους λάμπει σαν αψεγάδιαστο βελούδο κάτω από το φως του ήλιου. Μετά από έναν μήνα κάνοντας βαρελάκια στην άμμο απ' την μια παραλία στην άλλη, αναθεώρησα πλήρως την σχέση μου με τις τρίχες στα χέρια και τους ώμους μου. Κι έφτασα σχεδόν να μου αρέσω με αυτές.
Όμως με την επιστροφή στην Αθήνα, ο πολιτισμός με έβαλε όπως πάντα στην θέση μου. «Με αυτή την τρίχα, φοράς αμάνικο μπλουζάκι ρε», είναι η ελεύθερη απόδοση, αυτού που θα μου πει κάποιος.
Εν ολίγοις, «που πας έτσι;».
Και εκεί που δεν το περίμενα, αυτό που μου είπε με πείραξε. Όχι γιατί δεν ήμουν σίγουρος για τον εαυτό μου, ούτε γιατί όπως είπα τραβάω πλέον κάποιο τρελό ζόρι με τις τρίχες μου.
Αλλά γιατί τις είχα ξεχάσει.
Και γιατί κάθε τέτοιο σχόλιο αφήνει πίσω του τα σάλια του, και αυτά κολλάνε πάνω σου. Είναι εκεί κάθε φορά που βγάζεις την μπλούζα σου μπροστά σε κάποιον. Κάθε φορά που σηκώνεται το μανίκι σου και αποκαλύπτονται τρίχες στα μπράτσα. Κάθε φορά που δηλαδή που πας να το ξεχάσεις.
Δεν μπορώ να σας πω αν υπάρχει τρόπος να το αποφύγεις όλο αυτό.
Γιατί ακόμη κι αν δεν το λέμε, το πιστεύουμε: Η τρίχα στα αντρικά σώματα είναι οκ μόνο υπό προϋποθέσεις. Τόση όση. Μόνο εδώ. Μόνο εκεί. Οι γυναικείες μασχάλες και οι τρίχες στο σώμα θηλυκοτήτων έσπασαν ένα μεγάλο πρώτο φράγμα. Στους κύκλους μας κανένας δεν σπάζεται ακόμη με αυτές. Δεν τις βρίσκει un-sexy ή αηδιαστικές, μάλλον το αντίθετο. Αλλά η επανάσταση αυτή δεν έχει ακριβώς πιάσει όσον αφορά τα ανδρικά σώματα (μεγάλη η συζήτηση και γύρω από τους κοιλιακούς, αλλά για μια άλλη φορά). Σίγουρα για χρόνια απολαμβάναμε μεγάλα προνόμια στην περιοχή, αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε άντρα με τρίχες στην πλάτη στο Instagram;
Θέλω να πιστεύω πως είναι σε μεγάλο βαθμό ζήτημα εικόνας και εξοικείωσης. Δεν έχουν βρεθεί αρκετοί άνθρωποι στα κοινωνικά δίκτυα ή τα mainstream μέσα για να μας δείξουν πως αυτό είναι οκ. Ή ακόμη και σέξι. Οπότε με τη σημαία να κρατάνε (όπως σε όλα) οι πιο φοβισμένοι ανάμεσα μας, συνεχίζουμε και εκεί να αστυνομεύουμε ο ένας τον άλλον για το αν πετσοκόβουμε τους εαυτούς μας ικανοποιητικά ώστε να χωράμε στα πρότυπα της δυτικό-κεντρικής ιδέας της ομορφιάς που μοιραζόμαστε.
Ίσως το να αφήσετε παρ'όλα αυτά τις τρίχες σας εντελώς ανεξέλεγκτες να μην είναι στη φάση σας. Προσωπικά δεν είμαι μεγάλος φαν του να φτύνω τρίχες και αυτό είναι το μοναδικό στοιχείο υπεράσπισης του trimming ή της αποτρίχωσης που μπορώ να φέρω στο τραπέζι.
Αλλά αναρωτιέμαι...
Mήπως η γλώσσα μου να χρειάζεται τον χώρο για να εξερευνήσει κι αυτό; Μήπως η ενόχληση μου αυτή δεν είναι μια οργανική σωματική αντίδραση την οποία δεν ελέγχω, αλλά μπορεί με την σειρά της να καθοδηγείται από τα στάνταρ ομορφιάς που χτίσανε γύρω μας; Δεν θέλω να φέρω ανάποδα και να ταρακουνήσω συθέμελα τα πρότυπά σας γύρω από την τριχοφυία, τον metropolitan otter και το ανδρικό σώμα, για να κάνω χώρο για τις τρίχες μου. Αλλά μήπως και να...
Peace.
