(Υπερ)αναλύοντας τις φωτογραφίες της Kamala Harris που έβγαλε για τη «Vogue» η Annie Leibovitz, όσο δεν πάει.
Από τα απολαυστικά stories της διευθύντριας φωτογραφίας Emily Keegin.
ΕΙΔΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ το εξώφυλλο της ψηφιακής «Vogue» με την Kamala Harris φωτογραφημένη από την Annie Leibovitz. Και σκέφτηκα: ποιος νοιάζεται, επηρεάζουν ακόμα τα εξώφυλλά της τις εκλογές, τι σημασία έχει, κι άλλα τέτοια (αν και μάλλον το κείμενο είναι αυτό που έχει χάσει περισσότερο την αξία του).
Προσπαθώ όμως να παρακολουθώ όσο γίνεται πιο πολύ τις κινήσεις της τον τελευταίο καιρό, γιατί συνήθως συνοδεύονται από φανταστικά κείμενα και αναλύσεις. Όπως αυτό που διαβάζω μετά το chat της με την παραγωγό του podcast Call Her Daddy, Alex Cooper (Οι καλές συνεντεύξεις δεν μετράνε πια όπως παλιά). Η συνέντευξη καθαυτή δεν μας λέει πολλά νέα πράγματα, διαβάζεται όμως ευχάριστα, σχεδόν σαν παραμύθι. Όπως γράφει και ο πολιτικός αναλυτής των «NYTimes» Michael C. Bender, μιλώντας συνολικά για τη βόλτα της στα αμερικανικά media, οι γλωσσικές ακροβασίες της μας έχουν δείξει πως «συχνά απαντά σε δύσκολες ερωτήσεις αναγνωρίζοντας το θέμα, δίχως όμως να δίνει μια ολοκληρωμένη απάντηση».
Είναι ξεκάθαρο πως ο Nathan Heller με τη συνέντευξη αυτή θέλει να κάνει τον αναγνώστη να επιθυμεί τη νίκη της, να πιστέψει απόλυτα στο όνειρό της παρά να τη στριμώξει για τις ελλιπείς απαντήσεις και τη γενικότερη ασάφειά της. Και σε μεγάλο βαθμό το καταφέρνει (είναι χαρακτηριστικό το πώς κλείνει το κείμενό του):
«Σε καμία άλλη χώρα στη γη δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί η ιστορία της με αυτόν τον τρόπο», λέει η Oprah. «Από παιδί μεταναστών, μεγάλη αδελφή, υπάλληλος σε McDonald's –υπάρχει ελπίδα για όλους σας–, περιφερειακή εισαγγελέας, μαμά και Mamala (όπως την αποκαλούν τα θετά της παιδιά), γερουσιαστής και αντιπρόεδρος – παρακαλώ, υποδεχτείτε...» Το πλήθος σηκώνεται όρθιο, ο υπεύθυνος σκηνής δίνει το «οκ» και η Harris βγαίνει με φόρα, μέσα στο φως.
ΟΜΩΣ, ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ σχετικά με το προφίλ της στη «Vogue» το κάνει η Emily Keegin, διευθύντρια φωτογραφίας, η οποία έχει δουλέψει, μεταξύ άλλων, για το περιοδικό Time, το Bloomberg Businessweek και το Fader. Σε ένα ρεσιτάλ από stories στο Instagram αναλύει κομμάτι κομμάτι όσα έπιασε το βλέμμα της από τις λήψεις της Leibovitz, την οποία φαίνεται πως λατρεύει.
Ξεκινάμε καλά. Της άρεσε η φάση.
Για όποιον έμεινε στο εξώφυλλο, η Keegin έχει δίκιο όταν λέει πως οι υπόλοιπες φωτογραφίες είναι αυτές που τελικά κερδίζουν το παιχνίδι.
Από εκεί και μετά μπαίνει στο ψητό. Σε όλες τις φωτογραφίες της η Leibovitz παίζει με κάποιου είδους τρίγωνο.
Το υποκείμενο πάντα λίγο off center, η Kamala είναι η μόνη που κοιτάζει ψηλά: όταν το αναλύεις είναι λίγο πασέ ως κόνσεπτ, αλλά υποσυνείδητα λειτουργεί στη φωτογραφία. Σε πείθει. Γιατί ξέρει πώς να καθοδηγήσει το βλέμμα σου, να ελέγξει πού θα προσγειωθεί.
Ενδιαφέρον έχει και ο ψυχρός τόνος των μέσα φωτογραφιών σε αντιδιαστολή με τα καφέ και θερμά χρώματα του εξωφύλλου.
Κατά την Keegin, εδώ η Leibovitz πατά στο φωτογραφικό της ξεκίνημα, φέρνοντας τη φωτογραφία πιο κοντά στο ντοκιμαντέρ.
Η λήψη στα δεξιά θα μπορούσε άνετα να είναι κάδρο από ταινία. Πόση δράση, πόσες πληροφορίες...
Η Keegin έπειτα μας υπενθυμίζει (ή βασικά μαθαίνει εδώ) πως έχει κάνει πολλές ακόμη πραγματικά δυνατές, μπορεί και δυνατότερες φωτογραφίσεις πολιτικών προσώπων της Washington, από την AOC το 2008 ως τη Samantha Powers.
Εδώ παρατηρείς όλα όσα έχει υπογραμμίσει ως τώρα: πώς το ιδανικό φως βρίσκει πάντα το πρόσωπο των πρωταγωνιστών –αρκετά διακριτικά, ώστε να μην ενοχλεί–, σαν μια δέσμη θεϊκού φωτός να φωτίζει μονάχα εκείνους, ενώ όσοι τους πλαισιώνουν καθοδηγούν το βλέμμα μας εκεί ακριβώς που πρέπει, συνήθως ακολουθώντας ένα νοητό τρίγωνο που καταλήγει στο εκάστοτε πρόσωπο.
Και ξανά τριάδες. Στην εικόνα της Power, 3 γυναίκες, 3 ορθογώνια (...)
To 2009 φωτογραφίζει την οικογένεια Obama.
Καθώς και τη Hilary.
Στη φωτογραφία της μέσα στο εν κινήσει όχημα γίνεται ξεκάθαρο το τρίγωνο φωτός για το οποίο μιλά συνεχώς η Keegin. Με το φωτάκι πάνω από τον επιβάτη της πίσω θέσης να είναι όσο φωτεινό χρειάζεται για να τονίσει το σχήμα, αλλά όχι αρκετά ώστε να αποσπάσει την προσοχή μας από εκείνη. Ξανά, λίγο εκτός κέντρου, με το βάρος να πέφτει στη δεξιά πλευρά της φωτογραφίας.
Κι εδώ, έναν χρόνο μετά το σκάνδαλο με τη Monica.
Στο θέμα μας: Η Keegin απαντά και στο εάν όντως τα χέρια της φαίνονται αφύσικα μεγάλα στη φωτογραφία του εξωφύλλου, οπότε την κάνουν μέλος κάποιου εξωγήινου είδους που θέλει να εξοντώσει την αμερικανική ακροδεξιά. Η απάντησή της είναι... ναι.
Εδώ οι αρχικές εικόνες του προφίλ (δίχως σχόλια).
