» Οιεπανεκδόσεις της εβδομάδας είναι οιΜπανάνες του Γούντι Άλεν, μια εξαιρετικάαστεία, σκετσαριστή, αυτοσχεδιαστικήπαρωδία για το χύμα ακτιβισμό, τοφασισμό, το μαρξισμό και τις σχέσειςαπό την πρώτη περίοδο του δημιουργού,γυρισμένη στη Νέα Υόρκη φυσικά και στοΠουέρτο Ρίκο, και το κλασικό Γυμνοίστον Ήλιο, από το 1960, του Ρενέ Κλεμάν,δηλαδή ο Ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ τηςΧάισμιθ με τον Ντελόν, τη Λαφορέ καιτον Ρονέ στους ρόλους του Ντέιμον, τηςΠάλτροου και του Λο αντίστοιχα.Αριστούργημα σασπένς και ατμόσφαιρας,ένα θεσπέσιο κράμα αγγλικού μυστηρίου,γαλλικής σκηνοθεσίας και ιταλικούσκηνικού και η καλύτερη ερμηνεία τουΑλέν Ντελόν, στο ρόλο ενός πανέξυπνουτέρατος που θεωρεί πως μπορεί νααναρριχηθεί μέσω του εγκλήματος.Φωτογενής μηδενισμός, κινηματογραφικότατοςκυνισμός, σπουδαία επανέκδοση.
» Ξένεςσειρές δεν βλέπω, συγγνώμη κιόλας, ξέρωπως είναι μια μεταδοτική αστική συνήθειαπου εδώ και δυο χρόνια εκτονώνει καιθεραπεύει τηλεοπτικά πολλούς Αθηναίους.Μάλλον φοβάμαι μήπως απορροφηθώ στοτριπ του εβδομαδιαίου ραντεβού, άσεπου είμαι αλλεργικός στις μόδες. Τασίριάλ μου τα είδα μικρός, τη Μπονάνζα,το Μάννιξ, τη Μάγισσα, τη Λούσι, τοΧαμένοι στο Διάστημα, το Star Trek. Όπως καιη ποπ, είναι θέμα προεφηβικού κολλήματος.Είμαι φάουλ ωστόσο. Όπως μου διαμηνύουνπολλοί Αμερικανοί συνάδελφοι, αυτήντη στιγμή στην αμερικανική, καλωδιακήκυρίως, τηλεόραση, δουλεύουν τα πιοανερχόμενα και αιχμηρά ταλέντα, και σεσχέση με τον κινηματογράφο, οι Sopranos γιαπαράδειγμα, δεν μπορούν να συγκριθούνμε τίποτε.
» Έτυχεόμως να δω τις δυο που κατά σύμπτωσηδεν παίζονται στη χώρα μας - ενώ φαίνεταινα έχουν εισαχθεί τα πάντα, σε αναλογίαμε την κινηματογραφική διανομή, πουέχει αγοράσει ό,τι πουλιέται σε διεθνείςαγορές. Το 30 Rock της Τίνα Φέι, για λογαριασμότου NBC, μου φάνηκε πολύ αστείο και κυρίωςεξαιρετικά καλογραμμένο. Μιλάει γιατα παρασκήνια μιας «δεύτερης»τηλεοπτικής σειράς και εξελίσσεταιγύρω από τις ανησυχίες και τα προσωπικά,ευτράπελα δράματα των συντελεστών. ΟΆλεκ Μπόλντουιν είναι απολαυστικός,καλύτερος από οτιδήποτε έχει κάνει στοσινεμά. Η άλλη σειρά όμως, το Mad Men, πουπροβάλλεται στο AMC, μου κάνει εντύπωσηπώς δεν έχει παιχθεί από κανένα ελληνικόκανάλι. Με έβαλε κανονικά στη δεκαετίατου ‘60, μέσω των διαφημιστών πουπρωταγωνιστούν και σπρώχνονται μεβαθύφωνες εξυπνάδες για μια θέση στοθολό ήλιο της ανταγωνιστικής αγοράς.Τσιγάρα, μαρτίνι, ψυχανάλυση, ταμπού,παρενοχλήσεις σε ημερήσιο τέμπο,απιστίες, διπλή ταυτότητα, καταπιεσμένησεξουαλικότητα: τα ‘60ς είναι μακρινά,αλλά πάντα συναρπαστικά και στυλάτα,ντουμανιασμένα κυριολεκτικά καιμεταφορικά, και η σύγκρουση τωνπροσχεδιασμένων ρόλων και φύλων είναιδοσμένη με λεπτομέρεια και εντυπωσιακήσεναριακή εξέλιξη. Πρόκειται γιααριστούργημα που ξεχειλώνει ελάχισταστη ροή του. Αξίζει να «σπάσετε»το dvdσας, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, και νατο παραγγείλετε σε ζώνη 1- με αγγλικούςυπότιτλους, μια χαρά θα το καταλάβετε.Είναι λίγο χειμερινό, πιο ατμοσφαιρικό,αλλά τι σημασία έχει;
» Χρόνοθα έχετε στις γενικευμένες διακοπέςπου έρχονται. Κλείνουμε κι εμείς,ευχαριστούμε για την προσοχή σας, καισυγγνώμη για τα λάθη και τις περιστασιακέςακεφιές σε μερικές κριτικές. Άνθρωποιείμαστε. Πάω για δύο εβδομάδες στοAmmos, έξω από τα Χανιά. Στο φοβερό μικρόξενοδοχείο, unique κι όχι boutique, του Τσεπέτη,η μπακουνινική στήλη του οποίου μουλείπει, όπως οι βομβαρδισμοί στο Blitzηχούν ακόμη στους βαρήκοους υπερήλικεςΆγγλους..
» Hotfun in the summertime από τους Sly and the Family Stone,Eclipse του Gato Barbieri, L' Appartamento Vuoto του GianiFerrio, Summer Song σε ζωντανή εκτέλεση τουGrover Washington Jr, Nana das Aguas του Joao Donato, Havana τουKenny G (ναι, αυτουνού!), Watermelon Man του MongoSantamaria, In the Garden των Triste Janeiro, Ay Y N'Ama καιMy Bombombomb και Green Day και Shake Ya Byron από τοτελευταίο άλμπουμ των Mo'Horizons, το SummerKnows και το Picasso Summer από το Καλοκαίρι του42 του Michel Legrand. Λίγεςμουσικές που «κουμπώνουν» σωστάμε την περίοδο.
Ναείστε καλά!
σχόλια