«Αν μιλήσεις, θα σε σκοτώσω»

νούμερο 21 και 22 είναι ίδιες. (βιάστηκε δύο φορές)ουδέν σχόλιο

Λέμε για τους βιαστές που είναι ζώα κι εκτρώματα της φύσης. Απλά δείτε τα "χιουμοριστικά" σχόλια κάποιων πανηλίθιων εδώ μέσα και θα απογοητευτείτε ακόμη περισσότερο από το ανθρώπινο είδος.Ρε ανόητε, από αυτά που διάβασες εδώ μέσα σου έμεινε η "ατάκα για πέσιμο";

@ melenechristo:Αυτη ειναι η καταντια του Ελληνα.¨Υπαρχουν κυρίως 2 κατηγοριες: 1. "Ελα μωρε, κια τι εγινε, ενας βιασμός εδω, ασελγεια σε παιδακια απο εκει, σκοτωσε το διχρονο στο ξυλο παραπέρα...Ε και?" 2. "Αχ δεν μπορω να τα βλεπω, στεναχωριέμαι" Και κλικ, αλλαζει το καναλι, την σελίδα, το κουμπι. Ε, με αυτο το προτζεκτ, του το πετας στα μούτρα. Οχι, να κατσεις να το διαβασεις! Και φυσικα υπάρχουν και λίγοι που συγκινουνται, που λυγιζουν, που προσπαθούν να κανουν κατι.Και παραθετω το αποσπασμα του άρθρου: "(...)H Grace έχει φωτογραφίσει πάνω από 400 ανθρώπους και έχει δεχτεί πάνω από χίλιες αιτήσεις(...). Τα Θυματα θελουν να μιλήσουν, να ευεσθητοποιήσουν τον κόσμο, να τον αλλαξουν,να μη δουν αλλους να υποφερουν. Μου ετυχε και εμενα, αποπειρα. 23, Σαντορινη, δουλεια σεζον, εξοδος σε γωστων μπαρακι,λιωμα (Πρώτη φορα που δεν θυμαμαι, συνηθως κρατω τον ελενχο και κουβαλαω τους άλλους)! Με βρισκουν, με σηκωνουν και με αφηνουν εξω απο το κλαμπ. Μεναμε στο ιδιο μερος,"τα φιλαρακια απο την δουλεια". Με άφησαν εκει. Απο εξω. Μονη.Τυφλα. Συνερχομαι τοσο όσο να περπατήσω στον φουρνο παρακατω που εχει ενα παγκακι. Ενας τυπος μου πιανει την κουβεντα. Δεν τον θυμαμαι. Του λεω: "ειμαι χαλια, μενω εκει, μπορειτε να με πατε, παρακαλω?" και απαντα, "βεβαιως" Μπαινουμε στο αμαξι, παμε στο δρομο,κανονικα και φτανουμε στη διασταυρωση... Αριστερα, λεω εγω, δεξια κοβει αυτος! Ωραια, λεω απο μεσα μου, σκατα, ξυπνα, ξεσουρωσε, αλλου παμε.Ρωταω:-"Που παμε?". -"Να σε χτυπησει λιγος αερας να συνελθες, μην πας ετσι σπιτι."-Παρακαλω, δουλεβωσε λιγες ωρες,ευχαριστω,αλλα παμε πισω"-"Μα να, να φτασαμε". Το φτασαμε ειναι μια παραλια στο πουθενα, αναμεσα στα χωραφια, χωρις σπιτι ούτε για δειγμα! Με το που σταματαει, πριν προλαβω να πω κιχ, ριχνει το καθισμα μου κατω και πεφτει απο πανω μου...Παλη! Χαμος! Να ουρλιαζω, να κοπαναω, να γδερνω... Δεν το περιμενει! Τις τρωει! Με πιανει απο τον λαιμο και μου λεει:"Αφου δεν θα σε Π****ω, θα σε σκοτώσω!" .... Αφηνιαζω εγω, οσο αυτος προσπαθει να βαρεσει εγω αντιστεκομαι! Αποτελεσμα: Τρωει μια κλωτσια και πετυχαινω σαγονι με το γονατο και "ευαισθητα" με το ποδι! Και γινεται το θαυμα! Μορφαζει, ανοιγει την πορτα του αυτοκινήτου , με πεταει εξω και φευγει!! Εγω πεφτοντας, ετσι όπως είναι ο δρομος σε υψωμα και η παραλια απο κατω κατρακυλαω! Σταματαω, μαζευω τα πραγματα απο την τσαντα μου που εχουν σκορπίσει απο την παραλία και γελαω! Σκεφτομαι ότι τί συνεβη μόλις, εχω και το σοκ και την εικόνα της κατρακύλας, του ήλιου που ανετειλε, την θαλασσας που παφλαζε ήρεμα, την μεταλλικη γευση του αιματος στο στομα και λεω ότι ειμαι σε ταινια! Αφου ηρεμησα, αρχισα να ψαχνω να δω ότι ειμαι καλα! Χερια οκ, ποδια οκ, ρουχα οκ, αιματα μονο στο στομα λιγο και στα χερια απο τις νυχιες που του κατεβαζα, αρα οκ. Και σκεφτομαι: Και τωρα τι? Που παω στην μεση του πουθενα? Περπαταω και προσπαθω να ακουσω αμαξια. Βρισκω ενα δρομο, ασφαλτος, οκ λεω, παμε. Δεν περναει τιποτα. Ξαφνικα φασαρια, τρικυκλο, παππους, ντροπη, περπατημα. Βρισκω διχαλα, ακολουθω αριστερα! Ξαφνικα αλλος θορυβος, μηχανακι!Γυρναω, βλεπω συναδελφο παληκαρακι που πηγαινε δουλεια. Τον σταματαω και του λεω: παμε. Με κοιταει, δεν λεει λεξη, παμε. Φτανουμε.Του λεω: πες τους δεν μπορω να δουλεψω, θα ερθω μετα. Δωματιο, κοιμαμαι. Κατεβαζω Ρολλα, δεν θελω να σκεφτομαι, να θυμαμαι,μονο να κοιμηθω. 4 ωρες μετα. Ξυπναω, κοιτιέμαι στον καθρεφτη, τρομαζω. Μολωπες στον λαιμο με δαχτυλιες, μελανιες, αναμαλλιασμενη, ενα μπλε χαλι! Πλενω χερια, στομα, μαλλια και προσωπο, αλλαζω, βγαινω εξω! Και τους ψαχνω, εναν-εναν! Τα "φιλαρακια απο την δουλεια". Τα βρισκω να τρωνε πρωινο, ξεσπαω, αρχιζω να ρωταω γιατι με αφησαν εκει, ρωταω αν ξερουν τι εγινε μετα, τους δειχνω τι εγινε μετα και τους κοιταω. "Εχαριστω που σας γνωρισα πραγματικα", λεω και φευγω. Και μεσα σε όλα αυτα, με απολυουν κι ολας γιατι δεν πηγαγια δουλεια. Εμαθαν, με ξαναπηραν μετα. Εγινε σουσουρο, χαμος, το συζητουσαν μερες. Δεν τους ξαναμιλησα εκτος απο τα τυπικα, τα της δουλειας και αυτο γιατι εχεις να κανεις με κοσμο. Αυτη η ιστορια μου με λιγα λογια. Πως το ξεπερασα? Δεν ξερω. Ισως γιατι δεν ολοκληρωθηκε η κατασταση? Ισως γιατι απο την σουρα μου δεν θυμόμουν το πρόσωπό του ή το αμαξι του και ντρεπομαι? Μπορει. Ξερω ότι καποιοι θα πουν ότι τα ήθελε ο κ***ς μου, οτι δεν μπαινουμε στα ξενα αμαξια. Δεν ξερω γιατι, τοτε έτσι μου εκοψε, δεν περιμενα ότι θα μου τύχει αυτο εμενα. Οποιος εχει μια εμπειρια να βγει και να την πει. Να την βροντοφωναξει, για να μαθει ο κοσμος τι να αποφευγει, πως να καταδώσει τον δραστη. Ευχαριστω και συγνωμη.Για ολα...

ΑΦιερωμένο σε άτομα που εκφράζουν σχόλια όπως"ε τα θελε μωρε κι αυτηνης ο κωλος της""προκαλούσε όμως""ε δεν φταίει πάντα ο βιαστής"Κι αυτά τα άτομα κάνουνε περισσότερο κακό στην κοινωνία μας από ότι οι ίδιοι οι βιαστές. Γιατί με τα ηλίθια σχόλια τους έχουν καταφέρει να εντάξουμε τον βιασμό ως κάτι δυσάρεστο μεν, αλλά συνηθισμένο.

τοση φρικη! και οπως φαινεται και εδω η πραξη σαν πραξη φευγει, τα λογια ειναι που μενουν για παντα στη ψυχη και στο μυαλο αυτων των γυναικων και του αγοριου...

"θα με αγκαλιάσεις? δώσε μου ένα φιλάκι.." εγώ 14- αυτός πολύ μεγαλύτερος

Θα ήθελα πολύ να μάθω τον τρόπο με τον οποίο σκέπτονται αυτοί οι άνθρωποι, την ψυχοσύνθεσή τους, τι τους παρακινεί να διαπράξουν κάτι τέτοιο.

Αυτο το ''if you are tired,you should just lie down'' καλη ατακα για πεσιμο.Θα την κρατησω.Πω,τωρα συνειδητοποιησα οτι εγραψα καλη ατακα για ''πεσιμο''...evil.THATS TOO EVIL.

22.Κακοποιήθηκε από συνομήλικα παιδιά...πλέον δεν μιλάμε μόνο για τη διαστροφή των ενηλίκων (η οποία σαφώς έχει τις ρίζες της στη παιδική ηλικία),μιλάμε για τα ίδια τα παιδιά....πόσο κατεστραμένες μπορεί να είναι οι παιδικές ψυχές και τι μπορεί να αποτελέσει χειρότερο δείγμα της κοινωνίας μας;;;

Σε όσους ανθρωπιστές υποστηρίζουν πως πρέπει να είμαστε "the bigger person" και να φερθούμε με κατανόηση σε "ανθρώπους" που καταπάτησαν το ιερό απαραβίαστο ενός σώματος και μιας ψυχής (οποιασδήποτε ηλικίας, πόσο μάλλον παιδικής, πόσο μάλλον του δικού τους παιδιού/εγγονιού):Την επόμενη φορά που θα δείτε δείτε κατσαρίδες στο σπίτι σας μην τις ψεκάσετε, αφήστε τις να σας γεμίσουν μολυσματικές ασθένειες, κρίμα να τις πειράξετε τις καημένες. Κι αν πάει να σας τσιμπήσει κουνούπι, μην το λιώσετε με το χέρι σας το αθώο πλασματάκι. Κι αν πάει να σας επιτεθεί δηλητηριώδες φίδι, κάντε του "πουλ πουλ" και μετά θα γίνετε φίλοι.

How? How on earth do you go on leaving after something like that? I can't even begin to understand how you rebuild your self and your life. And then take part in a project that creates awareness using your personal tragedy.These people are heroes in my book.

that was prety hardcore :(

Eιδικά η τελευταία κοπέλα. Κι από τους δύο παππούδες? Σοκ.

Γονείς, παππούδες, θείοι, σύζυγοι, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι.Μου έρχεται εμετός στη σκέψη της βίαιης σεξουαλικής επιβολής πάνω σε μία αθώα ψυχή (οποιασδήποτε ηλικίας) και δεν υπάρχει δικαιολογία για αυτή την πράξη.Προς όλους όσοι έχετε υποστεί παρόμοια βία... μη φοβόσαστε, ξεμπροστιάστε τους.Το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο αλλά το χρωστάτε στον εαυτό σας και σε άλλα πιθανά θύματα.

Υπάνθρωποι...!Πόσο άισχος!

Σε αυτά τα απαίσια άτομα που ντροπιάζουν το ανθρώπινο είδος θα έπρεπε να υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο από την φυλακή.Πραγματικά συγκλονίστηκα.

Εύχομαι να μην χρειαστεί να το περάσει κανένας άλλος.Όλη τη δύναμη του κόσμου σ'αυτούς τους ανθρώπους.

Θα ήθελα πολύ ο συγγραφέας του «Μεγάλου Ανατολικού» να μπορούσε να τοποθετηθεί στο θέμα του βιασμού, αφού διάβαζε αυτή την ανάρτηση. Διότι στο opus magnum του φαίνεται να τοποθετείται υπέρ του βιασμού (εκτός κι αν τον ερμηνεύω επιφανειακά).

Θα ήταν πολύ πιό σημαντικό να φωτογράφιζε τους ίδιους τους βιαστές με πλακάτ για να μην έχουν πρόσωπο να βγούν πλέον στην κοινωνία.

> "I hate you. Oh, fuck, yes. God, I hate you."Τουλάχιστον ήταν ειλικρινής.