ΒΙΒΛΙΟ
Βιβλίο /

Τι είναι αυτό που σας κάνει να παρατήσετε ένα βιβλίο στη μέση;

H ψυχολογία της εγκατάλειψης βιβλίων

Τι είναι αυτό που σας κάνει να παρατήσετε ένα βιβλίο στη μέση; Facebook Twitter
ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΦΟΥΤΣΙΤΖΗ
ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΦΟΥΤΣΙΤΖΗ
51

Δεν είναι κάπως θέμα ταμπού; Λέμε με μεγάλο ενθουσιασμό για τα βιβλία που αγαπήσαμε, αλλά διστάζουμε να μιλήσουμε για όσα εγκαταλείψαμε, ειδικά σε ανθρώπους που δεν ξέρουμε καλά, ακόμη πιο ειδικά, όταν πρόκειται για βιβλία – σταθμούς στη λογοτεχνία. Υπάρχει κάτι κατακριτέο σ' αυτό, ένα είδος ανευθυνότητας, εφηβικής επανάστασης, προκαλεί μομφές: «Ποια, αυτή που δεν κατάφερε να τελειώσει βιβλίο με εκατό σελίδες;»

Παλιότερα ο ψυχαναγκασμός μου απαγόρευε να αφήνω βιβλία στη μέση. Αυτά που αγόραζα μόνη μου, τα διάβαζα μέχρι το τέλος, ακόμη κι αν μου έσφιγγε η βαρεμάρα το λαιμό. Τέσσερις οι λόγοι:

Α) Αυτό είναι που ξεχωρίζει τους αναγνώστες από τους χομπίστες
Β) Το πλήρωσα, θα το διαβάσω. Αδιάβαστες σελίδες είναι πεταμένα λεφτά.
Γ) Μπορώ να το κρίνω μόνο αν το διαβάσω ολόκληρο
Δ) Μπορεί ξαφνικά να αλλάξει και να αρχίσει να μου αρέσει (δεν έχει γίνει ποτέ)

Τα χρόνια πέρασαν, η αυστηρότητα χαλάρωσε, ο ψυχαναγκασμός περιορίστηκε, οι ταμπέλες κατέβηκαν, συνειδητοποίησα ότι ο χρόνος τελειώνει, τα φτηνά και δωρεάν βιβλία λόγω kindle, κάτι από όλα αυτά, όλα αυτά μαζί, και οι κανόνες χαλάρωσαν. Σιγά σιγά άρχισα να αφήνω πολλά στη μέση, ακόμη και βιβλία ογκόλιθους. Τώρα πλέον μπορώ να αφήσω βιβλίο και μετά από σελίδες. Έχω φτάσει στο άλλο άκρο: έχω αφήσει βιβλίο μετά την πρώτη πρόταση. Δεν προλαβαίνω να διαβάσω όσα θέλω σ' αυτή τη ζωή, οπότε δεν θέλω να χάνω χρόνο με βιβλία που δε συναρπάζουν.

Τι είναι αυτό που μας κάνει να γυρίσουμε με αγωνία τη σελίδα; Τι είναι αυτό που μας κάνει να σκεφτόμαστε ένα βιβλίο, να βιαζόμαστε να τελειώσουμε τις δουλειές μας για να το ξαναπιάσουμε, να ξενυχτάμε διαβάζοντας ενώ αρχίζει να ξημερώνει; Αυτές οι περιπτώσεις είναι λίγες, αλλά η ένταση τόσο μεγάλη, η απόλαυση τόσο χορταστική, που σαν ναρκομανής βρίσκομαι σε συνεχή αναζήτηση της επόμενης δόσης.

Το Good Reads έκανε τα ερωτήματα εικόνα. Μερικοί δηλώνουν συγκεκριμένους λόγους για να σταματήσουν την ανάγνωση: «όταν δε συμπαθώ τον κεντρικό χαρακτήρα» (ξέρω ότι υπάρχει αυτή η αιτιολόγηση, ποτέ μου δε μπόρεσα να την καταλάβω). Άλλοι όμως λένε «όταν είναι βαρετό». «Όταν το γράψιμο είναι αδύναμο». Μα αν ξέραμε από τι χαρακτηρίζεται μια ενδιαφέρουσα ιστορία και τι σημαίνει δυνατό γράψιμο, θα ήμασταν όλοι συγγραφείς!

Τι είναι αυτό που σας κάνει να παρατήσετε ένα βιβλίο στη μέση; Facebook Twitter

Και τώρα, η ώρα της εξομολόγησης: κι εγώ έχω εγκαταλείψει τα τρία από τα πέντε πιο παρατημένα βιβλία της «σημαντικής» λογοτεχνίας. Δεν πρόκειται όμως να παραδεχτώ ποια.

Βιβλίο

Tags

51

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τζούλια Τσιακίρη

Οι Αθηναίοι / Τζούλια Τσιακίρη: «Οι ταβερνιάρηδες είναι ευεργέτες του γένους»

Με διαλείμματα στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, έχει περάσει όλη της τη ζωή στο κέντρο της Αθήνας - το ξέρει σαν την παλάμη της. Έχει συνομιλήσει και συνεργαστεί με την αθηναϊκη ιντελεγκέντσια, είναι άλλωστε κομμάτι της. Εδώ και 60 χρόνια, με τη χειροποίητη, λεπτολόγα δουλειά της στον χώρο του βιβλίου και με τις εκδόσεις «Το Ροδακιό» ήξερε ότι δεν πάει για τα πολλά. Αλλά δεν μετανιώνει για τίποτα απ’ όσα της επιφύλαξε η μοίρα «εις τον ρουν της τρικυμιώδους ζωής της».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
«H woke ατζέντα του Μεσοπολέμου», μια έκδοση-ντοκουμέντο

Βιβλίο / Woke ατζέντα είχαμε ήδη από τον Μεσοπόλεμο

Μέσα από τις «12 queer ιστορίες που απασχόλησαν τις αθηναϊκές εφημερίδες πριν από έναν αιώνα», όπως αναφέρει ο υπότιτλος του εν λόγω βιβλίου που έχει τη μορφή ημερολογιακής ατζέντας, αποκαλύπτεται ένας ολόκληρος κόσμος βαμμένος στα χρώματα ενός πρώιμου ουράνιου τόξου.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αθηναϊκές πολυκατοικίες: Η πιο ζωντανή ιστορία της πρωτεύουσας

Βιβλίο / Αθηναϊκές πολυκατοικίες: Η πιο ζωντανή ιστορία της πρωτεύουσας

Μια νέα ερευνητική έκδοση του Ιδρύματος Ωνάση, ευχάριστη και ζωντανή, αφηγείται την ιστορία της πολυκατοικίας αλλά και της πόλης μας με τις μεγάλες και τις μικρότερες αλλαγές της, μέσα από 37 ιστορίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χυδαιότητα, ένα ελάττωμα της νεωτερικότητας

Βιβλίο / Χυδαιότητα, ένα ελάττωμα της εποχής μας

Το δοκίμιο «Νεωτερικότητα και χυδαιότητα» του Γάλλου συγγραφέα Μπερτράν Μπιφόν εξετάζει το φαινόμενο της εξάπλωσης της χυδαιότητας στην εποχή της νεωτερικότητας και διερευνά τη φύση, τα αίτια και το αντίδοτό της.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
«Μαθαίνεις να υπάρχεις μέσα στο γράψιμο και αυτό είναι επικίνδυνο»

Βιβλίο / «Μαθαίνεις να υπάρχεις μέσα στο γράψιμο και αυτό είναι επικίνδυνο»

Μια κουβέντα με τη Δανάη Σιώζιου, μία από τις πιο σημαντικές ποιήτριες της νέας γενιάς, που την έχουν καθορίσει ιστορίες δυσκολιών και φτώχειας και της οποίας το έργο έχει μεταφραστεί σε πάνω από 20 γλώσσες.
M. HULOT
«Τα περισσότερα περιστατικά αστυνομικής βίας εκδηλώνονται σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών»  

Βιβλίο / «Τα περισσότερα περιστατικά αστυνομικής βίας εκδηλώνονται σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών»  

Μια επίκαιρη συζήτηση με την εγκληματολόγο Αναστασία Τσουκαλά για ένα πρόβλημα που θεωρεί «πρωτίστως αξιακό», με αφορμή την κυκλοφορία του τελευταίου της βιβλίου της το οποίο αφιερώνει «στα θύματα, που μάταια αναζήτησαν δικαιοσύνη».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Η διαμάχη ανάμεσα στην Τζόαν Ντίντιον και την Ιβ Μπάμπιτζ συνεχίζεται και μετά θάνατον σε μια «διπλή» βιογραφία

Βιβλίο / Τζόαν Ντίντιον vs. Iβ Μπάμπιτζ: Μια διαμάχη που συνεχίζεται και μετά θάνατον

Η Ντίντιον και η Μπάμπιτζ πέθαναν με διαφορά έξι ημερών τον Δεκέμβριο του 2021: «Θέλω να πιστεύω ότι η Τζόαν Ντίντιον έζησε μια επιπλέον εβδομάδα από κακία», είχε γράψει τότε μια δημοσιογράφος σε ένα tweet που έγινε viral.
THE LIFO TEAM
Τα ημερολόγια του Αλέξη Ακριθάκη σε μια νέα έκδοση

Βιβλίο / Τα ημερολόγια του Αλέξη Ακριθάκη σε μια νέα έκδοση

Με αφορμή τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από τον θάνατο του καλλιτέχνη κυκλοφορεί το βιβλίο «Γράφοντας τη ζωγραφική - Ημερολόγια 1960-1990» που αφηγείται τη δημιουργική αγωνία και τον σύντομο, πλην πλούσιο και ταραχώδη βίο του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μην πεις λέξη»: Ένα καταιγιστικό βιβλίο για την άλλη «ματωμένη» Κυριακή

Βιβλίο / «Μην πεις λέξη»: Ένα καταιγιστικό βιβλίο για την άλλη «ματωμένη» Κυριακή

Το πολυβραβευμένο βιβλίο του Patrick Radden Keefe που έγινε μίνι σειρά στο Disney+, εκτός από τη συγκλονιστική ιστορία της Jean McConville που απήχθη και δολοφονήθηκε από τον IRA, φέρνει και ένα παράδειγμα έντασης γραφής και έρευνας που δεν το συναντούμε συχνά.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΒΑΛΛΙΕΡΑΚΗΣ

σχόλια

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε
18 σχόλια
Astronaut
Astronaut
Παρατάω στη μέση βιβλία αμέσως μόλις θεωρήσω ότι ο συγγραφέας δεν έχει το ταλέντο να παρουσιάσει ορθά μέσα από την ιστορία του μία βασική ιδέα, το σκοπό για τον οποίο έγραψε το έργο του. Είτε γιατί (ενώ η ιδέα είναι καλή) δεν έχει την ικανότητα να είναι ευφάνταστος και συγκροτημένος στον τρόπο γραφής του ώστε να μου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον, είτε γιατί παρά το όποιο συγγραφικό του ταλέντο, εσκεμμένα πλατειάζει, σε μία ατέρμονη προσπάθεια ψηλάφησης των προσωπικών του φιλοσοφικών ορίων, αυτοϊκανοποιούμενος με περιγραφικές μεθόδους και περιφραστικούς χρωματισμούς. Θέλω να είναι περιεκτικός. Η απόρριψη ενός βιβλίου ως αδιάφορου, είναι θέμα όχι μόνο γούστου (που είναι κάτι υποκειμενικό) αλλά και χρόνου, καθότι τα ενδιαφέροντα βιβλία είναι αμέτρητα και ο χρόνος περιορισμένος. Όσο για το κόστος, είναι σχετικά μικρό γιατί αγοράζω συνήθως από βιβλιοπωλεία με μεταχειρισμένα βιβλία.Η φήμη οποιουδήποτε συγγραφέα έχει πάψει προ πολλού να μου προκαλεί αίσθηση. Σίγουρα κάποιοι συγγραφείς δικαιούνται τη βαρύτητα του ονόματός τους αλλά έχω διαβάσει αρκετά "αριστουργήματα" που προσωπικά τα θεώρησα μετριότητες, καθώς και άγνωστα βιβλία που ήταν εκπληκτικά! Τελευταία βιβλία που "κόλλησα" (και βγήκα σε λάθος στάση στο μετρό) ήταν το "Τέρας των Χώκλιν" (The Hawkline monster, 1974) του Richard Brautigan και το "Μυστήριο της στοιχειωμένης κρύπτης" (El misterio de la cripta embrujada, 1979) του Eduardo Mendoza.Επίσης παρατάω στη μέση βιβλία της Agatha Christie αν κάποιος μου πει το δολοφόνο...
Astronaut
Astronaut
+++ όσοι δεν ξέρουν τα δύο προαναφερθέντα βιβλία, ας μην τα κρίνουν από τους τίτλους... έτσι όπως τα 'γραψα μαζί, μοιάζουν με επιλογές από λαβκραφτική μυθολογία, αλλά... καμμία σχέση!
natashavag
natashavag
χα!πολύ ενδιαφέρον θέμα.Και μόλις διάβασα τον τίτλο σκέφτηκα τον Οδυσσέα του Τζόυς που μαζεύει σκόνη (ντροπή;) κάπου πάνω δεξιά στην βιβλιοθήκη μου -αλλά όπως φαίνεται δεν είμαι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας!Συνήθως για να παρατήσω ένα βιβλίο του δίνω ένα περιθώριο 100 σελίδων και αν μετά συνεχίζει να μου φαίνεται βαρετό/ανούσιο/αδιάφορο ακόμα και ο ψυχαναγκασμός έχει τα όρια του!(και ναι στον Οδυσσέα ο σελιδοδείκτης προβλέπεται να παραμείνει στην σελίδα 100 για άγνωστο χρονικό διάστημα!!)Πάντως για να μην βρεθώ σε τέτοια θέση δίνω εξαρχής δίνω βαρύτητα στην επιλογή.Η υιοθεσία ενός βιβλίου(γιατί δεν πρόκειται για αγορά) πρέπει να διαρκέσει πάνω από 5 λεπτά αν δεν ξέρεις τι θέλεις. Περσοναλ τιπ, πιάνω ενα που θα μου τραβήξει την προσοχή και διαβάζω την υπόθεση. Περνάει την πρώτη φάση? ναι?πάμε παρακάτω. Το ανοίγω τυχαία σε μια σελίδα και αρχίζω να διαβάζω. Σταματάει ο ήχος γύρω μου?με τραβάει για τους χι, ψι λόγους? ένα ειδύλλιο ξεκινά ¨-)
Θεμος
Θεμος
οχι βρε παιδι μου, απλα, εκει που σταματησες ειναι γιατι γουσταρες να σταματησεις εκει. Τελικα, ο Οδυσσεας του Τζους, πχ, ειναι απλα ενα κακο βιβλιο, δηλαδη ενα βιβλιο που σου τρωει το χρονο και δεν σου δινει τιποτα.
silentmajority
silentmajority
Συμπάσχων κι εγώ. Εντελώς αδιανόητο να παρατήσω ένα αναγνωρισμένο βιβλίο και ακόμα πιο πολύ αν είναι κλασική λογοτεχνία. Γιαυτό το λόγο πριν αγοράσω διαβάζω λίστες, reviews, summaries και μόνο αν μου κινήσει το ενδιαφέρον το ξεκινάω. Η συνειδητή απόκτηση όμως ενός βιβλίου είναι το σημείο χωρίς επιστροφή. Πρέπει να διαβαστεί.Το αποτέλεσμα αυτής της μανίας (και ανεπανάληπτο προσωπικό κατόρθωμα) είναι πως ολοκλήρωσα τον Οδυσσέα. Όποιος το έχει διαβάσει γνωρίζει πως πρόκειται για ένα παραλήρημα που διαρκεί για πάνω από 900 πυκνογραμμένες σελίδες. Μου πήρε 6-7 μήνες καθημερινής αγωνίας. Από την άλλη το catch22 το θεωρώ αριστούργημα. Το έχω διαβάσει 2 φορές στα αγγλικά και μία στα ελληνικά. Δεν μπορώ να φανταστώ για ποιό λόγο θα το παρατούσε κάποιος.Γούστα...
jukebox
jukebox
Εγώ παράτησα στη μέση (κυριολεκτικά) το "Για ποιον χτυπάει η καμπάνα" του Χέμινγουεϊ και δε ντράπηκα ποτέ να το πω. Με κούρασαν, κυρίως, η περιγραφές του συγγραφέως αλλά και η έκδοση του βιβλίου που ήταν παλιά και δυσανάγνωστη.
Μάνα Κουράγιο
Μάνα Κουράγιο
Εμένα ο ψυχαναγκασμός μου είναι τόσο τραγικός, που έχω γίνει υπερβολικά εκλεκτική με αυτά που διαβάζω, κυρίως δε με όσα αγοράζω. Αυτό βέβαια ενέχει τον κίνδυνο να αφήσω πολύ καλά βιβλία αδιάβαστα, από το φόβο μην τυχόν και τα βαρεθώ. Έτσι λοιπόν έφτασα στο σημείο να δανείζομαι και να ξεκινάω ένα βιβλίο, κι αν δω ότι μου αρέσει πολύ, πάω και το αγοράζω. Είμαι του γιατρού και το ξέρω.
migatsetse
Και γω πλέον αγοράζω μόνα όσα έχω ήδη διαβάσει (δανεικά από φίλους ή online) και μου άρεσαν πολύ (το κάνω εν μέρει για οικονομικούς λόγους και εν μέρει λόγω έλλειψης χώρου). Επειδή όμως είμαι γνωστή ως βιβλιοφάγος μου παίρνουν και πολλά δώρα, και πάντα έχω 10-15 στο σπίτι να με περιμένουν. Δυστυχώς κάποια από αυτά τα αφήνω στη μέση όταν δε μου αρέσουν..και μετά τα χαρίζω κάπου..
Lulu
Lulu
On the other side, ένα βιβλίο που με δυσκολία το αποχωρίζομαι αυτή την εποχή είναι η τριλογία 1Q84 του Χαρούκι Μουρακάμι. Καιρό έχει να με συναρπάσει τόσο βιβλίο.
three
three
Για εμένα δύσκολες πίστες είναι κυρίως τα εξής:1) Η κακή μετάφραση (θυμάστε που στις παλιότερες εκδόσεις της Αγκάθα Κρίστι όλα ήταν "κομμάτι από κέικ" για τον Ηρακλή Πουαρώ; Ένα την ημέρα διάβαζα βέβαια, παρά την άστοχη, αλλά κάπως τελείως αστεία καμιά φορά, μετάφραση)2) Τα βιβλία αυτοβοήθειας, που αν αγάπησω εγώ τον εαυτό μου θα αγαπήσει το σύμπαν την κουνιάδα μου και θα ζήσουμε όλοι καλά και ακόμα καλύτερα, πιασμένοι χέρι-χέρι να κοιταζόμαστε με χαζοχαμόγελα στον αιώνα τον άπαντα. Δεν θέλω καλέ, απαπά, άσε που αρκετά με αγαπάω, δεν είναι αυτό, απλά να μην πάθω και λίγο για να μάθω; Αφού θέλω;3) Το να μη βάζει κάποιος τελείες (στο "On the road" έπαιρνα εγώ καμιά φόρα γρήγορες ανάσες αντανακλαστικά, μετά από 5 σελίδες μονορούφι ένιωθα μια ασφυξία)
αμύριστο λουλούδι
αμύριστο λουλούδι
δυσκολεύτηκα να τελειώσω το εκκρεμές του Φουκώ. Το άρχισα 3 φορές γιατί όταν το άφηνα για πάνω από μία μέρα δεν έβγαζα άκρη. Τελικά δεν ξέρω αν το κατάλαβα αλλά το τέλειωσα!Το ίδιο έπαθα και με το 100χρόνια μοναξιά λόγω των ονομάτων. Το τέλειωσα και αυτό ψυχαναγκαστικά! Είδατε που εγώ δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ποια είναι;;; :))
Aroumpa
Aroumpa
Τώρα πια δε κάνω υπομονή και τα παρατάω ευκολα στη μέση. Νομίζω ότι εχει να κάνει με την αναγνωστική αυτοπεποίθηση που αποκτάς με τα χρόνια. Όταν είσαι άπειρος αναγνώστης λες δε μπορεί να μην μ άρεσει αφου αρέσει σε τοσο κόσμο είναι υπεροχο βιβλίο κ εγω δε το βλέπω και προσπαθεις ως τη τελευταία σελίδα.Έτσι την πάτησα με το εκκρεμές του Φουκό...Εκτος απ ολα αυτα ειναι και το λαθος timing. Ας πουμε θυμάμαι διάβαζα Καμύ και πέταξα το βιβλίο στην άκρη λέγοντας δε μας παρατας και συ με τα ψυχολαλά σου, γιατι τότε είχα τα δικά μου. (κάποια στιγμή θα του δώσω δεύτερη ευκαιρία).Ακόμα και ο καιρός παίζει ρόλο. Δεν μπορείς να διαβάσεις πχ Λάβκραφτ ντάλα κατακαλόκαιρο. Αυτό που σίγουρα θα με κάνει να παρατήσω βιβλίο, όπως είπε και ο pili πιο πάνω, ειναι οι εκτενέστατες ανουσιες περιγραφες.
Αλίνα
Αλίνα
Πολύ ενδιαφέρον θέμα. Είμαι στη φάση που προσπαθώ να ξεπεράσω τον καταναγκασμό να τελειώνω ότι αρχίζω - ακόμα και αν μέχρι να τα τελειώσω έχω στο μεταξύ διαβάσει άλλα τρία. Και παρόλα αυτά έχω "αφήσει" όπως λέει ο Άρης Δημοκίδης τη "Νανά" του Ζολά - από τα φοιτητικά μου χρόνια το παλεύω - και ένα ακόμα,σύγχρονου έλληνα συγγραφέα, που δεν έχω κανένα λόγο να το διαβάσω, αλλά λόγω προσωπικής γνωριμίας με τον συγγραφέα αισθάνομαι τύψεις. Η Νανά δε με σημάδεψε τόσο που ούτε καν έχω αγγίξει άλλους γάλλους συγγραφείς της ίδιας σχολής και εποχής (φοβάμαι μην τους παρατήσω και αυτούς και πολλαπλασιαστούν οι τύψεις - άλλωστε και τις Χαμένες Ψευδαισθήσεις με το ζόρι το τέλειωσα). Λένα, να γράψεις και ένα άρθρο για το άγχος του πόσα πολλά σημαντικά βιβλία θα θέλαμε να διαβάσουμε και δεν μπορούμε, ή για τις τύψεις που νιώθουμε κάθε φορά που διαβάζουμε και απολαμβάνουμε ένα μάλλον εύπεπτο βιβλίο, σπαταλώντας χρόνο που θα μπορούσαμε να έχουμε αφιερώσει σε ένα "μεγάλο" βιβλίο. Σας παρακαλώ, πείτε μου ότι δεν είμαι μόνο εγώ έτσι, αλλιώς να ψάξω να βρω έναν καλό ψυχολόγο
ΜΠΑΜΠΗΣ ΓΙΑΝΝΙΚΑΚΗΣ
ΜΠΑΜΠΗΣ ΓΙΑΝΝΙΚΑΚΗΣ
Απίστευτος ο ψυχαναγκασμός που αναφέρεις στην δεύτερη παράγραφο... Κάνω κατά γράμμα όλα αυτά που αναφέρεις, ίσως γιατί θεωρώ πως ακόμα και ένα κακογραμμένο βιβλίο έχει κάτι να μου προσφέρει. Ωστόσο όταν σκέφτηκα να παρατήσω βιβλία ήταν κυρίως λόγω κάκιστης μετάφρασης ή κακοποιήσης της γλώσσας.
kiki_d
kiki_d
1. Ενοχλητική μετάφραση (πριν χρόνια, Μαντάμ Μποβαρύ σε πολύ "μαλλιαρή" δημοτική - πριν χρόνια το διάβασα στα Αγγλικά και το καταευχαριστήθηκα)2. Μεγαλύτερη δόση συγγραφέα απ'ό,τι αντέχω (ένα complete prose του Γούντυ Άλλεν - ταινίες ναι, σε βιβλίο δεν τον αντέχω όμως)3. Στενόχωρα βιβλία σε δύσκολες περιόδους (Καθώς Ψυχορραγώ στην ανεργία, Primo Levi στην καρδιά του χειμώνα; Όχι.)4. Βιβλία-τούβλα με πολλούς χαρακτήρες ή που απαιτούν μεγάλη συγκέντρωση σε περίοδο πολλών υποχρεώσεων (έχω ξεκινήσει τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ίσα με τέσσερις φορές, παρατήσει Pynchon και David Foster Wallace)5. Βιβλία αυτοβοήθειας (μου δάνεισαν το Getting things done και το παράτησα - οh, the irony.), στρατευμένα non-fiction (Richard Dawkins, Naomi Klein), ασχέτως αν συμφωνώ ή όχι.6. Γραφή που δε μου ταιριάζει καθόλου (Hollinghurst, E.M.Forster)Παραδόξως, βιβλία που με εκνευρίζουν παρά με κουράζουν (βλ. Atlas Shrugged, οτιδήποτε του D.H. Lawrence) συνήθως τα τελειώνω. Η διεστραμμένη ικανοποίηση του να τα σχολιάζω με φίλους γελώντας είναι μάλλον η αιτία.Πριν λίγες μέρες ξαναξεκίνησα το Infinite Jest. Να δούμε. :)
Άρης Δημοκίδης
Άρης Δημοκίδης
Πολύ ωραίο ποστ!Είναι δύο τα βιβλία που έχω αφήσει (αλλά όχι παρατήσει) στη μέση. Και λέω αφήσει γιατί βαθιά μέσα μου σκοπεύω να τα ξαναπιάσω μια μέρα - αυτός είναι ο σκοπός μου. Ο Οδυσσέας και το Κυνηγώντας τον Χαμένο Χρόνο.Πόσο κλισέ ε; Και το φοβερό είναι ότι μου αρέσουν και τα δύο όσο τα έχω προχωρήσει απλά μου φαίνονται βουνά - του Προυστ επειδή είναι τεράστιο, του Τζόις επειδή το έχω πιθανότατα στη χειρότερη μετάφραση του κόσμου και δεν βγάζω νόημα (τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να είναι εύστοχη η μετάφραση) και για να διαβάσω μία σελίδα μου παίρνει πέντε λεπτά.
Αταξινόμητος
Αταξινόμητος
Άρη ρίξε μια ματιά στο παρακάτω (ειδικά το "it felt great to release myself from the hundreds of promises I’d made myself to be the sort of person who read such-and-such or so-and-so")" We should ask ourselves if reading a book we’re getting little out of is the best use of scarce resources... “First, there’s all those canonical works that you’re supposed to have read to be suitably well-rounded. Then there’s all the contemporary books you’re supposed to have under your belt if you want to be on top of the modern literary scene,” notes Mr. Hogan, who is also senior editor of the GalleyCat blog.He recently had to declutter his apartment and got rid of “more than a dozen boxes of books, most novels that remained unread years after I’d acquired them,” he recalls.“In all honesty, it felt great to release myself from the hundreds of promises I’d made myself to be the sort of person who read such-and-such or so-and-so,” he says.His advice? “Don’t slog your way through books just so your reading list will conform with other people’s ideas about what’s hot or what’s smart. Find the books that compel you from first page to last.”Sarah Wendell of the romance blog Smart Bitches, Trashy Books also recently developed the habit of abandoning books. “I figured that life is too short to spend time reading books that I don’t like, especially if I can determine why I’m not enjoying it,” she says.http://www.washingtontimes.com/news/2009/jul/24/edge-closing-the-book-on-a-bad-read/Ωστόσο υπάρχει και η αντίθετη άποψη http://www.federicopereiro.com/masters/http://mathoverflow.net/questions/28268/do-you-read-the-masters
pili
pili
Τρεις αποτυχημένες προσπάθειες με το ούτε-που-θυμάμαι-ποιο-βιβλίο-ήταν του Ονορέ ντε Μπαλζάκ.Πόσο να αντέξω ο άνθρωπος δισέλιδες περιγραφές της κορδέλας που βρισκόταν στο κάτω μέρος των κουμπιών του σακακιού και είχε μία απόχρωση πράσινου χορταριού που χρυσίζει όταν πέφτει επάνω του ο φθινοπωρινός ήλιος στις 11:00 το πρωί... ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Click
Click
ίσως ήταν οι "χαμένες ψευδαισθήσεις". ΄Έπρεπε να κάνω μια εργασία στη σχολή κάποτε για αυτό και ήταν ο μόνος λόγος που το διάβασα. Διαφορετικά θα είχε μπει και στη δική μου λίστα με τα παρατημένα..!
pili
pili
δεν αποκλείεται... απλώς ο σκληρός μου το έχει delete χωρίς την παραμικρή επιθυμία επαναφοράς.σε συγχαίρω πάντως για το κουράγιο σου να το ολοκληρώσεις (και συλληπητήρια σε όποιον σε ανάγκασε να περάσεις τέτοιο γολγοθά).
Nastia Ntanou
Nastia Ntanou
1) H ηλικία, το Όνομα του Ρόδου στα 15 το εφτασα στη σελίδα 57 με το ζορι. Στα 37 το ρουφηξα μεσα σε ενα ΣΚ2) Η Βαρεμαρα (nuff said)3) Η επαναληψη του μοτιβου. Στο 4ο βιβλίο από τον ιδιο συγγραφεα αρχιζω και βλέπω ομοιοτητες με τα προηγουμενα, Bye bye. Εξαιρεση ο "βασιλιάς" Stephen King, τι να κάνω εχω κι εγω τις αδυναμίες μου.4) Τα στριφνα νοηματα, οι ηθικοπλαστικές μπούρδες οι 167 αναφορες στο πόσο καθαρματα ειναι οι ανδρες, οι γυναικες, οι χορτοφαγοι, οι κρεοφαγοι κ.ο.κ.5) Οι αυθεντίες τύπου "εγω ο επιτυχημενος θα σας πω πως να γίνετε σαν κι εμενα" ΜΠΛΙΑΧ
three
three
Χα! Κι εγώ! Ένα μόνο, αλλά ντρέπομαι χρόνια τώρα. Κυρίως επειδή την περίοδο που το διάβαζα είχε δει κάποιος ότι το έχω στην τσάντα μου και μου είχε πει "Ααα, διαβάζεις το *μπιπ* (σ.σ.: ντρέπομαι!), εμένα μου άρεσε πολύ αλλά δεν μπόρεσα να το τελειώσω". Θυμάμαι χαρακτηριστικά να σκέφτομαι "τι μου λέει τώρα, άμα σου αρέσει γιατί να μην το τελείωσεις", αλλά νομίζω ότι ακριβώς εκεί έγκειται το μεγάλο μυστήριο αυτού του βιβλίου, γιατί κι εμένα ενώ μου άρεσε πάρα πολύ δεν μπόρεσα με τίποτα να το τελειώσω. Συμπέρασμα: Μην κρίνεις για να μην κριθείς, και σίγουρα όχι πριν την τελευταία σελίδα. Eπίσης: Τα ιδιοφυή βιβλία, όπως και οι ιδιοφυείς άνθρωποι, είναι καμιά φορά πολύ κουραστικά.