Από μικρή μου άρεσε πάρα πολύ η μουσική. Έκανα πιάνο από πέντε χρόνων και θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό-τραγουδίστρια. Αγαπώ την τέχνη, σε όλο της το φάσμα. Με συγκινούν το ίδιο ένας πίνακας, ένα τραγούδι κι ένα ποίημα, απλώς η μουσική ήταν κάτι που μέσα από αυτό μπορούσα να εκφραστώ στον απόλυτο βαθμό. Το τραγούδι είναι ο δικός μου τρόπος να ενταχθώ σε ένα καλλιτεχνικό πλαίσιο και να μεταδώσω στο ακέραιο τα συναισθήματά μου στους άλλους ανθρώπους.
Ο φασισμός δεν είναι βλακεία, είναι κακή παιδεία και ψυχική τάση. Αν κάνεις μία αναδρομή στο σχολείο και θυμηθείς πόσους δασκάλους είχες που έκαναν bullying, θα εκπλαγείς. Ως Νατάσσα έχω περάσει πολύ άσχημα στο σχολείο. Ήμουν λίγο διαφορετική, με τον τρόπο που κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, αλλά, επειδή ήμουν και λίγο πληθωρική, το έβγαζα περισσότερο. Ως μαθήτρια, έχω σηκωθεί δεκάδες φορές στον πίνακα, με τον καθηγητή να με βρίζει για τις πολιτικές μου απόψεις ή την άποψή μου για τον Θεό. Αυτό το πράγμα έχει αρχίσει να διαδίδεται.
- Οι φίλοι στη ζωή μου είναι ευλογία, δεν είναι απλώς τύχη. Η συνειδητή μου επιλογή για τους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου ξεκίνησε απ' όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου. Με τον Κώστα (σ.σ. Τσίρκα) και τον Γεράσιμο (σ.σ. Ευαγγελάτο) όλα ξεκίνησαν από τη φιλία μας. Ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα, η παρέα έφερε τα τραγούδια και τα τραγούδια μάς έφεραν εδώ. Μου ζήτησαν να τραγουδήσω στη δεύτερη ακρόαση της Μικρής Άρκτου, τραγούδησα στο ντέμο, το ένα έφερε το άλλο και μια μέρα ξύπνησα τραγουδίστρια.
- Μου αρέσει που ο κόσμος που μας ακούει είναι από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, μορφωτικές, ιδεολογικές, οικονομικές και ηλικιακές κατηγορίες. Μου αρέσει πάρα πολύ που υπάρχει μια γκάμα και μια ποικιλομορφία στους ανθρώπους που επιλέγουν να ακούσουν τη μουσική μας. Είναι μεγάλη μου τιμή και είμαι πολύ περήφανη που το έχουμε καταφέρει αυτό. Από κει και πέρα, όταν φτιάχνουμε ένα τραγούδι πρέπει να νιώθουμε καλά εμείς οι τρεις που το φτιάχνουμε. Ο λόγος που μας κινεί να φτιάξουμε μουσική είναι καθαρά προσωπικός. Φτιάχνουμε μουσική που αρέσει σ' εμάς και χαιρόμαστε πάρα πολύ αν αρέσει και σε άλλους ανθρώπους. Δεν γράφουμε τραγούδια για ν' αρέσουν στους χιπστεράδες ή στους λαϊκούς ή στους έντεχνους.
- Δεν φοβήθηκα ποτέ. Δεν φοβάμαι, επειδή πιστεύω πραγματικά αυτά που λέω και πρεσβεύω. Το κάνουν και πολλοί άλλοι άνθρωποι, αλλά στη δική μας τη δουλειά φαίνεται πιο πολύ. Η οικογένειά μου μού έλεγε πάντα «να μη φοβάσαι ποτέ αυτό που είσαι, αρκεί να είσαι διατεθειμένη να πληρώσεις το τίμημα, όποιο κι αν είναι αυτό». Αν έχεις το θάρρος και το σθένος να υπερασπιστείς αυτά που πιστεύεις, τίποτα δεν σε φοβίζει. Επειδή είμαι ειλικρινής, ελεύθερη και αυθόρμητη, κανείς απ' όσους με ξέρουν δεν σοκάρεται από τη στάση μου. Φαντάζομαι ότι σε κάποιους που έχουν άλλη ιδεολογική κατεύθυνση –που είναι πολλοί πια– ίσως να προκαλεί μίσος, αλλά είναι θεμιτό και κατανοητό.
- Ο φασισμός δεν είναι βλακεία, είναι κακή παιδεία και ψυχική τάση. Αν κάνεις μία αναδρομή στο σχολείο και θυμηθείς πόσους δασκάλους είχες που έκαναν bullying, θα εκπλαγείς. Ως Νατάσσα έχω περάσει πολύ άσχημα στο σχολείο. Ήμουν λίγο διαφορετική, με τον τρόπο που κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, αλλά, επειδή ήμουν και λίγο πληθωρική, το έβγαζα περισσότερο. Ως μαθήτρια, έχω σηκωθεί δεκάδες φορές στον πίνακα, με τον καθηγητή να με βρίζει για τις πολιτικές μου απόψεις ή την άποψή μου για τον Θεό. Αυτό το πράγμα έχει αρχίσει να διαδίδεται. Ο φασισμός στην Ελλάδα είναι ένα φαινόμενο που σε όλες τις χρονικές περιόδους και τις συγκυρίες το έχουμε αντιμετωπίσει. Και δεν το έχουμε αντιμετωπίσει μόνο πολιτικά, αν και οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή είναι πολιτική. Ξέρεις πόσες Ελληνίδες μανάδες βγάζουν στοιχεία φασισμού όταν πρόκειται για την επιλογή συντρόφου του γιου τους, τον σεξουαλικό προσανατολισμό των παιδιών τους; Δεν είναι φασισμός όταν λένε «αγόρι μου, καμιά δεν είναι για σένα»; Κι αυτός ο φασισμός στο κατάλληλο περιβάλλον πολιτικοποιείται, γίνεται τάση και μπαίνει κάτω από ένα κόμμα, ένα σύμβολο, κάτω από ένα ολόκληρο σύνολο που πρεσβεύει μια τέτοια άποψη. Και να μην υπήρχε η Χρυσή Αυγή, θα υπήρχε ο φασισμός σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας.
- Ποτέ δεν πίστεψα ότι η ψήφος στη Χρυσή Αυγή είναι αντίδραση, που έλεγαν ορισμένοι. Είναι κακή παιδεία, κοινωνική απομόνωση. Όταν έγινε το θέμα με τη Χρυσή Αυγή, με είχε σοκάρει το γεγονός ότι έμπαιναν κοριτσάκια –που ήταν μια χαρά, στο άβατάρ τους, στο τουίτερ, όμορφα, συμπαθητικά– και με έβριζαν. Αυτή η κοπελίτσα που δεν φοβάται την όψη ενός χρυσαυγίτη, την όψη ενός φασίστα, έχει ψυχική τάση, δεν κάνει λάθος. Δεν είναι απλώς ότι αντιδρά. Μου σηκώνεται η τρίχα από τον τρόμο και τον παραλογισμό. Γιατί δεν πήγαν κάπου αλλού και πήγαν εκεί; Δυστυχώς, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι μολυσμένοι με ένα είδος μόλυνσης που δεν θα φύγει ακόμα και αν κοπάσει αυτή η ιστορία. Ζούμε σε μια χώρα άρρωστη.
- Με φοβίζει η δίψα για βία, κακοποίηση, κανιβαλισμό, χυδαιότητα, την οποία βλέπεις παντού. Κι είμαι ένας άνθρωπος που δεν είναι φιλήσυχος, μπορεί να αντιδράσω και βίαια κατά περίσταση, αλλά πάντα στο πλαίσιο της ιδεολογίας και της εξέγερσης, για να έρθει κάτι ωραίο. Για την ειρήνη, την ισότητα, την αλληλεγγύη. Αυτό που συμβαίνει τώρα, όμως, μου κόβει τον αέρα. Και στα social media υπάρχει τρομερός κανιβαλισμός και βία. Το δηλητήριο που μαζεύει κάποιος μέσα του είναι πολύ επικίνδυνο.
- Σκεφτήκαμε τη δημιουργία μιας κολεκτίβας της «Αγάπης Ρε Ματζόρε», όπου δεν θέλαμε να βάλουμε μπροστά το κακό. Και δεν βάλαμε κανένα «όχι», αλλά μόνο «ναι». Αυτό είναι το σήμα μας. Ναι στην ισότητα, ναι στη διαφορετικότητα, ναι στην παιδεία, ναι στο καλό, ναι στον πολιτισμό.
- Ο έρωτας είναι ακαριαίος. Δεν κρατάει για πάντα, κάνει κύκλους. Σε αφοπλίζει, και ειδικά όταν δεν είσαι εκπαιδευμένος, σου κόβει τα χέρια και τα πόδια. Δεν είμαι ιδιαίτερα εκπαιδευμένη και όταν ερωτεύτηκα, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Ήμουν σε άλλον πλανήτη. Μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς την απόλυτη ευτυχία. Κρατάει για πάντα, όμως, η ευτυχία;
- Έχουμε παθιασμένο κοινό γιατί είμαστε κι εμείς παθιασμένοι. Μοιάζουμε με το κοινό μας. Όταν βγαίνουμε στη σκηνή, βλέπω ανθρώπους σαν κι εμάς. Και νομίζω ότι και ο κόσμος νιώθει αυτό το πράγμα. Τα τραγούδια μου είναι έντονα συναισθηματικά και συγκινητικά. Το γκέι κοινό είναι το πρώτο κοινό που μας στήριξε και πίστεψε σ' εμάς με επιμονή, από στόμα σε στόμα. Ο μόνος πιθανός λόγος γι' αυτό είναι, ναι, ότι έχουν μια τρυφερότητα τα τραγούδια μας, έχουν κάτι εσωτερικό και λίγο πιο κλειστό. Ειδικά μέχρι τις «Μέρες του Φωτός» είναι τραγούδια δωματίου, ένας διάλογος με τον εαυτό σου, κι ίσως ένας άνθρωπος που είναι διαφορετικός και έχει περάσει το στάδιο της σχέσης με τον εαυτό του κι αυτού του διαλόγου τα αισθάνεται πιο δικά του. Τα τραγούδια πάνε και κάθονται ακριβώς επάνω σ' εκείνο το σημείο που πονάει. Είναι πολύ δύσκολο το γκέι κοινό. Και, εκτός από αυτό, ψάχνεται πάρα πολύ και είναι το πρώτο που ανακαλύπτει πράγματα. Έχουν και πάρα πολύ καλό γούστο. Από κει και πέρα, το κοινό μας διευρύνθηκε. Η δική μας γενιά καλλιτεχνών έχει καταφέρει να φτιάξει έναν γερό πυρήνα ανθρώπων που τους παρακολουθούν.
- Η τέχνη μόνο μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, και η ιδεολογία σου. Το βιβλίο που θα διαβάσεις, η παράσταση που θα δεις, η μουσική που θα ακούσεις. Έχει σώσει την ψυχή μου η τέχνη.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στη LifO το 2013
σχόλια