ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

118' με τη Ματούλα Ζαμάνη

118' με τη Ματούλα Ζαμάνη Facebook Twitter
6

 #quote#

Η Ματούλα Ζαμάνη είναι πληθωρική, χειμαρρώδης, διαχυτική, αληθινή. Τόσο στην προσωπική της ζωή όσο και πάνω στη σκηνή, με μια ειλικρίνεια που σε σκλαβώνει. Τη συναντήσαμε στη γειτονιά της, τα Εξάρχεια, σκαστή από το στούντιο όπου ηχογραφεί το δεύτερο άλμπουμ της και ενθουσιασμένη από τη συμμετοχή της σε μια συναυλία στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη, που μάζεψε 30.000 άτομα. Έγινε για συμπαράσταση σε όσους είναι ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική και στους κρατούμενους για τα επεισόδια στις Σκουριές. «Ήταν συγκινητικό», λέει, «γιατί 30.000 κόσμος ήταν εκεί γι' αυτόν το λόγο, για να μη διαλύσουν το φυσικό περιβάλλον για κάποια ψιλοευρώ».

Η Ματούλα μιλάει όμορφα και ξέρει να χρησιμοποιεί σωστά τις λέξεις. Επίσης, χρησιμοποιεί συχνά τη λέξη «αγάπη». «Έτσι ήμουν πάντα, τίποτα δεν έχει αλλάξει» μας λέει. «Για μένα η τέχνη είναι μόνο ρίσκο και ρισκάρω κάθε μέρα. Αλλά είμαι ο εαυτός μου. Στο αδιέξοδο που έχουμε βρεθεί δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει. Αν δεν έχεις να φας, θα σου φέρω ένα πιάτο φαΐ, αν χρωστάς, όμως, δεν ξέρω πώς να βοηθήσω. Δεν ξέρω πού να πιστέψω, σε τι σύστημα, το μόνο που δεν σε προδίδει ποτέ είναι η αγάπη. Πιστεύω στην αγάπη και στην ελευθερία. Τίποτε άλλο».

Η Ματούλα δεν είναι η τραγουδίστρια που έχεις συνηθίσει. Στην Ελλάδα, αυτό που κάνει είναι μοναδικό: τραγουδάει και επικοινωνεί με το κοινό με έναν καταδικό της τρόπο, συνδυάζοντας το τραγούδι και το stand up comedy. «Δεν έχω καμία πρεμούρα, δεν έχω σκεφτεί να γίνω ηθοποιός» λέει. «Δεν έχω κανέναν τέτοιο στόχο. Βγαίνω κάθε φορά και είμαι εγώ. Και λέω ό,τι έχω εκείνη την ώρα μέσα στην καρδιά μου. Κάποιοι Λονδρέζοι ήρθαν και ήθελαν συνεργασία μαζί μου, αλλά δεν είχα χρόνο. Μου έλεγαν "you are not a singer, you are a performer, darling!". Βγαίνω και λέω ό,τι σκεφτώ εκείνη τη στιγμή, δεν έχω κάτι γραμμένο. Ποτέ δεν έχω γράψει κάτι. Και φαντάσου ότι κάθε φορά έχω πάρα πολύ τρακ. Το τρακ μου με οδηγεί σε αυτό. Φαίνομαι άνετη, ενώ δεν είμαι. Και προέκυψε τυχαία. Δεν είναι από πρόθεση. Πάντα μου άρεσε να τραγουδάω, να κάνω μουσικούλα, κι αυτό κάνω».

Η Ματούλα αποφεύγει τις συνεντεύξεις, δεν της αρέσουν. «Είναι λίγο βαρετή η ιστορία μου» λέει.

Είναι βλάχα από τα Τρίκαλα, την Παναγία Τρικάλων. «Σταμούλω με βάφτισαν» μας εξηγεί. «Μεγάλωσα εκεί και μετά, στα 7 μου, ήρθαμε στην Αθήνα. Κάποιες φορές λέω ότι γεννήθηκα στα Καρπάθια Όρη για να αποσυντονίσω την κατάσταση. Η παιδική μου ηλικία ήταν τέλεια. Χωριό, βόλτες, ποτάμια, παππούς, γιαγιά, πίτες, ξενοιασιά, ανεμελιά, χαρά, αγάπη. Κι όλο αυτό το κομμάτι ήρθε στην Αθήνα». Κι έγινε Εξαρχειώτισσα, στον λόφο του Στρέφη. «Δεν άλλαξε κάτι. Τα Εξάρχεια είναι γειτονιά, ούτως ή άλλως. Πάρα πολλοί συγχωριανοί και συγγενείς ήταν εδώ, είχε έρθει το χωριό στην Αθήνα. Πήγα Δημοτικό στα Εξάρχεια, μετά πήγα στο Μουσικό Γυμνάσιο και Λύκειο Παλλήνης. Ήταν ένα μαγικό εισιτήριο για να ζήσω όλο αυτό που έζησα σαν παιδί. Κάνουν τρομερή δουλειά. Κάναμε τα μαθήματά μας, ένα μεγάλο διάλειμμα, τρώγαμε, και μετά τις 2 το μεσημέρι και μέχρι τις 5 κάναμε αρμονία, θεωρία και παραδοσιακή μουσική, βλέπαμε τα όργανα από κοντά και μπορούσαμε να διαλέξουμε όποιο θέλαμε και να παίξουμε. Κάναμε θέατρο, έκφραση, εικαστικά με όλη την έννοια». Θεωρεί τον εαυτό της τυχερό που βρέθηκε εκεί. Και είναι πολύ περήφανη για την οικογένειά της. «Άκουγα πολύ κλαρίνo μικρή. Η μαμά μου, ο μπαμπάς μου κι η αδερφή μου τραγουδάνε τέλεια. Χωρίς λόγο, αλλά τραγουδάνε. Ο μπαμπάς μου στις γιορτές μάς έλεγε αμανέδες του Καρναβά. Από νωρίς άκουγα πάρα πολλή μουσική, κυρίως πεντατονίες, δημοτικά. Απ' τη μια ήταν τα πανηγύρια και από την άλλη, από την πλευρά της μαμάς μου, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Μοσχολιού. Ήταν ένα μιξ. Ο μπαμπάς ήταν ναυτικός παλιά και είχε Beatles. Είχε πολλή μουσική στο σπίτι. Όταν ήμουν τεσσάρων η γιαγιά μου μού έκανε δώρο ένα αρμονιάκι Casio και αυτό με επηρέασε πάρα πολύ. Οι γονείς μου είδαν ότι εκεί το πάω το θέμα, άκουσαν ότι υπάρχει το μουσικό σχολείο κι εγώ ήθελα σαν τρελή να πάω. Ψάρωσα, βέβαια, γιατί όταν πήγα εκεί, όλοι ήξεραν να παίζουν κάποιο όργανο, ενώ εγώ δεν ήξερα τίποτα. Σε ένα ωδείο που με είχαν πάει έπαιζα πινγκ-πονγκ. Έδωσα εξετάσεις και μπήκα και από εκεί έμαθα τα πάντα. Οι καθηγητές ήταν προσωπικότητες. Κι εκείνη την εποχή υπήρχαν προβλήματα, δεν πληρώνονταν, κι όμως έρχονταν και μας έκαναν μάθημα. Μας αγαπούσαν πολύ και το νιώθαμε. Το πιο σημαντικό για μένα δεν είναι η μόδα της αγάπης, είναι η αγάπη καθαυτή. Πήρα αγάπη από τους γονείς μου απίστευτη, από τους παππούδες μου, από τη φύση στην οποία μεγάλωνα, από το σχολείο, τους καθηγητές.

Το πρώτο χαστούκι της ζωής ήρθε με δικές μου βλακείες, λάθη, γκομενικά, χαζομάρες. Καμιά φορά παραπονιέμαι στους γονείς μου ότι με μεγάλωσαν σε έναν ονειρικό κόσμο και τελικά είδα ότι δεν ήταν έτσι.

Μετά το λύκειο πέρασα στη Φιλοσοφική. Κάναμε ρεαλιτέ πράγματα, πηγαίναμε σε άτομα με μαθησιακές δυσκολίες, κάναμε μαθήματα ψυχολογίας, έμαθα ένα σωρό. Τη Φιλοσοφική την τελείωσα στα πέντε χρόνια, αλλά συνέχισα ό,τι έκανα. Δεν είχα σταματήσει καθόλου να παίζω μουσική με φίλους. Τραγούδαγα ρεμπέτικα, παραδοσιακά, παλιά σμυρναίικα – είχαν μια αλήθεια που μου άρεσε. Τραγουδούσα και Χατζιδάκι και Ρίτα Σακελλαρίου και Rufus Chaka Khan.

Κάπως το φως με τραβάει από μόνο του. Πιστεύω και στο σκοτάδι και στην ομορφιά του εν δυνάμει, αλλά η ελευθερία και η βασική ανάγκη –που δεν την καταλαβαίνουμε πάντα– είναι η χαρά. Όλους τους ανθρώπους, με καταθλιπτική δομή ή μη, τους τραβάει το φως.

Είμαι βασανιάρα από φύση. Είμαι drama queen. Σε όλα. Με τον έρωτα έχω ξεφύγει, είμαι σε άλλη σχέση. Έχω ερωτευτεί τη Φολέγανδρο, τα σκυλιά μου, τους φίλους μου. Ερωτεύομαι έναν άνθρωπο και τον ξερωτεύομαι... Πιστεύω πάρα πολύ στον έρωτα. Πηγαίνω με τα μπούνια συνειδητά κι ασυνείδητα προς τον τοίχο. Πάντα. Δεν με ενδιαφέρει αν θα πληγωθώ».

«Και πληγώνεσαι;». «Πληγώνομαι συνέχεια. Διάβαζα για τα αδέσποτα της Ρουμανίας και πληγώθηκα, πληγώνομαι με τον τρίτο κόσμο, δεν περιμένω να πληγωθώ από έναν άνθρωπο».

«Τραγούδια γράφεις;». «Ναι, γράφω. Έχω κάνει έναν δίσκο με δικούς μου στίχους. Λέγεται "Varligali", που στα βλάχικα σημαίνει "πέρα δώθε", κι αυτός που ετοιμάζω τώρα λέγεται "Muma", που σημαίνει "μητέρα", επίσης στα βλάχικα».

«Γιατί αυτή η εμμονή με το βλάχικο;». «Επειδή είμαι βλάχα. Επειδή στο σπίτι μου μιλάω βλάχικα, επειδή πιστεύω πολύ στην παράδοση, όχι στην παραδοσιοπληξία. Αυτή είναι η μητρική μου γλώσσα και αυτή μιλάμε στο σπίτι. Δεν έχω εμμονή, αλλά είναι προφορική παράδοση, κι επειδή οι γονείς και οι παππούδες μου αυτά μιλάγανε, τη συνεχίζω. Η γιαγιά μου, η Ζαμάνη, όταν ήρθαμε στην Αθήνα μιλούσε μόνο βλάχικα. Βγήκε μια βολτίτσα απέναντι, χάθηκε και δεν ήξερε να πει στα ελληνικά ούτε πού είναι το σπίτι».

«Είμαι τυχερή που κάνω αυτό που αγαπάω. Να τραγουδάω, να επικοινωνώ. Γουστάρω και είμαι ανοιχτή σαν ντομάτα στα τέσσερα. Η μουσική σε φέρνει σε έκσταση, οι άλλες τέχνες είναι λίγο αδικημένες. Χθες διάβαζα ένα ποίημα της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ και με χτύπησε στο κεφάλι. Μου φέρνουν πάρα πολλά πράγματα συγκίνηση. Ακόμα κι ένα σύνθημα στον τοίχο.

Με έχουν επηρεάσει το χωριό μου, ο Χαγιάο Μιγαζιάκι που κάνει anime, η Τζάνις Τζόπλιν, η Αρίθα Φράνκλιν, ο James Blake, η Μοσχολιού, οι Beatles... Οι φίλοι μου είναι μεγάλη έμπνευση για μένα. Τα νησιά που έχω πάει. Βασικά, δεν με έχει καθορίσει κάτι. Δέχομαι συνέχεια επιρροές. Δεν το ζητάω, είμαι ανοιχτή: πάω και ό,τι γίνει. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου λέει κάτι: "Όσο πιο ευάλωτη, τόσο πιο ελεύθερη".

Θέλω να κοιτάω τον άλλον στα μάτια, μόνο αυτό θέλω πριν τραγουδήσω με κάποιον. Τα μάτια σού λένε καημούς, σου λένε χαρές. Μου έχουν γίνει πάρα πολλές προτάσεις να κάνω πράγματα με πολλά λεφτά και ευχαριστώ όσους το έκαναν, αλλά όλο αυτό που μου περιέγραφαν δεν ήμουν εγώ. Δεν θα έκανα κάτι να κοροϊδέψω αυτούς και τον εαυτό μου. Με μερικούς, όμως, γίνεται αυτόματα. Από τον Παναγιώτη και την Ευανθία γνώρισα τον Σπύρο Μοσχούδη των Burger Project και γίναμε αδέρφια. Τυχαία είχα πάει με ένα συγκρότημα, τους Elektrobalkana, τότε που ήμουν στη Λάρισα, και είδα τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τυχαία γνωριστήκαμε, τυχαία αγαπηθήκαμε, τυχαία συνεργαστήκαμε και τρία χρόνια τώρα είμαστε μαζί.

Ο δίσκος που ετοιμάζω θα έχει κυκλοφορήσει μέχρι το τέλος Ιανουαρίου. Όλα τα τραγούδια στον δίσκο είναι δικά μου, μουσική και στίχοι, εκτός από ένα τραγούδι που θα είναι του Εισβολέα και ένα του Κώστα του Νικολόπουλου. Τον Λιάκο τον γνώρισα από ένα τραγούδι που ετοιμάσαμε με τους Word of Mouth για τον δίσκο τους και με το που κοιταχτήκαμε, κάτι έπαιξε. Γράψαμε μαζί την "Μπανιστιρτζού".

Το πιο παράξενο πράγμα που μου έχει συμβεί; Μια φορά στην Αμοργό παίζουμε κι έχουμε εκστασιαστεί, κόσμος μέχρι τις βάρκες, τραγουδάω το "Καίγομαι" του Ξαρχάκου, ανεβαίνω πάνω σε ένα χαλασμένο σκαμνάκι, σπάει και σκάω σαν το καρπούζι κάτω, και όμως δεν χάνω το τραγούδι. Εκεί που ήμουν πεσμένη κάτω τραγουδάω "καίγομαιιιι"... Είχε πολύ γέλιο.

Και το άλλο ήταν σε μια συναυλία στην Κρήτη με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, πέρσι, στο μαγικό ενεργειακά μέρος του Αβδού. Παίζαμε τα "Έρημα Κορμιά" του Θανάση –για ανθρώπους που περνούν δύσκολα και στον ύπνο τους πετάνε, αλλά όχι και στον ξύπνιο τους– και ανέβηκαν δυο άνθρωποι στη σκηνή με αναπηρικό καροτσάκι και χορεύανε... Εκεί διαλύθηκα, πήρα όμως πολλή δύναμη από αυτούς τους ανθρώπους. Όσο ζω δεν θα το ξεχάσω.

Με όσα συμβαίνουν γύρω μου νιώθω θλίψη. Απέραντη θλίψη. Στενοχωριέμαι για όλα αυτά που συμβαίνουν, με την οικτρή πλάνη στην οποία περιήλθε ο κόσμος. Υπήρχε πρόσφορο έδαφος για όλο αυτό, δεν έγινε ξαφνικά, ούτε είναι πρόσφατο αυτό με τη Χρυσή Αυγή. Όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα είναι σαν ένας κακός εφιάλτης, αλλά δεν θα ξυπνήσουμε αν δεν είμαστε αγκαλιασμένοι και με το κεφάλι ψηλά».

Μουσική
6

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μας αφορά σήμερα η Lady Gaga;

The Review / Μας αφορά σήμερα η Lady Gaga;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος Γιάννης Τσιούλης aka Cartoon Dandy συζητούν για την πορεία και τα τελευταία βήματα στη μουσική και κινηματογραφική βιομηχανία μιας από τις μεγαλύτερες ποπ σταρ της τελευταίας 15ετίας και για το πόσο relevant είναι σήμερα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
10 χρόνια μετά, ακόμη μας στοιχειώνει το «Ταπεινοί Και Πεινασμένοι»

Μουσική / Το «Ταπεινοί Και Πεινασμένοι» του ΛΕΞ ακόμη μας στοιχειώνει

Πέρασαν 10 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού δίσκου του «Τ.Κ.Π.», που δεν ήταν απλώς ένα σημείο τομής για την εγχώρια ραπ σκηνή. Ήταν κάτι που σε άρπαζε και σε προσγείωνε με το ζόρι στην καθημερινότητα.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Η Bipolia δεν φοβάται να παίζει μουσική στον δρόμο

Μουσική / Η Bipolia δεν φοβάται να παίζει μουσική στον δρόμο

«Είναι σίγουρα πιο χαλαρά στην Κυψέλη, πιο γειτονιά σε σχέση με την Ερμού»: Η νεαρή μουσικός φέρνει αναζωογονητική αύρα στα ελληνικά ροκ και ποπ δεδομένα με το ντεμπούτο άλμπουμ της και τις εμφανίσεις της στους δρόμους της Αθήνας.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
«Βλάσφημο, σατανιστικό, πορνογραφικό»: Η ιστορία του θρυλικού ‘666’, του άλμπουμ που σήμανε το τέλος των Aphrodite’s Child

Μουσική / «Βλάσφημο, σατανιστικό, πορνογραφικό»: Η ιστορία του θρυλικού «666», του άλμπουμ που σήμανε το τέλος των Aphrodite’s Child

Οι εξωφρενικές ιδέες του Νταλί, τα λάγνα φωνητικά της Ειρήνης Παπά και οι διαμάχες του Βαγγέλη Παπαθανασίου με τη δισκογραφική εταιρεία ήταν μόνο μερικά από τα επεισόδια της δημιουργίας ενός μνημειώδους άλμπουμ που επανακυκλοφορεί αυτές τις μέρες σε deluxe έκδοση.
THE LIFO TEAM
«Μόλις νιώσεις σιγουριά ως γυναίκα, θα προσπαθήσουν να σε σπρώξουν προς τα κάτω»

Μουσική / «Μόλις νιώσεις σιγουριά ως γυναίκα, θα προσπαθήσουν να σε σπρώξουν προς τα κάτω»

Aφήνοντας πίσω της την προηγούμενη ζωή της ως νοσοκόμα, μετά από παρότρυνση των ασθενών της να κυνηγήσει τα όνειρά της, η παραγωγός και καλλιτέχνιδα Kelly Lee Owens μιλά για την τελευταία της δουλειά, τις σημαντικές συνεργασίες της και τη μουσική που διαμορφώνει συνειδήσεις και επηρεάζει συναισθήματα.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η σπουδαία επανεκκίνηση της Καμεράτα ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών

Μουσική / Η συγκινητική επανεκκίνηση της Καμεράτας

Τέσσερα χρόνια, δύο νομοθετικές παρεμβάσεις, τρεις υπουργικές αποφάσεις και μία εκκαθάριση χρειάστηκαν ώστε να μπορέσει η Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής να κάνει restart και να επανέλθει ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Μουσική / Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Η υποψηφιότητα ενός ξεχασμένου και μάλλον αδιάφορου κομματιού του Τζον Λένον για το βραβείο του δίσκου της χρονιάς φαίνεται να συμπυκνώνει όλη την σύγχυση και την έλλειψη σοβαρότητας που διακρίνει τον κουρασμένο μηχανισμό κύρους των Grammy.
THE LIFO TEAM
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Μουσική / Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Ο Στίλπων Νέστωρ μαζί με εκλεκτούς καλεσμένους παρουσιάζουν αυτή την Πέμπτη στην Αθήνα τη νέα του δουλειά που έχει τίτλο «The Second Cloud Commission» και αποτελεί το απόγειο μιας δημιουργικής πορείας στο σύγχρονο ροκ που διανύει τέσσερις δεκαετίες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Το κονσέρτο που σφράγισε μια βαθιά φιλία

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Το κονσέρτο που σφράγισε μια βαθιά φιλία

Η Ματούλα Κουστένη βουτά στα άδυτα μιας βαθιάς φιλίας, αυτής των Γιόζεφ Γιόακιμ και Γιοχάνες Μπραμς, που στηρίχτηκε στην καλλιτεχνική ιδιοφυΐα και τη χημεία αυτών των δύο μουσικών, αφήνοντας ένα μοναδικό ενθύμιο, το Κοντσέρτο για Βιολί και Ορχήστρα που υπογράφει -ποιος άλλος;- o Γιοχάνες Μπραμς.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Συναυλία Μαλερ

Μουσική / Ένας έξοχος Μάλερ του Κουρεντζή στο Μέγαρο

Ο Κουρεντζής βημάτισε αργά πάνω στο λεπτό σκοινί που συνδέει το υπαρκτό και του μαγικό, του εδώ και του επέκεινα, και με αδρές κινήσεις δεν παρουσίασε απλώς το Adagietto αλλά εξήγησε στον ακροατή κάθε του συλλαβή
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΜΠΙΔΗΣ

σχόλια

3 σχόλια
Εξαιρετική συνέντευξη όντως. Θα μπορούσε να είναι και καλή τραγουδίστρια, αν είχε μέτρο. Οι ερμηνείες της είναι το λιγότερο χύμα,η δε σκηνική της παρουσία ειναι όχι σχεδόν, αλλά τελείως γελοία. Την είδα κι εγω με τον Παπακωνσταντίνου και τη Μελίνα Κανά στο Θέατρο Βράχων, έχανε πάρα μα πάρα πολυ μπροστα στη Μελίνα...αν βαφτίζουμε τέχνη το "βγαίνω στη σκηνή με τα ρούχα που κοιμαμαι και κανω ο,τι μου ´ρθει", το χάσαμε το παιχνίδι
Πέσταααααααααααα... έλεος... στα περισσότερα τραγούδια απλά ουρλιάζει... Που 'σαι ρε Μάρθα και μας άφησες μ' αυτήν...ΥΓ στη Θεσσαλονίκη ήταν και η Κανά μαζί.. ε καλά.. καμία σύγκριση. Έβγαινε και αγαλλίαζαν τα αυτά μου μετά από τη 'Σταμάτω'