1981, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου μόλις έχει μόλις κερδίσει το Όσκαρ για το καλύτερο σάουντρακ με τη μουσική του Chariots of Fire, όταν δέχεται την πρόταση του Ridley Scott για να γράψει το original score του Blade Runner. Δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται, έχει ήδη προηγηθεί ένα διαφημιστικό σποτ που γύρισε ο Ridley το 1979 για το κλασικό άρωμα Channel No 5, με τίτλο «Share the Fantasy» και μουσική του Βαγγέλη. Τα γυρίσματα του Blade Runner έχουν ολοκληρωθεί στο Λος Άντζελες το καλοκαίρι του ’81, ο σκηνοθετης και η παραγωγή μεταφέρονται στο Λονδίνο για να ολοκληρώσουν το μοντάζ, έτσι ο Βαγγέλης καλείται να δει σε ιδιωτική προβολή στα λονδρέζικα Pinewood Studios την πρόχειρη κόπια της ταινίας και του γίνεται η πρόταση. Του αρέσει, τα βρίσκει με τον Scott, έτσι τον Δεκέμβριο αναλαμβάνει να γράψει τη μουσική της.
Ο Βαγγέλης εκείνη την εποχή ζούσε στο Λονδίνο και δούλευε στο στούντιο που είχε χρηματοδοτήσει ο ίδιος, με μηχανήματα και όργανα που άξιζαν πάνω από ένα εκατομμύριο λίρες. Ο μόνος άνθρωπος που δούλευε μαζί του ήταν μία μηχανικός που στη συνέχεια τον βοήθησε στη μίξη και στον συγχρονισμό της εικόνας και της μουσικής -η οποία γραφόταν αναλογικά- και γινόταν πηγαίνοντας μπρος-πίσω την μαγνητοταινία και τη βιντεοκασέτα.
Το σάουντρακ παραδόθηκε ολοκληρωμένο τον Απρίλιο του 1982 κι η ταινία βγήκε στις αίθουσες στις 9 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Ο Βαγγέλης έχει χαρακτηρίσει την προσέγγισή του στη σύνθεση της μουσικής ως «αυθόρμητη και ενστικτώδη», επιτρέποντας στον εαυτό του να αντιδρά με αυθορμητισμό στις εικόνες και να μην αφήνει τις σκέψεις του να επηρεάζουν την έμπνευσή του.
Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες για τη διαδικασία της δημιουργίας του σάουντρακ, τις δυσκολίες στον συγχρονισμό εικόνας και ήχου, για τα φωνητικά του Ντέμη Ρούσσου, τα χορωδιακά μέρη και τα παραδοσιακά όργανα που προστέθηκαν, για τη πρώτη 4κάναλη μίξη που επιχειρήθηκε ποτέ, για τις αμέτρητες ώρες χειρωνακτικής εργασίας για να επιτευχθεί το τελικό αποτέλεσμα. Σημασία έχει ότι αυτό που ετοιμαζόταν για μήνες στα Nemo Studios, έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα σάουντρακ ever και η δουλειά του Βαγγέλη με τους πιο φανατικούς οπαδούς.
Το σάουντρακ παραδόθηκε ολοκληρωμένο τον Απρίλιο του 1982 κι η ταινία βγήκε στις αίθουσες στις 9 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Ο Βαγγέλης έχει χαρακτηρίσει την προσέγγισή του στη σύνθεση της μουσικής ως «αυθόρμητη και ενστικτώδη», επιτρέποντας στον εαυτό του να αντιδρά με αυθορμητισμό στις εικόνες και να μην αφήνει τις σκέψεις του να επηρεάζουν την έμπνευσή του.
«Λειτούργησα λες και συμμετείχα στις σκηνές της ταινίας», λέει ο ίδιος, «και άφηνα τις πρώτες εντυπώσεις των εικόνων να οδηγούν την μουσική μου». Για τον Βαγγέλη η μουσική του Blade Runner είναι ζωτικό και αναπόσπαστο μέρος της ταινίας [όλες οι σκηνές «αποκαλύπτονται» με τη δύναμη της μουσικής και η ταινία λειτουργεί μια χαρά μόνο με εικόνα και το σάουντρακ, χωρίς καθόλου διαλόγους].
Από μουσικής πλευράς το σάουντρακ είναι ένας σκοτεινός, μελωδικός συνδυασμός κλασικών συνθέσεων και φουτουριστικών συνθεσάιζερ, που δίνουν ηχητική υπόσταση στη νουάρ ρετρο-φουτουριστική ατμόσφαιρα που είχε οραματιστεί ο Ridley Scott. Ένας αριστουργηματικός συνδυασμός ηλεκτρονικής μουσικής με φευγαλέους ήχους από γιαπωνέζικα κομμάτια, ορχήστρες του Καΐρου, ρετρό κομμάτια των ’40s, κουδουνάκια, ανατριχιαστικές φωνές από έναν κόσμο έξω από τόπο και χρόνο. Σε συνδυασμό με τους διαλόγους της ταινίας και τους ήχους του εφιαλτικού περιβάλλοντος του μέλλοντος, δημιουργεί μία κατηγορία από μόνο του.
Γι’ αυτό και παραμένει 40 χρόνια μετά φρέσκο και αξεπέραστο και αποτελεί έμπνευση για μια ολόκληρη γενιά μουσικών, οι οποίοι δεν είχαν γεννηθεί καν όταν το δημιουργούσε ο Βαγγέλης. Είναι επίσης ένα σάουντρακ-σταθμός και για άλλον ένα λόγο: μέχρι τότε η αποκλειστική χρήση των συνθεσάιζερ για τη δημιουργία μουσικής για ταινίες ήταν αρκετά παρεξηγημένη και περιοριζόταν κυρίως σε b movies. Η δεκαετία του 50 [η χρυσή δεκαετία για τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας του Χόλιγουντ] είχε προετοιμάσει το έδαφος με πειραματικούς ηλεκτρονικούς ήχους που συνόδευαν τις σκηνές των ταινών, αλλά η δημιουργία τους ήταν αρκετά περίπλοκη διαδικασία. Τα αναλογικά συνθεσάιζερ των ’60s έγιναν προσιτά σε μεγαλύτερη γκάμα μουσικών, η χρήση τους ωστόσο παρέμενε αρκετά περιορισμένη και δύσκολη πρακτικά. Το 1971 ο/η Wendy Carlos διασκεύασε κομμάτια κλασικής μουσικής με συνθεσάιζερ για το σάουντρακ του «Κουρδιστού Πορτοκαλιού», αλλά έπρεπε να έρθουν τα φτηνά συνθεσάιζερ των ’80s για να γίνει η χρήση τους μαζική και να περάσουν στην ποπ μουσική. Ο Βαγγέλης ήταν ο πρώτος που γεφύρωσε το χάσμα των συμφωνικών ορχηστρών και του ήχου του συνθεσάιζερ, συνθέτοντας ένα σάουντρακ που έφτασε στα Όσκαρ [και το κέρδισε]: του Chariots of Fire. Τα όρια είχαν σπάσει και οι συντηρητικοί συνθέτες παλιάς σχολής είχαν αποδεχτεί το «καινούργιο». Το Blade Runner ήταν το επόμενο βήμα, με ακόμα πιο μεγάλη αποδοχή από όλους.
Εκτός από τη μουσική του Βαγγέλη, στην ταινία ακούγονται αποσπασματικά δύο κομμάτια: το «Ogi No Mato» του γιαπωνέζικου σχήματος Nipponia και το «Harps of the Ancient Temples» του αρπιστή Gail Laughton. Στην αρχική εκδοχή του φιλμ, επίσης, ακουγόταν ένα τραγούδι των Ink Spots από το 1939, το «If I Didn’t Care», το οποίο αντικαταστάθηκε από το τραγούδι που έγραψε ο Βαγγέλης στο ίδιο ύφος, το «One more kiss dear» [το τραγούδησε ο Don Percival].
Η μουσική της ταινίας μπορεί να είχε τεράστια αποδοχή από κοινό και κριτικούς αμέσως μόλις η ταινία βγήκε στις αίθουσες [ήταν υποψήφια για BAFTA και για Χρυσή Σφαίρα το 1983], και στους τίτλους του τέλους αναφερόταν ότι ο δίσκος κυκλοφορεί από την Polydor, χρειάστηκαν όμως να περάσουν πάνω από δέκα χρόνια για να κυκλοφορήσει το επίσημο σάουντρακ. Στο μεταξύ είχε κυκλοφορήσει μία εκδοχή του από την New American Orchestra το 1982 με ελάχιστες ομοιότητες με το αυθεντικό και κάποια κομμάτια σε μια συλλογή του Βαγγέλη [Vangelis: Themes] το 1989, αλλά έπρεπε να βγει το Director’s Cut το 1992 για να αποφασίσουν να κυκλοφορήσουν κάτι πιο ολοκληρωμένο. Αυτή η αναμονή έκανε ακόμα πιο δυνατή τη μυθολογία του φιλμ, το οποίο είχε ήδη αποκτήσει cult status. Τελικά, το 1994, κυκλοφόρησε μια επιλογή του Βαγγέλη από τα βασικά θέματα της ταινίας.
Στο μεταξύ, η τεράστια καθυστέρηση της κυκλοφορία επίσημου σάουντρακ δημιούργησε την ανάγκη ανεπίσημων κυκλοφοριών, επειδή οι φαν δεν μπορούσαν να περιμένουν. Το 1982 μία bootleg κασέτα με τη μουσική της ταινίας που είχε διαρρεύσει από κάποιον τεχνικό είχε γίνει πολύ δημοφιλής στα συνέδρια επιστημονικής φαντασίας και το 1993 κυκλοφόρησε ένα bootleg CD από την Off World Music, Ltd. που ήταν πολύ πιο πλήρες από το επίσημο του CD Βαγγέλη. Το 2007 ο Βαγγέλης ξανακυκλοφόρησε το σάουντρακ σε ένα σετ τριών CD με έξτρα ακυκλοφόρητα κομμάτια και νέα κομμάτια εμπνευσμένα από την ταινία.
Το σάουντρακ όμως που είναι πιο πιστό στην αλληλουχία της μουσικής της ταινίας και πιο πλήρες από όλα είναι ένα bootleg που κυκλοφόρησε μια παρέα ορκισμένων οπαδών της ταινίας και του Βαγγέλη, το Esper Group το 2002 με τίτλο «The 2 CD Esper Edition», ξανακυκλοφόρησε σε μονό το Φεβρουάριο του 2003 ως Los Angeles, November 2019» σε ambient version . Στο «The 2 CD Esper Edition» έχουν κάνει εκπληκτική δουλειά, έχουν μαζέψει όλες τις ηχογραφήσεις που υπήρχουν, επίσημες κι ανεπίσημες, τις έχουν επεξεργαστεί ψηφιακά κι έχουν φτιάξει ένα αριστούργημα [το οποίο δεν είναι δικό τους φυσικά, αλλά του Βαγγέλη].
Η παρακάτω συνέντευξη με την ομάδα των Espers έγινε το 2006, ένα χρόνο πριν βγει η επίσημη τριπλή έκδοση του Βαγγέλη και την έχει πάρει ένα μέλος των Bladezone, του on line fan club και «μουσείου» που περιέχει ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σου για το Blade Runner:
«Είμαι ειλικρινά πολύ χαρούμενος για αυτό που ακολουθεί. Αυτό που θα διαβάσετε εξηγεί τι ακριβώς έγινε με την ομάδα Esper, και το σημαντικότερο: το τι δεν έγινε.
— Η Bladezone χαιρετά την Esper Productions. Ποιος ήταν ο φαν ή οι φαν του Blade Runner στην Esper;
Ήταν κανα δύο σκληροπυρηνικοί φαν του Blade Runner, σαν και εσένα, με ένα επιπλέον πάθος για του μουσική του Vangelis.
— Πόσες είναι οι κυκλοφορίες σας;
Δύο μόνο. Το διπλό cd «Esper Edition» το 2002 και το «Los Angeles, November 2019» λίγο αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2003.
— Έχω δει να κυκλοφορούν τα Esper ΜΚΙ, ΜΚΙΙ και MKIII. Αυτά δεν έχουν σχέση με εσάς;
Όχι! Λοιπόν, είναι μια καλή ευκαιρία να πούμε σε όλους ότι όποιος λέει ότι είναι μέλος της Esper, ή ότι πουλάει εκ μέρους της, δεν έχει καμία σχέση με τους ανθρώπους που αναμείχθηκαν σε αυτό το πράγμα εξ αρχής. Πρόκειται για μαϊμούδες εμπόρους που έχουν απλά κλέψει το «label». Αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό, να πω ότι κατάφερα μια φορά να πάρω στα χέρια μου ένα cdr αντίγραφο της επονομαζόμενης “MKII” κυκλοφορίας και, για να είμαι ειλικρινής, βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα σε αυτό. Κομμάτια όπως το “Taffy Lewis’ Bar”, το “I Dreamt Music” και το “Morning at the Bradbury” ακούγονται σαν να έχουν βγει από τις μυθικές, αυθεντικές ηχογραφήσεις του Vangelis! Είναι δυνατόν; Ποιος ξέρει… Οι απόψεις διίστανται γύρω από αυτό το θέμα, αλλά θα μπορούσα σχεδόν να ορκιστώ ότι είναι ο ίδιος που ακούγεται σε αυτά. Αν πρόκειται για μιμητή, νομίζω ότι θα έπρεπε να «διασκευάσει» όλο το score! Για να μάθεις όμως την αλήθεια, θα πρέπει να επικοινωνήσεις με αυτούς που έκαναν την συγκεκριμένη κυκλοφορία. Και παρά το ό,τι υποστηρίζουν δεν είναι οι άνθρωποι της Esper Productions.
— Γιατί κάνατε αυτές τις κυκλοφορίες;
Πρώτα απ’ όλα να σου δώσω κάποια εκ των έσω στοιχεία. Για αρκετά χρόνια τώρα υπάρχει στο διαδίκτυο μια κοινότητα (ένας «εσωτερικός κύκλος») ανθρώπων , οι οποίοι ασχολούνται με σπάνια πράγματα που σχετίζονται με τον Vangelis. Homemade cdr bootleg, γνωστά ως «ιδιωτικές κυκλοφορίες» υλικού του Vangelis έχουν συχνά δημιουργηθεί από φαν και έχουν μοιραστεί μεταξύ τους. Τι είναι «ιδιωτική κυκλοφορία»; Με λίγα λόγια, λοιπόν, πρόκειται συνήθως για κάποιον φαν που έχει στα χέρια του ακυκλοφόρητο υλικό του Vangelis και κάνει μια κυκλοφορία 10+ cdr, μαζί με κάποιο artwork. Υποτίθεται πως είναι συλλεκτικά κομμάτια που δεν στοχεύουν στη πώληση ή στο κέρδος. Η αυθεντική Esper Edition αυτό είναι ουσιαστικά. Η πρόθεση της Esper Edition ήταν να παρουσιάσει την δική μας ερμηνεία του πώς πρέπει να είναι ένα σωστό soundtrack του Blade Runner. Γιατί το κάναμε; Βασικά, νομίζω ότι είχαμε βαρεθεί με όλα αυτά τα Blade Runner bootleg, τα οποία δεν το είχαν ούτε από άποψη μουσικής χρονολογίας, ούτε από άποψη πληρότητας. Όλα τους είχαν κάτι μοναδικό, αλλά πάντοτε κάτι έλειπε. Αρχίσαμε να φτιάχνουμε τους δίσκους για προσωπική μας ευχαρίστηση, αλλά σκεφτήκαμε ότι θα ήταν ωραία να κάνουμε και ένα artwork και τους μετατρέψουμε σε «ιδιωτική κυκλοφορία» για τους φίλους μας. Αυτό ήταν. Όσον αφορά στο “Los Angeles, November 2019” που ακολούθησε, θέλαμε να κάνουμε ένα “ambience”, κάτι σαν ένα “Blade Runner chillout” cd, που θα έβαζε τον ακροατή στο μέσο αυτού του φανταστικού σύμπαντος του Blade Runner. Τα ηχητικά εφέ προέρχονται σχεδόν εξ ολοκλήρου από το παιχνίδι του BR. Κάποια είναι από την ταινία και τέλος λίγο υλικό του Vangelis να παίζει στο βάθος, σαν τελική πινελιά. Παρεμβάλαμε το “Reve” (από το album “Opera Sauvage”), καθώς και ένα αχρησιμοποίητο κομμάτι από το “Τhe Bounty” γιατί ταίριαζαν στην ατμόσφαιρα. Αυτός ο δίσκος είναι καταπληκτικός για έναν υπνάκο…
— Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να πάρει ήχους από μια ταινία, αλλά οι δικοί σας δίσκοι ήταν pre-production; Πώς το καταφέρατε αυτό;
Σε αντίθεση με ό,τι έχει γραφτεί στο διαδίκτυο σχετικά με αυτό, η αλήθεια είναι ότι δεν εξασφαλίσαμε κάποια καινούρια μουσική του Vangelis για το Blade Runner, που να μην είχε ήδη κυκλοφορήσει κάπου προηγουμένως. Αυτό που κάναμε ήταν απλά να χρησιμοποιήσουμε ήδη υπάρχουσες bootleg και επίσημες πηγές από άλλες ιδιωτικές κυκλοφορίες, όπως τα Deck Art, Memoirs 7, Euterpe, κυκλοφορία του 2001, VHS του 1982 και φυσικά την επίσημη κυκλοφορία της Warner. Σε όλες αυτές τις κυκλοφορίες υπήρχαν κομμάτια του puzzle, αλλά καμία δεν έβαζε τα κομμάτια αυτά στην σωστή σειρά, ούτε και τα ανακάτευε σωστά. Προσέξαμε πολύ ώστε να ακολουθούμε χρονολογικά την ροή της ταινίας. Το mixing έγινε επίσης προσεκτικά, ώστε τα κομμάτια να κυλούν σωστά σε συνδυασμό με μερικά έξυπνα patchwork και μεταβάσεις (για παράδειγμα το “Damask Rose”).
Στην πραγματικότητα, η μουσική που δεν συμπεριλήφθηκε στην ταινία αποτέλεσε ένα μικρό πρόβλημα, καθώς θέλαμε να κρατήσουμε την σειρά τον γεγονότων όπως ήταν στην ταινία. Συγκεκριμένα θυμάμαι το πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε με το “Damask Rose”, μέχρι που βρήκε το δρόμο του στην σκηνή του Sushi Bar και ταίριαξε εκεί σχεδόν μαγικά. Επίσης, έπρεπε να αποφασίσουμε για τα theme που υπήρχαν διαθέσιμα σε παραπάνω από μια version, ποια version θα χρησιμοποιήσουμε. Για παράδειγμα, ανάλογα με την πηγή κυκλοφορίας, themes όπως τα “Tales from the Future”, “Blade Runner Blues” ή το “End Titles” είχαν σημαντικές διαφορές σε επίπεδο διάρκειας. Επιπλέον, αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε την “click and hiss” εκδοχή του “One More Kiss, Dear” από την κυκλοφορία του 2000, επειδή μας άρεσε η αίσθηση παλιού βινυλίου που είχε αυτό το remix. Μια σύντομη σημείωση κάπου εδώ: το “Memoires 7” και ο διάδοχός του, το “Deck Art”, προέρχονται και τα δύο από μια version της ταινίας που προοριζόταν για μεταγλώττιση. Αυτό που είναι μοναδικό στις συγκεκριμένες version είναι ότι περιλαμβάνουν τα πάντα ΕΚΤΟΣ από διάλογο: με άλλα λόγια, ακούς μόνο την μουσική, το sound design κτλ. Αυτό είναι φανταστικό, γιατί στις σκηνές -όπως ας πούμε στη σκηνή του “Voigt Kampf test” δεν ακούς πια τους ηθοποιούς να μιλάνε πάνω στη μουσική.
Φαντάζομαι κάποιον φαν να παίρνει στα χέρια του ένα από αυτά τα αντίγραφα και να φτιάχνει μια από τις κυκλοφορίες για τις οποίες λέγαμε προηγουμένως. Το μειονέκτημα, όμως, αυτών των κυκλοφοριών είναι πως είχαν cues από την ταινία σε λάθος σειρά ή διάσπαρτα. Για παράδειγμα, για το κομμάτι της Esper με τίτλο “I Am the Business” πήραμε απλά όλα τα διάσπαρτα κομμάτια που υπήρχαν σε αυτή την σκηνή (από εκεί που η Rachel λέει αυτή την αξέχαστη ατάκα στον Deckard οδηγώντας στο ξεκίνημα του “Love Theme”) και τα βάλαμε όλα μαζί στη σωστή σειρά. Ακόμη ένα μειονέκτημα του, κατά τα άλλα όμορφα μιξαρισμένου “Memories 7” και του “Deck Art”, ήταν ότι περιελάμβαναν συντομευμένες version της μουσικής. Για παράδειγμα, είχαν μόνο ένα λεπτό απ’ το “Rachael’s Song” ή το “Memories of Green”. Έτσι, στη version της Esper θελήσαμε να συγκεντρώσουμε τη μουσική που προερχόταν από αυτά τα αντίγραφα που προορίζονταν για μεταγλώττιση και να τα συνδυάσουμε με κυκλοφορίες όπως το “2001”, “Gongo” bootlegs και την επίσημη κυκλοφορία της Warner. Τέλος, υπήρχε και άλλη μουσική που όλες οι προηγούμενες κυκλοφορίες είχαν ξεχάσει να συμπεριλάβουν. Τέτοια περίπτωση ήταν το “Thinking of Rachel” (αυθαίρετος τίτλος), η οποία είναι μια υπέροχη αλλά πολύ σύντομη εναλλακτική εκδοχή του “Love Theme” που ακουγόταν στην version που παίχτηκε στους κινηματογράφους το 1982, όταν ο Deckard αποκοιμιέται στο πιάνο (αντικαταστάθηκε από τη σκηνή με τον μονόκερο στο director’s cut).
Η πηγή του, όσο λυπηρό και αν ακούγεται, ήταν ένα VHS αντίγραφο της αυθεντικής κόπια της ταινίας. Χρειάστηκε να κάνουμε πολύ equalizing, ώστε να ξεφορτωθούμε τον θόρυβο. Ακόμη, περιλαμβάνονταν μέρη που έλειπαν από το “Rachael Sleeps” (άλλος ένας αυθαίρετος τίτλος). Όπως και να ’χει, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι το πραγματικό προτέρημα της Esper Edition είναι ότι συγκεντρώνει όλα τα υπάρχοντα bootleg του Blade Runner και τα συνδυάζει με τις επίσημες κυκλοφορίες, δημιουργώντας ένα συνεκτικό και περιεκτικό soundtrack. Υπάρχει κάποια αξία σε αυτό; Ίσως όχι. Περιττό να αναφέρω ότι χωρίς τις προηγούμενες ιδιωτικές κυκλοφορίες και τα bootleg δεν θα υπήρχε Esper Edition.
— Πώς νιώσατε όταν οι δίσκοι της Esper γέμισαν το διαδίκτυο;
Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα, για να πω την αλήθεια. Από τη μία ήμασταν κατάπληκτοι και κρυφοπερήφανοι! Θέλω να πω, όταν ένα homemade fan project γίνεται μέρος της μυθολογίας του Blade Runner, είναι πραγματικά απίστευτο. Από την άλλη, είναι ενοχλητικό να βλέπεις διάφορους bootleggers που προσποιούνται ότι είμαστε εμείς να έχουν φτιάξει τις δικές τους εκδοχές και να προσπαθούν να βγάλουν λεφτά σε διάφορα website όπως το ebay κτλ. Είμαστε εντελώς αντίθετοι με την ιδέα του να προσπαθείς να βγάλεις κέρδος από τέτοια fan project. Παρόλα αυτά, το ίντερνετ είναι αυτό που είναι και είναι πολύ αφελές να νομίζεις ότι δεν θα συμβούν τέτοια πράγματα… Άλλος ένας παράγοντας που προκάλεσε την επιτυχία της Esper είναι αυτό που οι μαρκετίστες ονομάζουν “branding”. Με έναν τρόπο οι λέξεις “Esper Edition” έχουν γίνει ένα αναγνωρίσιμο και αξιοσέβαστο brand.
Γι’ αυτό και διάφοροι bootleggers προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν με σκοπό το κέρδος. Ευτυχώς, όπως έχω αντιληφθεί τελευταία, οι ψεύτικοι Esper Edition δίσκοι δεν βρίσκονται τόσο συχνά στο ebay, πράγμα που με κάνει να πιστεύω ότι οι περισσότεροι φαν μπορούν να τα βρουν δωρεάν. Αυτό είναι πολύ καλό. Έχω προσπαθήσει επανειλημμένα να επικοινωνήσω μέσω mail με το ebay κάνοντάς τους γνωστό ότι επιτρέπουν την πώληση bootlegged υλικού, αλλά δυστυχώς δεν έλαβα κάποια απάντηση. Προφανώς δεν τους ενδιαφέρει. Και τώρα; Ελπίζω ότι ο Vangelis θα μπορέσει να διαβάσει αυτό το κομμάτι και να καταλάβει την τρελή και συνεχή ζήτηση για αυτό το ασύλληπτα όμορφο soundtrack και να πιστεί να κυκλοφορήσει όλη τη μουσική του score (ή τουλάχιστον περισσότερη!). Σύντομα έρχεται η 25η επέτειος της κυκλοφορίας του Blade Runner Vangelis…
Έχει γίνει πολύ δουλειά για τον δίσκο, αλλά τι έγινε με το εξώφυλλο της Esper;
Για να πω την αλήθεια πήραμε το backround για το εξώφυλλο από εσάς! Από ένα απ΄ τα screen savers του BladeZone. Νομίζω ήταν του Robin Vincent. (Συγγνώμη, Robin!). To εσωτερικό του εξωφύλλου είναι μια εικόνα της Rachael και του Deckard να φιλιούνται.
Έχετε κυκλοφορήσει τίποτα άλλο; Υπάρχουν σχέδια για το μέλλον;
Όχι, δεν έχουμε κυκλοφορήσει τίποτα άλλο από τότε. Όπως είπα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τον απίστευτο αριθμό bootleg του Blade Runner που κυκλοφορούν, μοιάζει κάπως μάταιο να συνεχίζουμε να κυκλοφορούμε το ίδιο πράγμα. Αλλά δεν ξέρεις ποτέ… Μια τελευταία παράκληση προς όλους τους φαν που έχουν ήδη αντίγραφα του Esper Edition ή του L.A. November, 2019: παρακαλώ μοιραστείτε τα! Δεν έχει νόημα να πληρώνεις για αυτά τα πράγματα!».
Πηγές: http://www.nemostudios.co.uk/bladerunner, http://media.bladezone.com/esper.php.
![Το διαστημικό ταξίδι του Juno στον Δία και τον Γανυμήδη, σε μουσική υπόκρουση του Βαγγέλη Παπαθανασίου [ΒΙΝΤΕΟ]](/sites/default/files/styles/landscape_medium/public/articles/2021-07-17/juno-jupiter.jpg?h=c673cd1c&itok=bPcWthqU)
σχόλια