Live

Οι τελευταίες αναπνοές στο Τσερνόμπιλ

Οι τελευταίες αναπνοές στο Τσερνόμπιλ Facebook Twitter
12

[Από τον Θανάση Χαραμή]

 

 

Στις 26 Απριλίου του 1986 ο αντιδραστήρας Νο4 του πυρηνικού εργοστασίου στο Τσερνόμπιλ της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και σημερινής Ουκρανίας προκάλεσε το μεγαλύτερο πυρηνικό ατύχημα στην ιστορία. Η έκρηξη του ενεργοποίησε ένα καταστροφικό ντόμινο που παρέσυρε όλη την Ευρώπη και ανέτρεψε χιλιάδες ζωές. Η πλήρης εικόνα της καταστροφής άργησε πολύ να αποκαλυφθεί χάρη στη Σοβιετική μυστικοπάθεια. Η περιοχή εκκενώθηκε για πάντα και ακόμη και σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο τοξικά μέρη του πλανήτη.

 

Οι κάτοικοι του Τσερνόμπιλ και των γύρω χωριών αμέσως μετά το ατύχημα εγκατέλειψαν για πάντα τα σπίτια τους αφού τα ποσοστά ραδιενέργειας ήταν απαγορευτικά. Οι 1000 κάτοικοι του χωριού Radkova που βρίσκεται σε απόσταση μόλις 35 χλμ. από το εργοστάσιο ήταν από τους πρώτους που τράπηκαν σε φυγή. Πέντε περίπου οικογένειες αρνήθηκαν να φύγουν από τη γη τους ακόμη και αν ήξεραν πως για τα επόμενα χρόνια ο καρκίνος και οι παρενέργειες στην υγεία τους θα ήταν ίσως το μοναδικό πράγμα που θα συνέχιζε να αναπτύσσεται εκεί.

 

Η φωτογράφος Diana Markosian βρήκε εκεί τους τελευταίους κάτοικους του χωριού που αψήφησαν πεισματικά τον θάνατο και έμειναν στα σπίτια τους. Ο Mikhail και η Lida Masanovitz παντρεμένοι για πάνω από 50 χρόνια, δεν σκέφτηκαν στιγμή να φύγουν από το Radkova. Μαζί παρέμειναν στο χωρίο φάντασμα που οι αρχές είχαν ορίσει ως ζώνη ακατάλληλη για διαμονή και επίσκεψη. Εκεί είχαν γνωριστεί, εκεί είχαν ερωτευτεί, εκεί είχαν ζήσει σχεδόν όλη τους τη ζωή.

 

Οι τελευταίες αναπνοές στο Τσερνόμπιλ Facebook Twitter

 

Οι τελευταίες αναπνοές στο Τσερνόμπιλ Facebook Twitter

 

Οι τελευταίες αναπνοές στο Τσερνόμπιλ Facebook Twitter

 

Οι τελευταίες αναπνοές στο Τσερνόμπιλ Facebook Twitter

 

Οι τελευταίες αναπνοές στο Τσερνόμπιλ Facebook Twitter

 

Οι τελευταίες αναπνοές στο Τσερνόμπιλ Facebook Twitter

 

Οι τελευταίες αναπνοές στο Τσερνόμπιλ Facebook Twitter

 

Οι τελευταίες αναπνοές στο Τσερνόμπιλ Facebook Twitter

 

Οι τελευταίες αναπνοές στο Τσερνόμπιλ Facebook Twitter

 

Οι τελευταίες αναπνοές στο Τσερνόμπιλ Facebook Twitter

 

Οι τελευταίες αναπνοές στο Τσερνόμπιλ Facebook Twitter

 

Οι τελευταίες αναπνοές στο Τσερνόμπιλ Facebook Twitter

 

 

 

Φωτογραφία
12

Live

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι φωτογραφίες της Χλόης Ακριθάκη γίνονται έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη

Φωτογραφία / Μια έκθεση για τους πολύ προσωπικούς χώρους των καλλιτεχνών

Η έκθεση «Συναντήσεις» της Χλόης Ακριθάκη στο Μουσείο Μπενάκη είναι μια σειρά φωτογραφιών που ξεκινά το 1992, στο ατελιέ του πατέρα της, και φτάνει μέχρι σήμερα, με την ίδια να επισκέπτεται φίλους εικαστικούς κατά τη διάρκεια της δουλειάς τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Οι νικητές και οι φιναλίστ του Nature Photography Contest 2024

Φωτογραφία / Οι νικητές και οι φιναλίστ του Nature Photography Contest 2024

Οι νικητές του δεύτερου ετήσιου Διαγωνισμού Φωτογραφίας Φύσης παρουσιάζουν εκπληκτικές εικόνες που κόβουν την ανάσα και αποκαλύπτουν τη ζωή στον πλανήτη μας. Ο φετινός διαγωνισμός αναδεικνύει τη δύναμη της φωτογραφίας να αποτυπώνει τοπία, την άγρια ζωή και τη λεπτή ισορροπία που διατηρεί τη ζωή στη Γη.
THE LIFO TEAM
«Η ζωή είναι παράξενη και αστεία» - Μία ταινία για τη ζωή και το έργο του σπουδαίου Βρετανού φωτογράφου Martin Parr

Φωτογραφία / Η ζωή και το έργο του φωτογράφου Martin Parr γίνονται ντοκιμαντέρ

«Προσπαθώ να δείξω τα πράγματα που θεωρώ ενδιαφέροντα και μερικές φορές είναι αστεία. Οι άνθρωποι είναι αστείοι, οπότε πώς γίνεται να μην είναι και το έργο αστείο; Δεν θεωρώ τον εαυτό μου χιουμοριστικό φωτογράφο, αλλά η ζωή είναι παράξενη και αστεία».
THE LIFO TEAM
Τάκης Τλούπας: Ο φωτογράφος που αποτύπωσε μοναδικά την «ασπρόμαυρη» Ελλάδα

Φωτογραφία / Η απλότητα και η δύναμη των προγόνων μας στις φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα

Η ιστορία του φωτογράφου που απαθανάτισε το δριμύ μεγαλείο της ελληνικής φύσης και τους φτωχούς ανθρώπους που έφτιαξαν κόσμο απ' τα χρειώδη: Μιλούν στη LIFO η κόρη του, Βάνια Τλούπα, και η εκδότρια Ραχήλ Μισδραχή–Καπόν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Άγγελος Μπαράι: «Βλέπω τη φωτογραφία ως μέσο επούλωσης τραυμάτων»

Φωτογραφία / Άγγελος Μπαράι: «Βλέπω τη φωτογραφία ως μέσο επούλωσης τραυμάτων»

Ο βραβευμένος φωτογράφος εστιάζει στα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, τη μετανάστευση και το προσφυγικό, δίνοντας φωνή σε ανθρώπους και ιστορίες που θα έμεναν στο σκοτάδι.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

5 σχόλια
Να διευκρινίσουμε βέβαια ότι το Πρίπιατ δεν εκκενώθηκε αμέσως μετά το ατύχημα, αλλά αρκετές ώρες αργότερα (και αφού είχε διαρρεύσει ήδη ραδιενέργεια) επειδή η Σοβιετική Ένωση δεν ήθελε να μάθει η δύση ότι έχουν θέμα με αντιδραστήρα... Επίσης στις γύρω περιοχές η ραδιενέργεια είναι σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα, ειδικά στις μέρες μας. Με εξαίρεση κάποια αντικείμενα, την σκόνη από την έκρηξη της οροφής του αντιδραστήρα και, βεβαίως βεβαίως, τον ίδιο τον αντιδραστήρα, η περιοχή έχει αρχίσει να ανακτά το οικοσύστημά της.
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο!Μου ήρθε στο μυαλό μία πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα ταινία κινουμένων σχεδίων με τίτλο "Όταν Φυσάει ο Άνεμος" (When the Wind Blows) (1986), του σκηνοθέτη Τζίμι Μουρακάμι και μουσική του Ντέιβιντ Μπάουι. Για όσους δεν την έχουν παρακολουθήσει, την συστήνω ανεπιφύλακτα. Σε κάποια video (dvd) club υπάρχει.Πληροφορίες σχετικά με την ταινία η οποία στηρίχτηκε στο ομότιτλο κόμικ:http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD_%CF%86%CF%85%CF%83%CE%AC%CE%B5%CE%B9_%CE%BF_%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82
«..και ο κόμπος στο λαιμό να μην φεύγει.» Ακριβώς έτσι...!Και το κόμικ είναι πολύ καλό, αλλά τις εντυπώσεις και όλη αυτή την συναισθηματική φόρτιση και την μελαγχολική ατμόσφαιρα, τα πετυχαίνει μόνο η ταινία.
Ποιος δε θυμάται την υστερία που ακολούθησε στην Ελλάδα μετά το ατύχημα.Όλοι τρέχανε να αδειάσουν τα ράφια με τα εβαπορέ και τις κονσέρβες και δεν ακουμπούσαν οτιδήποτε φρέσκο.ειναι περίεργο που δεν είχαμε θύματα εδω,αλλά από...σκορβουτο.Από το πρωί μέχρι το βράδυ μας λέγανε για το ραδιο που σκοτώνει και μείς πιτσιρίκια φοβόμασταν να ακουμπήσουμε...το ραδιόφωνο!Εντάξει,άσχετο σχόλιο αλλά λίγο σχετικό...
Ήμουν μόνο δύο χρονών αλλά θυμάμαι τη φρίκη της μάνας μου ενώ με τάιζε! Φυσικά δεν γνώριζα τότε αλλά θυμάμαι το άγχος της, ακόμα. Ούτε έξω μας άφηναν, ούτε τίποτα. Ούτε καλά καλά ήξεραν τι να κάνουν.