Κείμενο/Φωτογραφίες: Θανάσης Καραντζάς
Αυτή την συναυλία την περίμενα πολύ. Δηλωμένος φαν του ποιητή-μουσικού Γιάννη Αγγελάκα. Ο τελευταίος του δίσκος είχε φρακάρει στο ξανά και οι νέοι ‘πόθοι’ του στο μυαλό μου. Περιφερόταν ήρεμα μαζί με τον κόσμο αλλά μάλλον μόνος με τις σκέψεις του ήταν ο Γιάννης και κάπου κάπου του μίλαγε και κάποιος από εμάς. Μπήκε έτσι ήρεμα λίγο μετά την προγραμματισμένη έναρξη, νηφάλιος, μαυροντυμένος. Ξεκίνησε με τα νέα του τραγούδια αφοί μας είπε ότι θα αργήσει να μας ξαναδεί και ότι αυτή είναι μια αποχαιρετιστήρια συναυλία. Ζέσταινε το κοινό με πιο παλιά κομμάτια εδώ και εκεί και κάποια στιγμή όπως κάθε μεγάλος οδηγός άρχισε να πατάει το γκάζι. Γλέντι , τηλεντρόγκες, πόθοι, δικαιοσύνη, μέσα στην νύχτα των άλλων, ο χαμένος τα παίρνει όλα και δεν σταμάταγε. Μόνο κάποια στιγμή για να πει δυο κουβέντες για τον ρατσισμό και τον φασισμό και την μαλ…κία που μας πάει στο όπου. Σιγά μην κλάψω είπε και ο μεταλλικούς ήχος του μπαγλαμά με τον κόσμο να χοροπηδά ξεκίνησε. Ο Ντίνος Σαδίκης από εκείνη την ώρα δεν σταμάτησε να φιλάει το μπαγλαμάδάκι του και μετά να του φέρεται σαν ηλεκτρική κιθάρα. Η βραδιά απογειώθηκε με την γνώριμη ατμόσφαιρα από αυτούς τους στίχους που διαπερνούν τα πάντα και σε εξυψώνουν χωρίς καμία έκπτωση. Φρέσκος πάντα και ανθεκτικός, χόρευε και ούρλιαζε πάντα με αυτό τον χαμηλό του τόνο. Το τελευταίο μισάωρο ήταν για παραγγελιές πειραγμένους ήχους και διπλοχρονισμένα τραγούδια του. Ο Ντίνος φυσικά είπε την όμορφη μελαχρινή και ένα προφανέστατο encore πιο μετά όλοι τους και έτσι όμορφα έκλεισε η βραδιά. Με πάθος και για ζωή, όπως όλα είναι δρόμος.
σχόλια