Ανάμεσα στο 750 π.Χ. και 200 π.Χ., οι αρχαίοι Έλληνες συνέθεταν τραγούδια που συνόδευαν με λύρα, φλογέρες και διάφορα κρουστά. Περισσότερα από 2000 χρόνια αργότερα, οι σύγχρονοι μελετητές έχουν βρει τον τρόπο να ανακατασκευάσουν και να εκτελέσουν τους ήχους ώστε να καταλάβουμε πώς ακούγονταν τα τραγούδια και η μουσική που τα συνόδευε.
Στην ιστοσελίδα του BBC ο Armand D'Angour, μουσικός και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, σημειώνει: Τα αρχαία ελληνικά όργανα είναι γνωστά από περιγραφές, πίνακες ζωγραφικής και ευρήματα, τα οποία μας επιτρέπουν να καθορίσουμε τα ηχοχρώματα και το εύρος των ήχων που παράγουν.
Στην έρευνα έχουν χρησιμοποιηθεί όλα τα στοιχεία που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα σχετικά με τις μελωδίες, τους ρυθμούς και τα μουσικά όργανα της αρχαίας Ελλάδας.
Σήμερα έχουν προκύψει νέες αποκαλύψεις σχετικά με την αρχαία ελληνική μουσική με μια φωνητική σημειογραφία, που επινοήθηκε γύρω στο 450 π.Χ., και αποτελείται από γράμματα της αλφαβήτου και σημεία που τοποθετούνται πάνω από τα φωνήεντα των ελληνικών λέξεων. Οι Έλληνες είχαν επεξεργαστεί και σήμερα αποκαλύπτονται μαθηματικές αναλογίες των μουσικών διαστημάτων, ώστε μια οκτάβα είναι 2:1, το ένα πέμπτο 3:2, ένα τέταρτο 4:3, και ούτω καθεξής.
Παρακάτω μπορείτε να ακούσετε τον David Creese, έναν κλασικιστή από το Πανεπιστήμιο του Newcastle, να παίζει «ένα αρχαίο ελληνικό τραγούδι από μια πέτρινη επιγραφή σε ένα όργανο με 8 χορδές που μοιάζει με σαντούρι.
Η μελωδία που ακούγεται πιστώνεται στον Σείκιλο, γράφει το περιοδικό Αρχαιολογία. Ο Σείκιλος έζησε στις Τράλλεις της Μικράς Ασίας κατά το 200 π.Χ. Είναι γνωστός για το αρχαιότερο παγκοσμίως γνωστό τραγούδι, του οποίου σώζονται πλήρως και οι στίχοι και η μουσική. Ο Σείκιλος έγραψε το τραγούδι του μετά το 200 π.Χ. σε επιτύμβια κυλινδρική στήλη που έχει ύψος 40 εκατοστά και περιέχει στην κοινή ελληνική της ελληνιστικής εποχής ένα επίγραμμα δώδεκα λέξεων και ένα μέλος (τραγούδι) δεκαεφτά λέξεων μαζί με τη μουσική του.
σχόλια