Μια επιχείρηση μετατρέπει την μυρωδιά των αγαπημένων σας που πέθαναν σε άρωμα

Μια επιχείρηση μετατρέπει την μυρωδιά των αγαπημένων σας που πέθαναν σε άρωμα Facebook Twitter
3

Η ιστορία του Ζαν Μπατίστ Γκρενουίγ από το " Άρωμα" του Πάτρικ Ζίσκιντ φαίνεται πως δεκάδες χρόνια μετά, ενέπνευσε μια επιχειρηματία από τη Γαλλία.


Σκεπτόμενη πόσο δύσκολη και επώδυνη μπορεί να είναι η απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου η Katia Apaletegui ετοιμάζει έναν τρόπο να τους διατηρήσουμε για πάντα ζωντανούς μέσω της μυρωδιάς τους και ενός αρώματος.

Η μυρωδιά ανακαλεί μνήμες και είναι κάτι με το οποίο συνδεόμαστε πάντα με τους δικούς μας ανθρώπους. Στηριζόμενη σε αυτή την οπτική, η Γαλλίδα επιχειρηματίας αποφάσισε πως με τα προσωπικά αυτά αρώματα, μπορεί να συμβάλλει στην αντιμετώπιση της θλίψης και του πένθους. Προσπάθησε να προσφέρει «οσφρητική ανακούφιση» στους ανθρώπους που θρηνούν για το χαμό των δικών τους, μια πηγή παρηγοριάς που θα λειτουργεί περίπου όπως οι παλιές φωτογραφίες και τα βίντεο.

Σκέφτηκε, λοιπόν, να ξεκινήσει μια εταιρεία στην οποία θα δημιουργούνται αρώματα από τους νεκρούς όποιας οικογένειας το επιθυμεί. Η βασική διαδικασία έχει ως εξής: όταν πεθάνει ένας αγαπημένος μας, αφού συγκεντρώσει κάποιος τα προσωπικά του αντικείμενα, όπως τα ρούχα, τα μαξιλάρια και τις πετσέτες τα μεταφέρει σε έναν χημικό από το πανεπιστήμιο της Άβρ και μέσα από διάφορες επεξεργασίες εκεί θα απομονωθούν οι ανθρώπινες οσμές (περισσότερα από εκατό μόρια) οι οποίες θα μετατραπούν σε άρωμα ακόμη και με τη μορφή σπρέι.

Η εταιρεία πρόκειται να ξεκινήσει τη λειτoυργία της τον ερχόμενο Σεπτέμβριο με τη βοήθεια του γιου της Apaletegui που σπουδάζει τώρα στον κλάδο των επιχειρήσεων.


Σύμφωνα με την ίδια, θα μπορούμε να αγοράζουμε το δικό μας –προσαρμοσμένο στην μυρωδιά του δικού μας ανθρώπου- άρωμα διαδικτυακά για περίπου 560€.

3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Millennials και Gen Zers αναζητούν το ιδανικό workplace το 2025

Living / Το ιδανικό εργασιακό περιβάλλον του 2025: Τι ψάχνουν οι Millennials και οι GenZers;

Οι διαφορετικές γενιές που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια στην αγορά εργασίας περιγράφουν τις συνθήκες που θα τους έκαναν να νιώθουν τη δουλειά τους περισσότερο σαν το σπίτι τους.
ΠΕΝΝΥ ΜΑΣΤΟΡΑΚΟΥ
Γιατί συχνά νιώθουμε μεγαλύτερη νοσταλγία για τις δυσκολίες παρά για τις χαρές;

Living / Γιατί συχνά νιώθουμε μεγαλύτερη νοσταλγία για τις δυσκολίες παρά για τις χαρές;

Οι άνθρωποι έχουν την τάση να βλέπουν «με ροζ γυαλιά» ακόμα και τις πιο αντίξοες περιόδους της ζωής τους, ακόμα κι αν πρόκειται για συνθήκες οικονομικής ύφεσης, πανδημίας ή πολέμου.
THE LIFO TEAM
O «ξαφνικός θάνατος» της εξ αποστάσεως εργασίας

Living / O «ξαφνικός θάνατος» της εξ αποστάσεως εργασίας

Στον απόηχο της πανδημίας, οι πολιτικές «εργασίας από το σπίτι» έμοιαζαν να δείχνουν τον δρόμο για τον χώρο εργασίας του μέλλοντος, αλλά πλέον οι αποκλειστικά remote θέσεις είναι είδος προς εξαφάνιση.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗΣ
«Προτιμώ να δώσω τον σκύλο, παρά να είναι μαζί σου»: Όταν χωρίζεις (και) από το κατοικίδιό σου

Living / «Προτιμώ να δώσω τον σκύλο, παρά να είναι μαζί σου»: Όταν χωρίζεις (και) από το κατοικίδιό σου

Ποιο είναι το νομοθετικό πλαίσιο σχετικά με τα ζώα συντροφιάς; Ιστορίες –με αίσιο και μη τέλος– για ανθρώπους που χώρισαν εκτός από τους συντρόφους τους και από το κατοικίδιό τους.
ΤΑΤΙΑΝΑ ΤΖΙΝΙΩΛΗ
ΕΠΕΞ CHECK «Ο τρόπος που βλέπω το ντύσιμο καθορίστηκε απ’ τον αυτισμό μου»

Living / «Δεν ήμουν το παράξενο παπί, απλώς δεν ήμουν ποτέ πάπια»: Όταν μια γυναίκα της μόδας διαγνώστηκε με αυτισμό στα 50

Για τη Ζ. τα ρούχα δεν είναι απλώς αισθητική επιλογή – είναι μια γλώσσα. Η διάγνωση της νευροδιαφορετικότητάς της την έκανε να ξαναδεί τη ζωή της, την αφοσίωσή της στα υλικά και την υφή τους μέσα από αυτό το πρίσμα.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ο μήνας μπαίνει, ο μισθός φεύγει: Tips και κόλπα για να εξοικονομήσετε χρήματα

Living / Ο μήνας μπαίνει, ο μισθός φεύγει: Tips και κόλπα για να εξοικονομήσετε χρήματα

Με αφορμή το ο νέο microtrend «no buy challenge» του TikTok, τέσσερις άνθρωποι εξιστορούν τι έκοψαν και πώς, για να εξοικονομήσουν χρήματα και να κάνουν τους μικρούς οικονομικούς τους στόχους πραγματικότητα.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ

σχόλια

3 σχόλια
Μου θύμισε κάτι το ίδιο διεστραμμένο με μία επιχείρηση στις ΗΠΑ που μετέτρεπε τα υπολείμματα των σωμάτων αγαπημένων προσώπων μετά από την ειδική καύση τους σε διαμάντια. Πόσο εγωιστής και φιλάρεσκος πρέπει να είναι κάποιος για να κάνει κάτι τέτοιο... Λες και δεν υπάρχουν οι φωτογραφίες ή άλλα μέσα καταγραφής για να τους θυμάσαι.
Μακάβριο και αρρωστημένο! Αυτός που πραγματικά αγαπούσε τον εκλειπόντα συνάνθρωπο, έχει κλεισμένη τη θύμησή του μέσα στο νου και στην καρδιά του, χωρίς να χρειάζεται..."υπενθύμηση" με τέτοιου είδους αηδίες.Κι όσοι χρειάζονται είναι αξιολύπητοι (εκτός του έμπορα που προσοδκά κέρδη από αυτό το παρασκεύασμα).