Σεξισμός εκεί που δεν τον περιμένεις

20

Μικρή ανάμνηση από τα '80s: στο σπίτι γίνεται μικρός οικογενειακός χαμός με ντουέτο πυρών μητέρας - πατέρα προς θεία που (μου) τσίμπησε το μάγουλο. Δεν θυμάμαι πολλά, ωστόσο, στην πορεία έμαθα ότι η θεία -τι να γίνεται άραγε;- παραβίασε κάποια χρυσή οδηγία περί τσιμπήματος μάγουλου και σχολίων τύπου "κάνε μια στροφή να σε δούμε, τι φορεματάκι είναι αυτό" και κάπως έτσι αραίωσαν οι συναναστροφές κομψά και διακριτικά. 

Στο σήμερα: τον περιμένεις τον σεξισμό στη δουλειά, είσαι σχεδόν προγραμματισμένη γι' αυτό. Οι άντρες συνάδελφοι κάνουν δουλειές, εσύ κάνεις "δουλίτσες". Τον περιμένεις στο Πανεπιστήμιο. Τα αγόρια είναι μυαλά, εσύ τα καταφέρνεις "καλούτσικα" και άλλωστε πόσο μακριά θα πας; Κάποια στιγμή θα γίνεις μάνα, οπότε δεν είσαι για να επενδύουν πάνω σου. Τον περιμένεις στον δρόμο, όταν παρκάρεις, όταν επιχειρείς προσπέραση, αν έχεις δίτροχο δε, ας πρόσεχες. Δεν είναι κλισέ το "πάνε (sic) μωρή να πλύνεις κανά πιάτο". Είναι data. Όταν το εκστομίζουν είναι κι αυτοί προγραμματισμένοι γι' αυτό.

Ήταν έκπληξη πριν από λίγους μήνες, όταν στο πλαίσιο σεμιναρίου άκουσα καθηγητή κοινωνιολογίας να αναφέρεται σε μηχανισμούς τροφοδοσίας και αφομοίωσης του σεξισμού, ήδη από τη νηπιακή ηλικία. Ως τέτοιος μηχανισμός αναφέρθηκαν και διόλου αθώα σχόλια τύπου "τι κουκλίτσα είσαι, κάνε μια στροφή να δούμε το φορεματάκι σου". Η θεωρητική και συνάμα εργαλειακή βάση της γυναίκας ως προϊόντος προς διάθεση, μέσω μίας φαινομενικά γλυκιάς κουβέντα από γενιά σε γενιά, περασμένη σχεδόν στο DNA μας. Θυμήθηκα και κάπως εξήγησα λίγο τον θυμό των γονιών μου -προς τη θεία-, αν και τον βρήκα υπερβολικό και λίγο πριν συγκινηθώ, η έκπληξη έγινε κατάπληξη. Ακριβώς, ο ίδιος καθηγητής ήταν που συνέχιζε τον συλλογισμό του, αναφέροντας ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον να συμβεί με έναν άντρα...  Οι άντρες δεν κάνουν τέτοια, "γιατί δεν καταλαβαίνουν από εντολές, δεν 'μεταφράζουν τις εντολές'". Γι' αυτό και ο ίδιος, όπως χαρακτηριστικά εξομολογήθηκε, είχε προπονήσει (sic) την κόρη του καταλλήλως.

Ανάμεσα στη ψευτοσεμνοτυφία και το "μη με πουν πουτάνα" και στις χυδαίες υπερβολές, όπως αυτές της Dunham και των Pussy Riot (και πάει λέγοντας), ακόμη ψάχνουμε τη χρυσή τομή. Ή "ανάφτρα" ή "νταλίκα", πάντα στα άκρα, στα μισά του δρόμου δεν βρεθήκαμε ποτέ.

Η προπόνηση περιελάμβανε το εξής: επειδή γνώριζε σε τι κόσμο τη φέρνει (!), κάθε πρωί, εν είδει πνευματικής γυμναστικής, εννοούσε να της δένει ο ίδιος τα κορδόνια των παπουτσιών. Mόνο και μόνο για να βλέπει και να αφομοιώνει το μήνυμα ενός άντρα που γονατίζει μπροστά της. Μπερδευτήκατε; Προφανώς, όσο και το συγκεκριμένο κορίτσι, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Αυτό βρίσκεται στον άρρητο, τον υπόγειο σεξισμό, αυτόν που ορθώνεται σε χρόνο ανύποπτο και πλαίσιο προστατευμένο. Στις λέξεις, τις πρακτικές, τις συνήθειες και τις πεποιθήσεις για το τι κάνουν τα κορίτσια και τι όχι, ακόμη και στις μέρες μας. Όλα αυτά, τόσο καλά χωνεμένα, που βγαίνουν αυθόρμητα, ανακλαστικά, αβίαστα, σακατεύοντας από σώματα και ψυχές, μέχρι φιλοδοξίες και στόχους. 

Απολύτως αξιωματικά, τύποι σαν τον Τραμπ -ακατέργαστοι και βαθιά κακοήθεις- έχουν κάνει άθελα τους εξαιρετική δουλειά στη δημιουργία ενός πληρέστατου σκαριφήματος για το τι είδους άντρες δεν αντέχει ο κοινωνικός ιστός. Χρειαζόταν ένα τέτοιο ιστορικό προηγούμενο, σε όλη τη δυσωδία και την εκζήτηση του , για να πάψουμε να το προσπερνάμε, να το αγνοούμε και τελικώς να το ανεχόμαστε. Αλλά ο Τραμπ είναι το κοτσάνι που εξέχει. Τόλμησε να πεις ανοιχτά -ως γυναίκα- ότι είσαι πολυγαμική. Ή ότι δεν είναι στις προτεραιότητες σου να γίνεις μητέρα. Θα σπάσουν τα πεζοδρόμια, παρά τη φαινομενική απελευθέρωση. Γυναίκες θα σε βάλουν στη θέση σου για αυτό που υποστηρίζεις -και το χειρότερο; - νέες γυναίκες. Τόλμα να φλερτάρεις, χωρίς τα βαρίδια μερικών idées fix ότι θα εξευτελιστείς, αν τελικώς σε απορρίψουν. Γυναίκες θα σου υπενθυμίσουν πρώτες ότι "κυνηγός είναι ο άντρας" κι ότι οφείλεις να ηρεμήσεις. Και φυσικά, τα πιο σκληρά, τα πιο σεξιστικά, άκαρδα σχόλια εναντίον ομοφυλόφιλων από γυναίκες θα τα ακούσεις και θα τα δεις σε γραμμένα στα social media. Τόλμα να διεκδικήσεις ένα αντρικό οχυρό. Ακόμη θέμα το κάνουμε και είδηση, όταν συμβαίνει: η πρώτη γυναίκα - αστροναύτης, η πρώτη γυναίκα σε κομβική θέση στο ΝΑΤΟ, η πρώτη γυναίκα, γενικώς. 

Η απελευθέρωση και η κακώς εννοούμενη μαγκιά -στην Ελλάδα, τουλάχιστον- διαρκεί μέχρι τα 30. Μετά μπαίνουν στη μέση τα στερεότυπα της μητρότητας, του γάμου που καθαγιάζει οποιαδήποτε προηγούμενη ερωτική ζωή, το "Κυρία" μπαίνει πριν από οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα, εκτός κι αν προηγείται το "μητέρα". Οφείλεις να νοικοκυρευτείς, και πάλι γυναίκες θα σου το πουν, ως μία άλλη εκδοχή του "οφείλεις να ηρεμήσεις". Από τι; Ανάμεσα στην ψευτοσεμνοτυφία και το "μη με πουν πουτάνα" και στις χυδαίες υπερβολές, όπως αυτές της Dunham και των Pussy Riot (και πάει λέγοντας), ακόμη ψάχνουμε τη χρυσή τομή.  Ή "ανάφτρα" ή "νταλίκα", πάντα στα άκρα, στα μισά του δρόμου δεν βρεθήκαμε ποτέ. Ως αποτέλεσμα, το φύλο και κατ' επέκταση το σώμα και μετά το μυαλό γίνεται μια περίεργη φυλακή με χαλασμένη πόρτα: είτε θα ακούς μεγάλες γυναίκες να ψιθυρίζουν για σωματικές λειτουργίες τους, για πράγματα τόσο φυσικά όσο το να πιεις ένα ποτήρι νερό (όπως το σεξ) και όταν η πόρτα χαλά και ανοίγει ξαφνικά, θα τις ακούς να μιλούν με λύσσα απευθυνόμενες σε δυνητικούς στόχους. 

Σε μέρες που ο Guardian έχει αναπτύξει πολεμική μέσω στηλών και καθημερινής αρθρογραφίας για τα φύλα των λέξεων και των συμπεριφορών -πηγαίνοντας στην άλλη άκρη του politically correct- εμείς ακόμη προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο sexyness της νεοελληνικής κουλτούρας και το λούστρο, που, μερικές σπουδές (θεωρούμε ότι) χαρίζουν. Μεταξύ selfie και μεταπτυχιακού, στο πίσω μέρος του μυαλού μας χάσκει ο φόβος μήπως μείνουμε μόνες και πόση αποτυχία θα είναι να βρει εμάς κάτι τέτοιο. Αποτυχία εξ αφορμής του φύλου. Ούτε του χαρακτήρα, ούτε των επιλογών, ούτε της συγκυρίας. 

Σε μέρες που οι New York Times καταγράφουν γενναία και ανοιχτά τη μοναξιά γυναικών με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο, ως σύμπτωμα μιας κοινωνίας που αλλάζει, εμείς επιμένουμε να αργούμε να αντιμετωπίσουμε την αλλαγή προτύπου και συνθήκης και το αντιμετωπίζουμε με φόβο και μεσοβέζικες λύσεις: να μας τσιμπήσουν και το μάγουλο, αλλά να δείχνουμε ανεξάρτητες. Να δείχνουμε ανεξάρτητες, αλλά να μη μεγαλώσουμε μόνες ένα παιδί -πόση ντροπή, πολλά τα έξοδα. Να κάνουμε κουμάντο, αλλά να υπάρχει (ακόμη) "πλάτη", γονεϊκή, συζυγική, να υπάρχει γενικώς. Να δυστυχούμε, εν τέλει, σε γάμους, δουλειές και σπίτια κακώς διαλεγμένα, χαζεύοντας τις ζωές φιλενάδων στο Facebook που τελικά έκαναν το δικό τους, και δημοσίως να ρίχνουμε ανάθεμα στα "τσουλιά". 

Μόνο που έτσι δεν γίνεται. Στη μέση αντέχουν μόνο οι διπλωμάτες και όσοι δεν ξέρουν πού να σταθούν. Δεν είναι ούτε φεμινισμός, ούτε ακραία θέση. Αυτό που συμβαίνει δεν σηκώνει από "άκρα" ή "χρυσές τομές". Έχει να κάνει με το reset. Με τη χαμένη γυναικεία ψυχραιμία και τα κλειστά αυτιά σε συνθήκες που αλλάζουν και σταδιακά θα απολιθώσουν και τα τσιμπημένα μάγουλα και τα "πιστεύω" της μαμάς και της γιαγιάς που προτιμούν γάμο, αντί διδακτορικού (λες και δεν γίνονται και τα δύο) και όλης αυτής της ρητορικής, που διαιρούσε τις γυναίκες ή σε "γατούλες" ή σε "αφέντρες". Μόνο, ας ξεμπερδεύαμε γρήγορα με όλα αυτά, μήπως προλάβει να ευτυχήσει η μεθεπόμενη γενιά. 

Πρόσωπα
20

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Κορίτσια, σαν κι εσένα - Τι ακριβώς συμβαίνει με το σώμα των γυναικών ανά τον κόσμο;

Στήλες / Κορίτσια, σαν κι εσένα - Τι ακριβώς συμβαίνει με το σώμα των γυναικών ανά τον κόσμο;

Δεν είναι μόνο το μπουρκίνι. Είναι σαν το γυναικείο σώμα, σε Ανατολή και Δύση, να επανέρχεται και πάλι στο προσκήνιο, ως όχημα επίλυσης διαφορών ή προώθησης στερεοτύπων από τον πολιτισμό της πατριαρχίας
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο βασιλιάς της Όπερας λεγόταν Λουτσιάνο, ήταν προληπτικός, ανοικονόμητος, ανεπανάληπτος

Πέθανε Σαν Σήμερα / Ο βασιλιάς της Όπερας λεγόταν Λουτσιάνο, ήταν προληπτικός, ανοικονόμητος, ανεπανάληπτος

Στις 6 Σεπτεμβρίου του 2007 σιγεί για πάντα η πιο υπέροχη φωνή που πέρασε από τα λυρικά θέατρα τον 20ό αιώνα και έμεινε στην ιστορία με το όνομα Λουτσιάνο Παβαρότι
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Αγάπη που διαπερνάει το φακό: πώς η Ίνγκριντ Μπέργκμαν άφησε έκθαμβο ολόκληρο τον κόσμο

Γεννήθηκε και Πέθανε Σαν Σήμερα / Αγάπη που διαπερνάει το φακό: πώς η Ίνγκριντ Μπέργκμαν άφησε έκθαμβο ολόκληρο τον κόσμο

Η ομορφιά, η σκανδαλώδης -για την εποχή της- σχέση με τον Ροσελίνι, ο ορμητικός χαρακτήρας της κορυφαίας Σουηδέζας σταρ μέσα από ένα ντοκιμαντέρ.
THE LIFO TEAM
Ζαν Μορό: η πασιονάρια του γαλλικού σινεμά

Πέθανε Σαν Σήμερα / Ζαν Μορό: Η πασιονάρια του γαλλικού σινεμά

Η σπουδαία Γαλλίδα ηθοποιός που έζησε με έμπνευση και ενέργεια για το παρόν και πέθανε σαν σήμερα το 2017 απεχθανόταν τις μελό αναδρομές στο παρελθόν, τις γενικές ερωτήσεις και την ανοησία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνα Κώνστα: «Έκανα αυτό που ήθελα, δεν έπληξα στη ζωή μου με γάμους και παιδιά»

Σαν Σήμερα Πέθανε / Ντίνα Κώνστα (1938-2022): «Έκανα αυτό που ήθελα, δεν έπληξα στη ζωή μου με γάμους και παιδιά»

Η Ελληνίδα ηθοποιός που πέρασε από όλες τις μεγάλες θεατρικές σκηνές της Αθήνας και αγαπήθηκε από το ευρύ κοινό για τους τηλεοπτικούς της ρόλους ως «Γιολάντα» στο «Δις Εξαμαρτείν» και Ντένη Μαρκορά στους «Δύο ξένους» αφηγήθηκε την πολυκύμαντη ζωή της στο LiFO.gr.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η σύντομη αλλά φωτογενής και απόλυτα τραγική ιστορία ζωής του Billy Bo

Πέθανε Σαν Σήμερα / Η σύντομη αλλά φωτογενής και απόλυτα τραγική ιστορία ζωής του Billy Bo

Το όμορφο αγόρι από την Κοκκινιά που στα λαμπερά '80s ήταν ο σούπερσταρ της μόδας και της αθηναϊκής κοσμικής ζωής ήταν από τα πρώτα θύματα του AIDS στη χώρα μας. Πέθανε σαν σήμερα, στις 13 Ιουνίου του 1987.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η μυθιστορηματική ζωή και οι πολιτικές απόψεις της Καλής Καλό θα σε μάθουν πολλά για το σήμερα

Πρόσωπα / Η μυθιστορηματική ζωή και οι πολιτικές απόψεις της Καλής Καλό θα σε μάθουν πολλά για το σήμερα

Η γυναίκα που έζησε την ιστορία του ελληνικού θεάτρου, και πάλεψε για την Αριστερά αφηγείται τη ζωή της στο LIFO.gr σε μια συνέντευξη-ποταμό στον Αντώνη Μποσκοΐτη.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ
Ιωάννινα - 45 Πρόσωπα

Faces of Ioannina / 45 πρόσωπα και δημιουργικές ομάδες που κάνουν τα Ιωάννινα ξεχωριστά

Γιαννιώτες, Γιαννιώτισσες και κάτοικοι των Ιωαννίνων κάθε ιδιότητας και ηλικίας φωτογραφίζονται στη LiFO, μιλούν για τις ασχολίες τους και για όσα κάνουν την πόλη τους ξεχωριστή.
M. HULOT, ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ & ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ

σχόλια

11 σχόλια
Δεν αντιλέγω διόλου για την ύπαρξη σεξισμού απέναντι στις γυναίκες σε ένα σωρό πτυχές της καθημερινότητάς μας, ούτε για τα πατριαρχικά στερεότυπα προηγούμενων γενεών που τις αναπαρήγαγαν.Ωστόσο, στην εποχή μας πια, όπου στον λεγόμενο Δυτικό κόσμο τέτοια μοντέλα έχουν καταρριφθεί από την πρότερη status quo θέση τους, μήπως να σταματούσαμε να το βλέπουμε ως ένα καθαρά κοινωνιολογικό/ανθρωπολογικό φαινόμενο και να το περιορίζαμε στο επιμέρους συμπεριφορικό/ατομικό;Είναι χαρακτηριστικό νομίζω, ότι οι διάφοροι 'Τραμπ' ανά τον κόσμο, είτε πρόκειται για διάσημους είτε καθημερινούς 'άσημους' ανθρώπους, είναι (αποδεδειγμένα από τα λεγόμενα και τη στάση τους) απλώς αυτό που λέμε 'σάπιοι'. Είτε λόγω χαρακτήρα, ψυχολογίας, επιρροών, ημιμάθειας, 'καθικοσύνης' αν θέλετε. Από εκεί και ύστερα, το πρόβλημα έγκειται στο κατά πόσον τους επιτρέπουμε να μας επηρεάσουν, κατά πόσο τους δίνουμε αυτό το δικαίωμα, αφήνοντάς τους να μπουν στις ζωές μας. Για παράδειγμα, είναι λογικό, τέτοιους ανθρώπους να τους απορρίπτουμε ως κοινωνικές συναναστροφές και φυσικά, αν ήμαστε Αμερικανοί πολίτες απέναντι σε έναν Τραμπ, να τους αφορίσουμε πολιτικά. (Το μεγάλο πρόβλημα βέβαια εμφανίζεται σε περιπτώσεις εργασιακές, όπου αν μια γυναίκα πέσει θύμα μισογυνισμού, πολύ συχνά στερείται διεξόδων...)Το σημείο που θέλω να καταλήξω, είναι ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αφορίζουμε γενικά και αόριστα ολόκληρο το αντρικό φύλο, ή να αναγάγουμε τον μισογυνισμό ως την κυρίαρχη στάση απέναντι στις γυναίκες σήμερα (επαναλαμβάνω, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το 'Δυτικό' κόσμο). Τιποτένιοι, κομπλεξικοί και θρασύδειλοι νταήδες άντρες θα υπάρχουν εσαεί, δυστυχώς - όπως και αντίστοιχης (μη) ποιότητας γυναίκες. Γενικώς, θα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι - είναι ένα από τα γνωρίσματα του είδους μας. Ίσως όμως θα έπρεπε να αρχίσουμε να γινόμαστε πιο προσεκτικοί στη χρήση της έννοιας του μισογυνισμού, γιατί αλλιώς κινδυνεύει να χαθεί το πραγματικό νόημα και η βαρύτητά της, στις περιπτώσεις που έχουν σημασία (όπως έχει γίνει πλέον με τις έννοιες του ρατσισμού και του φασισμού).
Μήπως εκτός από τα στερεότυπα του φύλου υπάρχουν και οι διαφορές των φύλων; Μήπως το να αποδίδονται όλα στον σεξισμό είναι μια ισοπεδωτική αντίληψη και μας στερεί τη χαρά της διαφορετικότητας; Και επίσης το να είναι κάποιος/ α εργένης/ισσα έχει το ίδιο κοινωνικό κόστος, όπως και το να είναι άτεκνος/η. Και τα δύο φύλα δέχονται κοινωνική πίεση άμεσα ή έμμεσα, ανάλογα βέβαια με τα ηλικιακά όρια του φύλου τους.
Τρόμαξα,ρε παιδιά!!Διαβάζοντας τον τίτλο του άρθρου,σκέφτηκα "επιτέλους,ένα κείμενο για τον σεξισμό με θύτες τις γυναίκες και θύματα τους άνδρες"!!Αλλά,ευτυχώς,η αλήθεια για μια ακόμη φορά αποκαταστάθηκε:σεξισμός είναι ΜΟΝΟ όταν θύματα είναι οι γυναίκες,κι όχι το αντίθετο!Άνδρας και θύμα,που το είδες;
"η χήρα τού τάδε" = γλωσσικός σεξισμόςΑπό τον Μάρτη 2015 βρίσκομαι σε κατάσταση χηρείας, γιατί πέθανε ο άντρας μου. Ο γάμος μας έγινε μετά το 1983, οπότε είχε καταργηθεί η "υποχρέωση" της γυναίκας να "παίρνει", μαζί με τον γαμπρό και το επίθετό του! Με εφαρμογή των μαθηματικών θα ήταν αδύνατο να είμαι η "χήρα" τάδε, αφού ΠΟΤΕ δεν είχα υπάρξει η Χαρά τάδε, σύζυγος τάδε. Ο γλωσσικός, αυτός, σεξισμός, ιδιαίτερα δημοφιλής προσφώνιση, για γυναίκες, οι οποίες δεν βρίσκονται με "ένα πόδι στον τάφο", χρησιμοποιείται, αδιακρίτως, από γυναίκες και άνδρες και, μάλιστα, ανώτατης εκπαίδευσης, χωρίς να τους περνάει ούτε γι' αστείο από τον νου ότι, εκτός των άλλων, λειτουργεί και ως... πλαστοπροσωπία, σχετικά με το πρόσωπο που αφορά. Εμείς, κορίτσια, όσες αποφασίσαμε τον γάμο αλλά χωρίς "γενική κτητική", μόνον "ορφανά τάδε" θα μπορούσαμε να χαρακτηρισθούμε, εφόσον πεθάνει ο μπαμπάς μας και τίποτε άλλο!!! Κι επειδή, εξ απαλών ονύχων τον λέοντα έλκειν, καλύτερα να υπάρξει ο κίνδυνος υπερβολής στην εκπαίδευση των παιδιών κατά τού σεξισμού, ειδικά του γλωσσικού, παρά να συμμετέχουμε στη συντήρηση ενός πολιτισμού τόσο χαμηλής ποιότητας.
Αν είστε κατά του γλωσσικού σεξισμού τότε γιατί αξιώνετε να λέγεστε μόνο "ορφανό Του τάδε"; και γιατί όχι "Της τάδε"; Τον αρσενικό μπαμπά γιατί τον παραδέχεστε ως αξίωμα; Εδώ δεν υπάρχει σεξισμός;
Συμφωνώ ανά σημεία, αλλά σαν να υπερβάλλει σε άλλα.«Ως τέτοιος μηχανισμός αναφέρθηκαν και διόλου αθώα σχόλια τύπου "τι κουκλίτσα είσαι, κάνε μια στροφή να δούμε το φορεματάκι σου". Η θεωρητική και συνάμα εργαλειακή βάση της γυναίκας ως προϊόντος προς διάθεση, μέσω μίας φαινομενικά γλυκιάς κουβέντα από γενιά σε γενιά, περασμένη σχεδόν στο DNA μας.»Μην αποκτούμε σύνδρομο καταδίωξης παιδιά. Δηλαδή το να σε θαυμάσει για την ομορφιά σου η θεία είναι «αντικειμενοποίηση»; Έχω δει και ένα σωρό αγοράκια με τσιμπημένο μάγουλο.
Οι πιθανότητες να γίνει το αντίστοιχο σχόλιο σε αγοράκι "Τι κουκλάκι είσαι, κάνε μία στροφή να δούμε τι φοράς" είναι πάρα πολύ λιγότερες. Ιδιαίτερα όσο μεγαλώνει το αγόρι ένα τέτοιο σχόλιο γίνεται σχεδόν απίθανο. Δεν είναι σύνδρομο καταδίωξης. Οι λέξεις έχουν σημασία και λένε τα εξής "μπράβο, έχεις αξία επειδή είσαι όμορφη - κάνε μία στροφή να σε δει ο κόσμος, γιατί είσαι αντικείμενο για να σε κοιτάνε, είσαι διακοσμητικό". Δεν είναι καθόλου υπερβολή. Οι γυναίκες διδάσκονται από πολύ μικρές ότι αξίζουν μόνο αν είναι όμορφες.
Θα μετράμε μία μία τις λέξεις στις φιλοφρονήσεις; Ημαρτον με τον πανταχού παρών σεξισμό σας. ΑΝ όλα είναι σεξισμός, τίποτα δεν είναι σεξισμός. Ακόμη και στην Ελλάδα, έχουν γίνει αρκετά βήματα με το βασικότερο όλων να βρισονται οι γυναίκες στη αγορα εργασίας και στα πανεπιστημιακά έδρανα. Νομίζω ότι κάποιοι θα σταματήσουν να μιλανε για σεξισμό μόνο αν βάλουν και στα αγοράκια φορέματα ή τα αναγκάσουν να ουρουν καθιστά ως δείγμα ισότητας και καταπολέμησης του σεξισμου. Αυτοι μου φαίνονται φανατικοί σταυροφόροι. Μόνο στο τελευταίο έχεις δίκιο.....οι άντρες γιατί διδάσκονται ότι αξίζουν;
Ειδικά για το ντύσιμο, να σε ρωτήσω κάτι. Θεωρείς ότι οφείλεται αποκλειστικά σε κοινωνικό στερεότυπο το ότι οι γυναίκες ενδιαφέρονται κατά μέσο όρο πολύ περισσότερο απ' τους άνδρες για τον ρουχισμό, τα βαψίματα, το ντιζάιν; Το ότι μπορούν να συζητούν ώρα για το βάψιμο των νυχιών, την πρωτότυπη τσάντα ή το εντυπωσιακό παπούτσι; Δεν υφίσταται βιολογικός παράγοντας;Προσωπικά θεωρώ ότι υφίσταται. Και εκεί έχει τις βάσεις του το υψηλότερο ενδιαφέρον της θείας για το συνολάκι του κοριτσιού. Σε γενικές γραμμές όμως, το «τι γλυκό παιδάκι» θεωρώ ότι θα το ακούσεις μάλλον ισορροπημένα μεταξύ αγοριών και κοριτσιών.
Αγαπητέ μυθικέ αστέ, οι άντρες είναι αντικείμενα παρόμοιων φιλοφρονήσεων. Αν είχατε αγοράκι στην οικογένεια αναμφίβολα θα είχατε ακούσει ατάκες "ολόκληρος άντρας είσαι", "οι άντρες δεν κλαίνε", "κάνε ποντίκι να δώ...", "καμία γκόμενα έχεις;", "στην ηλικία σου είχα τέσσερις γκόμενες", "οι άντρες βλέπουν ποδόσφαιρό" και άλλου είδους τέτοιες βλακείες. Άν οι γυναίκες διδάσκονται ότι πρέπει να είναι όμορφες, τότε και οι άντρες διδάσκονται ότι πρέπει να είναι alpha males, αυθεντικά αρσενικά.Το παράδοξο είναι ότι ακόμα και σε χώρους που υποτίθεται απορρίπτουν τέτοιου τύπου μικροαστικά σεξιστικά πρότυπα, βλέπεις την συγκεκριμένη διαφοροποίηση. Κάνε μια βόλτα σε παρέες "αναρχικών" των Εξαρχείων κ.α. να δείς το alpha male μαχητικό αρσενικό να κερδίζει τις νεαρές αντιφά. Τελικά αυτοί οι διαχωρισμοί είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα ή μια φυσική ορμή; Μπορεί κάποιος ανθρωπολόγος να μας πει με βεβαιότητα;
Ήταν στο "Ντένις, ο τρομερός". Συγκεκριμένα, το είχε αναφέρει ο ίδιος ο Ντένις για τους ηλικιωμένους φίλους του γείτονά του, Τζωρτζ. Οπότε, η θεωρία για τα τσιμπήματα σε κοριτσάκια πάει περίπατο στην περίπτωση αυτή.
Εξαιρετικός, δυνατός και μεστός λόγος στο άρθρο. Μπράβο! Τα στερεότυπα είναι τόσο πολυεπίπεδα, βαθειά ενσωματωμένα και εδραιωμένα όσο και φυσικοποιημένα που δεν διαλύονται in spite of all any inspirational efforts! Συμφωνώ επίσης ότι τα πιο χυδαία σχόλια γίνονται από εμάς τις ίδιες που αυτοσαμποτάροντας τις υπάρξεις μας, φτάνουμε το σημείο της κοινωνικής μας αυτοματαίωσης. Το πιο βλακώδες είναι ότι κάποιες του φύλου μας, θεωρούν ότι το να κάνουμε παιδιά είναι αυτοεκπλήρωση. Όχι, λοιπόν. Προσωπικά θα ένιωθα utterly shuttered αν η κορούλα μου άκουγε κάτι τέτοιο. Και οποιοδήποτε άλλο παιδί. Κάτι τόσο βλακώδες... Και κάτι αστείο: όταν ακούω σχόλια τύπου 'τα κατάφερες όλα ειδικά τώρα και με το μωρό και το γάμο και τη δουλειά και και μπλα μπλα μπλα' γυρνώ και απαντώ ναι, ίσως για αυτό να λιώνουν οι πάγοι. Σκέφτομαι ότι το ανθρώπινο είδος είμαστε για γέλοια και κλάμματα.
"Και φυσικά, τα πιο σκληρά, τα πιο σεξιστικά, άκαρδα σχόλια εναντίον ομοφυλόφιλων από γυναίκες θα τα ακούσεις και θα τα δεις σε γραμμένα στα social media".Η ύπαρξη εσωτερικευμένου μισογυνισμού και εσωτερικευμένης ομοφοβίας δεν είναι καινούργια, αχαρτογράφητα πράγματα. Διαφωνώ, οριζοντίως, καθέτως και πλαγίως στο ότι οι γυναίκες είναι αυτές που κάνουν τα χειρότερα σχόλια, στην συγκεκριμένη περίπτωση και απορώ από πού προκύπτει το "μα φυσικά...". Τουλάχιστον η συναπτή 10ετής μου εμπειρία ενασχόλησης -στο διαδίκτυο- με θέματα lgbtq+, δεν μου λέει κάτι τέτοιο.
Είπατε ό,τι υπάρχει στο μυαλό μου! Ευχαριστώ :) Έχω κουραστεί να ακούω παραινέσεις του τύπου "αντε πότε θα κάνεις παιδί - γιατί παντρεύτηκες αν δεν ήθελες να κάνεις παιδιά - η ευτυχία της γυναίκας είναι τα παιδιά, θα το καταλάβεις αφού κάνεις". Κυρίως όμως έχω εκπλαγεί, που εδώ και δύο χρόνια περίπου - όσα ασχολούμαι με τον φεμινισμό - συνειδητοποιώ πόσα κουλά σεξιστικά σχόλια ακούμε (και κάνουμε οι ίδιες!!) καθημερινά και πόσο έχουμε προγραμματιστεί να τα δεχόμαστε και να μην καταλαβαίνουμε την προσβολή!