Το πρώτο πράγμα που μας κάνει εντύπωση την ώρα που φτάνουμε στο Πολιτιστικό και Αθλητικό Πάρκο Νέας Μάκρης, όπου γίνεται τα τελευταία δεκατρία καλοκαίρια το New Long Festival Metal Μουσικής, είναι ο χώρος δεξιώσεων για γάμους που υπάρχει ακριβώς δίπλα και μοιάζει κάπως αλλόκοτος. Είναι μία αντίθεση που σε ξαφνιάζει, αλλά ο κόσμος που φτάνει για το φεστιβάλ σε επαναφέρει στην μέταλ πραγματικότητα. Στο αμφιθεατρικό θεατράκι με το γρασίδι υπάρχει ήδη κόσμος που έχει έρθει οικογενειακώς, με τα παιδιά και τα σκυλιά του, σε μία γιορτή για τη μέταλ μουσική που συγκεντρώνει όλες τις ηλικίες. Όλοι φαίνονται καλοδιάθετοι και να το διασκεδάζουν, πιτσιρικάδες που τώρα ανακάλυψαν ότι το μέταλ είναι θρησκεία, old school τύποι που είναι πια παλιο-μεταλάδες, stoners, και κάποιοι με περισσότερο hip hop εμφάνιση. Έχει ενδιαφέρον το πόσο έχουν αρχίσει να μοιάζουν πλέον οι οπαδοί κάθε είδους και να αποκτούν κοινά χαρακτηριστικά. Οι βερμούδες, το piercing και τα τατουάζ δίνουν σε όλους μια απίστευτη ομοιογένεια. Ίσως πρέπει να γνωρίζεις κάποιον κώδικα (αν υπάρχει) για να καταλάβεις τι μουσική ακούει ο καθένας στο σπίτι του. Στο φεστιβάλ εμφανίζονται μπάντες της νέας και της παλιάς φουρνιάς, ονόματα που έχουν φανατικό κοινό και ικανοποιούν τα γούστα του μπαμπά και του γιου, -κι είναι πολύ ωραίο να βλέπεις δύο γενιές να απολαμβάνουν τη μουσική, να βολτάρουν και να συζητούν, πίνοντας μπίρες και τρώγοντας σουβλάκια, τα οποία ψήνονται ανά δεκάδες και ασταμάτητα. Το New Long Festival είναι ένα underground φεστιβάλ metal μουσικής που συμμετέχουν μόνο μπάντες από την εγχώρια σκηνή και κάθε χρόνο είναι μια πραγματική για τη metal μουσική και το κοινό της.
FacebookTwitter Ηλίας: Ακούω metal από την πρώτη γυμνασίου. Στη φάση με έβαλε ο μεγαλύτερος αδερφός μου. Άκουγα ροκ πιο πριν, αλλά μόλις άκουσα metal, κόλλησα. Ήταν η μουσική που με εξέφραζε περισσότερο, ταυτιζόμουν με τους στίχους. Μου άρεσε ο σκληρός ήχος. Τώρα που έχω μεγαλώσει ακούω διαφορετικά είδη μουσικής, αλλά κρατάω μέσα μου την αγάπη για το metal. Για τις εξελίξεις ενημερώνομαι μέσω γνωστών στα social media. Γράφουμε την γνώμη μας για ό,τι καινούριο ακούμε και καπως έτσι δημιουργείται η κοινότητά μας. Κυρίως μπαίνω να ενημερωθώ στο YouTube και όχι τόσο σε κάποιο μουσικό site. Πιο παλιά πρόσεχα το ντύσιμό μου, ήθελα να μοιάζω με μεταλά. Είχα μακρύ μαλλί, φόραγα τα metal μπλουζάκια μου, τώρα πια δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στο ντύσιμο. Οι Need είναι η αγαπημένη μου ελληνική μπάντα. Από τις ξένες, μία και μοναδική αγάπη: οι Iron Maiden.Όλια: Ξεκίνησα να ακούω metal στα 14. Άκουγαν οι φίλοι μου, που ήταν κυρίως αγόρια, και όταν έχεις αγόρια στην παρέα τότε είναι επόμενο να σε μυήσουν στην metal μουσική. Eίναι η μουσική της εφηβείας και μου φέρνει πολλές αναμνήσεις. Δυστυχώς, «μεταλάδικα» δεν υπάρχουν πια, έχουν κλείσει όλα. Αν θελουμε να ακούσουμε μουσική διοργανώνουμε πάρτι και εκδηλώσεις όπως το New Long Fest. Οι Rotting Christ είναι το αγαπημένο μου ελληνικό συγκρότημα. Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO FacebookTwitter Κώστας και Βασίλης: Metal ακούω από 11-12 χρονών. Έπεσε στα χέρια μου μια κασέτα των Metallica στο σχολείο και έτσι ξεκίνησα. Οι Metallica ήταν μόνο η αρχή, αυτό που με έκανε να αρχίσω να ανακαλύπτω την σκηνή. Η metal είναι τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης, τα πάντα. Έχει ωραίο ήχο και πολύ ένταση. Από το πώς ντύνεσαι, μέχρι το με ποιους θα κάνεις παρέα. Το παντελόνι-σωλήνα και τα μακριά μαλλιά δε υπάρχουν πια, αλλά η αξία της μουσικής παραμένει. Το metal στιλ έχει μπασταρδευτεί με το hip-hop, βερμούδες κτλ. Κάποιες μπάντες το πλασάρανε ως το νέο στυλ. Οι μεταλάδες λέμε ότι δεν μας νοιάζει η μόδα, αλλά έχουμε και εμείς τα πρότυπά μας. Και όποιος λέει ότι δεν ακολουθεί την μόδα, λέει μαλακίες. Οι ιδανικές συνθήκες για να ακούσω metal είναι μόνος μου στο δωμάτιο μου, στο αμάξι μου, στις συναυλίες. Πουθενά αλλού. Το Rainbow είναι από τους λίγους χώρους που πάμε στην Αθήνα, εκεί συναντάμε φίλους και ακούμε την μουσική που μας αρέσει. Οι Metallica είναι αξεπέραστη μπάντα και στην Ελλάδα η πιο σημαντική μπάντα είναι οι Rotting Christ. Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO FacebookTwitter Αλεξάνδρα: Ακούω metal από τα 15. Ξεκίνησα με δίσκους και βινύλια του θείου μου. Παλιά έμπαινα πολύ στο rocking.gr και στο site του Metal Hammer, αλλά τώρα πια ενημερώνομαι από σελίδες στο Facebook. Έχω μια αγάπη στα μαύρο χρώμα, δεν ξέρω κατά πόσο συνδέεται αυτό με την μουσική που ακούω. Καμιά φορά βάζω και λίγο χρώμα. Παλιά πήγαινα στο Tithora στην Πατησίων, αλλά πλέον πάω πιο πολύ σε live. Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO FacebookTwitter Νίκος: Από μικρός ακούω metal. Η οικογένεια μου ασχολείται με την μουσική και ο αδελφός μου μού έμαθε την metal. Μου αρέσει η ενέργεια που βγάζει και αυτό το παρεΐστικο unity που υπάρχει. Στην παρέα μου όλοι ακούμε metal και αυτό μας ενώνει. Rotting Christ και Mesuga είναι οι αγαπημένες μου μπάντες αυτόν τον καιρό. Το Cult never dies είναι ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα, περιγράφει την σκηνή της Black metal, πώς ξεκίνησε και πώς εξελίχθηκε. Αυτό που λέμε «το στιλ του μεταλά» δεν νομίζω ότι γίνεται εσκεμμένα, απλά σε επηρεάζει όλη η φάση και η παρέα και δημιουργείται μία κοινή ταυτότητα. Το metal, βέβαια, είναι ψυχή και όχι lifestyle. Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO FacebookTwitter Γιώργος: Ήταν ένας τρόπος έκφρασης η metal, με βοήθησε να ξεπεράσω κάτι πολύ έντονο στην ζωή μου. Ταυτίστηκα με την metal και μετά ξεκίνησα να παίζω κιόλας. Οι Black Sabbath είναι το απόλυτο συγκρότημα για μένα. Το ντύσιμό μου το επιλέγω γιατί μου αρέσει και νιώθω άνετα με αυτά που φοράω. Δεν νομίζω ότι η μουσική που ακούω έχει επηρεάσει άμεσα το πώς ντύνομαι, αλλά τον τρόπο σκέψης μου, οπότε, κατ’ επέκταση, το τι μπλούζα θα βάλω και το τι tattoo θα βαρέσω. Γίνονται πολλά φεστιβάλ metal μουσικής, πρόσφατα πήγα στην Νυρεμβέργη στο Rocking bar και το Awaking στην Ουγγαρία. Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO FacebookTwitter Δημήτρης: Ο θείος μου άκουγε ροκ μουσική και μου το πέρασε. Άκουγα από μικρός βινύλια. Σε κάποια φάση αναζήτησα τον πιο ακραίο ήχο. Οι Corn ήταν το πρώτο metal συγκρότημα που άκουσα. Η μουσική αυτή είναι έχει μία πάρα πολύ ωραία ενέργεια και όταν έχω τις μαύρες μου με ανεβάζει. Η metal έχει πλέον αγκαλιάσει πολλά διαφορετικά στιλ και έχει ξεφύγει από το κλασικό παντελόνι σωλήνα. Μου αρέσει που έχει γίνει αυτό, γιατί υπάρχουν διαφορετικές προσωπικότητες στην φάση και είναι ωραίο να μπορούνε όλοι να εκφράζονται με τον τρόπο τους. Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
FacebookTwitter Γωγώ: Ο αδελφός μου άκουγε metal και με έμαθε να ακούω από έκτη δημοτικού. Μου αρέσει η ένταση, ο ρυθμός, η φωνή. Η πρώτη μπάντα που άκουσα ήταν οι Metallica. Αντωνία: Μου αρέσει που ξεδίνεις με την metal. Υπάρχουν αρκετές κοπέλες που ακούνε metal. Οι Tool είναι η μπάντα που με έκανε να αγαπήσω την σκηνή. Θα πάω διακοπές στα Χανιά όπου γίνεται ένα φεστιβάλ metal μουσικής. Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
FacebookTwitter Αλέκος: Ξεκίνησα με ροκ στο δημοτικό και αργότερα πέρασα στην metal της γενιάς μου: new metal, σουηδικό ροκ metal core. Το Painkiller το Judas Priest ήταν ο δίσκος που με έκανε να αγαπήσω την metal. Πιο πολύ ενημερώνομαι από φίλους που ακούνε την ίδια μουσική. Υπάρχει εξέλιξη και στον τρόπο που ντύνονται οι μεταλάδες. Τώρα η Ελλάδα νομίζω βιώνει το κύμα των Stoner και των Southern. Κάθε χώρα βιώνει τα δικά της κύματα και η αισθητική επηρεάζεται ανάλογα. Μου αρέσει πολύ να βγαίνω να πίνω τις μπύρες μου με τα φιλαράκια και να χτυπιόμαστε. Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
FacebookTwitter Πέτρος: Άρχισα να ακούω το ’89, είχα έναν έναν ξάδελφο που ήταν στην φάση. Από τότε ακούω μόνο αυτό. Ο δίσκος των Iron Maiden, A piece of mind με έκανε να αγαπήσω τη metal. Η αντίδραση και η δυναμική που είχε η metal μου άρεσε και μου αρέσει πάντα και το ότι οι μουσικοί είναι τεχνίτες. Μου άρεσε, έσπαγε τα κλισέ, μιλούσε χύμα για σεξ, βία, απελευθέρωση, χωρίς ρομαντισμούς και καψούρα. Το μαλλί το μακραίνω δώδεκα χρόνια. Ξεκίνησε σαν αντίδραση, αλλά το κράτησα σαν στιλ. Εμείς οι παλιοί είχαμε αυτό, η νέα γενιά δεν το έχει, δεν θα μπορούσε, άλλωστε, θα ήταν γραφικοί και δεν θα ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Τα γκρουπ που ακούω εγώ αργοπεθαίνουν και δεν πάω πλέον σε συναυλίες. Είχα πάει τις προάλλες στους AC/DC που βγήκαν και το έπαιζαν εικοσάρηδες και αυτό με χάλασε. Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
FacebookTwitter Άννα-Μαρία: Ακούω εδώ και καιρό metal. Άρχισα με glam metal και στην πορεία πέρασα και σε πιο ακραία είδη. Ο ήχος υπερίσχυσε στα αυτιά μου από την pop που επικρατούσε όταν ήμουν στην εφηβεία. Είναι εκτόνωση και αυτό το πιο βαρύ που θέλω να συνοδεύει τις διάφορες στιγμές της ζωής μου. Μου αρέσουν πολύ οι Rotting Christ. Ανέκαθεν ήμουν μαυροντυμένη, πριν καν ξεκινήσω με τη μουσική, γεννημένη για την metal μάλλον. Όταν ξεκίνησα να ακούω τις πρώτες μπάντες ήθελα κάθε φορά και τα μπλουζάκια τους, ήθελα να έχω επαφή και με την εγχώρια σκηνή και όλο αυτό επηρέασε και επηρεάζει το στιλ. Αν κάποτε σταματούσα να ακούω αυτήν την μουσική, νομίζω ότι το ντύσιμο θα έμενε. Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
FacebookTwitter Ορέστης: Μου αρέσει που έχει ένα δυνατό ρεύμα stoner μουσικής στην Ελλάδα και ότι οι νέες μπάντες πειραματίζονται και διαπρέπουν στο εξωτερικό. Το Rainbow στο Γκάζι, το Ragnarog στα Εξάρχεια, το Red Bar στον Πειραιά, το Remedy στο Χαλάνδρι και το Clackson στον Πειραιά είναι τα πιο γνωστά μεταλάδικα... Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
FacebookTwitter Πάνος: Είναι φυσιολογικό που πλέον στην metal φάση έχει εκτός από old school μεταλάδες και hipsters και hip-hop, είναι μια εξέλιξη που δεν θα την βαφτίσω καλή ή κακή, είναι μια εξέλιξη των πραγμάτων, το να γεννιούνται νέες φουρνιές μουσικόφιλων με διαφορετική ενδυματολογική επιλογή και στιλ. Το νέο μοντέλο μεταλά είναι κάτι αρκετά ασαφές και αόριστο. Αλλά δεν εξυπηρετεί σε κάτι το να κολλάμε σε ταμπέλες. Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
FacebookTwitter Μάριος (ψήστης): Μου αρέσει πολύ η metal μουσική γιατί είναι πολύ ειλικρινής. Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
FacebookTwitter Κωνσταντίνα, Δανάη και Ναντίνα: Μας αρέσει πολύ το New Long Festival. Κάνουν πολύ ωραία προσπάθεια οι διοργανωτές παρότι είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
στα 49 και συνεχίζουμε :Inside the power cageI can feel the music of my ageIt's paranoid... first degreeTellin' me that I'm not freeI've got Heavy Metal music in my bloodAnd I'd like to give it to you if I couldAs I lie in the shroud of darknessThe wings of light remove the veilIt's Heavy, Heavy, HeavyHeavy Metal Mania all the wayRock 'n' roll... far too slowSo the adrenaline just doesn't flowWhere is the power, where is the glory?Heavy Metal is my story Heavy Metal Mania-Holocaust
Δεν μπορώ ρε παιδιά, σόρι, είναι αστείο το θέαμα να βλέπεις μεσήλικες μεταλλάδες, μέχρι τα 19-20 το καταλαβαίνω.. αλλά τώρα με την καράφλα και το μακρύ μαλλί του σβέρκου;;Ο άλλος ακούει ροκ απ´το δημοτικό λέει, πάλι καλά που δεν είπε απ´τα προνήπια..MVP το κοριτσάκι στην τελευταία φωτογραφία με το παιδικό δοντάκι να λείπει, το satan gesture και το φαγωμένο σουβλάκι στο χέρι γιατί πείνασε το κακόμοιρο..
Τι σχέση έχει το μαλλί με τις μουσικές προτιμήσεις αδυνατώ να το καταλάβω...Δηλαδή σε όποιον πέφτουν τα μαλλιά θα πρέπει να το γυρίζει στα μπουζούκια ή στις άριες? Κι εμένα μου φαίνεται αστείο το να βλέπω ενήλικες να πετάνε πανέρια με γαρύφαλλα, αλλά γούστα είναι αυτά...Τέλος πάντων και εγώ άκουσα πρώτη φορά μέταλ στην έκτη δημοτικού και ακούω, με μεγάλη ευχαρίστηση, ακόμα (είμαι 35 τώρα).
σχόλια