Σε μια τυπική μέρα στον πλανήτη, οι άντρες ξοδεύουν (το πολύ) το ένα τρίτο του χρόνου που ξοδεύουν οι γυναίκες για την καθαριότητα του οικιακού χώρου.
Σημαίνει αυτό ότι οι γυναίκες αποτελούν εκ φύσεως υποδείγματα καθαριότητας ενώ οι άντρες είναι γενετικά ανίκανοι να δουν και να διαχειριστούν την «μπίχλα» που επικρατεί στον χώρο που ζούνε;
Αυτός είναι πάντως ο μύθος που έχει επικρατήσει. Οι άντρες μπαίνουν σ΄ ένα δωμάτιο και συμπεριφέρονται σα να μην βλέπουν τις μπάλες σκόνης που έχουν κατακλύσει το πάτωμα ή τις στοίβες από ξεχασμένα άπλυτα στον καναπέ.
Ακόμα σε χώρες όπως η Σουηδία με σαφώς κατοχυρωμένο το θεσμικό πλαίσιο ισότητας σε όλα τα επίπεδα, οι γυναίκες ασχολούνται πολύ περισσότερο με τις δουλειές του σπιτιού απ' ότι οι άντρες παρότι είναι πολύ λιγότερες από άλλες χώρες οι γυναίκες που δεν έχουν εργασία ολικής απασχόλησης εκτός σπιτιού.
Σε μια πρόσφατη μεγάλη επιστημονική έρευνα όμως που διεξήχθη στις ΗΠΑ και δημοσιεύτηκε από το Ίδρυμα Κοινωνιολογικών Μεθόδων και Ερευνών, αποδείχθηκε πανηγυρικά ότι οι άντρες δεν είναι τυφλοί στη βρωμιά (τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες που συμμετείχαν στην έρευνα είχαν τις ίδιες αντιδράσεις σε εικόνες βρωμιάς και ακαταστασίας που κλήθηκαν να «αξιολογήσουν»), απλά είναι πολύ λιγότερο υπόλογοι απ' ότι οι γυναίκες αν δεν διατηρούν το χώρο τους περιποιημένο και καθαρό. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που οι άντρες ασχολούνται πολύ λιγότερο με την καθημερινή «φασίνα».
Παρόλο που τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες που συμμετείχαν στην έρευνα έβλεπαν την ίδια εικόνα, η αξιολόγησή τους άλλαξε όταν τέθηκε ως στοιχείο της έρευνας το φύλο του ατόμου που ζούσε στον ακατάστατο χώρο που απεικονιζόταν. Ασχέτως του φύλου των συμμετεχόντων, οι περισσότεροι θεωρούσαν τον χώρο περισσότερο βρώμικο πληροφορούμενοι ότι αυτός ανήκει σε γυναίκα.
Από την άλλη, τα αρνητικά σχόλια εκ μέρους των υποκειμένων της έρευνας εις βάρος του «άντρα» με τον βρώμικο χώρο ήταν πιο έντονα από τα αντίστοιχα εις βάρος της «γυναίκας» με το εξίσου ακατάστατο σπίτι, αντανακλώντας έτσι ένα άλλο κοινό και βαθύ στερεότυπο: ότι οι άντρες είναι εκ φύσεως πιο τεμπέληδες και συνεπώς λιγότερο πρόθυμοι να θέσουν ως προτεραιότητα την καθαριότητα του ιδιωτικού τους χώρου.
Συγχρόνως όμως, οι συμμετέχοντες παραδέχτηκαν ότι αυτό ακριβώς τα στερεότυπο όχι μόνο δεν αποτελεί κοινωνικό στίγμα εις βάρος των αντρών, αλλά αντιθέτως τους διευκολύνει να αμελούν τις υποχρεώσεις καθαριότητας που τους αναλογούν από τη στιγμή που «έτσι είναι οι άντρες, τι να κάνουμε...».
Αυτό που προκύπτει πάντως ως ξεκάθαρο συμπέρασμα από την έρευνα είναι ότι ανεξαρτήτως οικογενειακής και επαγγελματικής κατάστασης, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πολύ πιο έντονη «κατακραυγή» απ' ότι οι άντρες για την όποια παραμέληση καθαριότητας του προσωπικού / οικογενειακού τους χώρου.
Για πολλές γυναίκες, δεν είναι η υπέρμετρη αγάπη της καθαριότητας αλλά ο φόβος του πώς θα ερμηνευτεί από τους άλλους η οποιαδήποτε ακαταστασία στον χώρο τους, που τις κάνει να ασχολούνται πέραν του δέοντος με την καθημερινή φασίνα – γεγονός που εξηγεί τον εμμονικό ενίοτε τρόπο που καθαρίζουν ξανά και ξανά το σπίτι όταν αναμένουν επισκέπτες. Κι αυτό θα πρέπει να μας κάνει να το ξανασκεφτούμε προτού κρίνουμε την κατάσταση του χώρου κάποιου γνωστού ή φίλου την επόμενη φορά που θα τον/την/τους επισκεφτούμε.
Με στοιχεία από το The Conversation
σχόλια