10 ταινίες που άνοιξαν το δρόμο για το σύγχρονο LGBT σινεμά

10 ταινίες που άνοιξαν το δρόμο για το σύγχρονο LGBT σινεμά Facebook Twitter
Το Beautiful Thing, μια υπέροχη πάνω απ'όλα ταινία για την αποδραστική δύναμη του νεανικού έρωτα, αντιμετώπισε με τη δέουσα σοβαρότητα την περίπτωση του να είσαι νέος ομοφυλόφιλος σε υποβαθμισμένη περιοχή, χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον από τους δικούς σου τα συναισθήματα που νιώθεις.
1

Το καθυστερημένο, ως συνήθως, Χόλιγουντ βράβευσε φέτος το Moonlight με το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, λίγα χρόνια μετά τον θρίαμβο της Ζωής της Αντέλ στις Κάννες. Θεωρούνται υπερβάσεις πια αυτές οι βραβεύσεις ή μπορούμε να τις κατατάξουμε ως ένα είδος statement; Πιθανά, αν και αυτά τα ζητήματα θα έπρεπε να θεωρούνται τελειωμένα εδώ και χρόνια. Η επιλογή σεξουαλικής ταυτότητας και η δράση που ακολουθούσε όταν αυτή η επιλογή δε συμφωνούσε με τα «φυσιολογικά» κριτήρια της κοινωνίας, αποτέλεσε κατά το παρελθόν σοκαριστικό θέαμα για το κινηματογραφικό κοινό και έγινε προϊόν εκμετάλλευσης, με χαρακτήρες που αποδόθηκαν στερεοτυπικά ως και γελοία, βοηθώντας στη διατήρηση ενός είδους κοινωνικού ρατσισμού.


Όχι πάντα όμως. Οι αγώνες για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα πέρασαν και μέσα από το σινεμά, με ταινίες που πρωτοστάτησαν, απαγορεύθηκαν και συγκίνησαν μέρος του κοινού την εποχή που τις είδε. Είναι βέβαια πολύ περισσότερες από τις 10 που επιλέχθηκαν παρακάτω, οι περισσότερες εκ των οποίων βασίστηκαν στο ότι γυρίστηκαν για μεγάλο (αριθμητικά) κοινό και ήλπισαν πως με τον τρόπο τους θα αλλάξουν de facto αντιλήψεις. Λείπουν επίσης κάποια εξαιρετικά ντοκιμαντέρ σαν το Times of Harvey Milk (1983) ή το Celluloid Closet, μια αξεπέραστη εγκυκλοπαίδεια για τη δυσκολία του να είσαι γκέι στο κλασικό Χόλιγουντ.


Ξεκινώντας από τη Γερμανία την περίοδο του βωβού σινεμά και φθάνοντας ως τη δεκαετία του 90, αυτές οι ταινίες έδειξαν το δρόμο, άλλες λίγο φοβισμένα και άλλες όχι, προς μια πιο φιλελεύθερη κοινωνία.


Different from Others (1919)

10 ταινίες που άνοιξαν το δρόμο για το σύγχρονο LGBT σινεμά Facebook Twitter

Η Παράγραφος 175 ήταν μια διάταξη του γερμανικού ποινικού κώδικα που τέθηκε σε ισχύ το 1871 και καθιστούσε την ομοφυλοφιλία εγκληματική πράξη. Αυτήν πολέμησε ανοιχτά ο Δρ. Μάγκνους Χίρσφελντ μαζί με τον σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Όσβαλντ μέσω της, ιστορικής σημασίας, ταινίας τους που κατάφερε και γυρίστηκε γιατί η επιτροπή λογοκρισίας του νέου γερμανικού κράτους δεν είχε τεθεί ακόμη σε λειτουργία. Οι δυο τους κριτικάρουν ανοιχτά τις επιπτώσεις της διάταξης, ειδικότερα για το πως χρησιμοποιούνταν συχνά από κακοποιούς ως μέσο εκβιασμού (ζητούσαν λεφτά από εύπορα, αξιοσέβαστα πρόσωπα της κοινωνίας με την απειλή ότι θα τους κατηγορούσαν ως ομοφυλόφιλους), αλλά και την απάνθρωπη λογική της αναγωγής της ομοφυλοφιλίας ως ανωμαλία.

Η ταινία έχει ως κεντρικό ήρωα έναν πετυχημένο βιολιστή ο οποίος ερωτεύεται έναν από τους νέους μαθητές του, και προσπαθεί να διαχειριστεί τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτός ο έρωτας. Ξεκάθαρη στις απόψεις της (δεν υπονοεί τον ομοφυλοφιλικό έρωτα, αλλά τον παρουσιάζει ανοιχτά), άνοιξε το δρόμο για την επιστροφή της λογοκρισίας στη γερμανική κινηματογραφική βιομηχανία, περιορίστηκε σε ιδιωτικές προβολές, σώθηκε από τη μανία του ναζιστικού κόμματος να καταστρέψει κάθε κόπια και τελικά μετά από χρόνιες προσπάθειες, βγήκε σε αποκατεστημένη κόπια το 2014.


Michael (1924)

10 ταινίες που άνοιξαν το δρόμο για το σύγχρονο LGBT σινεμά Facebook Twitter

Η ωραιότερη εικαστικά από τις τρεις βωβές ταινίες που αναφέρονται στη λίστα, γερμανική παραγωγή και πρώτη ουσιαστικά σπουδαία στιγμή του μεγάλου δανού σκηνοθέτη Καρλ Θίοντορ Ντράγιερ, στην πιο άγνωστη περίοδο της καριέρας του, πριν κερδίσει καθολική αναγνώριση με το Πάθος της Ζαν ντ' Αρκ λίγα χρόνια αργότερα. Ένα ερωτικό τρίπτυχο ανάμεσα σε έναν γερασμένο γλύπτη, τον μαθητή του και μια γυναίκα, υπονοεί σαφώς τη σαρκική σχέση των δύο πρώτων χωρίς να δείχνει κάποια ξεκάθαρη σκηνή, αλλά τα διάσημα κοντινά πλάνα του Ντράγιερ στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών είναι κάτι παραπάνω από διαφωτιστικά. Όπως και το Different from Others, βοήθησε και αυτό άθελά του στη θέσπιση αυστηρότερων κανόνων για την άδεια προβολής ταινιών με παρόμοιο θέμα.


Sex in Chains (1928)

Ο Γουίλιαμ Ντίτερλε, πριν μετακομίσει το Χόλιγουντ όπου έγινε ένας από τους σημαντικότερους «μετανάστες» του επόμενα χρόνια, γύρισε στη Γερμανία ένα δράμα στο οποίο σχολίαζε ανοιχτά, αλλά καθόλου καταγγελτικά, μια περίπτωση ομοφυλοφιλικής σχέσης μέσα στη φυλακή. Ο πρωταγωνιστής (που τον υποδύεται ο ίδιος ο Ντίτερλε) είναι παντρεμένος και οδηγείται στη φυλακή όπου θα καταλήξει στην αγκαλιά ενός συγκεκριμένου συγκρατούμενού του. Παρά τις συνηθισμένες για την εποχή υπερβολές στο παίξιμο, η ταινία παραμένει κάνει μια γενναία συνεισφορά στο θέμα, κρατώντας ως αμάρτημα την μοιχεία (αφού την ίδια ώρα η σύζυγος του πρωταγωνιστή καταλήγει σε αγκαλιά άλλου) και όχι τη σχέση μεταξύ δύο ανδρών.


Mädchen in Uniform

10 ταινίες που άνοιξαν το δρόμο για το σύγχρονο LGBT σινεμά Facebook Twitter
Η Ρόμι Σνάιντερ με τη Λίλι Πάλμερ

Ξανά από τη Γερμανία, λίγο πριν την άνοδο του ναζισμού, ένα φιλμ ασχολήθηκε και πάλι με το θέμα της ομοφυλοφιλίας όταν σε έναν κλειστό χώρο ζουν μόνο άτομα του ίδιου φύλου. Βασισμένο σε ένα θεατρικό έργο που ανέβηκε λίγα χρόνια νωρίτερα και ήταν αρκετά πιο ευθύ σε όσα έδειχνε, το φιλμ ήταν παράλληλα και μια καταγγελία για τα αυστηρά κλειστά σχολεία της χώρας, απομεινάρι του Πρωσικού συστήματος παιδείας. Εδώ υπάρχει έρωτας μεταξύ μαθήτριας και δασκάλας, που φανερώνεται και από τις 2 πλευρές και έχει ως μοναδικό εχθρό το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν οι ηρωίδες. Το θεατρικό ξανάγινε ταινία το 1958, με την Ρόμι Σνάιντερ μεταξύ άλλων, όμως παρά το ότι μεσολάβησαν 27 χρόνια, το αποτέλεσμα ήταν πιο συντηρητικό.


Un chant d'amour (1950)

Το μοναδικό φιλμ που σκηνοθέτησε ο Ζαν Ζενέ απαγορεύθηκε για πολλά χρόνια στις ΗΠΑ αλλά και σε άλλες δυτικές χώρες και ήταν προσβάσιμο μόνο μέσω ιδιωτικών προβολών. Δυο φυλακισμένοι, μακριά από κάθε είδους παρουσία συνέθεσαν την πιο ξεχωριστή προσφορά ίσως της arthouse κοινότητας (μαζί με τις ταινίες του Kenneth Anger), παρά τα 26 μόλις λεπτά διάρκειας, στη δημιουργία ενός κοινού που είδε στην οθόνη σκέψεις και συναισθήματα που ως τότε κρατούσε μέσα του. Σχεδόν ιερό κειμήλιο σήμερα, απόλυτα δίκαια.


Victim (1961)

10 ταινίες που άνοιξαν το δρόμο για το σύγχρονο LGBT σινεμά Facebook Twitter

"Επιτέλους οι βρετανοί σταμάτησαν να υποκρίνονται" έγραψε ένας κριτικός μετά την προβολή του Victim στο φεστιβάλ της Βενετίας, μιλώντας για το πόσα προβλήματα έφερνε στην κοινωνία της χώρας ο αναχρονιστικός νόμος που καθιστούσε την ομοφυλοφιλία παράνομη πράξη και φυσικά επέφερε κύμα εκβιασμών. Ο Ντιργκ Μπόγκαρντ ήταν το θύμα της υπόθεσης, το cut που παίχτηκε για το κοινό είχε πολλές κομμένες σκηνές για να μπορέσει να πάρει άδεια όμως τελικά άξιζε όλο αυτό καθώς το Victim έπαιξε σημαντικό ρόλο στην όλη συζήτηση για την κατάργηση του υπάρχοντος νόμου, κάτι που έγινε οριστικά το 1967. Λίγα χρόνια μετά η ταινία ξαναπαίχτηκε στα βρετανικά σινεμά, με τις σκηνές που κόπηκαν και χωρίς το φόβο του λογοκριτή, έχοντας ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία.


Funeral Parade of Roses (1969)

Εντυπωσιακή avant garde μεταφορά της τραγωδίας του Οιδίποδα στην underground gay και διεμφυλική αντικουλτούρα του Τόκιο στα τέλη της δεκαετίας του 60. Επηρεασμένος από τεχνικές που είδε σε διάφορες ταινίες του Γκοντάρ, ο εικαστικός Τόσιο Ματσουμότο πειραματίστηκε μεν με οπτικές τεχνικές αλλά παρέδωσε μια στρωτή αφηγηματικά ιστορία που έφερνε για πρώτη φορά το κοινό της χώρας τόσο κοντά με έναν κόσμο που αγνοούσε. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Κιούμπρικ παραδέχτηκε πως δανείστηκε κάποιες από τις τεχνικές του Ματσουμότο για το Κουρδιστό Πορτοκάλι και η δήλωση αυτή άνοιξε τα φτερά της ταινίας προς ένα μεγαλύτερο, εκλεκτικό κοινό όλου του κόσμου. Ο Ματσουμότο πέθανε πριν από 2 μήνες, ενώ αυτές τις ημέρες η ταινία του επαναπροβάλλεται επίσημα, με τιμές, δόξα και αποθεωτικές κριτικές στη Ν. Υόρκη. Κυκλοφορεί εδώ και χρόνια σε ένα εξαιρετικό δισκάκι από τη σειρά Masters of Cinema της Eureka.


Fortune and Men's Eyes (1971)

10 ταινίες που άνοιξαν το δρόμο για το σύγχρονο LGBT σινεμά Facebook Twitter

Τα γεγονότα που έγιναν στο Stonewall το 1969 έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην κατάκτηση βασικών δικαιωμάτων για την LGBT κοινότητα και οι αλλαγές έφτασαν ως την mainstream διασκέδαση. Το Χόλιγουντ μυρίστηκε νέο χρήμα και παρουσίασε το 1970 το The Boys in the Band, την πρώτη στουντιακή ταινία που στόχευεστο gay κοινό, όμως το έργο είχε τις παθογένειες που λογικά θα υπήρχαν όταν ένας συντηρητικός κόσμος κάνει ένα γρήγορο άνοιγμα σε κάτι νέο. Αντίθετα, ένα χρόνο μετά, ένα θεατρικό έργο με τον κόσμο των φυλακών, έδωσε την έμπνευση. Το Fortune and Men's Eyes, βασισμένο σε προσωπικές εμπειρίες του καναδού Τζον Χέρμπερτ, που κλείστηκε για λίγους μήνες σε αναμορφωτήριο, οι οποίες οδήγησαν σε ένα θεατρικό έργο το 1967 και την απρόσμενη επιτυχία του, παρά τις πολλές δυσκολίες που είχε στο ανέβασμα. Μοιραία ήρθε και η κινηματογραφική μεταφορά από τον ίδιο τον Χέρμπερτ, γυρισμένη επίσης στον Καναδά με την συνχρηματοδότηση και την διανομή να γίνεται από την MGM.


Desert Hearts (1985)

10 ταινίες που άνοιξαν το δρόμο για το σύγχρονο LGBT σινεμά Facebook Twitter

Στη δεκαετία του 50, μια καθηγήτρια πανεπιστημίου ταξιδεύει στη Νεβάδα με σκοπό να πάρει γρήγορα διαζύγιο από τον σύζυγό της, μια που οι διαδικασίες εκεί είναι ταχύτατες, και στο διάστημα που περιμένει γοητεύεται από τη νεαρή κόρη του ιδιοκτήτη του μέρους όπου ζει. Ο ξαφνικός έρωτας διηγούμενος με παραδοσιακή αφήγηση σφραγίζει πια μια εποχή που δεν χρειάζονται ειδικές τεχνικές για να προβληθεί μια ταινία που μιλά για τον έρωτα μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου – στην προκειμένη 2 γυναικών. Εξαιρετικές ερμηνείες από την Έλεν Σέιβερ και την Πατρίσια Σαρμπονό και μια από τις πρωταρχικές και πιο ξεχωριστές λεσβιακές ερωτικές σκηνές για μεγάλου βεληνεκούς φιλμ από τις ΗΠΑ.


Beautiful Thing (1996)

Το Film4 χρηματοδότησε και υποστήριξε μια σειρά ταινιών μέσα στη δεκαετία του 90 που συνέβαλαν στην εξωστρέφεια των μειονοτήτων και το σπάσιμο κοινωνικών στερεοτύπων. Το Beautiful Thing, μια υπέροχη πάνω απ'όλα ταινία για την αποδραστική δύναμη του νεανικού έρωτα, αντιμετώπισε με τη δέουσα σοβαρότητα την περίπτωση του να είσαι νέος ομοφυλόφιλος σε υποβαθμισμένη περιοχή, χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον από τους δικούς σου τα συναισθήματα που νιώθεις. Οι υπέροχες, φυσικές ερμηνείες, χωρίς υπερβολές και εκβιασμό συναισθημάτων, βοήθησαν για να φτιαχτεί αυτό το μικρό διαμάντι, που μπορεί να γυρίστηκε 11 χρόνια μετά το επιδραστικό Ωραίο μου Πλυντήριο και γενικώς αρκετά αργά για να διεκδικεί κάποιου είδους πρωτοπορία, άνοιξε το δρόμο για αρκετές μικρές ανεξάρτητες ταινίες στη χώρα τα επόμενα χρόνια, που πλέον αποτελούν φυσικό και σημαντικό κομμάτι της εθνικής κινηματογραφίας, χωρίς να εξοστρακίζονται από αυτή ως θεματικά φιλμ.

Οθόνες
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«I love Lucy»: Οργή, αλκοόλ, χρήμα, ξύλο και απιστίες πίσω από το πιο διάσημο οικογενειακό σόου του κόσμου

Σαν σήμερα / Λουσίλ Μπολ: Η πιο αξιολάτρευτη νοικοκυρά της Αμερικής ήταν μια απάτη

Σαν σήμερα το 1989 πεθαίνει η Αμερικανίδα ηθοποιός Λουσίλ Μπολ, πρωταγωνίστρια της διάσημης τηλεοπτικής σειράς «I love Lucy». Αν και λατρεύτηκε από εκατομμύρια τηλεθεατές, η πραγματικότητα πίσω από το «Καλύτερο τηλεοπτικό σόου όλων των εποχών» ήταν γεμάτη βία, αλκοόλ και απιστίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Οθόνες / Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Το κλείσιμο μιας τριλογίας «Star Wars» που λοιδορήθηκε, για να επανεκτιμηθεί μερικώς όταν η νεότερη έπεσε θύμα των γενικευμένων culture wars και των ελάχιστων φιλοδοξιών της, επανεμφανίζεται στα σινεμά με αφορμή την επέτειο 20 χρόνων από την κυκλοφορία της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Κωστής Χαραμουντάνης / Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Ο 31χρονος σκηνοθέτης νιώθει πως ενηλικιώθηκε μαζί με την πρώτη του βραβευμένη ταινία, «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού», κινηματογραφεί τις αναμνήσεις του και είναι μία από τις πιο μεγάλες ελπίδες του ελληνικού κινηματογράφου.
M. HULOT
«Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Thalia Mavros / «Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Η διεθνώς βραβευμένη παραγωγός και σκηνοθέτις Thalia Mavros μιλά στη LIFO για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η «αυτοκρατορία» του Τραμπ, καθώς και για τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που αλλάζει - και όχι προς το καλύτερο.
M. HULOT
«The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Οθόνες / «The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης σειράς του HBO λειτουργεί ως εισαγωγή, συστήνοντας νέους χαρακτήρες, το περιβάλλον της δράσης, τη σχέση των παλιών χαρακτήρων με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια ‘σύγχρονη’»

Οθόνες / «Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια σύγχρονη»

Ο επιφανής μελετητής του Ομήρου και διευθυντής του New York Times Review of Books, Ντάνιελ Μέντελσον, περιγράφει στην εφημερίδα Telegraph τους τρεις βασικούς κανόνες που ελπίζει να τηρηθούν κατά τη μεταφορά της «Οδύσσειας» στη μεγάλη οθόνη.
THE LIFO TEAM
Movies

Οθόνες / Μια ταινία για τον Bloody Hawκ και άλλοι 8 λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους τα κατασκοπικά θρίλερ, παίζει η επανέκδοση του Delicatessen και ένα ντοκιμαντέρ για τον δημοφιλή ράπερ που δεν απευθύνεται μόνο στο fan base του — όχι άλλο Minecraft.
THE LIFO TEAM
«Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Οθόνες / «Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Μουσείο της Νύχτας, ο Φερμίν Ελόι Ακόστα αναδεικνύει ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο για τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’70 και του ’80, ενώ μιλά στη LiFO για την αβεβαιότητα του μέλλοντος του κινηματογράφου στην Αργεντινή και τις πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ: «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Pulp Fiction / «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ επιστρέφει με το «Ο Κύριος των Νεκρών» και μιλά στη LiFO για τις σκέψεις του πάνω στο πένθος, την τεχνητή νοημοσύνη που του έλυσε τα χέρια, και εξηγεί γιατί ασχολείται διαρκώς με τρομακτικές καταστάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ