Αξίζει το remake του δανέζικου «Guilty» με τον Τζέικ Γκίλενχαλ που προβάλλεται στο Netflix;

Αξίζει το remake του δανέζικου Guilty με τον Τζέικ Γκίλενχαλ που προβάλλεται στο Netflix; Facebook Twitter
Στο Guilty ο Τζίλενχαλ υποδύεται και πάλι έναν αστυνομικό που αναζητά τη λύτρωση μέσω μιας υπόθεσης που προκύπτει.
0

Στο Prisoners (2013) του Ντενί Βιλνέβ ο Τζέικ Τζίλενχαλ έχει θεωρητικά τον πιο άχαρο ρόλο, εκείνον του αστυνομικού που αναλαμβάνει το σκέλος της αστυνομικής διαδικασίας. Ο ίδιος όμως δίνει στον χαρακτήρα του στοιχεία που δεν υπάρχουν στο σενάριο.

Οι γερμένοι ώμοι, η κόπωση στην ομιλία και η εμμονή στο βλέμμα φανερώνουν έναν άνθρωπο για τον οποίο η υπόθεση που ανέλαβε, πέρα από τη διάσωση των νεαρών κοριτσιών και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης, αφορά και τη σωτηρία της ψυχής του. Έτσι γεννά από μόνος του μια υπο-ιστορία λύτρωσης μέσα στο έργο, ξεκινώντας από την υπόκωφη ένταση και φτάνοντας μεθοδικά μέχρι την εκδήλωση και την εκτόνωσή της.

Στο Guilty, αμερικανικό ριμέικ του ομώνυμου δανέζικου θρίλερ που έφτασε μέχρι την προεπιλογή για το ξενόγλωσσο Όσκαρ το 2018, υποδύεται και πάλι έναν αστυνομικό που αναζητά τη λύτρωση μέσω μιας υπόθεσης που προκύπτει. Μόνο που ο Τζίλενχαλ δεν είναι πια ο ίδιος ηθοποιός. Δεν γνωρίζουμε αν το κακό ξεκίνησε από το Nightcrawler ή από τη μοναδική αστοχία του Μπονγκ, το Okja, η ουσία είναι ότι κάπου εκεί ο Τζίλενχαλ αλλάζει υποκριτικά, γίνεται ένας ηθοποιός του οποίου τα εκφραστικά μέσα βρίσκονται διαρκώς σε υπερδιέγερση, ένας πρωταγωνιστής που κάνει τον Πατσίνο των ‘90s να φαντάζει σαν Πατσίνο των ‘70s συγκριτικά.

Στο Guilty ο Τζίλενχαλ ξεκινά σχεδόν με το καλημέρα με τη μηχανή στη μεγάλη σκάλα. Και με αυτό τον τρόπο όταν οι έξυπνοι ελιγμοί της πλοκής εντείνουν το αδιέξοδο του χαρακτήρα, το ξέσπασμά του δεν έχει τον ανάλογο αντίκτυπο, ακριβώς γιατί δεν μοιάζει για τέτοιο – ας μην πιάσουμε την κάθαρση του φινάλε. 

Στο Guilty ο Τζίλενχαλ ξεκινά σχεδόν με το καλημέρα με τη μηχανή στη μεγάλη σκάλα. Και με αυτό τον τρόπο όταν οι έξυπνοι ελιγμοί της πλοκής εντείνουν το αδιέξοδο του χαρακτήρα, το ξέσπασμά του δεν έχει τον ανάλογο αντίκτυπο, ακριβώς γιατί δεν μοιάζει για τέτοιο.

Όλο το εγχείρημα, αν και σε γενικές γραμμές εξαιρετικά πιστό στο original, σε βαθμό που να μην έχει κάτι για να αποζημιώσει μη «παρθένους» θεατές, είναι πιο εξωστρεφές από εκείνο το φιλμ.

Στο τηλεφωνικό κέντρο της αμέσου δράσεως, όπου ο κεντρικός ήρωας κάνει τη βάρδιά του και θα εμπλακεί σε μια υπόθεση απαγωγής, την οποία θα αναλάβει προσωπικά, ώστε να εξιλεωθεί για κρίματα του παρελθόντος, έχουν προστεθεί video wall, όπου φαίνονται πυρκαγιές που μαίνονται στην περιοχή. Λες και το σκοτεινό background, που τόσο πετυχημένα διόγκωνε το αίσθημα κλειστοφοβίας στο πρωτότυπο, θα κούραζε τον θεατή κι έπρεπε να του ανοίξουμε ένα παράθυρο στον έξω κόσμο, για να σπάσουμε την οπτική  μονοτονία.

Οι πυρκαγιές έχουν, φυσικά, και συμβολικό χαρακτήρα, θα σβήσουν όταν ο ήρωας κάνει το σωστό κι αυτή είναι η έτερη διαφορά του remake από το πρωτότυπο. Εδώ η μεταμέλεια όχι μόνο κατονομάζεται, αλλά υπερτονίζεται, σε βαθμό που το θεματικό κέντρο βάρους μετατοπίζεται.

Έτσι, από ένα φιλμ που άνετα μπορεί να διαβαστεί σαν κριτική πάνω στην ευκολία με την οποία εξάγουμε συμπεράσματα στη σοσιαλμιντιακή μας πραγματικότητα και στα επακόλουθα λαϊκά δικαστήρια, καταλήγουμε με μια καταγγελία κατά της αστυνομικής βίας και της κατάχρησης εξουσίας, η οποία δεν στηρίζεται επαρκώς από τη δραματουργία.

Φυσικά, επειδή πρέπει να σκεφτούμε κι εκείνον τον θεατή που ιδέα δεν έχει για την προϊστορία του έργου και απλά θα πατήσει το play όταν ο αλγόριθμος του Netflix το φέρει μπροστά στην οθόνη του, το remake του Guilty κρατά το ενδιαφέρον χάρη στη σφιχτοδεμένη του πλοκή και την ένταση των διαλογικών αντεγκλήσεων, αμφότερες πιστές στο πρωτότυπο, σε βαθμό που αναρωτιέσαι πόσες εργατοώρες έφαγε ο Νικ Πιτζολάτο του True Detective πάνω στη σεναριακή διασκευή.

Αν, όμως, αναζητάς να ακούσεις την ιστορία ενός χαρακτήρα έγκλειστου κυριολεκτικά και μεταφορικά, ευρισκόμενου σε οριακό σημείο κι απεγνωσμένου να λυτρωθεί, ανεξάρτητα από το κόστος, και τη θες οπωσδήποτε σε πακέτο συγκλονιστικής παράστασης για έναν ρόλο, θα την εντοπίσεις στο Locke (2013) του Στίβεν Νάιτ με τον Τομ Χάρντι, ένα γνήσιο υπαρξιστικό διαμαντάκι που έχει αδίκως ξεχαστεί.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Στα εννιά μου προσπαθούσα να καταλάβω τι σχέση είχε το λεωφορείο με την Μπλανς Ντιμπουά» / «Το Λεωφορείο ο πόθος ήταν η πρώτη μου ακατάλληλη ταινία»: Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιάννη Ξανθούλη

Μυθολογίες / «Το Λεωφορείο ο πόθος ήταν η πρώτη μου ακατάλληλη ταινία»: Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιάννη Ξανθούλη

Η κινηματογραφική λίστα του Έλληνα συγγραφέα είναι συγκινησιακά φορτισμένη και γεμάτη παιδικές αναμνήσεις όπως και τα βιβλία του.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
«I love Lucy»: Οργή, αλκοόλ, χρήμα, ξύλο και απιστίες πίσω από το πιο διάσημο οικογενειακό σόου του κόσμου

Σαν σήμερα / Λουσίλ Μπολ: Η πιο αξιολάτρευτη νοικοκυρά της Αμερικής ήταν μια απάτη

Σαν σήμερα το 1989 πεθαίνει η Αμερικανίδα ηθοποιός Λουσίλ Μπολ, πρωταγωνίστρια της διάσημης τηλεοπτικής σειράς «I love Lucy». Αν και λατρεύτηκε από εκατομμύρια τηλεθεατές, η πραγματικότητα πίσω από το «Καλύτερο τηλεοπτικό σόου όλων των εποχών» ήταν γεμάτη βία, αλκοόλ και απιστίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Οθόνες / Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Το κλείσιμο μιας τριλογίας «Star Wars» που λοιδορήθηκε, για να επανεκτιμηθεί μερικώς όταν η νεότερη έπεσε θύμα των γενικευμένων culture wars και των ελάχιστων φιλοδοξιών της, επανεμφανίζεται στα σινεμά με αφορμή την επέτειο 20 χρόνων από την κυκλοφορία της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Οι 10+1 αγαπημένες ταινίες του Σπύρου Στάβερη

Μυθολογίες / «Μου αρέσουν οι ιστορίες εκδίκησης στο σινεμά»: Οι 10+1 αγαπημένες ταινίες του Σπύρου Στάβερη

Από το φιλιππινέζικο σινεμά και τον Ζακ Τατί, μέχρι μια ταινία με μαχητές kung-fu που εξεγείρονται ενάντια στη γραφειοκρατία -και μία που τον ώθησε να ζητήσει από τη Marthe Keller να τον κάνει φίλο στο Facebook- η λίστα του φωτογράφου είναι γεμάτη εκπλήξεις.
ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΒΕΡΗΣ
Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Κωστής Χαραμουντάνης / Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Ο 31χρονος σκηνοθέτης νιώθει πως ενηλικιώθηκε μαζί με την πρώτη του βραβευμένη ταινία, «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού», κινηματογραφεί τις αναμνήσεις του και είναι μία από τις πιο μεγάλες ελπίδες του ελληνικού κινηματογράφου.
M. HULOT
«Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Thalia Mavros / «Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Η διεθνώς βραβευμένη παραγωγός και σκηνοθέτις Thalia Mavros μιλά στη LIFO για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η «αυτοκρατορία» του Τραμπ, καθώς και για τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που αλλάζει - και όχι προς το καλύτερο.
M. HULOT
«The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Οθόνες / «The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης σειράς του HBO λειτουργεί ως εισαγωγή, συστήνοντας νέους χαρακτήρες, το περιβάλλον της δράσης, τη σχέση των παλιών χαρακτήρων με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια ‘σύγχρονη’»

Οθόνες / «Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια σύγχρονη»

Ο επιφανής μελετητής του Ομήρου και διευθυντής του New York Times Review of Books, Ντάνιελ Μέντελσον, περιγράφει στην εφημερίδα Telegraph τους τρεις βασικούς κανόνες που ελπίζει να τηρηθούν κατά τη μεταφορά της «Οδύσσειας» στη μεγάλη οθόνη.
THE LIFO TEAM
Movies

Οθόνες / Μια ταινία για τον Bloody Hawκ και άλλοι 8 λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους τα κατασκοπικά θρίλερ, παίζει η επανέκδοση του Delicatessen και ένα ντοκιμαντέρ για τον δημοφιλή ράπερ που δεν απευθύνεται μόνο στο fan base του — όχι άλλο Minecraft.
THE LIFO TEAM
«Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Οθόνες / «Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Μουσείο της Νύχτας, ο Φερμίν Ελόι Ακόστα αναδεικνύει ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο για τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’70 και του ’80, ενώ μιλά στη LiFO για την αβεβαιότητα του μέλλοντος του κινηματογράφου στην Αργεντινή και τις πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ