Αξίζει το remake του δανέζικου «Guilty» με τον Τζέικ Γκίλενχαλ που προβάλλεται στο Netflix;

Αξίζει το remake του δανέζικου Guilty με τον Τζέικ Γκίλενχαλ που προβάλλεται στο Netflix; Facebook Twitter
Στο Guilty ο Τζίλενχαλ υποδύεται και πάλι έναν αστυνομικό που αναζητά τη λύτρωση μέσω μιας υπόθεσης που προκύπτει.
0

Στο Prisoners (2013) του Ντενί Βιλνέβ ο Τζέικ Τζίλενχαλ έχει θεωρητικά τον πιο άχαρο ρόλο, εκείνον του αστυνομικού που αναλαμβάνει το σκέλος της αστυνομικής διαδικασίας. Ο ίδιος όμως δίνει στον χαρακτήρα του στοιχεία που δεν υπάρχουν στο σενάριο.

Οι γερμένοι ώμοι, η κόπωση στην ομιλία και η εμμονή στο βλέμμα φανερώνουν έναν άνθρωπο για τον οποίο η υπόθεση που ανέλαβε, πέρα από τη διάσωση των νεαρών κοριτσιών και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης, αφορά και τη σωτηρία της ψυχής του. Έτσι γεννά από μόνος του μια υπο-ιστορία λύτρωσης μέσα στο έργο, ξεκινώντας από την υπόκωφη ένταση και φτάνοντας μεθοδικά μέχρι την εκδήλωση και την εκτόνωσή της.

Στο Guilty, αμερικανικό ριμέικ του ομώνυμου δανέζικου θρίλερ που έφτασε μέχρι την προεπιλογή για το ξενόγλωσσο Όσκαρ το 2018, υποδύεται και πάλι έναν αστυνομικό που αναζητά τη λύτρωση μέσω μιας υπόθεσης που προκύπτει. Μόνο που ο Τζίλενχαλ δεν είναι πια ο ίδιος ηθοποιός. Δεν γνωρίζουμε αν το κακό ξεκίνησε από το Nightcrawler ή από τη μοναδική αστοχία του Μπονγκ, το Okja, η ουσία είναι ότι κάπου εκεί ο Τζίλενχαλ αλλάζει υποκριτικά, γίνεται ένας ηθοποιός του οποίου τα εκφραστικά μέσα βρίσκονται διαρκώς σε υπερδιέγερση, ένας πρωταγωνιστής που κάνει τον Πατσίνο των ‘90s να φαντάζει σαν Πατσίνο των ‘70s συγκριτικά.

Στο Guilty ο Τζίλενχαλ ξεκινά σχεδόν με το καλημέρα με τη μηχανή στη μεγάλη σκάλα. Και με αυτό τον τρόπο όταν οι έξυπνοι ελιγμοί της πλοκής εντείνουν το αδιέξοδο του χαρακτήρα, το ξέσπασμά του δεν έχει τον ανάλογο αντίκτυπο, ακριβώς γιατί δεν μοιάζει για τέτοιο – ας μην πιάσουμε την κάθαρση του φινάλε. 

Στο Guilty ο Τζίλενχαλ ξεκινά σχεδόν με το καλημέρα με τη μηχανή στη μεγάλη σκάλα. Και με αυτό τον τρόπο όταν οι έξυπνοι ελιγμοί της πλοκής εντείνουν το αδιέξοδο του χαρακτήρα, το ξέσπασμά του δεν έχει τον ανάλογο αντίκτυπο, ακριβώς γιατί δεν μοιάζει για τέτοιο.

Όλο το εγχείρημα, αν και σε γενικές γραμμές εξαιρετικά πιστό στο original, σε βαθμό που να μην έχει κάτι για να αποζημιώσει μη «παρθένους» θεατές, είναι πιο εξωστρεφές από εκείνο το φιλμ.

Στο τηλεφωνικό κέντρο της αμέσου δράσεως, όπου ο κεντρικός ήρωας κάνει τη βάρδιά του και θα εμπλακεί σε μια υπόθεση απαγωγής, την οποία θα αναλάβει προσωπικά, ώστε να εξιλεωθεί για κρίματα του παρελθόντος, έχουν προστεθεί video wall, όπου φαίνονται πυρκαγιές που μαίνονται στην περιοχή. Λες και το σκοτεινό background, που τόσο πετυχημένα διόγκωνε το αίσθημα κλειστοφοβίας στο πρωτότυπο, θα κούραζε τον θεατή κι έπρεπε να του ανοίξουμε ένα παράθυρο στον έξω κόσμο, για να σπάσουμε την οπτική  μονοτονία.

Οι πυρκαγιές έχουν, φυσικά, και συμβολικό χαρακτήρα, θα σβήσουν όταν ο ήρωας κάνει το σωστό κι αυτή είναι η έτερη διαφορά του remake από το πρωτότυπο. Εδώ η μεταμέλεια όχι μόνο κατονομάζεται, αλλά υπερτονίζεται, σε βαθμό που το θεματικό κέντρο βάρους μετατοπίζεται.

Έτσι, από ένα φιλμ που άνετα μπορεί να διαβαστεί σαν κριτική πάνω στην ευκολία με την οποία εξάγουμε συμπεράσματα στη σοσιαλμιντιακή μας πραγματικότητα και στα επακόλουθα λαϊκά δικαστήρια, καταλήγουμε με μια καταγγελία κατά της αστυνομικής βίας και της κατάχρησης εξουσίας, η οποία δεν στηρίζεται επαρκώς από τη δραματουργία.

Φυσικά, επειδή πρέπει να σκεφτούμε κι εκείνον τον θεατή που ιδέα δεν έχει για την προϊστορία του έργου και απλά θα πατήσει το play όταν ο αλγόριθμος του Netflix το φέρει μπροστά στην οθόνη του, το remake του Guilty κρατά το ενδιαφέρον χάρη στη σφιχτοδεμένη του πλοκή και την ένταση των διαλογικών αντεγκλήσεων, αμφότερες πιστές στο πρωτότυπο, σε βαθμό που αναρωτιέσαι πόσες εργατοώρες έφαγε ο Νικ Πιτζολάτο του True Detective πάνω στη σεναριακή διασκευή.

Αν, όμως, αναζητάς να ακούσεις την ιστορία ενός χαρακτήρα έγκλειστου κυριολεκτικά και μεταφορικά, ευρισκόμενου σε οριακό σημείο κι απεγνωσμένου να λυτρωθεί, ανεξάρτητα από το κόστος, και τη θες οπωσδήποτε σε πακέτο συγκλονιστικής παράστασης για έναν ρόλο, θα την εντοπίσεις στο Locke (2013) του Στίβεν Νάιτ με τον Τομ Χάρντι, ένα γνήσιο υπαρξιστικό διαμαντάκι που έχει αδίκως ξεχαστεί.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ: «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Pulp Fiction / «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ επιστρέφει με το «Ο Κύριος των Νεκρών» και μιλά στη LiFO για τις σκέψεις του πάνω στο πένθος, την τεχνητή νοημοσύνη που του έλυσε τα χέρια, και εξηγεί γιατί ασχολείται διαρκώς με τρομακτικές καταστάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Βαλ Κίλμερ: Ο άνθρωπος που θα (μπορούσε να) γινόταν σταρ

Απώλειες / Βαλ Κίλμερ (1959-2025): Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είχε γίνει σούπερσταρ

Έφυγε από τη ζωή ο Κρις του «Heat», ο Iceman του «Top Gun», ο «ξανθός» Μπάτμαν του Τζόελ Σουμάχερ, ο Τζιμ Μόρισον του Όλιβερ Στόουν, ο γκέι ντέτεκτιβ του «Kiss Kiss Bang Bang», ένας ηθοποιός που κατέγραψε μερικές αξέχαστες εμφανίσεις στο ενεργητικό του, μα δεν έκανε την αναμενόμενη καριέρα μεγάλου σταρ λόγω ατυχών συγκυριών αλλά και προσωπικών επιλογών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Η Λάιζα Μινέλι σήμερα δηλώνει ευτυχισμένη. ή Λάιζα Μινέλι: Mια απίστευτη ιστορία επιβίωσης.

Οθόνες / Λάιζα Μινέλι: Mια απίστευτη ιστορία επιβίωσης

Gay icon, μια χαρισματικά αφοσιωμένη performer, αλλά και αντικείμενο χλεύης. Το ντοκιμαντέρ του Μπρους Ντέιβιντ Κλάιν «Liza: A Truly Terrific, Absolutely True Story» σίγουρα δεν αφηγείται την ιστορία ενός τυπικού nepo baby.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
τομ χάρντι

Οθόνες / 10 τηλεοπτικές σειρές που θα δούμε την άνοιξη

Από τη μεγάλη επιστροφή του «The Last of Us» σε εκείνη του «Αστερίξ» και από τη σεξουαλική αναζήτηση της Μισέλ Ουίλιαμς σε μια απολαυστική ματιά στον κόσμο του σύγχρονου μπαλέτου, αυτές είναι οι σειρές που θα μας κρατήσουν καθηλωμένους στη μικρή οθόνη το επόμενο διάστημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Μαρίνας Σάττι

Μυθολογίες / «Οι εικόνες του Ζβιάγκιντσεφ είναι υπνωτιστικές»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Μαρίνας Σάττι

Στην κινηματογραφική λίστα της τραγουδοποιού, η σιωπή λέει περισσότερα από τα λόγια, οι εικόνες αποκαλύπτουν κρυμμένα συναισθήματα, οι κόσμοι είναι γεμάτοι αβεβαιότητες και συγκρούσεις, και η μουσική έχει μια ιερή διάσταση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
21 ντοκιμαντέρ του 21ου αιώνα που αξίζει να δείτε

Οθόνες / 21 ντοκιμαντέρ του 21ου αιώνα που αξίζει να δείτε

Από μια σπουδαία στιγμή του σκορσεζικού σινεμά ως την ψηφιακή επανάσταση της Ανιές Βαρντά κι από το συγκλονιστικό δίπτυχο του Τζόσουα Οπενχάιμερ ως τη μεγάλη φιλμική «σκανταλιά» του Banksy, αυτοί είναι 21 σταθμοί του σύγχρονου σινεμά τεκμηρίωσης που πρέπει να έχει δει κάθε σινεφίλ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Μπορεί να γίνει μια παραγωγή σαν το “Flow” στην Ελλάδα, αρκεί να το θέλουμε»

Οθόνες / «Μπορεί να γίνει μια παραγωγή σαν το “Flow” στην Ελλάδα, αρκεί να το θέλουμε»

Με αφορμή τη δεύτερη απονομή των βραβείων Stratos, που τιμούν το ελληνικό animation, o πρόεδρος της ASIFA HELLAS Κωνσταντίνος Κακαρούντας μιλά για την άνθηση της σκηνής, τις προκλήσεις και για το πώς η Ελλάδα μπορεί να πετύχει μια παραγωγή οσκαρικού επιπέδου.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
 «Εσύ, θείο, δεν θα φύγεις, θα μείνεις εδώ μαζί μου!» ή Γιάννα Δεληγιάννη: «Βρίσκω την ουσία μόνο στο να στηρίζει ο ένας τον άλλον». ή Η Γιάννα Δεληγιάννη προβάλλει ταινίες στους μαθητές της άγονης γραμμής.

Οθόνες / Η Γιάννα Δεληγιάννη προβάλλει ταινίες στους μαθητές της άγονης γραμμής

Η κινηματογραφίστρια και πρόεδρος της Cinemathesis μιλά για την πρωτοβουλία της να υλοποιεί κινηματογραφικά εργαστήρια για παιδιά σε απομακρυσμένα δημοτικά σχολεία της άγονης γραμμής, το όραμα και το αποτύπωμα της δράσης της, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και για το τι λείπει από την τυπική εκπαίδευση.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το «Adolescence» έχει αναδειχθεί σε παγκόσμιο φαινόμενο;

Pulp Fiction / Γιατί το «Adolescence» έχει αναδειχθεί σε παγκόσμιο φαινόμενο;

Είναι η τεχνική αρτιότητα μιας αστυνομικής σειράς με επίκαιρο κοινωνικό θέμα που της χαρίζει τόσο μεγάλο αντίκτυπο στο κοινό; Ή μήπως η πραγματική δύναμη πηγάζει από τον φόβο των γονιών για τις εγκληματικές παραλείψεις και, κυρίως, για την άγνοιά τους απέναντι στα κρυφά σημάδια του ψηφιακού κόσμου;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η μαμά μου, ο Μπαρτ Ρέινολντς κι ένας θάνατος που παραμένει μυστηριώδης εδώ και μισό αιώνα

Οθόνες / Η μαμά μου, ο Μπαρτ Ρέινολντς κι ένας θάνατος που παραμένει μυστηριώδης εδώ και μισό αιώνα

Ο γιος της ηθοποιού Σάρα Μάιλς ήταν τεσσάρων ετών όταν βρέθηκε νεκρός ο μάνατζερ και πρώην εραστής της μητέρας του. Οι υποψίες είχαν πέσει τότε πάνω στον συμπρωταγωνιστή της Μπαρτ Ρέινολντς. 51 χρόνια αργότερα, ο Μπολτ προσπαθεί να θυμηθεί τι συνέβη.
LIFO NEWSROOM
Το Παιδί Τραύμα επιλέγει τις 10 αγαπημένες του ταινίες

Μυθολογίες / «Το Festen έχει επηρεάσει τους στίχους μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Παιδιού Τραύματος

Χάνεκε αλλά και Αγγελόπουλος, «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» αλλά και «Aftersun», το Παιδί Τραύμα επιλέγει 10 ταινίες που κυμαίνονται από τον ωμό ρεαλισμό και τη βία μέχρι τον θρίαμβο της ποίησης και της τρυφερότητας.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ