Η Ζυλιέτ Μπινός δεν επαναπαύεται στις δάφνες της, δεν μένει κλεισμένη στα βολικά σύνορα της μητρικής της γλώσσας, δεν σταματά να ψάχνει ακόμη μια απόχρωση βωβού συναισθήματος ή βίαιου πένθους που μπορεί να λείπει από το πλούσιο ρεπερτόριο της. Ακόμη κι στα blockbuster έχει δοκιμάσει τις δυνάμεις της, πρώτα δειλά στο Γκοτζίλα, και φέτος με πιο ζουμερό ρόλο, στο Φάντασμα στο Κέλυφος, γιατί τα παδιά της την ενθάρρυναν να παίξει σε έργα που θα ήθελαν κι αυτά να δουν. Η βασίλισσα του πόνου, τίτλο που μοιράζεται με την Ιζαμπέλ Υπέρ, με όλα τα διεθνή βραβεία στα ράφια της (“Χρυσή Σφαίρα δεν έχω πάρει”, μου υπενθύμισε γελώντας, κι έχει δίκιο, αφού η Λόρεν Μπακόλ την είχε κερδίσει τη χρονιά του Άγγλου Ασθενή), η Μπινός δείχνει να διασκεδάζει στην σπάνια ευκαιρία που είχε στην Οικογένεια Βαν Πετεγκέμ, να παίξει μια ημίτρελη αριστοκράτισσα, που τραβάει τα πάνδεινα και βασανίζει όποιον μπορεί, σε ένα υφολογικό υβρίδιο δια χειρός Μπρυνό Ντυμόν. Στη συνέντευξη που έδωσε στην ταράτσα του club Silencio στις Κάννες, μιλάει για την γαλλική κωμωδία και την ελληνική τραγωδία, τον μίμο πατέρα της και τη σημασία των βραβείων στη ζωή της.
Οι μύθοι είναι οτι σημαντικότερο έχουμε. Ο Σοφοκλής ήταν ιδιοφυία, αναμφίβολα. Το επίπεδο της ποίησης στα γραπτά του είναι δυσθεώρητα υψηλό. Σε κάνει να πιστεύεις πως την χρειάζεσαι την τραγωδία στη ζωή σου, ακόμη κι αν σε οδηγεί σε άβολα μονοπάτια.
- Αν μου ζητήσετε να περιγράψω συνοπτικά την ταινία “Οικογένεια Πετεγκέμ”, λυπάμαι, αλλά δεν θα μπορέσω να τα καταφέρω… Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, δηλαδή δεν γνώριζα εκ των προτέρων τη μανιέρα που έπρεπε να υιοθετήσω, αν και κάτι μου έλεγε πως δεν θα ήταν κάτι γνώριμο, ένα στιλ που θα είχα ξανακάνει, ώσπου άντλησα έμπνευση παρακολουθώντας ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή της Σεσίλ Σορέλ, κόμησσας του Σεγκύρ, μια ςθεατρικής ηθοποιού που μεσουράνησε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Σε μια και μοναδική συνέντευξη από το 1965, ουσιαστικά έπαιζε την περσόνα που λάνσαρε στη σκηνή και σκηνοθετούσε τον εαυτό της, με το γέλιο και τις τραβηγμένες χειρονομίες της. Ο Μπρυνό Ντυμόν μου το πρότεινε ως σημείο αναφοράς και το είδα πολλές φορές. Ο χαρακτήρας της Οντ που υποδύομαι είναι τόσο πολύ συνεπαρμένος από την τραγωδία που ο Μπρυνό σκέφτηκε πως θα ήταν καλή ιδέα να συνδυάσω το δράμα με την κωμωδία, να παίξω…την ηθοποιό. Επίσης χάρηκα με την σπάνια ευκαιρία να εκφράσω ανοιχτά έναν χαρακτήρα, γιατί συνήθως παίζω εσωστρεφείς γυναίκες. Ταυτόχρονα δε γίνεται να μην ψάχνω την ανθρωπιά και τις αδυναμίες σε κάθε ρόλο. Είχε πλάκα η Οντ Βαν Πεντεγκέμ
- Ο πατέρας μου ήταν μίμος, κι όταν ήμουν μικρή, τον παρακολουθούσα στα σκετς εν ώρα εργασίας και τις πρόβες του στο σπίτι. Μου ήταν γνώριμη η υποκριτική χωρίς φωνή, μόνο με τις κινήσεις του σώματος και τις εκφράσεις του προσώπου, αλλά και η τεχνική της μάσκας, πάνω στην οποία επίσης δούλεψε ο πατέρας μου, με φωνή αλλά χωρίς έκφραση. Αργότερα μιμόμουν τα νούμερα του σε φίλους, στις παρέες, και στην αρχή της καριέρας μου έμαθα να αποβάλλω τη σωματικότητα και να παίζω λιτά, χωρίς να κουνιέμαι. Ή καλύτερα, έμαθα να χρησιμοποιώ το σώμα και το πρόσωπο μου με διαφορετιούς τρόπους.
- Είναι δύσκολο να περιγράψω τις παραμέτρους της Οικογένειας Πετενγκέν, γιατί ούτε ο Μπρυνό Ντυμόν γνώριζε 100% σε ποιά κατεύθυνση πήγαινε. Όχι τεχνικά, γιατί ο ίδιος τα έχει σκεφτεί όλα από πριν και ξέρει πώς θα μοντάρει την ταινία του μόλις τελειώσουν τα γυρίσματα. Στις δικές μας λήψεις για παράδειγμα, κινηματογραφούσε μόνο το ωφέλιμο, πράγμα ασυνήθιστο, γιατί τις περισσότερες φορές μας ζητούν να γυρίσουμε ολόκληρη τη σκηνή και μετά κόβουν ότι δεν χρειάζεται και κρατούν ότι νομίζουν.
- Έπαιξα πρόσφατα Αντιγόνη του Σοφοκλή και ομολογώ πως με συναρπάζει η ελληνική τραγωδία. Διάβασα κάπου πως τις έχουμε ανάγκη τις τραγωδίες, γιατί μοιάζουν με πρόβα της ίδιας μας της ζωής. Όλα αυτά που θα περάσουμε, τις δοκιμασίες που θα υποστούμε. Συνεπώς, πρέπει να προετοιμαστούμε, γιατί έχουμε να βιώσουμε πολλές και σκληρές καταστάσεις. Όλα τα σπουδαία θέματα ζωής, την απώλεια, την προδοσία, την εγκατάλειψη, τον αποχωρισμό. Όλα αυτά περιγράφονται στους μύθους, αλλά εγώ, ως ηθοποιός, οφείλω να τα διυλίσω μέσα από την ανθρώπινη πλευρά μου. Οι μύθοι σε βοηθούν να κατανοήσεις τη μεταμόρφωση κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ζωής σου. Αλλά μόνο μέσα από την ανθρωπιά σου τα αποδίδεις. Και η ανθρωπιά μεταφράζεται σε συναισθήματα, στην αλήθεια του εαυτού σου, σε όλα τα στάδια. Ο Οιδίποδας έχει 4 παιδιά, που αντιστοιχούν σε ισάριθμα σύμβολα του περάσματος, της ενηλικίωσης αν θέλετε, από τη ζωώδη κατάσταση, στη θείκή. Ο σκοπός της δουλειάς μου είναι να έρθω σε επαφή με όλα τα υπάρχοντα συναισθήματα, να τα εξερευνήσω και να τα εκφράσω. Αυτή είναι η αποστολή μου.
- Οι μύθοι είναι οτι σημαντικότερο έχουμε. Ο Σοφοκλής ήταν ιδιοφυία, αναμφίβολα. Το επίπεδο της ποίησης στα γραπτά του είναι δυσθεώρητα υψηλό. Σε κάνει να πιστεύεις πως την χρειάζεσαι την τραγωδία στη ζωή σου, ακόμη κι αν σε οδηγεί σε άβολα μονοπάτια. Το κοινό θεωρεί πως έχει ανάγκη μόνο να γελάσει, να πάει σε κωμωδίες για να διασκεδάσει. Κάνει λάθος. Οφείλει να παρακολουθεί και τα δύο, για να εκτιμήσει και τις δύο πλευρές της ψυχής.
- Πολύ συχνά, οι τιμητικές διακρίσεις με εκπλήσσουν. Δεν το ξέρεις ποτέ από πριν, δεν το έχεις δεδομένο. Και δεν έχει και τόση σημασία τελικά. Είτε πάρεις βραβείο, είτε όχι, η “συναλλαγή” με το κοινό και η δουλειά του ηθοποιού, παραμένει η ίδια. Είσαι μπροστά στην κάμερα και καλείσαι να συμμετάσχεις σε κάτι συλλογικό. Αν πιστεψεις πως είσαι μόνος σου, μπήκες σε φυλακή από την οποια δύσκολα δραπετεύεις. Όπως ακριβώς συμβαίνει στη ζωή δηλαδή. Αν δώσεις τον εαυτό σου, τον προσφέρεις κάθε φορά που ανοίγει ένας κύκλος, τότε είσαι ελεύθερος, Κι εμένα μου αρέσει να είμαι ελεύθερη, δεν το αλλάζω με τίποτε αυτό το συναίσθημα.
σχόλια