Πρώην ντράμερ σε ροκ μπάντες και περιοδεύων ηθοποιός για το μεροκάματο, ο Γαλλο-αλγερινός Καντ Μεράντ ξεκίνησε από ραδιοφωνικές εκπομπές, για να περάσει στα σκετς και να γνωρίσει τον φύλακα-άγγελό του, τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ντάνι Μπουν, μέχρι να εδραιωθεί ως ένας από τους πληρέστερους και πιο «σοβαρούς» κωμικούς διεθνώς, ένας μελαγχολικός κλόουν με δραματικές πτυχές και μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του, όπως το Ένας Θρίαμβος, η ιστορία ενός άνεργου ηθοποιού που αναλαμβάνει μια απίστευτη αποστολή στη φυλακή. Το ξεκίνημά του έχει αύρα ελληνικού καλοκαιριού!
___________________
Καλησπέρα (στα ελληνικά).
— Καλησπέρα! Έχετε περάσει καιρό στην Ελλάδα;
Ω, πάνε πολλά χρόνια, σε ένα Club Med, αν γνωρίζετε, στην Κέρκυρα, την εποχή που απαρτιζόταν από σπιτάκια και όχι δωμάτια ξενοδοχείου. Μάλιστα εργαζόμουν ως ηθοποιός εκεί, έκανα παραστάσεις διασκέδασης με έναν θίασο για τους Γάλλους τουρίστες κάθε βράδυ.
Για να είμαι ειλικρινής, έχω κάνει ταινίες απλώς για το μεροκάματο, έχω προσαρμοστεί για να βγει καλό το αποτέλεσμα.
— Έγκλειστος, σαν τον Ετιέν στην ταινία…
Κατά κάποιον τρόπο, ναι. Είναι αληθινή ιστορία αυτή που περιγράφεται στο Ένας Θρίαμβος, συνέβη στη Σουηδία το 1986, με ήρωα έναν Γιαν Τζόνσον, κι εμείς τη μεταφέραμε στη Γαλλία. Γι’ αυτό, άλλωστε, έχουμε τις φωτογραφίες του πραγματικού σκηνοθέτη, των αληθινών φυλακισμένων και της απόδρασής τους.
Είναι τρελό αυτό που συνέβη τότε. Και το γεγονός πως η ιστορία είναι πραγματική δίνει μεγαλύτερη δύναμη στην ταινία. Πρόκειται για ένα από το καλύτερα σενάρια που έχω πιάσει ποτέ στα χέρια μου, γιατί οι χαρακτήρες των φυλακισμένων, και μάλιστα με μεγάλες ποινές, που έπαιζαν ένα βαρύ θεατρικό, όπως το Περιμένοντας τον Γκοντό, γράφτηκαν άψογα, κι επίσης διότι ισορροπεί θαυμάσια μια σειρά συναισθημάτων, περνώντας από το γέλιο στο κλάμα με απόλυτη σοβαρότητα. Το θέμα ήταν η σκηνοθεσία να δικαιώσει τη γραφή, και νομίζω το πέτυχε.
— Η υπομονή είναι ένα από τα βασικά θέματα της ταινίας. Εφάπτεται μάλιστα με την ψυχραιμία της αναμονής που καλείται να επιδείξει ένας ηθοποιός ανάμεσα στα γυρίσματα των σκηνών, από την πρόβα μέχρι το ανέβασμα, γενικά από τη στιγμή που αναλαμβάνει έναν ρόλο μέχρι την ώρα που θα τον υλοποιήσει.
Σαφώς, και θα προσέθετα την επιμονή, αυτήν τη φιλοπόλεμη στάση ενός ηθοποιού που σκηνοθετεί, όπως ο Ετιέν, που είναι έτοιμος για την επόμενη μάχη και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Πιάνει και την παραμικρή λεπτομέρεια και την αξιοποιεί, και το μεγάλο στοίχημα της καριέρας και της τελματωμένης ζωής του, ίσως το τελευταίο που του απομένει, είναι ακόμα πιο δύσκολο, γιατί το έμψυχο υλικό του αποτελείται από ερασιτέχνες που αρχικά δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να συνεργαστούν και φυσικά δεν έχουν ιδέα από δράμα και τεχνική.
— Πώς συνέρχεται ένας ηθοποιός, ένας καλλιτέχνης του θεάματος, όταν αποτελεί ζωτικό κομμάτι μιας τόσο μεγάλης επιτυχίας όπως το Είναι τρελοί αυτοί οι Βόρειοι (Bienvenue chez mes Ch’tis); Είναι σοκ τα είκοσι και πλέον εκατομμύρια εισιτήρια στη Γαλλία, έτσι δεν είναι;
Έχετε δίκιο. Τι κάνεις μετά τα πρώτα «μπράβο, έσπασες τα ρεκόρ, είσαι τρομερός, ο καλύτερος, σήκωσες την κούπα επιτέλους, έχεις κερδίσει το Μουντιάλ του σινεμά!»; Κάπως σαν την Ελλάδα, που κέρδισε το Euro στο ποδόσφαιρο – έκτοτε, τι απέγινε; Εδώ σε θέλω!
Αναγκαστικά παίρνεις μια απόσταση, το φιλοσοφείς λιγάκι, ειδικά αν έχεις σωστή παρέα και προσγειωμένους συνεργάτες. Πέφτεις από την κορυφή και είναι πιο δύσκολο, γιατί το γνωρίζεις από πριν, και περίπου υπολογίζεις τι σημαίνει το «χαμηλά», ενώ, αντίθετα, κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει την άνοδο, παρά μόνο να ελπίζει, και πάλι δεν ξέρει πόσο ψηλά θα φτάσει ή τι είδους επιτυχία θα αποκτήσει με κάθε του δουλειά.
Το πρόβλημα είναι η δημοσιότητα, η παρενέργεια της συμμετοχής του καθενός μας στο επίκεντρο των συζητήσεων. Προσπάθησα να μείνω λίγο στην άκρη και να είμαι διακριτικός, κόντρα στον ενθουσιώδη χαρακτήρα μου. Ακόμη και αν καταφέρεις να είσαι ψύχραιμος, η ιδιωτικότητα χάνεται τελείως. Ευτυχώς που είμαι μεγάλος σε ηλικία και δεν ασχολούνται πολύ μαζί μου και, κυρίως, δεν με νοιάζει ιδιαίτερα.
— Μεγάλος; Έχετε την ίδια ηλικία περίπου με τον Μπραντ Πιτ.
Α, μάλιστα. Δεν θα ήθελα να συγκρίνουμε φωτογραφίες, θα στενοχωρηθώ. Είμαι συνομήλικος και με τον πρωθυπουργό μας, τον Ζαν Καστέξ, οπότε παρηγορούμαι λίγο.
— Τι φοβάστε περισσότερο στη δουλειά σας;
Με τρομάζει η στιγμή που δεν θα έχω ένα σενάριο που να με εμπνέει να συνεχίσω με χαρά και δημιουργικότητα. Για να είμαι ειλικρινής, έχω κάνει ταινίες απλώς για το μεροκάματο, έχω προσαρμοστεί για να βγει καλό το αποτέλεσμα. Αλλά τίποτε δεν ξεπερνά την ευτυχία της ανακάλυψης, αυτό το «wow» όταν ένας ρόλος με κάνει να φαντάζομαι υπέροχα πράγματα και, στην ηλικία του Μπραντ Πιτ που βρίσκομαι, να δονούμαι από ευχαρίστηση!
Η ταινία «Ένας Θρίαμβος» θα προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από τις 23 Σεπτεμβρίου.