«Ο Πατέρας»: Ένα συγκλονιστικό ρεσιτάλ του Άντονι Χόπκινς για τη άνοια

anthony hopkins the father Facebook Twitter
Αντανακλαστικά, ο κορυφαίος Χόπκινς δεν ξεχνά πως ο Πατέρας είναι, εκτός από εσωστρεφές δράμα, και μια ταινία τρόμου.
0

Ο Πατέρας και οι Κόρες

Πρόσφατα ο Άντονι Χόπκινς υποδύθηκε ξανά τον αγαπημένο του θεατρικό ρόλο, τον Βασιλιά Λιρ, για λογαριασμό του BBC, σε μια απόπειρα συμφιλίωσης με τους δαίμονες που κάποτε τον απομάκρυναν από τη σκηνή και τη χώρα καταγωγής του. Θα μπορούσε άνετα να μεταφέρει τη σαιξπηρική τραγικότητα στον Πατέρα, την κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Φλοριάν Ζελέρ, σε σκηνοθετικό ντεμπούτο του ίδιου. Αντ’ αυτού, κατοικεί έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα, τον 80χρονο Άντονι, ο οποίος ζει σε ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο και δέχεται την καθημερινή φροντίδα της κόρης του, Αν (Ολίβια Κόλμαν).

Γίνεται από την αρχή σαφές πως πάσχει από άνοια – είναι κρίσιμη η διαφορά της από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, η οποία είναι τελεσίδικη και εκφυλιστική, ενώ η άνοια είναι δυνητικά αναστρέψιμη και πιο ασυνεπώς διακριτή στα συμπτώματά της. Ενώ ο Άντονι αναγνωρίζει την Αν, αναρωτιέται ποιος είναι ο Πολ (Μαρκ Γκάτις). Είναι ο σύζυγός της; (Δεν έχει χωρίσει;) Τον περνάει για ξένο, και λίγο αργότερα του φέρεται με κάπως ανακριτική, αν και ευγενική συγκατάβαση. Η Αν του υπενθυμίζει πως θα μετακομίσει σύντομα στο Παρίσι, είδηση που τον ξαφνιάζει και τον στενοχωρεί εξίσου.

Αργότερα, όχι μόνο θα αλλάξει η μορφή του Πολ στα μάτια του (Ρούφους Σίγουελ), αλλά, αντί της Αν, που είδαμε, μια άλλη γυναίκα μπαίνει στο σπίτι και του συστήνεται με το ίδιο όνομα (Ολίβια Γουίλιαμς, σε μια δαιμόνια υποψία Έκτης Αίσθησης). Η σύγχυση δεν θα κρατήσει για πολύ, η Αν επανέρχεται ως Ολίβια Κόλμαν και κανονίζει ραντεβού με τη νέα του νοσοκόμα. Η Λόρι, η κοπέλα που έρχεται στο πρωινό ραντεβού (Ίμοτζεν Πουτς), του θυμίζει έντονα τη μικρότερη κόρη του, τη Λούσι.

Ενθουσιασμένος, της κάνει επίδειξη ζωντάνιας και επίθεση γοητείας, ποζάροντας ως γεννημένος χορευτής, αφού πρώτα της κράτησε παρατεταμένα το χέρι και επέμεινε να την κεράσει ένα απεριτίφ. Γρήγορα υποχωρεί στον κόσμο του, με αγένεια και μερική επίγνωση της αδυναμίας του να συλλάβει όλες τις πληροφορίες αλλά και να αντιστοιχίσει με σιγουριά τα ονόματα με τα πρόσωπα που έχει απέναντί του, πλην της Αν, η οποία έχει παγώσει προσωρινά, φυλακισμένη σε βουβό μυστήριο, στο άκουσμα της αδελφής της. Οι συνθήκες του θανάτου ή της ύπαρξής της τρυπώνουν στις κουβέντες σαν ανομολόγητο έγκλημα που κανείς δεν επιθυμεί να διαλευκάνει.

Υπάρχουν ομοιότητες με τον Λιρ, τον απροσμέτρητα ναρκισσιστή βασιλιά και πατέρα τριών θυγατέρων, ο οποίος υπέστη το πιο θεαματικό breakdown στην ιστορία της παγκόσμιας δραματουργίας κατά τη διαδικασία της κληρονομιάς.
 


Τρεις γυναίκες, δύο κόρες, δύο γαμπροί που αντιστοιχούν σε μία από αυτές: πολλαπλασιασμένο το αίνιγμα στο μυαλό του Άντονι και στον τρόπο που ο Άντονι Χόπκινς συνδιαλέγεται με τα φυσικά ή φανταστικά πρόσωπα που τον επισκέπτονται. Υπάρχουν ομοιότητες με τον Λιρ, τον απροσμέτρητα ναρκισσιστή βασιλιά και πατέρα τριών θυγατέρων, ο οποίος υπέστη το πιο θεαματικό breakdown στην ιστορία της παγκόσμιας δραματουργίας κατά τη διαδικασία της κληρονομιάς.

Ωστόσο, εδώ δεν διακυβεύεται πλούτος. Η διεκδικήσιμη γη είναι η ίδια η σχέση του πατέρα με την κόρη που έχει απομείνει. Είναι η Λούσι μια Κορντίλια, η ανύμφευτη ευνοούμενη; Μπορεί, διότι η παρουσία της, μέσα από τον πίνακα πάνω από το τζάκι, και το εξιδανικευμένο ελεύθερο πνεύμα της πυροδοτούν κακοπροαίρετη πόλωση και η σύγκριση που επιχειρεί στο ξέσπασμά του ηχεί κατάφωρα άδικη, πληγώνοντας ακόμα περισσότερο την Αν.

Η πρωτότοκη στον Πατέρα σίγουρα δεν καταφεύγει στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς της Γκόνεριλ (τουναντίον) και ιχνογραφείται συμπληρωματικά, απόλυτα υποστηρικτικά και ζεστά από τη γεμάτη ενσυναίσθηση Κόλμαν, την άγκυρα που επαναφέρει διακριτικά τον Άντονι σε βατά σημεία της πραγματικότητας. Είναι και οι δυο τους στριμωγμένοι. Εκείνος μπλοκάρει και αρνείται. Κάνει σκηνές, της κλαίγεται πως θα τον εγκαταλείψει, σαν παρατημένος εραστής. Εκείνη δεν τολμά να ανακαλέσει τον πόνο του παλιού τραύματος και νιώθει τύψεις στην προοπτική μιας νέας απώλειας.

hopkins colman the father Facebook Twitter
Ο 80χρονος Άντονι (Άντονι Χόπκινς), ζει σε ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο και δέχεται την καθημερινή φροντίδα της κόρης του, Αν (Ολίβια Κόλμαν).

Ταξίδι στον χρόνο για έναν άνθρωπο που ψάχνει μανιωδώς το ρολόι του, αν και η ώρα δεν έχει καμία σημασία…

Ο Άντονι συνεχώς αναζητά το ρολόι χειρός του. Στρεσάρεται όταν δεν το βλέπει στο χέρι του και ρίχνει την ευθύνη αρχικά στην Άντζελα, τη φροντίστρια με την οποία τσακώθηκε. Την κατηγορεί ως κλέφτρα και η Αν τον γειώνει, υπενθυμίζοντάς του πως μάλλον είναι σε ένα κουτάκι όπου φυλάει τα τιμαλφή του, κάτω από τον νιπτήρα του μπάνιου.

Κάπως έτσι ξεκινά η ταινία και η εντύπωση που αποκομίζουμε είναι πως ο Χόπκινς θα το ρίξει λίγο «στην παλαβή», ποντάροντας στην ιλαρή πλευρά μιας αστικής δραματικής κομεντί. Με εξαίρεση την πρώτη συνεύρεση του πρωταγωνιστή με τη Λόρα, ο τόνος σοβαρεύει και ο Ουαλλός ηθοποιός περιχαρακώνεται σε ένα σύμπαν έκλειψης και παράνοιας, με αναλαμπές που υπαγορεύονται από μια συναρπαστική τεχνική ανέλιξης του στόρι.

Ενώ στο θεατρικό η οπτική του θεατή είναι αναγκαστικά αντικειμενική, με τους χαρακτήρες να προτείνονται κυρίως από τον λόγο και την κίνησή τους γύρω από τη δράση, στην ταινία ο χρόνος παίρνει μια άλλη διάσταση. Η μέρα με τη νύχτα εναλλάσσονται βασικά στο μυαλό του Άντονι, πολλές σκηνές επαναλαμβάνονται ή επανέρχονται σαν τμηματική λούπα και η αφήγηση αλλάζει γωνίες, γίνεται υποκειμενική, πολύπλοκη σαν τη θρυμματισμένη μνήμη του Άντονι. 

Ο Πατέρας φεύγει από την οικία ακριβώς στη μέση της ταινίας, μετά από 45 λεπτά περιήγησης στο υπνοδωμάτιο, στο καθιστικό, στην κουζίνα, στη μουσική του Λουντοβίκο Εϊνάουντι στα ακουστικά και στα δώματα του νου. Με το εύστροφο, ωρολογιακό μοντάζ του υποψήφιου για Όσκαρ Γιώργου Λαμπρινού, βλέπεται σαν θρίλερ, ένα πηγαινέλα σε γεγονότα που μπορεί να συνέβησαν χωρίς σαφή χρονολογική σειρά από πρόσωπα που μοιάζουν να συνωμοτούν ή να συμπάσχουν ανάλογα με τη στιγμή, χωρίς ποτέ να αποσπά την προσοχή από το πρόβλημα υγείας ενός ανθρώπου που το βιώνει σαν ταπεινωτικό παζλ.

Το ρολόι είναι το σταθερό σημείο αναφοράς: ο Άντονι πρέπει να πιαστεί από κάπου για να πλοηγηθεί στο χάος που σκάει μπροστά του απρόσκλητο. Ρωτά τον Πολ πού βρήκε το δικό του ρολόι, νομίζοντας πως κι εκείνος του έχει τσιμπήσει την απτή πυξίδα του. Όταν τα χάνει, ο Άντονι φέρνει τη ματιά προς το χέρι του, συνειδητοποιώντας πως σχεδόν ποτέ δεν το φορά. Ο συνωστισμός ανθρώπων στο καταφύγιό του τον αποπροσανατολίζει. Ο θεατής δεν είναι ποτέ σίγουρος ποιος είναι ποιος, πότε, αλλά και πού. Είναι, άραγε, αυτό το διαμέρισμα του Άντονι ή της Αν;

Ο χρόνος τρέχει, αργά και παράξενα, πηδά κεφάλαια και τα αποθηκεύει σε έναν νου φορτωμένο από το συγκεχυμένο παρελθόν και το άδηλο μέλλον. Στην κάμερα του Ζελέρ και στο ψαλίδι του Λαμπρινού το παρόν γλιστράει σε τέσσερις τοίχους, πραγματικούς και αόρατους. Η μετασκευή ενός καθαρόαιμου θεατρικού σε αμιγώς κινηματογραφικό έργο, και μάλιστα από τον ίδιο τον δημιουργό του, είναι υποδειγματική, όχι απλώς σε επίπεδο σεναριακής διασκευής αλλά και σκηνοθετικών επιλογών. Το ανεμοσκόρπισμα ανακεφαλαιώνεται.

olivia colman the father Facebook Twitter
Η πρωτότοκη στον Πατέρα σίγουρα δεν καταφεύγει στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς της Γκόνεριλ (τουναντίον) και ιχνογραφείται συμπληρωματικά, απόλυτα υποστηρικτικά και ζεστά από τη γεμάτη ενσυναίσθηση Κόλμαν.

Ο Άντονι φυλλορροεί

Το σινεμά έχει εξερευνήσει πολλάκις τον εμβληματικό ρόλο του πατριάρχη και ο Πατέρας του Ζελέρ δεν διεκδικεί κανέναν από τους κρυπτοβιβλικούς συμβολισμούς του Μπέργκμαν και του Ταρκόφσκι, ούτε τις ανοιχτά χριστιανικές παραβολές του Μάλικ. Περισσότερα κοινά έχει με την Αγάπη του Μίκαελ Χάνεκε: ως αδυσώπητο πορτρέτο της απώλειας της λογικής και της αξιοπρέπειας, με όσα ψίχουλα συναισθήματος απομένουν στην ορατή έκφρασή τους, μετατοπίζει το κέντρο από το συγκινητικά αδιαίρετο ζευγάρι στην κυμαινόμενη δυναμική του πατέρα με την κόρη του και ο Χόπκινς τροφοδοτείται από το δέος και την αμηχανία που προσπαθεί μετά βίας να κρύψει η Κόλμαν, μάρτυρας της σταδιακής αποσύνθεσης μιας φιγούρας που τιμά, όσο θέλει να ξεπεράσει, για να προχωρήσει με τη δική της ζωή.

679
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Ουσιαστικά, όμως, το παιχνίδι είναι στα χέρια του «τέρατος». Αντανακλαστικά, ο κορυφαίος Χόπκινς δεν ξεχνά πως ο Πατέρας είναι, εκτός από εσωστρεφές δράμα, και μια ταινία τρόμου. Από τη μια, η κίνησή του υποδηλώνει οικειότητα με το χώρο. Δεν προστάζει αλλά κάνει σαν να προεξοφλεί τον σεβασμό ως πατέρας, ευκατάστατος, εργοδότης, ο αρχαιότερος όλων, «πάρα πολύ έξυπνος», όπως λέει ο ίδιος, αποπνέοντας ξεθυμασμένη αλαζονεία. Διαφεντεύει τη φωλιά του, φέρεται σε όλους σαν να είναι μουσαφίρηδες, άγνωστοι, ενοχλητικοί, ύποπτοι ακόμη, αποσύρεται στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του όταν κουράζεται ή δεν μπορεί να αντεπεξέλθει και επιφυλάσσει αιφνίδιες αλλαγές τόνου στην Αν. Ποια απ’ όλες είναι η κύρια ιδιότητά της; Με τον τρόπο της, ως κι αυτή τον απειλεί. 


Απ’ την άλλη, φοβάται. Η άνοια δεν παύει να τον τρομάζει και όταν αντιλαμβάνεται πως δεν ξέρει τι του γίνεται, κόβει τον θόρυβο γύρω του, αναλογίζεται τι συμβαίνει σαν να μετρά από μέσα του και πιάνει το νήμα απ’ όπου μπορεί. Ένα φάντασμα τον συντροφεύει παντού, η Λούσι. Η μνήμη. Ο αποχωρισμός.

Ο μετρ της ανησυχίας και της αμφιβολίας βρίσκεται στο στοιχείο του. Και προεκτείνει την ειδικότητά του. Μετά από κάθε «κρίση» διαφέρει, έστω και ανεπαίσθητα. Κατοικείται από την επόμενη παραλλαγή του Άντονι. Διασχίζει το οικογενειακό του ιστορικό στα ενενήντα διακλαδωμένα λεπτά που διαρκεί η ταινία μέσα από συγκρουόμενους ρόλους, υπόγεια. Δεν είναι μόνο ο πατέρας της κόρης του αλλά και ο γιος της μητέρας του. 

the father Facebook Twitter
Η Λόρι, η κοπέλα που έρχεται στο πρωινό ραντεβού (Ίμοτζεν Πουτς), του θυμίζει έντονα τη μικρότερη κόρη του, τη Λούσι.


Ηθοποιός απαράμιλλων εκφράσεων, ικανός να χωρέσει ζωές ολόκληρες σε ελάχιστες συσπάσεις και διακεκομμένες χειρονομίες, εδώ καλείται συχνά να παίξει και με το σώμα του και ανταποδίδει τη χάρη με τη μεγαλύτερη δυνατή απελπισία, τελεσίδικα, αλλά καθόλου εκβιαστικά. Δεν είναι ποτέ υπεράνω της πνευματικής παρακμής του, δεν επιχειρεί να τη μεταφράσει σε μεγαλόσχημο κύκνειο άσμα. Σκοντάφτει στα λόγια του, βάζει σε στοιχειώδη σειρά τις άναρθρες σκέψεις του, μετανιώνει για την επιθετικότητά του, πονηρεύει και χαϊδεύεται εναλλάξ, σαν μωρό σε σχήμα γέροντα, γαληνεύει σαν παρένθεση σε μια ασταμάτητη φουρτούνα, όταν κοιτάζει φευγαλέα ένα αγοράκι έξω από το παράθυρό του να κυνηγάει άσκοπα μια σακούλα κόντρα στον άνεμο.

Ο Άντονι και ο Χόπκινς στοιχηματίζουν με τη θνητότητα και στέκουν μπροστά στον θάνατο (και το θείο, κατά μια έννοια) παρέα με την εχθρική σκιά, παραμερίζοντας οτιδήποτε περιττό, σαν να βλέπουν το φως στην άκρη του τούνελ και να ψάχνουν δικαιολογίες για να αναβάλουν το μοιραίο – εν μέρει γιατί η συνείδησή τους δεν το επιτρέπει. Γυμνός στην τελική σεκάνς, ο χαρακτήρας, που πλέον ταυτίζεται με τον ενσαρκωτή του, χάνει τα φύλλα και τα κλαδιά του και τα λόγια που εκφέρει, μια σύντομη, κλαψιάρικη λιτανεία, θα ήταν τόσο εύκολο να παρεξηγηθούν ως γελοία ή μελό αν δεν τους έδινε το μεγαλειώδες νόημα που τους αξίζει αυτή η ζωντανή εγκυκλοπαίδεια υποκριτικής.

Ο άνθρωπος που έπαιξε τον Χίτλερ, τον Πικάσο, τον Χίτσκοκ, τον Δαντόν, τον Ντίκενς, τον Κουασιμόδο, έναν Πάπα, δύο Προέδρους, τρεις πρωθυπουργούς και, φυσικά, τον Χάνιμπαλ μας έκανε να πιστέψουμε πως τον ξέραμε καλά, ως και πως παραγνωριστήκαμε. Στον Πατέρα δεν καταδέχεται να γίνει σπαραξικάρδιος, ούτε χρειάζεται να καταφύγει σε εγνωσμένες δεξιοτεχνίες. Αφοπλιστικά θολώνει οριστικά τα όρια ανάμεσα στην τέχνη που ο ίδιος επιμένει πως του προκύπτει χωρίς method ζόρια και μαγικές φόρμουλες και τον ίδιο του τον εαυτό, που τόσο έντεχνα προστατεύει από τη φθορά. 

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Έχω γεράσει και με συγκινούν τα πάντα»: Ο Άντονι Χόπκινς δίνει συνέντευξη στον Μπραντ Πιτ

Οθόνες / «Έχω γεράσει και με συγκινούν τα πάντα»: Ο Άντονι Χόπκινς δίνει συνέντευξη στον Μπραντ Πιτ

Ο Μπραντ Πιτ ανέλαβε να πάρει συνέντευξη από τον Άντονι Χόπκινς για τον περιοδικό Interview και ο 81χρονος ηθοποιός μίλησε εκ βαθέων στον συνάδελφο του για τα γεράματα, το «παιχνίδι της ανθρωπιάς», την ψευδαίσθηση αλλά και το μεγαλείο της ζωής.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«I love Lucy»: Οργή, αλκοόλ, χρήμα, ξύλο και απιστίες πίσω από το πιο διάσημο οικογενειακό σόου του κόσμου

Σαν σήμερα / Λουσίλ Μπολ: Η πιο αξιολάτρευτη νοικοκυρά της Αμερικής ήταν μια απάτη

Σαν σήμερα το 1989 πεθαίνει η Αμερικανίδα ηθοποιός Λουσίλ Μπολ, πρωταγωνίστρια της διάσημης τηλεοπτικής σειράς «I love Lucy». Αν και λατρεύτηκε από εκατομμύρια τηλεθεατές, η πραγματικότητα πίσω από το «Καλύτερο τηλεοπτικό σόου όλων των εποχών» ήταν γεμάτη βία, αλκοόλ και απιστίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Οθόνες / Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Το κλείσιμο μιας τριλογίας «Star Wars» που λοιδορήθηκε, για να επανεκτιμηθεί μερικώς όταν η νεότερη έπεσε θύμα των γενικευμένων culture wars και των ελάχιστων φιλοδοξιών της, επανεμφανίζεται στα σινεμά με αφορμή την επέτειο 20 χρόνων από την κυκλοφορία της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Κωστής Χαραμουντάνης / Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Ο 31χρονος σκηνοθέτης νιώθει πως ενηλικιώθηκε μαζί με την πρώτη του βραβευμένη ταινία, «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού», κινηματογραφεί τις αναμνήσεις του και είναι μία από τις πιο μεγάλες ελπίδες του ελληνικού κινηματογράφου.
M. HULOT
«Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Thalia Mavros / «Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Η διεθνώς βραβευμένη παραγωγός και σκηνοθέτις Thalia Mavros μιλά στη LIFO για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η «αυτοκρατορία» του Τραμπ, καθώς και για τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που αλλάζει - και όχι προς το καλύτερο.
M. HULOT
«The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Οθόνες / «The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης σειράς του HBO λειτουργεί ως εισαγωγή, συστήνοντας νέους χαρακτήρες, το περιβάλλον της δράσης, τη σχέση των παλιών χαρακτήρων με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια ‘σύγχρονη’»

Οθόνες / «Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια σύγχρονη»

Ο επιφανής μελετητής του Ομήρου και διευθυντής του New York Times Review of Books, Ντάνιελ Μέντελσον, περιγράφει στην εφημερίδα Telegraph τους τρεις βασικούς κανόνες που ελπίζει να τηρηθούν κατά τη μεταφορά της «Οδύσσειας» στη μεγάλη οθόνη.
THE LIFO TEAM
Movies

Οθόνες / Μια ταινία για τον Bloody Hawκ και άλλοι 8 λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους τα κατασκοπικά θρίλερ, παίζει η επανέκδοση του Delicatessen και ένα ντοκιμαντέρ για τον δημοφιλή ράπερ που δεν απευθύνεται μόνο στο fan base του — όχι άλλο Minecraft.
THE LIFO TEAM
«Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Οθόνες / «Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Μουσείο της Νύχτας, ο Φερμίν Ελόι Ακόστα αναδεικνύει ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο για τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’70 και του ’80, ενώ μιλά στη LiFO για την αβεβαιότητα του μέλλοντος του κινηματογράφου στην Αργεντινή και τις πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ: «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Pulp Fiction / «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ επιστρέφει με το «Ο Κύριος των Νεκρών» και μιλά στη LiFO για τις σκέψεις του πάνω στο πένθος, την τεχνητή νοημοσύνη που του έλυσε τα χέρια, και εξηγεί γιατί ασχολείται διαρκώς με τρομακτικές καταστάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ