1.
MILOS FORMAN
One Flew Over the Cuckoo's Nest
Ήμουν με τον πατέρα και τον αδελφό μου στο σπίτι μας. Πρέπει να ήμουν γύρω στα δεκαέξι, δηλαδή στην πιο κατάλληλη ηλικία για να δω αυτό το έργο. Μου έκανε εντύπωση το πώς η ταινία αποτύπωνε τον τρόπο που η εξουσία, τα ιδρύματα, οι ίδιοι οι άνθρωποι τελικά προσπαθούν να εξισώσουν τους ανθρώπους προς τα κάτω, να εξοντώσουν τη μοναδικότητα, το χάρισμα και την ελευθερία του ατόμου. Σπουδαία ταινία!
2.
LARS FON TRIER
Dogville
Ίσως η αγαπημένη μου ταινία, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε την είδα πρώτη φορά. Αυτό που θυμάμαι ακόμη και τώρα είναι ότι για δύο περίπου ώρες παρακολουθούσα να ξετυλίγονται μπροστά μου με μαεστρία οι πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης. Ο Τρίερ, χωρίς να προσπαθεί να εκβιάσει συναισθήματα, χωρίς να χρησιμοποιεί χιλιοειπωμένα κλισέ, κατάφερε να με διεγείρει και να με προκαλέσει εγκεφαλικά. Μόλις βγήκα από το σινεμά κατάλαβα πως μόλις είχα δει κάτι που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
3.
CAMERON CROWE
Vanilla Sky
Ναι, είναι αυτό που θα λέγαμε «αμερικανιά», ναι είναι remake του «Abre los Ojos» (το οποίο δεν έχω δει ακόμα και τώρα) και σίγουρα ο Τομ Κρουζ δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής ως ηθοποιός, αλλά το φιλμ αυτό με ταξίδεψε με έναν τρόπο που δεν περίμενα. Επίσης, έχει πολύ ωραίο soundtrack. Όπως είπε και ο σκηνοθέτης, αν το «Vanilla Sky» ήταν τραγούδι, θα ήταν ένα ψυχεδελικό ποπ κομμάτι.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 4.
DARREN ARONOFSKY
Requiem for a Dream
Την είχα δει σε φίλους. Ήμουν 18 χρονών και ετοιμαζόμουν να φύγω από το σπίτι. Κάπου εκεί με πέτυχε αυτή η ταινία. Θλίψη, ανασφάλεια, δυσλειτουργικά άτομα και οικογένειες, εθισμός, ναρκωτικά, έλλειψη προοπτικής, καταδικασμένος έρωτας, ήταν όλα κινηματογραφημένα μ' έναν τρόπο πολύ δυνατό και πολύ ρεαλιστικό. Σ' αυτή την ταινία όλοι οι ήρωες προσπαθούν να ξεφύγουν και ν' αλλάξουν τη ζωή τους, αλλά είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν. Όχι γιατί δεν το ήθελαν αρκετά, αλλά επειδή προσπαθούν για το αντίθετο με κάθε δυνατό τρόπο.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 5.
CHARLIE KAUFMAN
Synecdoche, New York
Πολύ μεγάλη ταινία. Τώρα το συνειδητοποιώ. Είχα πάει να τη δω σε ένα σινεμά στην Πανεπιστημίου, απ' ό,τι θυμάμαι. Μπήκα, κάθισα, παρακολούθησα, σε ορισμένες στιγμές βαρέθηκα και μόλις βγήκα συνειδητοποίησα πως η ιδέα αυτού του έργου με είχε ξεπεράσει. Η σύλληψη του δημιουργού είχε ξεπεράσει και τον ίδιο και γι' αυτό ίσως δεν μπόρεσε να κάνει αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως «κλασικά επιτυχημένη» ταινία. Η «Συνεκδοχή» μιλάει για τους αξεδιάλυτους εφιάλτες μας, για τη σκληρότητα και το ψυχοφθόρο τού να είσαι δημιουργός, για τη γλυκύτητα και την καλοσύνη. Που τελικά μονάχα αυτή θα μας σώσει.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 6.
MARTIN SCORSESE
Taxi Driver
Ο υπνωτικός βόμβος της μεγαλούπολης, η Νέα Υόρκη μετά τα μεσάνυχτα, η μοναξιά, οι ατμοί μέσα από τους υπονόμους, οι jazz ιστορίες, η βία. Η μυθολογία της πόλης. Μου έχουν μείνει στο μυαλό αυτά τα γλυκά «κουνημένα» φώτα των φαναριών, οι ψιχάλες της βροχής στο τζάμι του αυτοκινήτου και ο καθρέφτης. Νομίζω πως όλοι κρύβουμε βαθιά μέσα μας έναν απόκληρο Τράβις Μπικλ (φοβερός ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο!) που ανάλογα με τις συνθήκες και τη συγκυρία καταστρέφει και καταστρέφεται επειδή δεν μπορεί να βρει λύση στο πρόβλημά του.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
7.
STANLEY KUBRICK
A Clockwork Orange
Ειρωνεία, κωλοπαιδισμός, βανδαλισμός, hard rock με υπόκρουση Μπετόβεν. Όπως οι ναζί εκτελούσαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ύστερα διάβαζαν αρχαίους φιλόσοφους και έκλαιγαν στις όπερες. Αντίο, παλιέ κόσμε, φίλοι φίδια, λούμπεν, βιασμός, καφρίλα, ανία, η ευφυΐα στην υπηρεσία της ηδονής, μια εισαγωγή στο μέλλον, κενό. Κάτι σαν και αυτό που έλεγαν οι νέοι στις ΗΠΑ το '80: «Πατήστε έναν γέρο με το αυτοκίνητο για να λύσουμε το ασφαλιστικό».
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 8.
FRANCIS FORD COPPOLA
Apocalypse Now
«This is the end, my only friend, the end... all the children are insane, waiting for the summer rain» και τα ελικόπτερα προσγειώνονται στο Βιετνάμ. Φρίκη, δύναμη, χάος, μανία, ψυχεδέλεια. Ο Μπράντο στο σύνορο της τάξης και του χάους, ένας διάβολος της καταστροφής. Νομίζω πως καμιά φορά το να μιλάς για μια ταινία σαν κι αυτή δεν αρκεί για να περιγράψει τι συμβαίνει όταν τη βλέπεις.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 9.
VICTOR FLEMING
The Wizard of Oz
Μια από τις πιο σκληρές παιδικές ταινίες που έχω δει. Σαν να την έχει σκηνοθετήσει ο Ντέιβιντ Λιντς. Τίποτα δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται στην οθόνη. Η χαρά, το χρώμα και τα τραγούδια, άμα τα ξύσεις λίγο, κρύβουν από κάτω τον εφιάλτη. Είναι από αυτές τις ταινίες που δεν πρέπει να δείχνει κανείς στα παιδιά γιατί μετά η πραγματικότητα μοιάζει τελείως διαφορετική. Για να φτάσεις στο ουράνιο τόξο σου, πρέπει να χυθεί αίμα πολύ.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 10.
MARC FORSTER
Finding Neverland
Η ιστορία του Πίτερ Παν είναι η αγαπημένη των παιδικών μου χρόνων. Η ιδέα πως δίνουμε μάχη με τον χρόνο, η αιώνια εφηβεία, τα χαμένα παιδιά που παλεύουν με το ρολόι, ότι αν το πιστέψεις πετάς. Το «Finding Neverland» με συγκίνησε πολύ, ήταν κάτι σαν επίλογος της εποχής της αθωότητάς μου.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
σχόλια