Διαβάζω στο περιοδικό «Ταχυδρόμος», στο τεύχος της 26ης Ιανουαρίου 1973: «Μια Ελληνίδα, ανατέλλουσα βεντέτα πρώτου μεγέθους, μας στέλνει η Ευρώπη. Την πολυδιαφημισμένη Όλγα Καρλάτου, πανέμορφη Αθηναία, σύζυγο του Νίκου Παπατάκη». Στην επίσημη βιογραφία της που συνοδεύει τα πρες μπουκ της ταινίας «Πωλίνα 1880» διαβάζουμε: «Γεννήθηκε το 1947, 17 ετών είναι διπλωματούχος του Κέιμπριτζ, γίνεται καθηγήτρια Αγγλικών και μπαίνει στη Δραματική Σχολή, όπου το 1967 παίρνει το πρώτο βραβείο. Τις εξετάσεις τις παρακολουθεί ο Νίκος Παπατάκης, ο οποίος της δίνει τον πρώτο ρόλο στην ταινία "Οι Βοσκοί". Η Όλγα δέχεται και λίγο αργότερα παντρεύονται. Στο Παρίσι, όπου ζούνε οι δυο τους, γνωρίζει τη δόξα. Στο καμπαρέ "Λ' Εκλίζ" όπου τραγουδά τη βλέπει ο Φράνκο Ρόσι και της προσφέρει τον ρόλο της Διδούς στην τηλεοπτική "Αινειάδα"».
Μούσα του σημαντικού σκηνοθέτη της διασποράς Νίκου Παπατάκη, με τον οποίο έκανε το ντεμπούτο της σε μία από τις σπουδαιότερες ελληνικές ταινίες, τους «Βοσκούς», έζησε μαζί του μια ζωή περιπετειώδη και μυθιστορηματική. Από το Παρίσι βρέθηκε στη Ρώμη, όπου και ανέλαβε πρωταγωνιστικούς ρόλους τη δεκαετία του '70 δίπλα σε μεγάλα ονόματα της εποχής, π.χ. έπαιξε με τον Ούγκο Τονιάτσι στο «Εντιμότατοι φίλοι μου». Βέβαια, δεν έπαιζε πάντα σε καλλιτεχνικές ταινίες, συχνότερα σε σπαγγέτι-γουέστερν, περιπέτειες και σεξοκωμωδίες, ακόμα και σε μια ταινία με ζόμπι, η οποία είναι μνημειώδης. Για τον ελληνικό Τύπο της εποχής ήταν «η ωραία Όλγα με τα υπέροχα πράσινα μάτια», ενώ η συμμετοχή της ως της μοναδικής γυναίκας στους εξαιρετικούς «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου άφησε εποχή. Ακολούθησε ο «Ελευθέριος Βενιζέλος» του Παντελή Βούλγαρη, όπου ερμήνευσε τη βασίλισσα Σοφία, και λίγο μετά υποδύθηκε τη Σοφία Σλήμαν σε μια γερμανική σειρά για τη ζωή του σπουδαίου φιλέλληνα Ερρίκου Σλήμαν. Γενικώς, το όνομα Σοφία επανερχόταν σε πολλούς ρόλους που αναλάμβανε, μέχρι που βρέθηκε στο Χόλιγουντ σε μεγάλες παραγωγές, όπου συνάντησε τον δεύτερο σύζυγό της, τον διάσημο παραγωγό κινουμένων σχεδίων Άρθουρ Ράνκιν, ο οποίος εκτίμησε τόσο το ταλέντο όσο και τη σοφία της.
Δεν ήταν του χαρακτήρα μου να είμαι η Βουγιουκλάκη. Δεν είχα πρότυπα από τον κινηματογράφο. Θα έλεγα ότι η Συνοδινού ήταν περισσότερο το πρότυπό μου.
Στα 40 άφησε οριστικά τα πλατό για να ξεκινήσει πανεπιστημιακές σπουδές που είχε απωθημένο και σήμερα είναι δικηγόρος, ιδιότητα που απέκτησε στα 65 της! Τη βρήκα στις Βερμούδες, όπου ζει μόνιμα, χάρη στον Γιάννη Κονταξόπουλο, συγγραφέα της μονογραφίας για τον Νίκο Παπατάκη. Μετά από συνεννοήσεις μηνών και αφού περίμενα υπομονετικά να περάσει το καλοκαίρι, την πέτυχα σε μια της επίσκεψη στη Νέα Υόρκη. Με λίγο ξενική προφορά πια, η συζήτηση μαζί της εναλλασσόταν από τα ελληνικά στα αγγλικά − έχει τέλεια βρετανική προφορά. Αφάνταστα ευγενής, επέμενε ότι αποτελεί μεγάλη έκπληξη για εκείνη το ότι τη θυμούνται ακόμα, τριάντα χρόνια αφότου εγκατέλειψε την ηθοποιία. Αλλά πώς να ξεχάσει κανείς τη Δέσποινα των «Βοσκών» και τη Σοφία των «Τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας»;
— Διατηρείτε επαφές με την Ελλάδα;
Παλιότερα ερχόμουν πολύ συχνά για τους γονείς μου. Τώρα έχουν πεθάνει πια, αλλά έχω ξαδέρφια και φίλους, με αυτούς κρατάω επαφή. Ήρθα πριν από 3 χρόνια για τον γάμο της κόρης του αδερφού μου. Ο γάμος έγινε στο Αγκίστρι, όπου έχουν σπίτι. Το αστείο είναι ότι όποτε επισκέπτομαι το Αγκίστρι, συναντάω τον Διαλεγμένο που έχει σπίτι εκεί. Τα λέμε, θυμόμαστε τα παλιά.
— Την παλιά σας γειτονιά, την Κυψέλη, δεν τη νοσταλγείτε καθόλου;
Το πατρικό μου ανήκει στον αδερφό μου, εκεί μένω, όπως παλιότερα, όποτε ερχόμουν να επισκεφθώ τους γονείς μου. Τα τελευταία χρόνια που βρισκόντουσαν σε γηροκομείο πηγαινοερχόμουν κάθε μέρα στη Γλυφάδα. Τώρα δεν ξέρω πια κανέναν, δεν έχω φίλους στην Κυψέλη. Όλοι έχουν μετακομίσει.
— Τι αναζητάτε όταν έρχεστε, που να σας θυμίζει τα νιάτα σας;
Το άγαλμα του Κανάρη στην πλατεία. Σε όλο το δημοτικό και το γυμνάσιο, το 26ο και το 6ο αντίστοιχα, σε όλες τις εθνικές γιορτές εκεί γινόταν η κατάθεση στεφάνου. Ακόμα και αργότερα, όταν οι γονείς μου κρατούσαν τον γιο μου μικρό, στην ίδια πλατεία τον πήγαιναν. Ήταν πάντα το κέντρο της κοινωνικής μας ζωής ο Κανάρης και οι πάπιες.
— Έχετε καλές αναμνήσεις από τα νεανικά σας χρόνια;
Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι φτωχοί, δεν είχαν παιδεία, είχαν περιπετειώδη ζωή − η μητέρα μου, παιδί ακόμα, έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μας καταπίεζαν εμένα και τον αδερφό μου, οπότε ό,τι καταφέραμε από μικρά παιδιά ήταν γιατί έπρεπε να είμαστε οι πρώτοι, ώστε να παίρνουμε υποτροφίες. Δεν υπήρχαν χρήματα ούτε για τα βιβλία μας.
— Το να δώσετε εξετάσεις στη δραματική σχολή ήταν η προσωπική σας επανάσταση;
Ετοιμαζόμουν για το πανεπιστήμιο, εκείνα τα χρόνια δουλεύαμε για τις εξετάσεις χρόνια πριν. Ο αδερφός μου έπρεπε να μπει στο Πολυτεχνείο μέσα στους 3 πρώτους ανάμεσα σε 1.800 υποψηφίους για να πάρει υποτροφία και τα κατάφερε. Κι εγώ το ίδιο, ετοιμαζόμουν για εξετάσεις, και, ναι, με τη δραματική σχολή έκανα την επανάστασή μου. Δεν είπα τίποτα στους γονείς μου, τα έκανα όλα κρυφά. Μόνο όταν μπήκα το είπα και έσκασε η βόμβα. Λιποθύμησαν, εγώ είπα «είναι δικό μου πρόβλημα, έχω χρόνο, μπορώ να κάνω για την ώρα αυτό, αργότερα κάτι άλλο». Οι γονείς μου είχαν πολύ μεγάλη εκτίμηση στα παιδιά τους, ήξεραν ότι θα είμαστε πάντοτε πρώτοι, πίστευαν ότι δεν θα χανόμουν, έλεγαν «θα της περάσει και θα επιστρέψει στο πανεπιστήμιο».
— Ποιους είχατε δασκάλους;
Όλους τους σημαντικούς της εποχής: τον Μινωτή, την Παξινού, τον Τερζάκη, τον Βόκοβιτς, τον Κωτσόπουλο, τη Συνοδινού, τον Καλλέργη, τον Σιδέρη, τον Μουζενίδη, τον Σολομό, όλοι ήταν δάσκαλοί μου.
— Τι ονειρευόσασταν; Ότι θα γινόσασταν πρωταγωνίστρια στον κινηματογράφο;
Δεν υπήρχε σημαντικός κινηματογράφος στην Ελλάδα τότε.
— Υπήρχε το εμπορικό σινεμά που ήταν λαμπερό.
Αλλά δεν ήμουν η Βουγιουκλάκη. Δηλαδή, δεν ήταν του χαρακτήρα μου να είμαι η Βουγιουκλάκη. Δεν είχα πρότυπα από τον κινηματογράφο.
— Οπότε, σας ενδιέφερε περισσότερο το αρχαίο δράμα στη σχολή;
Ναι, θα έλεγα ότι η Συνοδινού ήταν περισσότερο το πρότυπό μου.
— Ήσασταν όμως μια πολύ όμορφη γυναίκα, πρέπει να σας θεωρούσαν μελλοντική πρωταγωνίστρια.
Κανείς δεν σκέφτεται έτσι. Δεν βλέπεις τον εαυτό σου και λες «πω πω, τι ωραία που είμαι». Βλέπεις πιο πολύ ελαττώματα. Δεν πίστευα ότι ήμουν ωραία, αλλά ούτε και άσχημη. Αν θεωρούσα ότι ήμουν ωραία δεν θα σκοτωνόμουν στη δουλειά, να μάθω γλώσσες, να πάρω υποτροφίες. Θα έλεγα «όμορφη είμαι, θα με παντρευτεί ένας πλούσιος, θα κάνουμε κι ενάμισι παιδί κι αυτό είναι». Δεν ήταν αυτή η νοοτροπία μου κι αυτό μου έμεινε σε όλη μου τη ζωή. Ίσως γι' αυτό με επηρέασε τόσο πολύ ο Παπατάκης. Δεν ήταν ότι με έφτιαξε ή ότι με άλλαξε, αλλά ό,τι εκπροσωπούσε βρήκε ανταπόκριση μέσα μου. Έβγαλε από μέσα μου πράγματα που είχα, δεν με «μπόλιασε» με καινούργια.
— Κάνατε μικρούς ρόλους ή συμμετείχατε σε Χορό τραγωδιών όσο ήσασταν στη σχολή;
Δεν έκανα πολλά. Μία φορά μόνο. Το πρόβλημά μου ήταν το σπίτι μου, δεν μπορούσα να πω ότι θα έφευγα έναν μήνα στην Επίδαυρο. Ήταν πολύ καταπιεστικοί οι γονείς μου. Ως ένα σημείο επαναστατούσα, αλλά στο τέλος έκανα αυτό που ήθελαν. Βλέπετε, δεν ήμουν ανεξάρτητη, εξακολουθούσα να ζω μαζί τους.
— Τελειώσατε το Εθνικό ως αριστούχος πάντως.
Είχα πάρει υποτροφία. Όπως είπα, έπρεπε να είμαι πρώτη γιατί δεν είχαν να πληρώσουν.
— Ήσασταν θεατρόφιλη; Πηγαίνατε στο Υπόγειο του Κουν;
Βέβαια. Έβλεπα πολλές παραστάσεις και στη Λυρική, που μου άρεσε πολύ. Τρελαινόμουν με την όπερα, ήμουν ξετρελαμένη με τη Μαρία Κάλλας, την είχα δει στην Επίδαυρο στη «Νόρμα».
Σπάνια είχαμε λεφτά να νοικιάσουμε ένα δωμάτιο και μέναμε αριστερά και δεξιά σε φίλους, όταν έλειπαν ή ταξίδευαν και μας παραχωρούσαν για λίγο το σπίτι τους. Ποτέ δεν ξέραμε πού θα βρισκόμασταν μετά. Ήμασταν άστεγοι.
— Μέχρι που σας συνάντησε ο Παπατάκης πώς βλέπατε το μέλλον σας ως ηθοποιού;
Μια νέα Συνοδινού στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο.
— Ο Νίκος Παπατάκης σας είδε στις εξετάσεις της δραματικής ;
Πέρασε από οντισιόν πολλά παιδιά μέχρι να καταλήξει στον Διαλεγμένο, στον Τσάγκα και σ' εμένα. Όταν τον συνάντησα, είχε καταλήξει ήδη σε κάποιους. Στο Εθνικό ήλπιζε να βρει μια νέα ηθοποιό. Δεν ξέρω πού βρήκε τον Τσάγκα και τον Διαλεγμένο, αλλά θυμάμαι ότι πηγαίναμε επί έναν μήνα στη Βαρυμπόμπη με τον Τσάγκα και τον Διαλεγμένο κι άλλα δύο παιδιά και κάναμε πρόβες. Κάθε μέρα έπαιρνα δύο λεωφορεία. Έναν μήνα αργότερα μου έκανε πρόταση για τον ρόλο της Δέσποινας και δέχτηκα. Μου άρεσε το σενάριο, μου άρεσε ο Παπατάκης, μου άρεσε ο ρόλος, μου άρεσαν όλα. Ίσως να ήμουν και λίγο τσιμπημένη.
— Οι «Βοσκοί» ήταν κάτι τελείως ξένο σε σχέση με ό,τι συνέβαινε καλλιτεχνικά στην Ελλάδα. Δεν σας τρόμαξε;
Η ταινία άρχισε να γυρίζεται και πήρε έναν χρόνο για να τελειώσει. Σταματήσαμε όταν έπιασαν τα χιόνια στην Πάρνηθα και κάποια στιγμή τέλειωσαν τα χρήματα. Δεν με τρόμαξε, όχι, μου προξένησε μεγάλο ενδιαφέρον. Ο Παπατάκης έγινε σχεδόν αμέσως ο Θεός για μένα. Σε ό,τι έλεγε είχε δίκιο, ήταν σωστό. Τα έβρισκα όλα τρομερά ενδιαφέροντα, μάθαινα.
— Όταν έγινε η χούντα, δεν σας ανησύχησε που ο Παπατάκης θεωρούνταν «κόκκινο πανί»;
Αυτό δεν το έζησα στην Ελλάδα γιατί φύγαμε. Το έζησα στο Παρίσι όμως. Παντρευτήκαμε στις 20 Απριλίου και ήταν το πρώτο βράδυ της ζωής μου εκτός του σπιτιού των γονιών μου. Την επομένη είχε στρατιώτες στη Βαρυμπόμπη, τα τηλέφωνα ήταν κομμένα, το ραδιόφωνο έπαιζε μόνο εμβατήρια, τηλεόραση δεν είχαμε, ρωτάγαμε τους στρατιώτες τι έγινε. Τελικά, ο Νίκος κατάφερε να βρει τους συνεργάτες του. Μάλιστα, φοβόμασταν γιατί χρειαζόμασταν στολές αστυνομικών και όπλα για την τελευταία σκηνή της ταινίας. Όταν τα ζήτησε από τον στρατό δεν μας τα έδωσαν −ίσως γιατί ήξεραν για το κίνημα που ετοίμαζαν− και ο Νίκος τα έφερε από το Παρίσι, από μια άλλη ταινία, το «The longest day», και πολύ αληθοφανή. Παρ' όλα αυτά, λόγω του πανικού των πρώτων ημερών, τελειώσαμε όλες τις σκηνές στις βουνοκορφές της Πάρνηθας με τους αστυνομικούς. Όλα αυτά γυρίστηκαν μετά την 21η Απριλίου, κρυφά, καθώς δεν επιτρέπονταν συγκεντρώσεις με περισσότερα από 5 άτομα. Όλοι συνεργάστηκαν με τον Νίκο. Βλέπαμε τα ελικόπτερα να περνάνε από πάνω μας και κρυβόμασταν στους θάμνους μη μας δούνε. Ήμασταν όλοι αφοσιωμένοι και είχαμε στόχο να τελειώσουμε την ταινία − ακόμα και οι κομπάρσοι. Καταφέραμε να την ολοκληρώσουμε μέσα σε 2-3 βδομάδες. Φύγαμε για το Παρίσι παίρνοντας μαζί μας το αρνητικό μέσα σε απόλυτο φόβο και τρόμο. Εκείνες τις 3 βδομάδες δεν θα τις ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.
— Υπό την απειλή ενός στρατιωτικού καθεστώτος.
Η απειλή στο Παρίσι ήταν πιο μεγάλη. Αυτά που έζησα με τον Νίκο για 10 χρόνια ήταν ακόμα πιο τρομακτικά. Όχι μόνο λόγω της χούντας, όχι μόνο επειδή όταν έκανα το παιδί μου, τον Σέργιο, χρειάστηκε να τον στείλω στους γονείς μου. Φοβόμουν για το παιδί, για τον Νίκο, για μένα. Ο Νίκος είχε αρνηθεί να έχει γαλλικά χαρτιά. Ήταν η δική του επανάσταση, δεν ήθελε να είναι Γάλλος λόγω της Αλγερίας, μιας χώρας που η Γαλλία καταπίεζε. Δεν είχαμε χαρτιά, αλλά τότε δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ένωση και χρειαζόμασταν διαβατήριο.
— Ήταν ένας ξένος, παρόλο που ήταν μέλος της παρισινής αβανγκάρντ.
Ήταν ξένος, ήμουν ξένη, δεν δικαιούμουν ούτε να μένω ούτε να δουλεύω εκεί, τίποτα. Δέκα χρόνια φόβου απ' όλες τις απόψεις. Επιπλέον, δεν είχαμε χρήματα. Ο Παπατάκης ήταν ανένδοτος σε αυτό το θέμα. Απόλυτος! Ήθελε να είναι ένας αναρχικός επαναστάτης κι αυτό ήταν τελεσίδικο. Κανένας συμβιβασμός. Νομίζω ότι ο μόνος λόγος που οι φίλοι του μας έδιναν χρήματα, συμπεριλαμβανομένης της Ανούκ Εμέ (σ.σ. πρώην σύζυγός του), ήταν γιατί του χρωστούσαν από τον καιρό του «La rose rouge» (σ.σ. θρυλικό καμπαρέ του '50, στέκι των υπαρξιστών που είχε ανοίξει ο Παπατάκης) . Όταν είχε χρήματα ο Νίκος, τα έδινε όλα.
— Πώς ζούσατε;
Σπάνια είχαμε λεφτά να νοικιάσουμε ένα δωμάτιο και μέναμε αριστερά και δεξιά σε φίλους, όταν έλειπαν ή ταξίδευαν και μας παραχωρούσαν για λίγο το σπίτι τους. Ποτέ δεν ξέραμε πού θα βρισκόμασταν μετά. Ήμασταν άστεγοι.
— Αλλά ο Παπατάκης ήταν ένας θρύλος, είχε σπουδαίες φιλίες και γνωριμίες.
Είχε σπουδαίες γνωριμίες και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης παντού γι' αυτό και επιβιώναμε. Και όπως είπα, παλιότερα, όταν είχε χρήματα, τα μοίραζε δεξιά κι αριστερά. Δεν ήθελε να είναι άνετος, γιατί πίστευε ότι αν ήταν άνετος, θα ήταν και αποστειρωμένος. Πίστευε ότι όφειλε να βρίσκεται διαρκώς σε μια στάση πρόκλησης.
— Εσείς πώς αντιμετωπίζατε αυτήν τη ζωή; Είχε ενδιαφέρον, ήταν δύσκολη;
Ήταν πολύ δύσκολη. Παρόλο που ήμουν νέα τότε και κρεμόμουν από το στόμα του Νίκου, υιοθετούσα ό,τι έλεγε, με τα χρόνια έγινε κουραστικό όλο αυτό. Με το παιδί ήταν δύσκολα, με τους γονείς μου δύσκολα, κι επίσης, λόγω της διαφοράς ηλικίας, πράγματα που ήθελα να βιώσω από κοντά, να έχω την εμπειρία τους, τον Νίκο δεν τον ενδιέφεραν γιατί τα είχε ζήσει και τα είχε δει όλα.
— Τι θυμάστε από συναναστροφές σας με φίλους του όπως ο Ζενέ, ο Μιχάλης Ράπτης και άλλοι;
Ήμουν εντυπωσιασμένη με όλους και όλα, αλλά ο Νίκος κυριαρχούσε, κατηύθυνε τη συζήτηση, δεν έβγαζα άχνα. Δεν άνοιγα το στόμα μου και ο κόσμος πίστευε ότι ήμουν μουγγή. Δεν θυμάμαι με ποια αφορμή είπα κάτι και τότε είπαν «ναι, μπορεί να μιλήσει, έχει άποψη». Εκείνος ήταν τα πάντα!
— Στον Μάη του '68 συμμετείχατε;
Τον θυμάμαι πάρα πολύ καλά. Τρέχαμε παντού, σε δημόσιες συζητήσεις, στα εργοστάσια, αλλά εγώ ήμουν παρατηρητής.
— Έλληνες που έκαναν τότε αντιδικτατορικό αγώνα συναντήσατε μαζί του, π.χ. τον Κούνδουρο, τη Μελίνα;
Συναντηθήκαμε πολλές φορές, αλλά σε κοινωνικές συναναστροφές. Ο Νίκος ήταν πιο αριστερός από την αριστερά. Δεν του άρεσε η αριστερά καθόλου, τους θεωρούσε βολεμένους, mainstream. Εκείνος ήταν αναρχικός, ο Κούνδουρος και η Μελίνα δεν ήταν της δικής του σχολής. Όσο για μένα, ενώ ήμουν το alter ego του, για να με προστατέψει, ποτέ δεν με έμπλεξε σε δράσεις του. Με τον Ράπτη είχαν κάνει πράγματα, είχαν βγάλει τον Καρούζο από τη Γυάρο, είχε εμπλακεί σε διάφορα σε σχέση με την Ελλάδα τον καιρό της δικτατορίας, αλλά ποτέ δεν με ενημέρωνε. Ανησυχούσε για την ασφάλειά μου. Ήταν καλύτερα να μην ξέρω.
— Η «Γκλόρια Μούντι» ήταν περισσότερο μια πολιτική πράξη παρά μια ταινία. Απόδειξη ότι οι εθνικιστές έβαλαν βόμβα στις αίθουσες όπου προβαλλόταν.
Για μένα η πολιτική μου ήταν ο ίδιος ο Νίκος. Μαζί διαβάζαμε πολύ − οι ωραιότερες αναμνήσεις είναι ήταν απ' όταν μου διάβαζε και μου εξηγούσε. Μου έλεγε «δεν έχει σημασία αυτό που διαβάζεις, αλλά αυτό που υπάρχει ανάμεσα στις γραμμές, γιατί κάποιος λέει αυτό που λέει, πρέπει να ασκείς κριτική». Κουβεντιάζαμε μέρα-νύχτα, συζητούσαμε πάρα πολύ, ποτέ δεν πηγαίναμε για ύπνο πριν κάνουμε τον γύρο του Παρισιού με τα πόδια. Για 3 ώρες, με βροχή, χιόνια, ζέστη, δεν είχε σημασία. Το περπάτημα ήταν ένας τρόπος να μιλάμε. Ακόμα και σήμερα, όταν έχω μια σοβαρή συζήτηση, θέλω να είμαι σε κίνηση, δεν μπορώ να κάθομαι. Όταν πρέπει να επεξεργαστώ κάποια σκέψη μου ή να διαχειριστώ μια διένεξη, νιώθω την ανάγκη να διανύω χιλιόμετρα, πίσω-μπρος χωρίς σταματημό, μέσα στο σπίτι, μόνη μου.
— Νιώσατε πολιτικός στόχος;
Κάποια στιγμή, όταν ο Σέργιος ήταν 9 χρονών και ήρθε να ζήσει πάλι μαζί μας, επειδή φυσικά δεν μπορείς να πεις σε ένα παιδί «δεν έχει να φας σήμερα», αναγκάστηκα να κλέψω από σούπερ μάρκετ για να τον ταΐσω και με έπιασαν. Φοβήθηκα μην το μάθει ο Νίκος, ότι θα με ρωτούσε πώς το έκανα αυτό από τη στιγμή που ήξερα ότι δεν είχαμε χαρτιά, ζούσαμε καταδιωκόμενοι έτσι κι αλλιώς. Έτσι, μαζεύτηκαν πολλοί εσωτερικοί κι εξωτερικοί παράγοντες που με ανάγκασαν να φύγω. Είχα κάνει την «Αινειάδα» για την ιταλική τηλεόραση, με τον Νίκο να επεμβαίνει στα γυρίσματα κατά τη διάρκεια των 6 μηνών που κράτησαν. Παρ' όλη την επιτυχία της σειράς, δεν είχα καμία πρόταση, μέχρι που κάποιος από την παραγωγή της ταινίας «Εντιμότατοι φίλοι μου» με σκέφτηκε για τον ρόλο της Μαντόνα. Αργότερα, ενάμιση χρόνο μετά τη μεγάλη επιτυχία της ταινίας, άφησα τον Νίκο και μετακόμισα στη Ρώμη, αναζητώντας δουλειά.
— Είχατε κάνει νωρίτερα στη Γαλλία το «Πωλίνα 1880» με τους Μαξιμίλιαν Σελ, Μισέλ Μπουκέ και Σάμι Φρέι.
Χρειαζόμουν χρήματα. Η παραγωγός, μια πολύ πλούσια γυναίκα από τη Νότια Αμερική, με ήθελε οπωσδήποτε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τον απέρριψα, ο Νίκος δεν ήθελε με τίποτα και φύγαμε για την Αμερική, όπου είχαν πάρει διανομή οι «Βοσκοί». Έκανα μαθήματα τραγουδιού στη Νέα Υόρκη και ο δάσκαλός μου με προόριζε για τον ρόλο της Μαρίας Μαγδαληνής στο «Jesus Christ Superstar». Μια μέρα δέχτηκα τηλεφώνημα από την παραγωγή της «Πωλίνας» − ο Νίκος ήταν μπροστά. Μου πρόσφεραν τεράστια αμοιβή κι έτσι δέχτηκε να κάνω την ταινία. Την ταινία την έκανα, αλλά ο Νίκος ήταν στο πλατό κάθε μέρα, δεν μπορούσα να κάνω βήμα χωρίς εκείνον, επενέβαινε κριτικάροντας τους πάντες, σε σημείο που τον μίσησαν. Τα κατέστρεψε όλα! Δεν επρόκειτο να πάρω άλλη δουλειά στη Γαλλία ποτέ.
— Κι έτσι μετακομίσατε στην Ιταλία;
Έπρεπε να τον αφήσω για να συμβεί αυτό. Έφυγα, αλλά γύρισα 2-3 φορές γιατί τον αγαπούσα. Δεν μου άρεσε η ζωή στην Ιταλία καθόλου. Την τελευταία φορά μου είπε: «Δεν μπορείς να πηγαινοέρχεσαι και να παίζεις μαζί μου. Αν επιστρέψεις κοντά μου, δεν θα ξαναφύγεις ποτέ». Έτσι αποφάσισα να μείνω στην Ιταλία.
— Όπου κάνατε πολλές ταινίες, και πολύ καλές, με σημαντικούς ηθοποιούς, αλλά και αρκετές ελαφριές.
Έκανα τα πάντα! Καλές, κακές, έπρεπε να επιβιώσω, να πληρώσω το νοίκι μου και το φαγητό μου, να στέλνω στον Νίκο και στους γονείς μου στην Ελλάδα για το παιδί. Πήγαινα όπου με καλούσαν να δουλέψω, ό,τι μου πρότειναν το έκανα. Δεν έβγαινα τα βράδια, μόνο δούλευα.
— Τα ελληνικά περιοδικά έγραφαν για την Ελληνίδα της Ιταλίας.
Τα περιοδικά, για να πουλήσουν, γράφουν πράγματα που αρέσουν στον κόσμο να διαβάζει για τους σταρ. Ήταν ο λόγος που θύμωνα με τις συνεντεύξεις. Δεν είχαν να κάνουν με 'μένα, αλλά με τις πωλήσεις τους. Ήθελαν να ξέρουν με ποιον βγαίνεις και με ποιον κοιμάσαι και όχι ότι δουλεύεις για να πληρώσεις το νοίκι σου και το σχολείο του παιδιού σου. Πολλές φορές δεν μου έπαιρναν καν συνέντευξη, τις έγραφαν μόνοι τους για να γεμίσουν τις σελίδες τους.
— Και κάποτε ήρθε η ώρα της Αμερικής....
Από μια σύμπτωση. Ήμουν στην Ελλάδα και ο σκηνοθέτης της τηλεόρασης Robert Day γύριζε στη Ρόδο τη μίνι σειρά «Πέτρος και Παύλος» για τη ζωή των Αποστόλων. Κάποιος άκουσε ότι βρισκόμουν στην Αθήνα και μου πρότεινε να συμμετέχω. Ήταν γυρίσματα μιας εβδομάδας με καλή αμοιβή και φυσικά δέχτηκα αμέσως. Ήταν ένα guest, δεν περίμενα καν ότι θα τους ξαναέβλεπα. Αυτό που συνέβη ήταν ότι ο σκηνοθέτης εκτίμησε τον επαγγελματισμό μου και μερικούς μήνες αργότερα με πήρε από το Χόλιγουντ γιατί θα έκανε το «Scruples». Καθώς μιλάω γαλλικά, με ήθελε για τον ρόλο μιας Γαλλίδας σχεδιάστριας μόδας. Μου έδωσε έναν από τους τρεις πρωταγωνιστικούς ρόλους. Στο μεταξύ, είχα κάνει οντισιόν και είχα πάρει ρόλο για μια άλλη ταινία, η οποία, λόγω απεργιών που είχαν ξεσπάσει το 1981 στο Χόλιγουντ, αναβλήθηκε. Όταν ξανάρχισαν να λειτουργούν όλα, είχα ήδη τον ρόλο στο «Scruples» κι έπρεπε να απορρίψω την προηγούμενη πρόταση. Ο παραγωγός της ήταν ο άνθρωπος που θα γινόταν ο δεύτερος σύζυγός μου, ο Άρθουρ Ράνκιν. Με πήρε στο τηλέφωνο να με συγχαρεί και να μου πει πόσο λυπόταν που δεν με είχε ανακαλύψει εκείνος. Επίσης, μου πρότεινε να βγούμε να φάμε καθώς ερχόταν για δουλειές στο Λος Άντζελες. Έτσι ξεκίνησε ο έρωτάς μας που κατέληξε σε γάμο. Καθώς η βάση του ήταν οι Βερμούδες, πήγα να μείνω εκεί και άρχισα να τον ακολουθώ σε διάφορα επαγγελματικά ταξίδια του ανά τον κόσμο, με αποτέλεσμα να απορρίπτω συχνά ρόλους. Έπρεπε λ.χ. να αποφασίσω: θα έκανα το «Miami Vice» ή θα πήγαινα ταξίδι στο Μπαλί; Επέλεγα τα ταξίδια και όταν δεν δουλεύεις, από κάποιο σημείο και μετά σε ξεχνάνε. Αλλά δεν υπάρχει μήκος και πλάτος του κόσμου που να μην επισκέφθηκα με τον Άρθουρ. Ήταν η μοίρα μου να συνδέομαι με ισχυρές προσωπικότητες, έτσι σιγά-σιγά εγκατέλειψα την ηθοποιία.
— Από τις ταινίες που προλάβατε να γυρίσετε στο Χόλιγουντ, ποια ξεχωρίζετε;
Το «Scarlet and the Black» με τον Γκρέγκορι Πεκ.
— Και όχι το «Purple Rain» με τον Prince;
Εκείνο που έγινε με τον Prince ήταν ότι ήθελε πάρα πολύ να κάνω τη μητέρα του. Όταν διάβασα το σενάριο, κατάλαβα την ιδιαίτερα βίαιη σχέση που είχε μαζί της, όπως και με τον πατέρα του. Το σενάριο είχε πολλή βία και λεκτικές συγκρούσεις, βρίσιμο. Δεν με ενδιέφερε, δεν ήξερα καν ποιος ήταν ο Prince. Ο γιος μου απορούσε πώς ήταν δυνατόν να μην τον ξέρω. Πάντως, δεν ήθελα να το κάνω. Άρχισαν να με πιέζουν και όσο πιο πολύ αρνιόμουν, τόσο περισσότερο επέμεναν, ανεβάζοντας την αμοιβή. Στο τέλος είπα: «Καλά λοιπόν, με τέτοια αμοιβή θα πω όσες βρισιές θέλετε». Το έκανα με βαριά καρδιά κι έμαθα λίγο αργότερα ότι όλες οι σκηνές με τους γονείς κόπηκαν στο μοντάζ. Με έκανε τόσο ευτυχισμένη το νέο! Ήμουν πολύ τυχερή, είχα κάνει το ρόλο, πληρώθηκα πολύ καλά γι' αυτόν, αλλά δεν συμπεριλήφθηκε στην ταινία! Όλοι λένε ότι είμαι στην ταινία, αλλά δεν είμαι στην πραγματικότητα, έχω ελάχιστη συμμετοχή, κι ας αναφέρομαι στα credits στους πρωταγωνιστές.
— Σας λείπει η ηθοποιία;
Την αντικατέστησα με άλλα πράγματα. Εδώ που τα λέμε, δεν ήμουν ακριβώς ηθοποιός, το έκανα για κάποια χρόνια για να επιβιώσω. Δεν ήξερα να κάνω και τίποτε άλλο. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν ήθελα να πεθάνω απλώς και μόνο ως ηθοποιός. Πήγα στο πανεπιστήμιο να σπουδάσω και άρχισα να παίρνω διάφορα μαθήματα, πάντα με υποτροφία. Κατέληξα να πάρω τέσσερα πτυχία και σήμερα είμαι δικηγόρος πια. Δεν είναι ότι αρνούμαι την ταυτότητα της ηθοποιού, αλλά ήθελα να της προσθέσω κι άλλες ιδιότητες.
— Ξέρετε, ο Γιώργος Λάνθιμος που κάνει σημαντική διεθνή καριέρα και είναι μέγας θαυμαστής των ταινιών του Παπατάκη σας έψαχνε παλιότερα για κάποια ταινία του. Θα δεχόσασταν να παίξετε ξανά στον κινηματογράφο;
Πιθανόν. Δεν αποκλείω τίποτα. Η ζωή προχωράει. Βέβαια, όταν φύγεις από ένα επάγγελμα, σε ξεχνάνε. Αλλά είμαι ανοιχτή σε κάθε πρόκληση.
— Ο Παπατάκης σας έλεγε πάντοτε να μην κοιτάτε πίσω και να ξεκινάτε συνεχώς από την αρχή. Αποδείχτηκε σωστή συμβουλή;
Απολύτως! Σε όλη μου τη ζωή αυτό εφάρμοζα. Άλλαζα χώρες, γλώσσες, επαγγέλματα, πάντα ξεκινώντας από το μηδέν. Ακόμα και τώρα. Δεν θέλω να συνεχίσω να είμαι δικηγόρος πια, δεν θέλω να πεθάνω ούσα δικηγόρος. Σε αυτή την ηλικία που έφτασα σκέφτομαι ποιος θα είναι ο επόμενος δρόμος που θα ακολουθήσω.
— Τουλάχιστον, έχετε κάτι σταθερό, τις Βερμούδες.
Όχι. Ο Άρθουρ δυστυχώς δεν υπάρχει πια, πέθανε πριν από λίγα χρόνια. Ο λόγος που είμαι στις Βερμούδες είναι η γάτα μου. Είναι 15 χρονών τώρα και δεν μπορώ να την εγκαταλείψω.
— Υπάρχει περίπτωση να επιστρέψετε στην Αθήνα;
Δεν αποκλείω τίποτα. Μπορεί ακόμα και να γυρίσω στην Αθήνα.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 30.9.2017
