«Το τρίγωνο της θλίψης»: Είναι, τελικά, καλή η ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα;

«Το τρίγωνο της θλίψης»: Είναι, τελικά, καλή η ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα; Facebook Twitter
Ο Έστλουντ δείχνει αυτοπεποίθηση που σπάνια συναντάμε σε άλλους κινηματογραφιστές, μια έλλειψη οικονομίας που σίγουρα είναι ηθελημένη και υπολογισμένη, και που, γνωρίζοντάς τον πλέον από τις προηγούμενες δημιουργίες του, στοχεύει στο ξεβόλεμα των θεατών διά της επιτήδευσης.
0

Όλοι είχαμε έναν συμμαθητή που, όπως λέμε, τα έπαιρνε γρήγορα, ήταν ξύπνιος, με αντίληψη και περιέργεια, αλάνι και άσος, ξεσηκωτικός και εμπνευστικός, πρώτος στην παρέα και σίγουρα μπήκε στη σχολή που τον ενδιέφερε περισσότερο – αν και υπήρχε μια πιθανότητα να τα παρατήσει γρήγορα για να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Όλοι μας είχαμε μια κρυφή ανησυχία μήπως αυτός ο συμμαθητής που βαριέται γρήγορα και είναι μες στα κόλπα την πατούσε από την αλαζονεία και τη σιγουριά του, μια φιλαρέσκεια για την (υπο)γραφή του εφευρήματος που θα άφηνε τους πάντες με ανοιχτό το στόμα.

Ο Ρούμπεν Έστλουντ επιθυμεί διακαώς να μας αρπάξει απ’ τον λαιμό με το «καλημέρα». Το έκανε με τις τρομερές εναρκτήριες σεκάνς του, τη χιονοστιβάδα της οικογενειακής ισορροπίας στο «Ανωτέρα Βία» και την κλοπή του κινητού στο «Τετράγωνο». Το επιχειρεί και στο «Τρίγωνο της Θλίψης», αλλά πιο έντεχνα, με έναν έμμεσο, εισαγωγικό τρόπο, περισσότερο για να μας οδηγήσει πιο ελκυστικά στην αρένα με τους μονομάχους του.

Άλλωστε, η ομορφιά είναι το θέμα ή τουλάχιστον ένα από τα θέματα της σάτιρας με τον τίτλο «Το Τρίγωνο της Θλίψης», δηλαδή το σημάδι που δημιουργείται με την ηλικία ανάμεσα στα φρύδια, αμάρτημα για τη δικτατορία της τελειότητας που είναι στη μόδα.

Θα γελάσετε, θα δυσφορήσετε, θα προβληματιστείτε, αλλά νομίζω πως θα κουραστείτε. Είναι πολύ πιθανό, αρκετά πριν από το φινάλε, να αναφωνήσετε, «έλεος, το καταλάβαμε, πόσο ακόμη…».

Ο πρωταγωνιστής (ο Άγγλος Χάρις Ντίκινσον, εξαιρετικός στο «Beach Rats», άγκυρα ψυχραιμίας στο traffic του πολυπληθούς καστ) είναι ένα 25χρονο μοντέλο ονόματι Καρλ στα όρια της απόσυρσης (μάλιστα ένας casting director ψιθυρίζει πως ίσως χρειάζεται μπότοξ!) και με τη φίλη του τη Γιάγια (η Νοτιοαφρικανή Σάρλμπι Ντιν), επίσης μοντέλο, επιτυχημένο και επιδραστικό, σαλπάρουν με τη γνωστή θαλαμηγό Χριστίνα, αφού πρώτα έχουν τσακωθεί άσχημα για το ποιος πρέπει να πληρώσει τον λογαριασμό στο εστιατόριο.

Στο γιοτ έχουν μαζευτεί μέλη μιας άτυπης τάξης ετερόκλητων πλούσιων, από παλιά τζάκια μέχρι έναν Ρώσο ολιγάρχη λιπασμάτων, αυτοαποκαλούμενο και «βασιλιά του σκατού», με τη σύζυγο και τη μετρέσα του.

Η Γιάγια ποστάρει μακαρονάδες που δεν τρώει καν, για τσάμπα ανταλλακτικό influencing, ο Καρλ ενοχλείται με την παρουσία γυμνόστηθου αρρενωπού Έλληνα λοστρόμου και λούζεται με βραχύβιες ενοχές μετά τη συνοπτικών διαδικασιών απόλυσή του, μια πλουσία απαιτεί από το προσωπικό να βουτήξει για να διασκεδάσει, ένα ευυπόληπτο γηραιό ζευγάρι πιάνει κουβεντούλα για τις εκρηκτικές εφευρέσεις που του απέφεραν εκατομμύρια – αυτές και άλλες ιλαρές βινιέτες συνθέτουν μια βόλτα με κακό ξεμπέρδεμα.

Ρούμπεν Έστλουντ Γούντι Χάρελσον Facebook Twitter
O Ρούμπεν Έστλουντ με τον Γούντι Χάρελσον στα γυρίσματα της ταινίας.

Μέχρι εδώ η ταινία χτίζει έναν μηχανισμό ύπουλο και βραδυφλεγή, και ενώ περιμένουμε πως ο Έστλουντ θα πυροβολήσει, δεν είμαστε σίγουροι αν τα σκάγια θα βρουν και τον ίδιο. Η κρουαζιέρα (και η νηνεμία) θα έχουν μια πολύ ατυχή εξέλιξη: μετά από μυστηριώδη επίθεση, το σκάφος ανατινάζεται με αποτέλεσμα το ζευγάρι των influencers, ο Ρώσος, η γεμάτη ενέργεια καμαρώτος, μια κυρία που έχει υποστεί εγκεφαλικό, λέει μόνο μια φράση και αντιμετωπίζει σοβαρά κινητικά προβλήματα, ένας Δανός που μόλις έχει θησαυρίσει πουλώντας πανάκριβα την εταιρεία του και ένας ακόμη νέος άνδρας να ναυαγήσουν.

Στο νησί (που στην ουσία είναι η Χιλιαδού στην Εύβοια) καταφθάνει η Φιλιππινέζα καθαρίστρια των αποχωρητηρίων του γιοτ (Ντόλι ντε Λεόν) μέσα στη σωστική κλειστή λέμβο. Μοιάζει με θαύμα, γιατί έχει προμήθειες, από μπουκαλάκια Evian μέχρι τσιπς, και κυρίως ξέρει να ψαρεύει και να ανάβει φωτιά – οι υπόλοιποι δεν είναι ικανοί ούτε αναμμένη να την κρατήσουν.

Ω της έκπληξης, η υπηρέτρια δεν είναι καθόλου πρόθυμη να υπηρετήσει τους ανίσχυρους αφεντάδες. Ζητά και παίρνει ισότιμη μεταχείριση, οργανώνει το γκρουπάκι και απαιτεί τον όμορφο για ιδιοχρησία, προσκαλώντας τον κάτω από τη σκέπη της ακάτου, που από αποθήκη μεταμορφώνεται σε ερωτική φωλίτσα. Το Μοντέλο και η Υπηρέτρια, κατά το Η Κυρία και ο Ναύτης της Βερτμίλερ, σε μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή.

Το νεαρό ζευγάρι Καρλ/Γιάγια, που στην αρχή φιλονίκησε με πολυτελές περιτύλιγμα, πλέον δοκιμάζεται χωρίς μακιγιάζ και κινητά, και οι αντοχές των υπολοίπων φτάνουν στα ανθρώπινα όρια.

Ντόλι ντε Λεόν Facebook Twitter
Η Ντόλι ντε Λεόν στον ρόλο της υπηρέτριας που δεν είναι καθόλου πρόθυμη να υπηρετήσει τους ανίσχυρους αφεντάδες.

Το πρώτο, και ανάποδο ερώτημα, είναι γιατί το «Τρίγωνο της Θλίψης» ανέτρεψε τα προγνωστικά και κατέκτησε τον Χρυσό Φοίνικα, με τον Έστλουντ να μπαίνει στο κλαμπ των ολίγων μόλις εννέα σκηνοθετών, μαζί με τον Κόπολα, τους Νταρντέν, τον Κουστουρίτσα, τον Σιόμπεργκ, τον Ιμαμούρα, τον Όγκουστ, τον Λόουτς και τον Χάνεκε, που έχουν ντουμπλάρει το κορυφαίο βραβείο της κορυφαίας κινηματογραφικής διοργάνωσης στον πλανήτη.

Η απάντηση μάλλον βρίσκεται στο μεσαίο κομμάτι του έργου, που είναι και η αχίλλειος πτέρνα του. Μέσα στο πλεούμενο καμάρι του Ωνάση η σύναξη των επιβατών εξελίσσεται σε μια φαρσική τραγικωμωδία που θέλει να απηχεί την υπονόμευση του μπουνιουελικού πνεύματος και φλερτάρει έντονα με τους Μόντι Πάιθον, με αποκορύφωμα ένα εμετικό (κυριολεκτικά) ντελίριο που στόχο έχει να ξετινάξει τη μεγαλοαστική τάξη.

Καταλύτες της αποσύνθεσης μιας τυπικής τσάρκας της επιθετικά idle class είναι ο κακός καιρός, που οδηγεί σε ναυτία, και η κονταρομαχία μεταξύ του Ρώσου «βασιλιά» Ντιμίτρι και του αγοραφοβικού, αλκοολικού καπετάνιου Τόμας Σμιθ που υποδύεται ο Γούντι Χάρελσον.

Ένας Αμερικανός κομμουνιστής και ένας Ρώσος καπιταλιστής διασταυρώνονται πίνοντας μέχρι τελικής πτώσης, ανταλλάσσοντας τσιτάτα περί πλούτου και ισονομίας εν μέσω της τρικυμίας με προφανείς και συχνά χονδροειδείς συμπαραδηλώσεις σε ένα κεφάλαιο-σάντουιτς που κάνει κατάχρηση της τοποθέτησής του μέσα στην ταινία και παρατείνεται ad nauseam, σε πείσμα του ρυθμού.

Ο Έστλουντ δείχνει αυτοπεποίθηση που σπάνια συναντάμε σε άλλους κινηματογραφιστές, μια έλλειψη οικονομίας που σίγουρα είναι ηθελημένη και υπολογισμένη και που, γνωρίζοντάς τον πλέον από τις προηγούμενες δημιουργίες του, στοχεύει στο ξεβόλεμα των θεατών διά της επιτήδευσης. Απεναντίας, η πίστη στο υλικό και στο τέμπο του φαντάζουν μεγαλύτερες από ποτέ.

Υπάρχουν σκηνές και ιδέες του «Τριγώνου της Θλίψης» που δεν στέκουν (η αποκάλυψή τους θα συνιστούσε spoiler) μέσα στη θαλαμηγό αλλά και αργότερα, στην παραλία της επιβίωσης, και συναγωνίζονται τις πάντα εύστοχες παρατηρήσεις του Σουηδού για τη διαφορά φάσης των προθέσεων από τις συμπεριφορές, το ξεσκέπασμα της μοχθηρίας σε ακραία φαινόμενα, όπως είδαμε άλλωστε στην «Ανωτέρα Βία» αλλά και στο «Τετράγωνο», τον προηγούμενο Χρυσό του Φοίνικα από το 2017.

Ωστόσο, η εκδίκηση του χρόνια καταφρονεμένου έναντι του προνομιούχου υποκριτή αποτελεί έναν πρώτης τάξης πειρασμό για μεγάλο βραβείο και το Φεστιβάλ Καννών, του Γάλλου ηθοποιού Βενσάν Λεντόν προεδρεύοντος και με μέλη σκηνοθέτες όπως ο Τζεφ Νίκολς και ο Ασγκάρ Φαρχαντί, δεν αντιστάθηκε στην πρότασή του, ξεπερνώντας, όπως αποδείχθηκε, ενδεχόμενες αντιρρήσεις για το δραματουργικό «κράτημα» της αγαπημένης τους για φέτος ταινίας. 

Το τρίγωνο της θλίψης Facebook Twitter
Ο Έστλουντ μπήκε στο κλαμπ των ολίγων μόλις εννέα σκηνοθετών που έχουν ντουμπλάρει το κορυφαίο βραβείο της κορυφαίας κινηματογραφικής διοργάνωσης στον πλανήτη. Φωτ.: ΕΡΑ

Το βασικό θέμα παραμένει αν το «Τρίγωνο της Θλίψης» είναι μια καλή ταινία. Αυτό είναι ζήτημα ειδικού γούστου. Ο Έστλουντ δεν προσυπογράφει ελιτίστικο σινεμά. Αν και δεν κάνει «είδος», επιλέγει το μπαμ, από το ξεκίνημα κιόλας, και επαναφέρει ρήξεις με την πλοκή για να κρατά το ενδιαφέρον όταν μακρηγορεί ή φλυαρεί, στην ανατροπή της αρχικής του επιδίωξης – διότι ενώ το «Τρίγωνο» περιγελά τη δικτατορία της ομορφιάς, περνά σταδιακά στο τσίρκο των τάξεων και επιτίθεται στην υποκρισία των σχέσεων και το εξιδανικευμένο ψέμα της συμπόνιας.

Κι ενώ σαφώς πλατειάζει σεναριακά και σκηνοθετικά, ο Έστλουντ πατάει τα κουμπιά της σάτιρας όλο και πιο δυνατά κι εμείς τον φανταζόμαστε να μειδιά μονολογώντας, «τώρα θα δείτε τι σας ετοιμάζω». Θα γελάσετε, θα δυσφορήσετε, θα προβληματιστείτε, αλλά νομίζω πως θα κουραστείτε. Είναι πολύ πιθανό, αρκετά πριν από το φινάλε, ν’ αναφωνήσετε, «έλεος, το καταλάβαμε, πόσο ακόμη…».

Ε, λοιπόν, έχει κι άλλο! Ο Έστλουντ ανακοίνωσε πως η διάρκεια της κόπιας που είδαμε στις Κάννες δεν είναι η οριστική και δεν τον αντιπροσωπεύει απόλυτα, γι’ αυτό και είναι σχεδόν βέβαιο πως θα προσθέσει, όπως δήλωσε, τουλάχιστον άλλο ένα ημίωρο στα 149 λεπτά που γνωρίζουμε. Με την προσθήκη σκηνών ή την επιμήκυνση των υπαρχουσών ίσως διαλευκανθούν μερικές βιαστικές συνδέσεις, αν και είναι σίγουρο πως θα δοθεί έμφαση σε ένα νόημα που ήδη φαίνεται μακρύ και προβλέψιμο.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ρούμπεν Έστλουντ: «Έμαθα σινεμά γυρίζοντας ταινίες για το αλπικό σκι!»

Οθόνες / Ρούμπεν Έστλουντ: «Έμαθα σινεμά γυρίζοντας ταινίες για το αλπικό σκι!»

Ο βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα Σουηδός σκηνοθέτης μίλησε στη LiFO από τη Χιλιαδού της Εύβοιας, εκεί όπου πέρασε με το συνεργείο και τους ηθοποιούς του το περασμένο καλοκαίρι γυρίζοντας το «Τρίγωνο της θλίψης», επίσημη συμμετοχή στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 75ου Φεστιβάλ Καννών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Τι θα έκανες αν την κοπανούσε έτσι ο άντρας σου;»: Η σκηνή από το «Ανωτέρα βία» που έγινε ξαφνικά τρελό viral στα social media

TV & Media / «Τι θα έκανες αν την κοπανούσε έτσι ο άντρας σου;»: Η σκηνή από το «Ανωτέρα βία» που έγινε ξαφνικά τρελό viral στα social media

Πέντε χρόνια μετά την πρώτη προβολή της ταινίας, η σκηνή της «απειλητικής χιονοστιβάδας» από την σουηδική ταινία «Ανωτέρα βία» έχει γίνει παγκόσμιο meme με πλήθος αναφορών - ακόμα και για τις επερχόμενες ελληνικές εκλογές
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
O ελληνικός κινηματογράφος την εποχή του κορωνοϊού: Πώς θα γυριστούν νέες ταινίες;

Οθόνες / O ελληνικός κινηματογράφος την εποχή του κορωνοϊού: Πώς θα γυριστούν νέες ταινίες;

Αναβολές, ακυρώσεις, προσαρμοσμένα σενάρια, οργουελικές συνθήκες και πρωτόκολλα γυρισμάτων και η ανάγκη προσέλκυσης ξένων παραγωγών στην Ελλάδα συνθέτουν αυτήν τη στιγμή τον εγχώριο κινηματογραφικό χάρτη.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τα γεγονότα της ζωής

Οθόνες / Κασσαβέτης, Σκορσέζε, Ερίθε: 10 άχαστες προβολές στο φετινό Πανόραμα

Πρεμιέρες, παράλληλες εκδηλώσεις, αφιερώματα: Από τις 21 ως τις 27 Νοεμβρίου, οι κινηματογράφοι Τριανόν, Newman και Στούντιο φιλοξενούν το μακροβιότερο αθηναϊκό κινηματογραφικό φεστιβάλ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάνος Χ. Κούτρας: Queer before it was cool, νυν και αεί

Οθόνες / Πάνος Χ. Κούτρας: Queer before it was cool, νυν και αεί

Ο αγαπημένος Έλληνας σκηνοθέτης ξεδίπλωσε σημαντικές στιγμές από τη ζωή και την πορεία του και αφηγήθηκε πολύτιμες ιστορίες που διαμόρφωσαν το queer σινεμά του στο φετινό Iconic Talks Powered by Mastercard που πραγματοποιήθηκε στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Τα δέκα αγαπημένα animation του Αλέξανδρου Βούλγαρη (aka The Boy)

Μυθολογίες / Τα 10 αγαπημένα animation του Αλέξανδρου Βούλγαρη (aka The Boy)

«Κάθε φορά που το βλέπω προσπαθώ να καταλάβω πώς έχει οργανωθεί αυτό το χάος»: Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης μάς καλεί να ανακαλύψουμε δέκα animation διαφορετικών τεχνικών, που τον έχουν επηρεάσει βαθιά.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Όσα ξεχώρισαν κοινό και επιτροπές

Οθόνες / 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Όσα ξεχώρισαν κοινό και επιτροπές

Η Fischer, επίσημος χορηγός των Βραβείων Κοινού εδώ και μια δεκαετία, στήριξε για μία ακόμη χρονιά τον θεσμό, απονέμοντας πέντε βραβεία στις ταινίες που συγκέντρωσαν τις περισσότερες ψήφους των θεατών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Dune: Prophecy»: Το κυνήγι του επόμενου «Game of Thrones» συνεχίζεται

Οθόνες / «Dune: Prophecy»: Το κυνήγι του επόμενου Game of Thrones συνεχίζεται

Η σειρά του HBO, που παίρνει τη σκυτάλη από το πραγματικά αξιόλογο «Penguin», προσπαθεί να επικαλεστεί τη συνταγή του μεγάλου hit του καναλιού και ξεστρατίζει από το ατμοσφαιρικό σύμπαν του Ντενί Βιλνέβ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι θρυλικοί boomers του 65ου φεστιβάλ θεσσαλονίκης

Pulp Fiction / Οι θρυλικοί boomers του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Ρέιφ Φάινς, Ζιλιέτ Μπινός, Ματ Ντίλον: Oι διάσημοι, σχεδόν συνομήλικοι ηθοποιοί που τιμήθηκαν με Χρυσό Αλέξανδρο και έδειξαν με τις διαφορετικές επιλογές τους ισάριθμα σίκουελ στην καριέρας τους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Μονομάχος II»: Αν και λιγότερο brutal από τον Ράσελ Κρόου, ο Πολ Μέσκαλ υπόσχεται αίμα στην αρένα

Οθόνες / «Μονομάχος II»: Αν και λιγότερο brutal από τον Ράσελ Κρόου, ο Πολ Μέσκαλ υπόσχεται αίμα στην αρένα

Ένα έπος δράσης και χαρακτήρων που κυλά θεαματικά, ουσιαστικά, υπερβολικά, συγκινητικά, χορταστικά και εμφατικά, όπως όλοι οι υποψήφιοι θεατές αναμένουν εδώ και πολύ καιρό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η πιο διάσημη υπόθεση «απαγωγής από εξωγήινους» αναβιώνει στο Netflix εν μέσω μηνύσεων

Οθόνες / Η απαγωγή του αιώνα αναβιώνει στο Netflix εν μέσω μηνύσεων

Παρότι συμμετείχε στο σενάριο του ντοκιμαντέρ «The Manhattan Alien Abduction», η Λίντα Ναπολιτάνο που ισχυρίζεται ότι απήχθη από εξωγήινους στο κέντρο του Μανχάταν προ 35ετίας μηνύει την πλατφόρμα για αθέτηση της συμφωνίας τους.
THE LIFO TEAM
Ο Άγγελος Φραντζής θέλησε να κάνει μια αστεία ταινία 

Οθόνες / Άγγελος Φραντζής: «Mόνο αν πας στην πηγή των τραυμάτων, μπορείς να απελευθερωθείς»

Μια κουβέντα με τον ακατάτακτο σκηνοθέτη λίγο πριν από την επίσημη πρεμιέρα της νέας του ταινίας «Ο Νόμος του Μέρφυ», μιας σουρεαλιστικής υπαρξιακής κωμωδίας που δεν μοιάζει με καμία από τις προηγούμενες δουλειές του.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Γιατί διχάζει τόσο το «The Substance»;

The Review / Γιατί διχάζει τόσο το «The Substance»;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και η δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου Ιωσηφίνα Γριβέα συζητούν για την πιο αμφιλεγόμενη ταινία της χρονιάς, που έχει προκαλέσει έντονες διαμάχες στα social media, για τη φεμινιστική της διάσταση και για τις γυναικείες φωνές στο σινεμά, που επιτέλους ακούγονται πιο ηχηρά από ποτέ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ